Disneyland Anaheim is het enige park ter wereld waar Walt zelf gelopen heeft, en dat voel je. Het attractieaanbod? Enorm. De twee parken, Disneyland en California Adventure, vullen elkaar perfect aan en presenteren samen een overcompleet aanbod. Mede daardoor is dit zonder twijfel ons meest favoriete pretpark resort ter wereld. Tijd om eens een blik te werpen op wat dit resort nu zo goed maakt…

Hoewel Disneyland Anaheim inmiddels al meer dan een jaar gesloten is mochten we er in de periode daarvoor meerdere bezoekjes brengen. Bryan vliegt bij de KLM en omdat ik tijdens zijn werk tripjes voor een prikkie mee kan wordt de wereld opeens een stuk kleiner. In Augustus 2019 dwalen we daarom 2 lange dagen door een uitgestorven resort, en ook in oktober brengen we weer een bezoekje. Al is ondanks dat goedkope vliegen een dagje Anaheim niet bepaald een ‘prikkie’. Bryan is de trotse bezitter van een jaarabonnement, ik tik voor een dagticket 199 Dollar af. Een prijs die het gek genoeg ook nog waard is… Chronologische tripreports van deze parken heb ik ooit al eens geschreven. Vandaar dat ik het nu anders aan ga pakken: ik heb onderwerpen uitgekozen waarvan ik telkens de top 3 presenteer.

Omdat het resort zo veel meer omvat dan hier aan bod gaat komen wil ik beginnen met een video. De beelden zijn opgenomen tijdens onze laatste 2 bezoeken en geven hopelijk een goede indruk van wat de parken te bieden hebben.

De 3 dingen welke Anaheim bijzonder maken

Waar de meeste grote pretpark resorts afgelegen liggen is Disneyland Anaheim volledig ingesloten in de bewoonde wereld. Als je over straat loopt zie je aan de ene kant de Starbucks, motels en restaurants liggen, terwijl je aan de andere kant van de straat tegen de achterkant van Disney attracties aankijkt. Dat ruimtegebrek brengt, zoals bijvoorbeeld ook bij Phantasialand het geval is, ook aardig wat voordelen met zich mee…

3. Maximaal spektakel op minimaal oppervlakte

Het pretparkresort is, als je naar andere parken en naar bezoekersaantallen kijkt, klein kleiner kleinst. Disneyland neemt 40 hectare in beslag en buurpark California Adventure beslaat zo’n 29 hectare. Ter vergelijking: de Efteling is 72 hectare groot. Als je hoort dat de 2 parken in California samen zo’n 28,5 miljoen bezoekers per jaar weg tikken zal menig persoon zijn wenkbrauwen fronsen. Waar laat je die mensen? Nou het antwoord is simpel: je bouwt op iedere vierkante meter die je hebt een enorme attractie, show of restaurant. Soms bouw je zelfs in meerdere verdiepingen en je zet dagelijks een leger aan medewerkers in om al die bezoekersstromen in goede banen te lijden.

Qua topattracties en avondspektakels doet Disneyland Anaheim niet onder voor bijvoorbeeld Walt Disney World, welke 4 enorme pretparken heeft. Nergens ter wereld krijg je zó veel kwalitatief hoogstaand aanbod binnen één park. En ook California Adventure mag er wezen.

2. Darkride walhalla

Over aanbod gesproken: Disney is natuurlijk de koning van de darkrides, en dat is in Anaheim niet anders. Maar wist je dat de 2 parken in Anaheim meer darkrides hebben dan de parken in Parijs, Shanghai en Hong Kong opgeteld? Waar die parken opgeteld 18 stuks aan hun bezoekers presenteren heeft Anaheim er 21 welke je kunt ontdekken. En nee, dat is niet allemaal klein spul. Met momenteel nog 2 darkrides in aanbouw overstijgt het zelfs bijna de 25 stuks van Walt Disney World.

Waar in vele parken ook een aantal exemplaren verouderd zijn is dat in Anaheim niet het geval. Regelmatig worden attracties flink onder handen genomen en verrijkt met nieuwe effecten en videomapping. Ze zijn trots op hun aanbod en poetsen dit ook regelmatig op. Alice in Wonderland (1958) en ook Sneeuwwitje welke ze momenteel aan het opknappen zijn (1955) zijn daar uitstekende voorbeelden van. Als darkride liefhebber kom je nergens beter aan je trekken gok ik.

1. Imperfectie

Wat Anaheim erg bijzonder maakt is dat het park niet perfect is. Paden zijn soms te smal en onlogisch, enorme spektakels worden opgevoerd midden in parkgebieden terwijl de attracties gewoon nog open zijn en soms zitten er gewoonweg té veel attracties bij elkaar. Maar dat resulteert naar mijn inziens in 1 ding: sfeer en karakter.

Parken zoals Shanghai Disneyland zijn overduidelijk op de tekentafel voor grote mensenmassa’s ontworpen. De paden zijn extreem breed, pleinen zijn enorm en er zijn overduidelijk plekken vrij gehouden voor toekomstige expansies. Dat zorgt weliswaar voor een soepele verwerking van grote aantallen bezoekers, maar dat zorgt niet voor een knus en gezellig gevoel. In tegendeel juist. De té grote paden en betonnen vlaktes geven het geheel een ietwat kil en zielloos geheel.

Het klinkt wellicht gek, maar ik geniet ervan dat medewerkers dag in, dag uit met bankjes moeten slepen omdat anders de parade er niet door kan. Ik geniet ervan als wachtrijen zó kort van opzet zijn dat ze al op het wandelpad belanden bij een wachtrij van 20 minuten. En ik geniet ervan als sommige stukjes wellicht gewoon niet logisch ontworpen zijn. Ieder streeft naar perfectie, maar totale perfectie is soms ook wel saai.

De top 3 achtbanen van het resort

Een pretpark kan natuurlijk niet zonder achtbanen. Hoewel ze in Anaheim geen extreme types hebben, hebben ze toch zeker een degelijk aanbod aan achtbaanrails…

3 – (Hyper)Space Mountain
Hyperspace Mountain is, zonder te overdrijven, BRILJANT. Hij heeft een enorm snelheidsgevoel, een lay-out die maar door blijft razen en prachtige effecten tijdens het tweede gedeelte van de rit. Het is een soort van Wilde muis idee qua heftigheid en dus, in tegenstelling tot Parijs, zonder inversies. Ruimteschepen die voor je neus wegvliegen en rakelings langs je heen zoefen met ontelbaar veel laserstralen die bijna je Mickey oren eraf branden: de Force is zeker ‘with you’. Waar de qua layout identieke versie in Hong Kong naar mijn mening té veel effecten heeft is dat hier precies in balans. In Hong Kong is het door de vele projecties namelijk relatief licht in de koepel waardoor je de rails best goed ziet, in Anaheim zoef je werkelijk waar door een zwarte dimensie. Puik werk van Vekoma.

2 - Matterhorn

Disney zou Disney niet zijn als ze een stalen achtbaan van meer als 55 jaar oud niet nog up en running zouden hebben. ‘The Matterhorn’ verwelkomt sinds 1959 bezoekers welke in een soort bobslee op zoek te gaan naar de Yeti, welke zich in de 2 achtbanen van beide rond de 640 meter lang en 25 meter hoog verstopt.

De Bobslee volgt een parcours door het gangenstelsel van de berg en langs de kliffen daarbuiten, waarbij de slee van de andere baan zich onder en boven ons beweegt. Bochten zo krap als je ze nog nooit hebt gezien, afdalingen zo raar als je ze nog nooit hebt ervaren en tunneltjes zo nauw als je nog nooit hebt meegemaakt. Als spektakelstuk knal je nog met je bobslee in een plas water om af te remmen. Wauw!

Deze achtbaan heeft eigenlijk alles: Een heerlijk thema, een geniaal baanverloop en super snelheidsgevoel. Ik kan het niet geloven dat deze achtbaan maar 44 km/h gaat, het voelt zowaar als het dubbele. De linker baan is overigens beduidend ruwer dan de rechter en daardoor niet heel erg fijn. Een tip is dus om in de rechter variant in te stappen. Is ie een beetje fout? Zeker. Maar dat maakt hem juist zo leuk.

1 - Incredicoaster

Voorheen bekend als California Screamin’, tegenwoordig gaat deze door het leven als Incredicoaster. Je ziet overigens wel dat het geheel niet al te veel mocht kosten. De wachtrij en het station zijn namelijk met relatief goedkope materialen opgeknapt. Maar dat maakt de baan er niet minder om, in tegendeel zelfs.

Deze achtbaan van Intamin is niet de hoogste, niet de meest intense en ook niet de meest snelle ter wereld, maar heeft het op een of andere manier toch allemaal. Een pittige launch, een lifthill, inversie, flinke drops, puik bochtenwerk en airtimehills: er zijn bijna geen banen die dit allemaal in hun pakket hebben zitten. Al deze elementen gecombineerd met de lengte (1,85 km!) en een super toffe soundtrack maken dit een topper. Of het een vooruitgang is ten opzichte van hoe de baan voorheen was? Qua rit voor mij wel. De oude soundtrack vond ik afschuwelijk en de nieuwe ‘effecten’ in de verschillende tunnels voegen ook écht wel iets toe.

De 3 momenten waarop performers tot hun recht komen

Anaheim ligt tegen Los Angeles aan. En als je LA zegt dan zegt men automatisch Hollywood. Vele aspirant acteurs en actrices, zangers en zangeressen verhuizen naar de stad op jacht naar hun ‘American Dream’. En daar pikt ook Disney een graantje van mee. De kwaliteit van de performers is absurd hoog, de prinsen en prinsessen zijn nergens zo knap en adrem als hier en ook de live zang is zelden ‘gewoontjes’. Niet voor niets dat er hier zo veel live spektakel op het programma staat…

3 - Mickey and the Magical Map

Neem een enorm videoscherm, Mickey Mouse, wat hitsongs en karakters van populaire films en gooi dit in de blender: een cocktail die heerlijk smaakt. Het decor is tof en bevat leuke effecten, de performers zijn ‘spot-on’ en de arrangementen en choreografieën zijn erg origineel. Er is gok ik geen bezoeker te spotten die de hele show stil zit en er is eveneens niemand die zonder glimlach het buitentheater verlaat.

2 - Meet & Greets

Waar de ene helemaal lyrisch is over het ontmoeten van hun idolen, doet de andere pretparkfan het weinig. Wij zitten er een beetje tussenin. We vinden het enorm leuk om een meet & greet te doen, maar vinden het de vaak lange wachtrijen die ermee gepaard gaan niet waard.

In Anaheim komt een totaal ander publiek dan in de andere Disney parken, en dat merk je vooral aan de Meet & Greets. Waar in andere parken chaos ontstaat als Mickey over straat loopt en mensen voorbij het uur aanschuiven om met een prinses op de foto te gaan licht dat hier anders. De meeste bezoekers kom hier erg vaak in het jaar, en hebben dus niet zoals een gemiddelde bezoeker de drang om per sé met iemand op de foto te gaan. Dat resulteert in een hele relaxte sfeer.

Mickey en Donald lopen zonder begeleiding door Mainstreet, Alice maakt zelf een ritje in haar theekopjes en Assepoester zwaait je bij de ingang tegemoet zonder dat er een rij staat om met haar op de foto te gaan. Waar je normaliter bij een fotopunt een lange tijd aanschuift voor één karakter sta je hier een paar minuten te wachten om vervolgens meerdere meet & greets na elkaar te doen.

Los daarvan wordt je hier totaal niet raar aangekeken om als 2 volwassenen deel te nemen. In tegendeel zelfs: met Anna en Elsa hebben we een tijdje staan kletsen over fantastische attracties in andere ‘Disney Kingdoms’, waarbij ze je enkele dagen later nog herinneren en het gesprek hervatten.

Dit allemaal opgeteld maakt dat performers de ultieme ruimte hebben om zich uit te leven in hun rol. Ze hoeven doorgaans niet op één plek achtereenvolgens met mensen op de foto te gaan. Ze hebben de vrijheid en de tijd om plezier te maken en te ‘spelen’, waarbij de volledige parken hun toneel zijn. Dit geeft niet alleen levendigheid aan de karakters, maar ook aan de themagebieden zelf.

1 - Frozen live at the Hyperion

De populairste animatiefilm ooit welke een met oscar bekroonde soundtrack heeft kon natuurlijk niet lang verborgen blijven in de parken. Waar Parijs, Shanghai en Walt Disney World er vanaf komen met vermakelijke maar ietwat karige Frozen Sing-a-longs staat hier een uur durende show op het programma. Dat is dan ook meteen het grootste nadeel: de show duurt erg lang. In de openingsjaren was deze echter nog langer dus met een speelduur van momenteel 58 minuten kan het zeker erger.

De opvallende lezer ziet dat ik ‘lang’ gebruik en niet ‘te lang’. De show is namelijk van zo’n extreem hoge kwaliteit dat het uur voorbij vliegt. Het verhaal van de film wordt in vluchtig tempo vertelt waarbij uiteraard de populaire nummers ter gehore worden gebracht. Het decor is imponerend en zou ook in het Scheveningen hoge ogen gooien. Daarnaast is alles live, en dat geeft de show cachet. Waar we het in Parijs moeten doen met een Elsa met een frans accent die de uithaal écht niet haalt, staan hier ervaren dames op de bühne die letterlijk enkele weken later een rol in een Broadway musical bemachtigen. Ook al kan de film je niet bekoren, Frozen in California Adventure laat niemand koud.

De 3 hoogtepunten van Galaxy’s Edge

De grootste en meest dure uitbreiding ooit in de Disney geschiedenis werd destijds met veel spektakel aangekondigd voor zowel het resort in Florida als hier in California. De jaren die volgden was er een vol met bouwupdates vanuit de beide kusten, en was er ook een met geruchten over dat ze de hoofdattractie maar niet werkend kregen. Dat had als resultaat dat het gebied open ging met de vliegsimulator Millenium Falcon, maar dat de grote darkride nog een poos gesloten bleef.

Disney had extréém ingezet op een gigantisch succes en daarbij vele barrières voor de gemiddelde bezoeker creëert. Abonnementen werden de hele zomer geblokkeerd en duurder gemaakt, de entreeprijzen zijn flink omhoog gegooid en er was tevens nergens korting te bespeuren, de hoofdattractie bleef voorlopig gesloten en men bleef roepen in de media dat het extreem druk ging worden. Dit resulteerde de hele zomer lang voor een extreem (maar dan ook echt extreem) rustig was. Het resort was uitgestorven. Bij vliegsimulator Soarin’ kregen ze de theaters niet vol, toppers als Guardians of The Galaxy en Radiator Springs Racers (waar normaliter de rij nooit onder het uur uitkomt) hadden gewoon geen enkele vorm van wachttijd. Wanneer we tijdens ons bezoek richting het nieuwste en duurste pretparkgebied ter wereld liepen voelde dit een beetje onwerkelijk. Op de paden welke je het gebied inbrengen was namelijk, zoals je op onderstaande foto kunt zien, niemand te bespeuren.

Maar wat zijn nu de hoogtepunten Galaxy’s Edge?

3 - het gebied zelf

Het gebied bestaat uit verschillende delen. We wandelen binnen via de linkerkant, waar grote rotsformaties, geparkeerde ruimteschepen en vooral veel groen het beeld domineren. Technische geluiden klinken om ons heen en een gevoel van ‘je bent op een andere planeet’ wordt zeker opgeroepen. We dwalen verder en komen uiteindelijk aan bij een soort van overdekte markthal. De rust en weidsheid wordt ingeruild voor een overdekte straat met allerlei vreemde kraampjes. Het bruist van de levendigheid en zeker ook van de sfeer.

Uiteindelijk komen we aan in het laatste, en zonder twijfel meest indrukwekkende, gedeelte. Grote gebouwen domineren het straatbeeld, het klinkt alsof ruimteschepen overvliegen en alsof we werkelijk waar lopen door een buitenaarde metropool. We lopen wat traptreden op, volgen de kromming van het pad de hoek om en een fenomenaal uitzicht ontvouwt zich voor onze ogen. De Millenium Falcon staat geparkeerd voor rotsformaties welke duizelingwekkend hoog ogen en dit resulteert in een totaalbeeld wat enkel ‘wauw’ kan oproepen. Ik heb niet meer dan 1 Star Wars film gezien, maar ben toch nu al verknocht aan dit gebied. Episch.

Na vele uren en tijdens meerdere bezoeken het gebied van top tot teen uitgeplozen te hebben kan ik niet anders zeggen dan dat Disney zich heeft overtroffen. Naast het exterieur loont het zich ook de moeite om in de winkels en restaurants te kijken. Animatronics welke ‘aan het werk zijn’ in een souvenirshop, een bar waar het dag en nacht feestelijk aanvoelt en drankjes en gerechten welke buitenaards lekker zijn. Imagineering van de hoogste plank. Nergens ter wereld is een immersieve wereld die zo compleet, divers en tegelijkertijd zowel vreemd als vertrouwd aan voelt. Galaxy’s Edge leeft, en wij voelen als we daar zijn dat we leven.

2 - Millenium Falcon

Om met de deur in huis te vallen: de eerste reacties online op de Millenium Falcon attractie waren niet extreem positief. Zonder torenhoge verwachtingen stappen we de 15 minuten durende wachtrij in. We banen ons een weg door de indoor wachtrij waarbij we beginnen in de enorme werkplaats. Een gigantische motor hangt in een bok en vanuit een controlekamer wordt regelmatig de motor aangeslingerd om deze te testen. Na omhoog te zijn gelopen kun je vanachter glas ook de Millenium Falcon, het ruimteschip wat buiten staat, ook van boven bewonderen. Deze blijkt zelfs op de bovenkant tot in detail afgewerkt.

Een voorshow met indrukwekkende Animatronic volgt en het wordt ons duidelijk gemaakt dat het aan ons is om met het ruimteschip te gaan vliegen. We wandelen door een vliegtuigslurf (of eigenlijk aviobrug in correcte bewoording) en krijgen van een medewerker rollen toegedeeld. Bryan en ik zijn piloot, twee andere bezoekers zijn de zogenaamde gunners en nog twee andere zijn de monteurs. Die moeten alles repareren wat wij kapot maken.

We mogen verder stappen en belanden in het hart van het schip, waar we vrij rond mogen lopen. Wanneer onze groep aan de beurt is worden we namelijk vanzelf opgeroepen. Vanuit een hoek uit de ruimte komt opeens een vreemd geluid en verschijnt wat sissende rook. De medewerker zegt tegen me “go ahead and fix it” en ik loop erheen om op de verschillende oplichtende knoppen te duwen waarna het geluid en de rook stop. Cool.

“The orange crew please” horen we een medewerker zeggen en we maken ons klaar voor onze vlucht. In de gang richting de cockpit krijgen we een introductie van de hoofdpersoon waarna de deur open schuift en we de cockpit zien. En ik moet je zeggen, dit is wel een momentje hoor. De crew van 6 neemt plaats in de cockpit. “Touch every button that blinks to start up the ship” wat we uiteraard direct doen. Het motor geluid zwelt aan en voordat we het weten zijn we klaar om op t stijgen.

Bryan moet naar links naar rechts sturen, en ik op en neer wat het best een uitdagende samenwerking maakt. Ik trek aan de grote hendel en het schip gaat in lightspeed, en ik moet je zeggen: ik voel me god. Wie laten de plek waar we net waren achter ons en vervullen samen met onze crewmembers een missie. Het is werkelijk waar een enorm computerspel. Je moet je voorstellen dat je met 6 personen in Star Tours zit en zelf vliegt. De bewegingen zijn realistisch maar, wanneer we botsen, ook echt wel heel heftig. Dit is gewoon een full size vliegsimulator welke normaal alleen piloten in opleiding in het echt zien. Een ongekend gave en persoonlijke beleving. Ook verveelt de attractie, door het interactieve aspect en de verschillende rollen die je kunt vervullen, na 10 ritten nog steeds niet.

1 - Rise of the Resistance

Zonder twijfel de meest felbegeerde attractie van afgelopen pretparkseizoen, en ongetwijfeld nog vele seizoenen die gaan volgen. Mocht je niks over deze attractie willen weten, dan kun je het beste een draai aan je scrol wieltje geven. De oplettende lezer merkt overigens op dat deze attractie tijdens onze Anaheim bezoeken nog niet open was. Klopt helemaal. In Januari 2020 waren we in Walt Disney World en daar was dit spektakelstuk nét enkele weken open. Je moest er overigens wel iets voor overhebben… Om 6:30 ’s ochtends moest je aan de poort staan om vervolgens om 7:00 naar binnen gelaten te worden. En dat noemen ze dan vakantie… Niet veel later werd online het systeem open gegooid en waren de plekken voor de hele dag in enkele minuten vergeven. In sommige gevallen kon je al aardig snel terecht, in andere gevallen gingen we letterlijk weer terug naar bed om vervolgens in de middag terug te keren.

“De meest ambitieuze attractie ooit gebouw” verkondigde Disney zelf, en aangezien de ze de opening wegens technische reden maar bleven uitstellen leek er zeker ambitie in te zitten. We gingen er aardig spoilervrij in, we wisten dat het een trackless darkride was, en dat er veel voorshows waren, maar dat was het dan ook.

De wachtrij loopt doorheen een grottenstelsel en is zeker mooi aangekleed, maar verder niet enorm bijzonder. In de eerste voorshow zien we een animatronic van BB8 en een hologram van Rey. We moeten in een ruimteschip naar de ruimte. Tot zover niets bijzonders. Maar dan gebeurt het. De schuifdeur gaat open, we lopen erdoorheen en we staan gewoon buiten! Voor onze ogen staat een ruimteschip welke hoorbaar zijn motoren opstart. De medewerkers zitten volledig in hun rol en drukken ons op het hart snel aan boord te stappen. De deur van het ruimteschip gaat open en we stappen aan boord. Het voelt als een soort van bus. Je moet staan en er zijn handrails om je aan vast te houden. We hebben uitzicht op de buitenwereld middels ramen en via de cockpit aan de voorkant, waar overigens een extreem overtuigende Animatronic achter de stuurknuppel zit.

Het ruimteschip stijgt op en de volledige cabine begint te bewegen. Dit is gewoon een simulator! Het is werkelijk waar fantastisch om vrij doorheen de ruimte te lopen tijdens de vlucht en het voelt als een attractie op zich. Helaas bereiken we de beoogde eindbestemming niet, we worden namelijk gevangen genomen en een hangaar van de First Order ingesleept. Uiteraard wachten we keurig bij de deur welke zich precies recht tegenover de deur bevindt waardoor we net naar binnen gekomen zijn. Tot onze verbazing gaat die echter niet open, maar schuift de entree deur nogmaals open. Twee gevangenisbewakers lopen het ruimteschip binnen en zeggen nors dat we gevangen genomen zijn, ze bevelen ons om mee te lopen naar onze cel. Het is een werkelijk waar fenomenaal effect dat de entree deur nogmaals gebruikt wordt, maar dat je in een totaal andere ruimte bent. Hoe ze deze enorme cabine gedraaid hebben was ons tijdens het bezoek nog volledig een raadsel.

Een enorm leger aan stormtroopers wacht ons op, waar we rustig langs lopen. We worden via lange gangen door een norse medewerker naar onze cel begeleid waar de deur al snel in het slot valt. Boven op de brug zien we 2 karakters praten over ons lot. Vanuit de muur horen we wat gemompel, waarna een laserstraal een opening in de muur begint te zagen. Het stuk muur wordt eruit getrokken en daarachter staan ‘de goede medewerkers’. Ze zeggen dat we snel in de ontsnappingsvoertuigen moeten stappen om ons weer veilig terug naar Batuu te brengen.

Als we nu naar de uitgang begeleid worden zou ik het de hype al waard vinden, maar nu begint de rit zelf pas écht. Samen met een ander voertuig beginnen we ´trackless´ ons een baan door het ruimteschip te bewegen. We moeten namelijk ontsnappen. Onderweg worden we gedwarsboomd door robots, kanonnen die op- en neer gaan, waar we dus met de juiste timing rakelings langs bewegen en komen we oog in oog te staan met Kylo-Ren, de ultieme slechterik. Ontploffende muren, lasers die langs ons hoofd scheren, lightsabers die door muren heen komen, spektakel tot de macht 10. Een van de grootste ‘wow’ momenten tijdens de rit is wanneer je een hangaar inrijdt waar AT-AT’s staan van ik gok een meter of 12 hoog. Je hebt maar even de kans om ze te bekijken voordat je karretje opeens met grote snelheid de hoogte instijgt en je oog in oog staat met de AT-AT. Het enorme gevaarte laat zijn geweer zakken en blaast je letterlijk weg.

Uiteraard moet je als je naar boven gaat ook weer naar beneden. We zijn hier met een ruimteschip terecht gekomen, maar hoe komen we terug op de planeet? De wagen rijdt een ‘escape pod’ in. Een soort van mini-ruimteschip. Door de ramen zien we hoe andere escape pods zich laten vallen, het wordt volledig stil, en dan gebeurt het… We maken een vrije val. My god. Kriebels in de buik alles erop en eraan. En als je denkt dat het niet beter kan blijkt de capsule waarin we ons bevinden ook nog een simulator te zijn. Na de vrije val vliegen we dus terug naar de plek waar we weer begonnen. We rijden de capsule uit en komen wéér buiten terecht. Voor onze ogen ligt het ruimteschip waar we 15 minuten geleden onze reis mee begonnen, al is ‘ie nu aardig gehavend. We stappen in de buitenlucht uit en zijn werkelijk waar sprakeloos. En ik moet je eerlijk zeggen: dat ben ik niet vaak.

Waar normaal voorshows een noodzakelijk kwaad zijn i.v.m. groepen separeren of juist worden toegevoegd zijn hier de voorshows volledig onderdeel van de beleving. De voorshows zijn werkelijk waar een attractie op zich ontstijgen op ieder vlak de term ‘voorshow’. Deze totaalbeleving is binnen pretparkgebied, evenals de combinatie van gebruikte technieken, revolutionair en ongekend ambitieus. Wauw wauw wauw.

Na 5 ritjes was het ook tijd voor een kritische analyse. De attractie heeft niet veel minpunten, maar als we echt gaan vergelijken is de omgeving waar de rit doorheen beweegt an sich niet extreem gedetailleerd. Waar je bij de meeste Disney darkrides als je het parcours zou lopen ook je ogen uit zou kijken is dat hier niet het geval. Een ruimteschip is van zichzelf natuurlijk een best klinische en strakke omgeving zonder al te veel detail. Het zijn veelal gangen waar je je doorheen beweegt waar juist de effecten en animatronics het geheel leven geven. In dat opzicht is het meer een Universal darkride (erg narratief, veel ‘in your face’ actie en een hoog spanningsgehalte) dan een Disney attractie. Niet dat dat iets verkeerd is overigens. Zonder twijfel de meest indrukwekkende totaalervaring binnen pretparkland momenteel.

Wanneer Bryan een paar maanden later de variant in Anaheim doet (ja ik weet het, wat een zwaar leven heeft ‘ie) merkt hij op dat het personeel daar een stuk minder sterk is. In Orlando lijken het bijna acteurs, ze zitten voor de volle 100% in hun rol en dat maakt de totaalbeleving subliem. Al is dat in Anaheim natuurlijk ook een momentopname. >

De 3 meest mooie avondspektakels

De meeste pretparken ‘sterven’ langzaam naarmate de zon onder gaat. De entertainment medewerkers gaan weer naar huis, de temperatuur zakt, gebouwen worden donker, bezoekers taaien af en bij attracties wordt het rustiger en rustiger. Als je écht geluk hebt wordt er een fontein aan geslingerd of wat vuurwerk de lucht in geschoten, maar daar houdt het meestal wel op. In Anaheim niet. Daar komt na etenstijd een hele nieuwe stroom bezoekers het park in, locals die overdag gewerkt hebben en in de avond nog willen genieten van wat magie. En daar spelen ze op in.

In menig themagebied wordt een bandje of andere act de straat op gestuurd wanneer het daglicht verdwijnt en bij restaurantjes en cocktailbars blijft gezellige bedrijvigheid heersen. Waar een normaal pretpark één vuurwerkshow heeft kom je hier tijd te kort. Op één avond presenteren ze tweemaal een lichtjes parade, tweemaal het spektakelstuk Fantasmic, een enorme vuurwerkshow mét videomapping op heel mainstreet en alsof dat nog niet genoeg is hebben ze in Disney California Adventure ook nog tweemaal de beste fontijnenshow ter wereld op de planning staan. Pak ‘m beet 3 uur non-stop aan avondshows. En de parken? Die zijn adembenemend mooi uitgelicht. In Anaheim is iedere bezoeker, ongeacht het tijdverschil wat je ervaart, gegarandeerd een avondmens.

3 - Fantasmic

Mickey Mouse, ontelbaar veel karakters, prachtig video mapping en een levensgroot piratenschip dat rondvaart: Fantasmic in Anaheim is zoals het hoort te zijn. Waar de variant in Orlando hopeloos verouderd is (maar écht, die show kan niet meer…) en je in Tokyo naar mijn mening als bezoeker té ver weg staat heeft de in 2018 vernieuwde show in Anaheim alles wat een eindspektakel nodig heeft. Some imagination huh?

2 - World of Colour

Dit waterfeest met 1200 fonteinen (ter vergelijking: Aquanura heeft er 200), CO2 kanonnen in het publiek, honderden lichtjes bevestigd aan de supports van California Screamin’ en prachtige projecties op het 120 meter waterbrede scherm blazen ongetwijfeld iedere fontein weg, of dat nu Dubai, Las Vegas of Kaatsheuvel is. Dit is eigenlijk ook zo veel meer dan een fonteinenshow, dit is een spektakel, een ongekende caleidoscoop vol kleuren die zich ontvouwt op je netvlies. Disney flikt het gewoon wéér.

Het is mooi hoe klassiekers als de Kleine Zeemeermin, Aladdin en Pocahontas hier in de spotlight staan en de prachtige muziek van Alan Menken op een nóg overtuigende manier ter gehore wordt gebracht. Het grootste ‘WTF’ moment van de show is ongetwijfeld wanneer Jack Sparrow het water in vuur en vlam zet, letterlijk. De soundtrack van Hans Zimmer is in combinatie met de duizend fonteinen al meer dan indrukwekkend maar de vlammenwerpers, welke zich op enkele meters afstand van je bevinden, verwarmen ieders ziel. De grote knaller, een steekvlam van 50 meter (!) hoog laat iedereen achter in betovering. En even voor het beeld, dat is dus gewoon een vlam die hoger is dan de Goliath.

1 - Vuurwerk

Waar we eind Augustus werden getrakteerd op ‘Disney Forever’ stond in oktober ‘Halloween Screams’ op de planning. Disneyland Forever is geïntroduceerd tijdens de 60e verjaardag van het park en hebben we destijds helaas nooit in het écht kunnen aanschouwen. Volgens vele de beste Disney vuurwerkshow ooit en ik moet zeggen: hij stelde niet teleur. Van de projecties op Mainstreet had ik iets meer verwacht (omdat je blik toch op het kasteel is gericht valt het namelijk niet echt op) maar de schaalgrote van het vuurwerk is iets waar we in Parijs alleen maar van kunnen dromen. En de themasong ‘Step into the magic’ is toch wel de beste ooit.

In oktober was het park volledig ondergedompeld in Halloween sfeer. Waar er normaal tijdens uitkoopavonden speciale shows gegeven worden werd nu, waarschijnlijk om extra publiek te lokken, ook de show gepresenteerd voor ‘gewone stervelingen’. En WAUW, dit is toch écht wel een tandje groter. Je merkt aan alles dat de show normaal wordt vertoond aan mensen die een extra kaartje kopen want wat hier de lucht in werd geschoten is niet normaal. Overigens is het ook een tip om tijdens het vuurwerk niet voor het kasteel maar juist bij Small World te staan. Daar kun je enkele minuten van tevoren komen aankakken voor een goede plek, komen door de proporties van de gevel de projecties veel beter tot hun recht dan bij het kasteel en sta je letterlijk zo goed als onder het vuurwerk. De knallen voel je tot in je tenen en als pretparkfan is dat een van de meest fijne gevoelen die er bestaat. Naast G-krachten natuurlijk.

De top 3 darkrides van het resort

Met 21 stuks in het aanbod, en daarnaast 2 in aanbouw momenteel, mogen we de darkrides natuurlijk niet overslaan. Het is dat ik Rise of the Resistance al besproken heb, anders kwam die hier op de tweede plaats te staan.

3 - Splash Mountain

Ongetwijfeld de meest iconische water/boomstamattractie ter wereld, welke als verassing eigenlijk ook een enorme darkride bevat. Na een kort vaartochtje door het rotsachtige landschap maakt de boot zijn eerste splash en belanden we in een bos met vrolijk zingende dieren. “How do you do” neuriënd laten we ons meevoeren door de rivier waarbij achter iedere kromming weer een prachtige scène schuilt.

De kleine stroomversnellingen en zelfs de afdaling met daarna een kleine airtime hill maken het geheel erg dynamisch. Vooral het stuk waarbij de sfeer omslaat naar het grimmige en de rivier ook steeds langzamer en langzamer gaat vindt ik een geniale en subtiele manier van storytelling. Na de grote klim en de grote afdaling, die laat zien dat deze attractie niet voor niets Splash Mountain heet, beland je in de laatste en tevens grootste scene van de rit waarbij een enorme radarboot met de meest vrolijke dieren voluit zingen.

Terwijl Zip-A-Dee-Doo-Dah door mijn hoofd schalt moet ik toegeven dat het een geniale attractie blijft. Waar ik het nieuwere zusje in Orlando té lang en sfeerloos vond en de variant in Tokyo weer een betere kopie is van Orlando is deze in mijn ogen écht veel beter. Waardoor dat komt? De intiemere ligging, de zitpositie (niet naast maar achter elkaar), de sfeervollere darkride segmenten, het ‘droevige’ stuk wat in Orlando ontbreekt en vooral de rivier hier die met zijn kleine versnellingen en vertragingen het verhaal verteld.

2 - Indiana Jones

Waar we het in Parijs moeten doen met een veredelde kermisbaan staat hier een heuze darkride op je te wachten. Na een wandeling door een immense tempel nemen bezoekers plaats in een jeep. En niet zomaar een normale jeep: in feite is het een simulator op wielen. Hoewel je over egale oppervlaktes rijdt kan het bovenste gedeelte van de wagen dus simuleren alsof je over de wildste paden en zelfs trappen scheurt. En dat gaat niet echt subtiel kan ik je zeggen. Met enkel een simpele autogordel om je middel moet je je écht aan de wagen vasthouden om voorkomen dat je na de rit niet de afdruk van de gordel in je buik hebt staan.

De rit zelf dwaalt door een tempel welke bewoond is door akelige wezens en enorme boobytraps. Waar je normaliter scéne voor scéne afhandelt is dat hier niet het geval. Het middelpunt van de attractie is een enorme ruimte, het hart van de tempel, welke je tijdens de rit meermaals doorkruist. Doordat je ook andere wagens ziet rijden en vaker op dezelfde plekken komt, weliswaar vanuit andere hoeken, heb je het gevoel alsof je écht je uitweg probeert te vinden.

Het slotstuk is een filmscene die de meesten zich nog zullen herinneren: een enorme stenen bol komt je kant opgerold waarna de auto meteen achteruit(!) gaat rijden. Net op het moment dat de bol bijna de bumper vermorzelt duikt de auto de grond in. Meesterlijk. De jeep rijdt trouwens helemaal niet naar achteren maar de hele stenen tunnel om je heen schuift juist naar voren. Tony Baxter, bedenker van de attractie, kreeg dit idee in een (hoe kan het ook anders) carwash.

Deze attractie uit 1995 is ongekend goed en blijft een van mijn favoriete darkrides ooit, al moet ik wel zeggen dat ik hem wellicht iets te vaak heb gedaan. Ook is het zo dat sommige stukken wellicht ietwat té goedkoop aanvoelen. Sommige segmenten zijn namelijk donker of bestaan uit platte muren met blacklight verf. In Tokyo DisneySea, waar 7 jaar later een soortgelijke attractie opende, hebben ze die stukken een stuk beter aangepakt. Helaas is daar dan weer de muziek bij sommige secties afwezig en is ook de snelheid waarmee je voor de rollende steen wegduikt een stuk minder hoog. Afijn, ondanks dat blijft het een waar spektakelstuk.

1 - Radiator Springs Racers

Deze attractie kennen de meeste pretparkfans wel. En terecht. Na een kort autoritje door het landschap belandt je in een grootse darkride alvorens je tegen een andere wagen gaat racen door een fenomenaal landschap. En zoals menig fan zegt: deze attractie is gewoonweg perfect.

De combinatie van de rust aan het begin, de ‘wauw’ van het darkride gedeelte en de kick van de race zorgen voor een ritbeleving waar je U tegen zegt. Om het dan nog maar niet te hebben over de briljante backdrop, de geniale thematisering en het overweldigende dorpje wat er ook gewoon nog tegenaan is gebouwd. En in deze tijd, waar digitalisering en ‘het moet extremer’ de hoofdrol lijken te spelen, is het des te opmerkelijker dat hier zowel een kind van 5 als een opa van 85 in kan stappen en glimlachend uit kan komen. Met het gebruik van échte sets en geen projectieschermen is deze attractie tijdloos en voelt het alsof hij er altijd is geweest, en mag hij er van mij ook voor altijd blijven. Ook na het 30e ritje geef ik deze attractie een 10+ met de ondertitel: KA CHOW. En in tegenstelling tot Indiana Jones gaat deze attractie nooit vervelen.

Als ik, voor de controle, het hele report zo teruglees merk ik op dat er bijna alleen maar positiviteit en lofwoorden in schuil gaan. Nu belandt je met een ‘top 3’ principe natuurlijk al snel in de positieve sferen, maar los daarvan kan ik me weinig slechts bedenken over Anaheim. Ja het is qua oppervlakte klein, ja het is duur, maar het aanbod is torenhoog en wat mij betreft iedere dollar waard.

Als ik met Bryan richting de uitgang slenter en, in tegenstelling tot de rest van de wereld, hier geen moment hoef na te denken of het toch niet verstandiger is de handen van elkaar los te laten weet ik dat ik op een bijzonder plek ben. Ik knijp extra hard in zijn hand, kijk rechts naar het eeuwig brandende lampje bij het appartement waar Walt nog heeft gewoond en loop onder het station door de magie uit. Tot snel Anaheim. Dachten we…

Het is eind Maart 2020, Nederland heeft net te horen gekregen dat het in lockdown gaat. Ik bel Bryan hoe het is in Anaheim (fantastisch uiteraard), en hoor op de achtergrond dat de gloednieuwe parade ‘Magic Happens’ in aantocht is. Bryan zegt: ’ik zie de Mickey float aankomen’, en hangt op. Wanneer het park zijn poorten die avond sluit gaan ze de dag erna echter niet meer open. En tot op de dag van vandaag zijn die poorten niet meer open gegaan.

Inmiddels is er hoop aan de horizon, maar de wereld is een stuk minder open, een stuk minder avontuurlijk, een stuk minder magisch en wat mij betreft even een stuk minder mooi. Ik kan niet wachten tot ik weer magie weer door mijn aderen voel stromen. En dan het liefste in mijn favoriete plek op aarde: Disneyland Anaheim.

Lars