[TR] Reis om de wereld in 28 dagen

——
Voorwoord
——

Lange intercontinentale vluchten. Afstanden van 8.000+ kilometer met uren achtereenvolgend op hoogtes van 10 kilometer boven zeeniveau. Tijdens mijn vlucht terug uit Japan in 2019 besefte ik dat ik daar al enkelen van had gemaakt en dat het bijzonder was om zulke grote sprongen over het aardoppervlak te kunnen maken - maar dat het nog steeds slechts kattensprongen zijn als je naar de globe in zijn totaliteit kijkt. Amsterdam - Tokyo is 9.282 kilometer, de aarde heeft een omtrek van 40.075 kilometer. Pff. Je kunt gewoon twee keer de afstand Amsterdam - Tokyo vliegen en eerst dan zit je pas aan de andere kant van de wereld.

Het leek me een mooi doel. Ik wilde het wel eens ervaren. Hoe groot is de wereld nou echt. Wat doet het overbruggen van een afstand die tot de andere kant van de wereld voert met je. Australië gaf keuzestress en al jaren gefascineerd door de landschappen uit Lord of the Rings leek Nieuw Zeeland mij dé reisbestemming voor 2020. I’m going on an adventure!, aldus Bilbo Baggins uit The Hobbit.

Of toch niet. Eind januari 2022 zat Nieuw Zeeland nog steeds op slot voor toeristen waardoor ik nog een keer terug blikte op de oorspronkelijke incentive van het plan - naar de andere kant van de wereld willen gaan. Zo heilig is Nieuw Zeeland nu ook weer niet daarvoor. Australië nog een keer een kans geven dan maar? Google Maps erbij. Printscreentjes maken. Waar liggen highlights? Lijntjes trekken over de kaarten. Vluchten tellen. Hoeveel weken wil ik eigenlijk weg zijn? Wat kan ik aan in mijn eentje? In welk land een overstap inplannen? Ik spinde de digitale globe over het iPad scherm en dacht - het is eigenlijk wel vreemd dat de meeste mensen die naar Australië vliegen, via ongeveer precies dezelfde route terug vliegen. Als je dan toch al aan de andere kant van de wereld zit, waarom vlieg je dan niet door de andere kant op? In de enge zin van het woord maak je dan zelfs een wereldreis omdat je elke meridiaan 1 keer overgestoken bent, hoe vet is dat. De basisschool versie van mezelf die nog steeds in me zit en ik graag zo nu en dan mee laat kijken door mijn huidige ogen zou trots op zichzelf zijn.

Dus voila, de why van het basisplan. Een reis om de wereld in 28 dagen. Hoofdbestemming - Zuidoost Australië met Sydney, Melbourne en Tasmanië. Op de heenweg een tussenstop in Singapore, terug naar Amsterdam de andere kant op, met tussenstops op Hawaii en in Los Angeles. Afgelopen mei / juni maakte ik de reis en in dit verslag neem ik jullie middels 5 hoofdstukken mee in mijn verhaal:

Hoofdstuk 1 - Singapore - Metropool in de tropen
Hoofdstuk 2 - Sydney & Melbourne - Westerse miljoenensteden down under
Hoofdstuk 3 - Tasmanië - Wildernis in haar ware vorm
Hoofdstuk 4 - Hawaii - Paradijs op aarde
Hoofdstuk 5 - Los Angeles - Terug in het Westen

Op avontuur! Reis om de wereld in 28 dagen.

——
Hoofdstuk 1 - Singapore - Metropool in de tropen
——

Hiep hoi piepeloi here we go. Om Oekraïne heen maar niet te Zuidelijk want anders zit je weer boven Syrië, blijkbaar nog steeds oppassen met het luchtruim van Afghanistan en dan ook weer niet onnodig Noordelijk blijven hangen anders bots je tegen Mount Everest op. Singapore! De langste vlucht gelijk als eerst. 12 uur en 40 minuten. Aangezien ik in mijn eentje reis, maak ik er tevens een workation van. Laptop en leuke projecten mee, ontwerpen tijdens het vliegen en in de avonduren.

De luchthaven van Singapore in de vroege ochtend, nog voordat ’s werelds grootste indoor waterval aan gaat (Jewel, Changi Airport).

Ik zet het eerst koers naar het gebied Gardens by the Bay. Moderne architectuur gecombineerd met natuur lonkt hier.

Waanzinnig! De verticale tuinen van Supertree Grove.

Wandelen over de OCBC Skyway die enkele bomen met elkaar verbindt. Het luxe MarinaBaySands hotel aan de horizon. Het ‘balkon’ op rechts steekt 60 meter uit en is daarmee de grootste vrij hangende constructie ter wereld.

Cloud Forest, een botanische tuin in een moderne kas. Hier raast naast de waterval ook airco en dat is een godsgeschenk - het is bloedheet in Singapore. Verzengend heet. Zelden speelde temperatuur mij zo parten op reis. Een hoge luchtvochtigheid gecombineerd met een temperatuur van rond de 35 graden zorgt voor een uitputtende eerste dag en hier binnen is het even hemels.

Überhaupt alleraardigst wat hier groeit en bloeit.

Cloud Forest en Supertree Grove in 1 beeld.

De hoogte in en het terras op bij MarinaBaySands. Uitzicht op het Noorden van de miljoenenstad, die als kool gegroeid is in de afgelopen decennia. Zie ook de glazen bol op het water voor aan de kade - dit is een Apple Store, de eerste volledig op water gebouwd. Het kunstige witte gebouw rechtsonder aan de kade is het ArtScience museum.

Andersom richting Zuiden, Gardens by the Bay goed in het zicht.

Een bijzonder mooi ontworpen gebied - zeker als ’s avonds ook nog eens de lampjes aan gaan.

Ietsje verder de stad in, de Indiase wijk.

Kleurrijke boel hier!

Ik zou nog een dag kunnen besteden door op de bonnefooi door meer dergelijke wijken te struinen, maar met de warmte voel ik aan dat ik behoefte heb aan een plek die een aangeharkte dag belooft met eten, drinken, toiletten en airco op elke hoek - een pretpark. How lucky for me dat Universal Studios Singapore op steenworp afstand ligt.

Het was dus geen vooropgezet plan om al gelijk op dag twee een pretpark binnen te hoppen, maar nood breekt wet zullen we maar zeggen En ach aanschouw, unieke zaken ook hier hoor! De eerste next-gen Vekoma. Battlestar Galactica bestaat uit een tamme sitdown en intense inverted coaster, die als je geluk hebt duelleren met elkaar.

Aaah niks te klagen met dat weer, een nat pak zoals het hoort gehaald in de Jurassic Park rapids.

Themagebied Far Far Away. Universal Studios Singapore is dagvullend maar klein. Andere bekende klinkende namen zijn de Transformers darkride en Mummy achtbaan, unieke rides zijn o.a. de Sesamstraat darkride en Puss in Boots achtbaan. Leuk om het park meegepikt te hebben!

En dat geldt voor heel Singapore dus! Letterlijk een opwarmertje voor de rest van de reis. Terug op Changi Airport bof ik dat ik qua timing de waterval in Jewel wel spektakel zie maken. Maar het grande spektakel staat pas op punt van beginnen - op naar de volgende vlucht die naar down under voert.

——
Hoofdstuk 2 - Sydney & Melbourne - Westerse miljoenensteden down under
——

Achterin een Airbus A380, ’s werelds grootste passagiersvliegtuig, vlieg ik de nacht door en passeert de Australische outback onder me. Ik ga voorbij aan Ayers Rock / Uluru nabij Alice Springs, een van de toonbeelden van Australië die ook in een van de eerste iteraties van de reis verweven zat - maar Australië is net als de Verenigde Staten gigantisch en het is onmogelijk om alles in 1 trip van enkele weken te combineren. De focus zal zo als eerder beschreven liggen op het Zuidoosten. Deze vlucht duurt 7 uur en 40 minuten.

And there we are! Sydney, de hoofdstad van het Zuidelijk halfrond als je het mij persoonlijk vraagt. Sinds internet bestaat is mijn blik in de middag van oudjaarsdag gefocust op deze vierkante kilometers waar nieuwjaar altijd met een grande spectacle ingeluid wordt. De Harbour Bridge en Sydney Opera House liggen te baden in het zonnetje, waar het omwille van de herfst met een graad of twintig nu heerlijk toeven is.

Wat een brug joh. De unit bevat twee keer meer klinknagels dan in de hele Eiffeltoren zitten verwerkt. Later deze reis zal ik met een georganiseerde tour nog over de bovenste overspanning klimmen, op een hoogte van 134 meter.

Eerst echter gewoon er overheen wandelen, met dit majestueuze zicht op Circular Quay. Vanuit deze baai vertrekken talloze ferries heen en weer door ’s werelds grootste natuurlijke havengebied. Het voelt magisch om hier te zijn! Je kent de plek al sinds jaar en dag, weet dat het een ontiegelijk eind ver weg ligt, daardoor lijkt het onbereikbaar maar als je er eenmaal bent, ben je er gelijk enorm vertrouwd mee.

Sydney voelt heel erg als een combinatie van een stad als New York en een stad in Europa. Het gevoel van een Westerse wereldstad blinkt enorm uit in de gigantische kantoorpanden gebouwd op een vierkant stratengrid, maar de Britse invloeden zijn duidelijk merkbaar in de architectuur die als cadeautjes tussendoor te vinden zijn, samen met het links rijdende straatverkeer en namen als Hyde Park en Elizabeth Street.

Ook genoeg Aziatische invloeden hier echter en dat zien we vooral terug in het eten. Spice Alley is een van de vele toffe locaties waar je goed kunt dineren.

Geen vuurwerkshow, maar ik bof toch een beetje - lichtfestival Vivid staat op het punt om te beginnen en daar pik ik een mooi graantje van mee.

Love it!

Uitzicht vanaf Sydney Tower Eye, hoogste van de stad.

State Library of New South Wales.

Lunch in de Royal Botanic Garden.

Uitzichtje.

Van de combinatie van het Sydney Opera House en de Harbour Bridge kan ik geen genoeg krijgen. Hier aan boord van de ferry die naar Manly vaart, een voorstad aan de kust met een fraai zandstrand.

Dat is niet het enige strand aan de kust van Sydney overigens - hier zien we Bronte Beach. Aan te raden is om een hike langs de kust te maken vanuit het fameuze Bondi Beach naar Coogee Beach. Onderwijl passeer je de meest prachtige baaien waar de grote golven zorgen voor een waar surfersparadijs.

Alleraardigst!

Op dag vier in Sydney haal ik mijn huurauto op en rijd ik in een uurtje landinwaarts. Hier ligt Blue Mountains National Park, dat het best valt te omschrijven als een Grand Canyon met bomen. Dé eyecatcher van het Nationale Park zie je hierboven: The Three Sisters.

Dichterbij kom je niet.

Ik heb besloten deze hele dag te hiken in dit gebied en dat kan op mijn niveau het mooist middels de Grand Canyon track, die door een deel van de vallei slingert. Graag wil ik opmerken dat het altijd aan te raden is om het thuisfront op de hoogte te stellen als je dergelijke plannen in je eentje onderneemt - en om voorbereid op pad te gaan. Dat wil zeggen, juiste schoeisel en kleding, genoeg water in je rugzak en het gebied waar je in gaat wandelen als offline kaart opslaan op je telefoon.

Doe je dat dan is hiken in de ruige natuur een waar genot. Moeder natuur is prachtig, wandelen is heerlijk, je hebt de tijd om over alles en niets na te denken en komt bijna niemand tegen.

Om dan vervolgens te eindigen bij een dergelijk episch vista. Blue Mountains, om over naar huis te schrijven!

Halverwege dag vijf in Australië wordt het tijd om met pijn in het hart afscheid te nemen van de fijne stad Sydney en koers te zetten verder naar het Zuiden. Melbourne roept. Het is een eind though - de route van ruim 800 kilometer splits ik op in twee dagen met een overnachting ongeveer halverwege, in de officiële hoofdstad van Australië: Canberra. Deze stad is begin 20e eeuw op de tekentafel ontstaan toen er behoefte bleek aan een onpartijdige hoofdstad van het land (er mocht geen ‘strijd’ tussen Sydney en Melbourne zijn in graad van belangrijkheid). Wonderlijk genoeg is dit de enige grote stad van het land die niet aan de kust ligt en misschien mede daarom dat ie ook vrij saai is. Op wat musea na en het parlementsgebouw dat er vooral vanuit de lucht met bijbehorende infrastructuur bijzonder uitziet, valt hier weinig te beleven. Gelukkig fungeert de stad voor mij dus enkel als tussenstop en kan ik op dag twee zonder gene te voelen voort naar Melbourne.

Alwaar ik later die avond arriveer in mijn hotel. Room with a view!

Heerlijk! Wat een stad weer. Meteen ervan genieten en overal rondkijken. Melbourne is de zuidelijkste stad ter wereld met meer dan een miljoen inwoners.

Ook hier merken we de Britse invloeden weer.

Ontbijtjes gaan er op reis altijd beter in.

Andere bijtjes.

Aanschouw Melbourne! Uitzicht vanuit Melbourne Skydeck, de hoogste van de stad. Als Sydney het New York van Australië is, dan is Melbourne het Chicago van Australië. De Yarra River kronkelt doorheen de stad en mondt via westelijke route uit in de baai die de laatste haven vormt voor de Straat Bass, tussen het Australische continent en het eiland Tasmanië.

Fraaie silhouetjes altijd.

Melbourne staat bekend om de grotere stadsparken waarvan Albert Park een van de bekendsten is - niet om de laatste plaats omdat hier jaarlijks de GP van Australië verreden wordt. Veel herkenbaars van het circuit is hier echter niet te zien omdat het grootste deel van het circuit tijdelijk opgezet wordt op een bestaand wegennet. Hier en daar zie je wel kenmerkende curbs uitsteken, maar daar is dan ook alles mee gezegd.

Shrine of Remembrance, een herinnering aan de Australische en Nieuw Zeelandse militairen die gesneuveld zijn in WOI en WOII.

City Skylines.

Wandeling door de plaatselijke Royal Botanic Gardens Victoria.

Op dag twee in Melbourne maak ik weer gebruik van de huurauto (die ik overigens gewoon in deze stad achter mag laten voor een kleine extra fee) en koers ik zo’n 80% van de Great Ocean Road af. Hier ben je wel een hele dag mee zoet, omdat je overal wil stoppen en omdat de route halverwege dusdanig kronkelig wordt (je rijdt dan wel door het schitterende Great Otway National Park) dat alles sneller dan 50 kilometer per uur gevaarlijk wordt. Maar wat een kustlijn! De golven zijn hier enorm. Niet zo zeer in de hoogte, maar vooral in de breedte - het is waanzinnig om te zien dat een ononderbroken streep van kilometers breed richting kust getrokken komt, om vervolgens fraai van rechts naar links het oog van de golf te zien trekken die de golf breekt.

Dé trekpleister van de Great Ocean Road: The Twelve Apostles. Afkalvende kliffen vormen een grillig schouwspel.

Over meerdere kilometers valt zienderogen te aanschouwen hoe de oceaan de kust opeet. Omwille van de instabiele kliffen is toegang tot de stranden inmiddels verboden - in deze tijd van het jaar althans.

London Bridge is het verste punt op de route dat ik bezoek. Vanuit hier is het weer terug rijden naar Melbourne geblazen.

Er moet nog wat werk gedaan worden en ik besluit mezelf hiervoor enkele uren onder te dompelen in de lokale bibliotheek van Melbourne. Ik geniet, wat een gave manier om onderdeel uit te maken van zo’n stad.

Opperbeste bibliotheek ook weer dit.

State Library Victoria heet ie.

De laatste middag in Melbourne bestaat uit nog wat struinen door de straten en genieten van de architectuur. Oud…

… en nieuw. Way to go Australië! Goed voor elkaar wat steden betreft. Al een beetje geroken aan de natuur ook, maar daar wordt het nu pas écht tijd voor.

——
Hoofdstuk 3 - Tasmanië - Wildernis in haar ware vorm
——

In slechts een uur en een kwartier vlieg ik in de vroege ochtend vanuit Melbourne naar Hobart, de hoofdstad van Tasmanië. Misschien heb ik hier wel het meest naar uit gekeken.

In Google Earth viel mijn oog al meteen op een gebied genaamd Southwest National Park en de omschrijving op Wikipedia hiervan schreef voor mij boekdelen: 'Het is een woest inspirerend gebied, onderdeel van het Tasmanian Wilderness Heritage Area. Als grootste park in Tasmanië, is het een toonbeeld van de grootsheid en de geest van de wildernis in zijn ware vorm.’. Je kunt in principe alleen al een week ervoor uittrekken om dit park al hikend te verkennen - op 1 grote weg na die tot de rand voert is hier geen beschaving. Voor een hele week hiken heb ik helaas geen tijd, maar die ene weg daagt wel uit, ook al is ie doodlopend. Hop hop chop chop, richting de wildernis!

Metershoge varens, fantastisch.

Onbeschrijfelijk!

Buitenaards haast.

In dit gebied kom je superlatieven tekort. De bomen en planten die er groeien komen alleen op deze plek van de wereld voor, de uitzichten zijn grandioos en bergen vind ik altijd indrukwekkend. Wat een feest!

Het eindpunt van de doodlopende route is de 140 meter hoge Gordon Dam. Heen en terug vanuit de hoofdstad Hobart (toch nog goed voor zo’n 200.000 inwoners) ben je zo een uur of vijf aan het rijden naar dit punt en het moet opgemerkt worden dat je op de hele route slechts een auto of 10 tegen komt onderweg. Toch voelt het veilig, want ook al heb ik offline kaarten ingesteld, mijn mobiele telefoon heeft zowat de hele route dekking en dat heb ik in drukker bezochte Amerikaanse nationale parken wel eens anders meegemaakt.

Dus, dit is de andere kant van de wereld - of in ieder geval met zo’n 17.000 kilometer van huis het verste dat ik ooit ben geweest - en hoe voelt dat nou? Ja de bomen en struiken zien er hier anders uit, maar tja, met Whatsapp op je telefoon en daarmee direct contact met het thuisfront, een Japanse auto die je over het asfalt voert en eenmaal terug in Hobart even goed alle grote merken uit de Westerse wereld voor handen moet je het een paar keer tegen jezelf zeggen om gewaar te worden. De afstand zelf is vanzelfsprekend gewoon het ding. Om terug thuis te komen zijn er minimaal drie vluchten nodig en dat lukt allemaal niet binnen 24 uur. Absoluut vet om er te zijn hoe dan ook! Het is prachtig. En dit is pas dag 1 van 5 op Tasmanië.

Op dag twee staat een excursie op de planning - het verkennen van de Zuidoost kaap. Vanuit het historische Port Arthur stappen we op een touringcar die naar de baai van Eaglehawk Neck voert om aldaar op een boot te stappen die enkele uren rond de kliffen van Tasman National Park vaart.

En die zijn waarachtig prachtig!

Beter weertje dan gisteren ook.

Cape Hauy. Een van de hoogtepunten van de reis en misschien wel een van de mooiste plekken op de wereld die ik gezien heb, als je het me nu vraagt

De open zee is ruig, dat heb ik inmiddels wel ervaren en ook hier staan niet alleen ik, maar zo nu en dan ook onze gidsen te kijken en genieten van het spektakel dat de natuur in petto kan hebben. Plotselinge rukwinden die met de snelheid van wat op land een orkaan genoemd zou kunnen worden steken zo nu en dan de kop op in het diepe Zuiden (hier naast Tasman Island) en het moge duidelijk zijn waarom we allemaal zulke foeilelijke regenpakken aangemeten kregen voordat we aan boord gingen. Je proeft het zout op je lippen en bidt dat je camera er niet al teveel hinder van gaat ondervinden.

Tijdens het terug varen spotten we nog zeeleeuwen, dolfijnen en albatrossen (die beesten zijn echt gigantisch) en houden we onze ogen open voor walvissen, die we helaas niet tegen komen. Wat een avontuur.

Over wildlife gesproken! Een echte Skippy. Op weg van Sydney naar Melbourne dacht ik al mening doodgereden kangoeroe langs de weg te hebben zien liggen, maar nu ik voor het eerst een kangoeroe in het echt zie besef ik pas hoe groot deze beesten zijn - en ga ik er maar vanuit dat de kadavers die ik eerder zag, pademelons waren. In dit gebied echte kangoeroes in het wild spotten is blijkbaar toch nog wel tamelijk zeldzaam, dus als ik vanuit mijn auto ineens een bord zie dat adverteert met een wildlife farm om de hoek, kan ik mijn nieuwsgierigheid naar de beesten toch niet bedwingen.

En ook de naamdrager van het eiland - de Tasmaanse Duivel - is hier te vinden. Bijzondere beesten zijn dit, komen enkel op dit eiland voor in het wild, wellicht nog lastiger in het wil te spotten dan kangoeroes al zijn. Ze staan bekend om hun vraatzucht en enorm sterke kaken, waarmee ze hun prooi met bot, huid en haar tegelijkertijd opeten.

Ik geef het ze te doen, ik krijg al kiespijn van pasta al dente. Aanschouw de duurste vakantiefoto van de reis. Fun fact: Breda heeft 45 tandartspraktijken op 181.000 inwoners, Hobart heeft 58 tandartspraktijken op 200.000 inwoners. Nooit geweten dat er zoveel tandartsen in een stad konden zitten, laat staan op Tasmanië, maar ik blij want eentje was zo aardig om mij er nog tussen te proppen. Uiteindelijk was er gelukkig niks aan het handje, maar dit kan dan ook weer van de bucketlist.

En we willen wel 100% kunnen genieten he! Op dag drie trek ik verder landinwaarts en overnacht ik in een lodge in Cradle Mountain National Park, om hier twee dagen te hiken.

Dit moet wel de fijnste dag van de hele reis zijn. Goed voorbereid en wel de paadjes en bordjes volgen, het ene doorkijkje nog mooier dan het andere.

Mijn favoriete plant uit de omgeving: de Pandani. Lijkt op een Yucca, maar is minder stekelig en komt zowel als struik als boom voor.

Langzaam aan de hoogte in. Het wordt mooier met iedere stap die je zet.

Kijk dan toch.

Bergbeklimmen.

Cradle Mountain heeft een relatieve hoogte van 355 meter en ik durf het niet aan om de laatste meters tot de steeds woester wordende top te maken, maar man. Wat een uitzicht. Genieten! Het is hier ook tamelijk fris - net wat boven het vriespunt, vandaar ook de sneeuw her en der. Gelukkig draag ik laagjes.

Is ‘m weer, de Pandani.

Crater Lake.

Zelfs Bob Ross zou bij dit beeld waarschijnlijk zeggen - nounou, wellicht iets mínder idyllisch. Cradle Mountain overigens aan de horizon. Ik ben tot zowat iets voorbij de boomgrens gekomen uiteindelijk, wat ik vanuit dit uitzicht een knappe prestatie vind.

Tasmanië! Als er iets op deze trip in de buurt komt van mijn verwachtingen bij Nieuw Zeeland (om dan toch even de link te leggen met het eerdere reisplan) is het dit eiland wel. De naam spreekt tot de verbeelding, de natuur is ongekend mooi… kan het iedereen aanraden!

Wederom met pijn in het hart neem ik afscheid van een plek waar ik nog wel een week had kunnen blijven, maar de volgende bestemming dient zich aan en de reis gaat terug naar het Noordelijk halfrond. Op naar Hawaii.

——
Hoofdstuk 4 - Hawaii - Paradijs op aarde
——

Vanuit Hobart is het een kleine twee uur vliegen naar Sydney en vanuit daar is het maarliefst 9,5 uur vliegen naar Hawaii. Ik ben geen persoon die echt geniet van uren / dagen aan het strand of zwembad liggen dus als tussenstop leken twee dagen op Hawaii zelf verblijven - en dan enkel het eiland O’ahu met hoofdstad Honolulu - mij voldoende. Maar waar had ik niet over nagedacht bij het plannen van de vluchten? Tussen Australië naar Hawaii ligt de daggrens en alle uren die je kwijt raakt op je vluchten naar het Oosten, haal je op deze vlucht in 1 klap weer in. Dat resulteerde erin dat ik voor het boeken van de hotels gelukkig net op tijd erachter kwam dat ik ineens drie dagen heb op Hawaii. De dag 5 juni maak ik kalender technisch gezien twee keer mee - 1 keer als reisdag van Tasmanië naar Hawaii, 1 keer als dag 1 van 3 op Hawaii. Wonderlijke wereld!

Welkom op O’ahu! Een volledig ander landschap weer dan dat van de afgelopen weken.

Waikiki beach!

Hoofdstad Honolulu vanuit Diamondhead, een vulkanische krater aan de rand van de stad. Hawaii is echt en fascinerende plek. Zo op de kaart denk je dat het amper mogelijk is om met zo’n grote airliner überhaupt fatsoenlijk te landen op een van die minuscule stipjes midden in de oceaan, maar eenmaal daar merk je pas hoe groot het eigenlijk is. Daarbij komt dan ook nog eens dat je, plat gezegd, gewoon in de Verenigde Staten arriveert.

Dus een Starbucks en Apple Store op iedere hoek, Übers in grote getale beschikbaar, betalen met Amerikaanse Dollars en fooien voor F&B tot je een ons weegt.

Ennn… Disney. Voor ’s werelds beroemdste muis was het slechts een klein sprongetje in eigen land om ook hier een resort te kunnen betrekken.

Nee ik heb hier helaas niet overnacht, maar ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen om eens een kijkje te nemen in dit door de liefhebber bejubelde oord.

Goed bekeken, ik zeg het je.

Want een oord. Dat is Aulani. Ondanks de bestuurlijke link met de Verenigde staten voelt Hawaii al als een magische plek ver weg van de grote boze mensenwereld - maar alhier, in wat ik niet anders kan omschrijven dan het meest paradijselijke hotelresort dat ik ooit bezocht heb - zit je nóg meer gecentreerd in een bubbel van reassurance. De Hawaïaanse gitaarklanken galmen, de fakkels flakkeren, de hoffelijkheid is zoals we het graag zien van de gedreven Disney castmembers, middels zeer subtiele touches van de Disney karakters waar we allemaal van houden kunnen we even wegdromen in fantasie en dit alles op een plek midden in de grote oceaan, aan alle zijden duizenden kilometers verwijderd van de rest van de wereld. Normaliter doet Disney je geloven dat je in Polynesië zit, maar nu zit je er écht en is het nog eens Disney ook.

Dat Hawaii wonderschoon is, is in de rest van Amerika ook niet onopgemerkt gebleven. Met enige regelmaat trekt Hollywood naar de grillige doch lushe vulkanische bergen om backdrops voor hun exotische films te schieten. Aan de oostkant van het eiland O’ahu ligt Kualoa Ranch en het is hier waar mede door het succes van de eerste Jurassic Park film regelmatig camera’s door het landschap vliegen.

Schitterend! Zo groen zie je het zelden. Op deze plek zien we onze protagonisten uit de eerste Jurassic Park film op de hielen gezeten door een stampede, die op diens beurt weer op de vlucht is voor een T-rex. Je komt hier overigens niet zomaar op eigen houtje - je koopt vooraf een kaartje en rijdt vanuit een tourist centre, waar een en ander behoorlijk riekt naar een tourist trap, met een bus het gebied in en uit.

Ook King Kong en latere blockbusters zijn hier gefilmd en diverse props uit die films liggen hier nu te verweren in het zo nu en dan onverbiddelijke klimaat. Lang gaat dit er niet meer liggen. Wellicht boetseren ze tegen die tijd wel weer een nieuwe schedel erbij, de kassa moet blijven rinkelen natuurlijk.

Een rinkelende kassa en een rammelende maag, doen we toch lekker dit tussendoor!

Waikiki Beach in de avond.

Voor de laatste dag staat een hele toffe helikoptervlucht over het hele eiland gepland. Even zeker weten dat we niks gemist hebben van O’ahu! In een klein uur maken we een loopje tegen de klok in langs alles wat ik al gezien had vanaf de grond en alles wat ik nog niet gezien had. Al eerder zat ik in een helikopter, maar deze vlucht is anders - er zitten geen deuren in. Dat betekent goed vastgesnoerd op je plek zitten, magistraal uitzicht en wind. Héel. Véel. Wind.

Zo mooi!

De grillige bergruggen rond Kualoa Ranch. van beneden mooi, van boven nog mooier.

Joehoe! Ik zit boven!

De oorspronkelijke Dole plantage, bekend van de ananassen en bananen Mocht je je afvragen waarom de bovenzijde van het beeld onscherp is: omwille van de open deuren mochten er geen losse voorwerpen mee aan boord. Telefoons om foto’s mee te maken zijn de enige uitzondering op de regel, maar die moeten wel vastgesnoerd zitten in een plastic etuitje dat om je nek hangt. Met de harde wind flapperde het plastic van het hoesje zo nu en dan voor de cameralens, met dit onbedoeld maar toch leuke tilt-shift effect als gevolg.

Pearl Harbor, zicht op het USS Arizona Memorial - een gezonken slagschip van de Amerikaanse vloot tijdens de Japanse bombardementen tijdens WOII. Een dag eerder was ik hier ook al, ware het niet dat ik de USS Arizona vanaf de kade zag. Hoewel websites je doen geloven dat je een en ander gratis en zonder reserveren kunt bezoeken, bedriegt de schijn en blijk je lang niet de enige geïnteresseerde te zijn, eenmaal ter plekke

Life’s good als je een dolewhip hebt

Vooruit, nog een keertje terug naar Aulani dan.

Op de eerste ochtend in Honolulu zag ik een zongebruinde man met blote bast een plek langs de promenade uitzoeken om zijn speaker op wieltjes te stallen. Niet veel later klonken de eerste zomerse klanken daaruit, de beste man ging er met grote smile naast zitten en het zag er naar uit alsof de rest van zijn dag er zo ook uit zou zien. ‘Ik geef ‘m groot gelijk’ dacht ik nog - als ik rond zou kunnen komen van alleen maar dit doen, waarom zoveel moeite doen dan. Toch ben ik na 3 dagen Hawaii alweer verzadigd genoeg van the Island Life. En dat komt goed uit, want het vliegtuig vertrekt weer. Op naar Los Angeles.

——
Hoofdstuk 5 - Los Angeles - Terug in het Westen
——

Nog steeds verward dat Hawaii bij de Verenigde Staten hoort, laat ik me per ongeluk bij de verkeerde terminal afzetten op de luchthaven van Honolulu. Binnenlandse vluchten, dáar moeten we zijn. Niet veel later maak ik de laatste sprong over de grote oceaan en arriveer ik op bekend terrein. Al twee keer eerder bezocht ik Los Angeles.

Even vergeet je weer hoe groot deze stad is.

Ik zal eerlijk zijn: De laatste vier dagen van deze reis zijn het toetje en bestaan uit vier dagen alleen maar feest in pretparken. Eentje in Universal Studios, drie in Disney. Daar ik eerder veelvuldig geschreven heb over deze plekken kan ik het kort houden en zeggen dat het dagen waren om je vingers bij af te likken - maar graag licht ik de highlights er nog kortstondig uit.

Zo is er bijvoorbeeld een nieuw themagebied in Universal Studios Hollywood, dat verder voort borduurt op de immersieve themabeleving waar volwassen themaparkland tegenwoordig keer op keer mee aan komt zetten. Super Nintendo World is een nieuwe speeldoos van formaat die je aan alle kanten omringt en afgetopt wordt met een darkride die tot de technische hoogstandjes op deze planeet behoren. De ride ‘Mario Kart: Bowser’s Challenge’ combineert een ritsysteem met fysieke sets met interactieve elementen en augmented reality. Er komt zóveel op je af tijdens de eerste rit dat je minimaal drie ritten nodig te hebben om überhaupt een beetje door te hebben wat er nu de bedoeling is. Als het moet lijken op de games zelf is de missie met verve geslaagd - ook daar heb ik tijdens een eerste rondje geen idee wat ik doe.

Het gebied is behoorlijk indrukwekkend maar in alle eerlijkheid ook wel erg druk. Alles beweegt en dat is supertof, maar alles rinkelt en tingelt ook door elkaar heen en daardoor lijkt het haast alsof je door een casino in Las Vegas loopt.

Persoonlijk gaat mijn voorkeur dan toch nog steeds uit naar deze. In 2008 bezocht ik dit park voor het laatst en in dit park had ik Potter dus nog niet meegemaakt. Het moet bovendien gezegd dat het wonderlijk is dat ten opzichte van 2008 haast 75% van dit park veranderd is. De originele studiotour, mainstreet, Simpsons ride, Mummy the Ride en natuurlijk de markante roltrappen zijn nog zowat de enige dingen in het park die onveranderd zijn gebleven. Verder, 15 jaar later, bijna een compleet nieuw park.

En ja dan zijn we er weer he. In het hart van de plek waar het ooit allemaal begon. Disneyland Resort Anaheim

Zo fijn om terug te zijn.

Met het magnum opus van het hedendaagse pretparklandschap - Star Wars: Galaxy’s Edge.

Hier is geen woord teveel over gezegd. Bijna een pretpark op zich. Zo groot.

Rise of the Resistance is de beste attractie die ik ooit heb gedaan. Een beleving van ruim twintig minuten schoon aan de haak, waarin je tijdens de hoofdrit probeert te rijmen hoe ze een ride als deze zo goed hebben kunnen timen. Elke scene en elk effect sluiten naadloos op elkaar aan en de karren bewegen met een souplesse die ik nog nergens anders zo heb ervaren. Dikke tien. Gelukkig krijg ik de kans om de attractie gedurende mijn verblijf vier keer te doen en het is keer op keer raak.

Toppertje.

Zoveel te zien, zoveel te ontdekken. Een pretpark in een pretpark.

Nog een paar laatste plaatjes dan

Rapids, altijd feest.

Hier zit het goed.

Dank Walt en Mickey!

En dan, daar waar de terugreis meestal al de dag is waarop je je vakantie normaliter als ‘voorbij’ bestempelt, is dat in deze anders. Zelden keek ik zo uit naar de terugreis van een trip: niet omdat het geen toffe trip was, maar omdat ik pas met deze laatste vlucht mijn avontuur echt voltooi. Vier weken geleden begon het lijntje daar waar het nu gaat stoppen. De wereld is echt rond. En de reis daarmee ook.

Ruim 40.000 kilometer, 49 uur vliegen, 7 vluchten, 5.076 foto's, 10 hotels - de cijfers zijn indrukwekkend maar los van de cijfers is de beleving juist het onvergetelijke en wat ik de rest van mijn leven meeneem. Het smaakt naar meer, ik heb het idee dat ik nu overal naar toe kan waar het enigszins veilig is en omarm met mijn reis letterlijk de aarde, waar we met zijn allen best blij mee mogen zijn dat we zoveel toffe plekjes hebben. Ik kan het iedereen warm aanbevelen in ieder geval!

Bedankt voor het lezen en ik zie jullie reacties graag!

Thanks voor jullie toffe reacties! Zo’n verslag is überhaupt al leuk om voor jezelf te schrijven, maar fijn om te zien dat jullie er ook van genieten!

Jules Hoe vond je ‘t links rijden?

Had ik eigenlijk geen moeite mee. Had het al een keer eerder gedaan met mijn eigen auto in het VK, verschil was nu wel dat de huurauto’s het stuur rechts hebben zitten. Je gaat gewoon mee met de flow van het verkeer, het vreemde is in het begin even wel dat echt alles in spiegelbeeld is - plek op de snelweg is ook links dus inhalen doe je rechts - maar het went snel. Vond ook opvallend dat de peddels voor knipperlichten en ruitenwissers bij de ene auto zo als in mijn eigen auto gepositioneerd zaten, maar bij de andere auto in spiegelbeeld. Dus op Tasmanië gingen regelmatig de ruitenwissers aan als ik linksaf wilde slaan

Jules Hoe boekte je de beste tickets en je hotels?

Google Flights en Booking.com zijn mijn go-to websites.

Bij Booking heb ik inmiddels wel een aardig zicht op wat ik aan- en uit moet vinken en wil ik hotels met een beoordeling van minimaal een 8… en als je dan voor de hele trip een gemiddelde prijs per nacht in het achterhoofd houdt kun je makkelijk kiezen tussen de nog resterende hotels. Daarnaast had ik voor Sydney, Canberra en Melbourne ook een hotel van dezelfde keten. Toen ik na het boeken van Sydney zag dat in die andere steden ook een dergelijk hotel zat was de keuze snel gemaakt.

Voor de vluchten had ik achteraf gezien me nog kunnen verdiepen in zogenaamde around-the-world tickets en was ik wellicht nog een paar 100 euro goedkoper uit geweest… maar het is onmogelijk om dat nu bij nader inzien terug te rekenen. Heb nu alle vluchten los geboekt en dat klakte na een twee uur zoeken op Google Flights wonder boven wonder vanzelf goed in elkaar. Enkel de vlucht van Los Angeles naar Amsterdam was fors geprijsd, heb nog gekeken of alles een week eerder / later doen effect zou hebben, maar dat bleef duur. Ik wilde die laatste vlucht ook niet opbreken met nog een tussenstop. Daarin ook de reactie op het volgende,

The_Bullgod Wat heeft deze totale wereld trip je wel niet gekost?

Met zo’n 9 weken voorafgaand vluchten boeken hebben de vluchten alleen zo’n 3.000 euro gekost, wat mij redelijk in de oren klonk voor 40.000 kilometer. De kosten van de rest van de trip ga ik een beetje in het ongewisse moeten laten, het is denk ik aan eenieder om een eigen bedrag te bepalen hoeveel je gemiddeld per nacht over hebt voor een hotelkamer en hoeveel extra zaken als huurauto’s, Über’s, pretparktripjes en uit eten je begroot.

Jules Was er een echt ultiem magisch moment op de trip?

Dan kies ik toch voor de eerste uren in Sydney… het moment waarop je de koffer achter laat in het hotel, de straten in wandelt op zoek naar een koffiebar om even te lunchen en vervolgens arriveert aan de kade waar die Harbour Bridge en het Opera Sydney House liggen, nog eens in een perfect klimaatje ook. Dat je op weg daar naartoe allemaal mensen ziet wandelen die er wonen en werken, nu even een lunchwandeling maken om daarna weer in hun molen te stappen waarmee ze de onderkant van de wereld draaiende houden. Even mag je ook onderdeel uit maken van het scenario waarin zij spelen en dat voelt bevoorrecht!

Jules Wat was de beste vliegtuigmaaltijd?!

Haha. Dat is en blijft allemaal prut prut en nog eens prut. Kan er helaas geen onderscheid in maken haha. Wat ik wel nog wil aanstippen is dat ik voor deze reis, voor de zekerheid, een extra creditcard wilde hebben - en ben op de decadente tour gegaan en heb nu een jaartje een American Express Platinum card. Dat komt meteen met het voordeel dat je op zowat alle grote luchthavens gratis gebruik mag maken van de lounges, waar dan ook gratis eten en drinken is. Dus mijn aanbeveling zou zijn om je aldaar te laven aan spijs en drank, om aan boord van de vliegtuigen niet teveel te hoeven te nuttigen. Bij die card komt overigens ook nog Privium, waarmee je op Schiphol nog wat sneller langs alle security checks komt.

Jules En de hamvraag… what’s next?

Marco Ik zou mij niet kunnen voorstellen hoeveel planwerk hier in heeft gezeten. Hoe ga jij jouw volgende vakantie plannen met dit in je achterhoofd.

Sec is het slechts een paar avondjes werk - als je eenmaal weet wat je wil boek je al die vluchten op de ene avond, alle hotels op de andere avond en alle randzaken op losse momenten daarna. Maar het geïnspireerd raken en de voorpret in Google Maps en op Wikipedia, die tijd is onmeetbaar en een proces dat in dit geval over de periode van meer dan een jaar is uitgesmeerd. In datzelfde opzicht heb ik nu ook wel al ideetjes voor nieuwe trips lopen, pin me nergens op vast want het zijn slechts ideeën die nog broeden in mijn hoofd op eenzelfde manier als deze reis dat deed - maar ik zou nog graag een keer via Zuid Amerika naar Antarctica willen met zo’n cruise - en ik zou nog graag een keer naar Nieuw Zeeland willen, via hetzelfde concept als deze reis maar dan in tegengestelde richting - Amsterdam / San Francisco / Nieuw Zeeland / Hong Kong / Shanghai / Amsterdam. We zullen zien wat de tijd brengt!

Cerveza mijn hemel, mijn hoofd tolt, krijg er hoofdpijn van en wat een bult jetlags

Haha. Het is fascinerend om te merken hoe gezonde adrenaline je nog een hele dag op de been kan houden als je de nacht daarvoor gevlogen hebt. Ik heb geleerd dat je het best even door kunt bijten en niet moet toegeven aan de moeheid als die je ineens rond een uur of 16.00 overvalt. Overall ging het de hele reis goed, al denk ik dat de warmte in Singapore me mede zoveel parten speelde omdat het direct volgde op die fikse vlucht. Ook de eerste ochtend op Hawaii had ik even een momentje nodig om bij te komen, met sterke koffie, maar echt zware jetlags, nee niks van dat meegemaakt