Daar is september… zucht. De zomer loopt op z’n einde en de dagen worden korter. Voor velen begint het werk- of schooljaar opnieuw, dus september heeft vaak een ietwat negatieve bijklank. Maar dat geldt niet voor iedereen. Stiekem vind ik dit zelfs een van de leukste maanden van het hele jaar. September is namelijk de ideale periode voor doordeweekse pretparkbezoekjes. Je ontsnapt aan de beklemmende drukte van augustus, je ontloopt het minstens even populaire Halloweenseizoen en je geniet bovendien vaak van heerlijk nazomerweer. Dat zijn wat mij betreft genoeg geldige redenen om m’n vrije dagen aan achtbanen te spenderen. Partner in crime Jeroen zag zo’n snipperdag ook wel zitten en neemt me mee naar Duitsland. Onze bestemming is het zonovergoten Brühl en het themapark dat van deze gemeente een toeristische topbestemming maakte: Phantasialand.

Phantasialand is een regelmatig terugkerend uitje. Dankzij m’n abonnement van Europa-Park krijg ik sowieso één keer per jaar gratis toegang, wat gezien de pittige inkomprijs een mooi cadeau is. Tijdens het laagseizoen tel je aan de kassa maar liefst 49,50 euro neer. Da’s een aardige duit, maar Phantasialand is een van de weinige Europese pretparken waar zo’n tarief te verdedigen valt. Het park heeft de afgelopen vijftien jaar een hoop waanzinnige nieuwigheden gepresenteerd en daarvoor zijn veel centen nodig. Het inkomgeld van de huidige bezoekers wordt overigens rechtstreeks in een gloednieuwe flying coaster gepompt. Vlak naast de hoofdingang verrijst momenteel Rookburgh, een imposant themagebied waarin Vekoma volop sleutelt aan een wereldprimeur. Dat deze Steampunk-zone en de bijhorende hoofdattractie fantastisch worden, staat vast. Toch laat Phantasialand voorlopig weinig details los en we moeten dus (vermoedelijk) met z’n allen tot 2020 wachten om het te ontdekken. Wordt volgend jaar ongetwijfeld met een nieuw tripverslag vervolgd.

Vlak naast Rookburgh ligt Fantasy, een themazone die gedomineerd wordt door de natuur en sprookjesachtige wezens. Het levendige middelpunt van dit gebied is Wuze Town, een enorm indoorcomplex dat in 2002 gepresenteerd werd. Dat was een behoorlijk belangrijk jaar voor de Duitse pretparkbusiness. In het zuiden van het land opende Legoland Deutschland, terwijl Europa-Park de hoogste en snelste rollercoaster van het continent in gebruik nam. Phantasialand moest echter niet voor deze megaprojecten onderdoen. Dankzij de fabelachtige setting en z’n twee unieke familieachtbanen was Wuze Town namelijk een schot in de roos. Ik herinner me nog goed hoe betoverd ik was toen ik er voor ’t eerst binnen wandelde.

Vandaag, ruim vijftien jaar later, is Wuze Town een vaste waarde binnen het aanbod van Phantasialand. Het blijft een tof gebied met leuke details, maar een grondige update zou geen kwaad kunnen. Dat merk je vooral wanneer je een rit maakt op Winja’s Fear of Winja’s Force, de twee spinning coasters die door het gebouw kronkelen. De wachtruimte voelt benauwd aan, het stationnetje is krap en je krijgt vanuit de banen zelfs zicht op rommelige opslagruimtes. Da’s erg jammer, want de ritervaring op zich is in beide gevallen uitstekend. De Winja’s zijn relatief lang, ze bevatten unieke effectjes en dankzij de dubbele track is de totale capaciteit aanvaardbaar. De leukste ritjes maak je hier trouwens op Oudjaarsavond, wanneer er in Wuze Town onbeperkt cocktails geserveerd worden. Maar ja, da’s misschien een ander verhaal.

Niet alleen Winja’s Fear & Force worden leuker wanneer je een aantal cocktails drinkt. Ook Hollywood Tour is ongetwijfeld beter als je licht aangeschoten bent. Die dark ride ligt in een godverlaten uithoek van het Fantasy-gebied en dat is misschien maar goed ook. Deze rondvaart langs nagebouwde filmsets opende in 1990, maar het lijkt alsof de attractie minstens twintig jaar ouder is. De poppen zien er verwaarloosd uit, het geluid is onzuiver en het filmthema past bovendien helemaal niet in dit park. Phantasialand is de laatste decennia gelukkig hard aan het verbouwen en ze gooien daarbij regelmatig een oude attractie op de schroothoop. Mag ik Hollywood Tour nomineren als volgende doelwit van deze rigoureuze aanpak? Dankjewel.

Ook de bovenbuur van Hollywood Tour is een attractie die niet in het huidige Phantasialand past. Ik heb het over Virtual Reality-achtbaan Crazy Bats, die in juni 2019 aan het publiek gepresenteerd werd. Deze nieuwigheid gebruikt de hardware van de voormalige Temple of the Night Hawk, de saaiste indoor coaster van het westelijk halfrond. Tot vorig jaar kon je hier vier minuten lang doelloos door de duisternis rijden. Het was een waardeloze attractie en verandering was dus noodzakelijk. Toch is Crazy Bats niet hetgeen ik in gedachten had. De verhaallijn rond drie vleermuizen vindt geen aansluiting bij het Fantasy-gebied. Bovendien zien zowel het logo als het gepimpte station er erg tijdelijk uit. Hoe de ritervaring meevalt, kan ik helaas niet beoordelen. Jeroen en ik hebben namelijk de pech om een hele rit lang naar testbeeld te moeten staren. Zelfs met VR-bril was de rit dus net zo saai als die van Temple of the Night Hawk. Jammer.

Tijdens het afgelopen decennium was het lastig om Phantasialand op flaters te betrappen. Er is, naast Crazy Bats, eigenlijk maar één attractie die dat rode stempeltje krijgt: maak kennis met de miskleun die Wakobato heet. Deze interactieve bootvaart vindt plaats op een schilderachtig meer en ziet er vanaf een afstandje best schattig uit, maar schijn bedriegt. Het is in realiteit een saaie rondvaart waarbij je met waterpistolen enkele doodeenvoudige fonteintjes kan activeren. De Vlamingen naast ons vinden het duidelijk al even saai als wij, want ze geven het interactieve spelletje na twee pogingen op.

Fantasy heeft alles in huis om een fantastische zone te zijn, maar er is duidelijk ruimte tot verbetering. Tijdens dit bezoek ervaar ik het aangrenzende Berlijnse themagebied zelfs als een leukere plek. De bloemen staan hier volop in bloei, de muziek is leuk, er is best veel entertainment en Berlijn is ook de thuishaven van een plezante dark ride. Maus au Chocolat opende in 2011 en was Phantasialands antwoord op het populaire Toy Story Mania uit de Disney-themaparken. Het goede nieuws: Phantasialand heeft het thematische niveau van Toy Story Mania ver overstegen en de attractie zit verhaaltechnisch een stuk beter in elkaar. Het slechte nieuws: de interactieve game van Maus au Chocolat is beduidend minder leuk dan bij de Disney-variant. Je speelt hier letterlijk zeven keer hetzelfde spelletje, wat tegen het einde toch enigszins gaat vervelen. Het prachtig uitgewerkte en originele thema rond de taartenfabriek verdient lof, maar qua fungehalte verkies ik zonder twijfel Toy Story Mania.

Het attractieaanbod van de Berlijnse zone wordt afgerond door een oogstrelende zweefmolen, een minstens even knappe carrousel, twee schattig vormgegeven kinderattracties en Das Verrückte Hotel Tartüff. Hoewel dit fun house een beetje verscholen ligt, moet je hier eigenlijk sowieso eens binnenstappen. Het is immers uniek dat een dergelijke attractie zo overtuigend gethematiseerd werd. Leuk tussendoortje, dat sowieso.

Als je een trap in een gemiddeld Brussels station neemt, lijkt het soms alsof je rechtstreeks in Afrika uitkomt. Dat trucje werkt in Phantasialand ook. Er is namelijk een rechtstreekse trap van Berlijn naar het Afrikaanse themagebied. Gelukkig is dat zogenaamde Deep in Africa een stuk gezelliger dan Brussel-Noord en bij het aanpalende hotel hangen er geen neonlampen aan de ramen. Deze Phantasia-versie van Afrika bestaat uit opzwepende bongomuziek, tropische vegetatie en een achtbaan om bij weg te dromen. Dankzij een recent renovatieproject zien de rotsformaties van Deep in Africa er trouwens opnieuw tiptop uit. De zone is klein en mist een extra attractie, maar het is wel een oogstrelend plaatje.

Ik had het in de vorige alinea over een achtbaan. Dat is natuurlijk Black Mamba, de Inverted Coaster die de Zwitserse achtbaangoden Bolliger & Mabillard in 2006 opgeleverd hebben. Black Mamba heeft sindsdien lovende commentaren geoogst en da’s volledig terecht. Hij ziet er namelijk niet alleen schitterend uit, maar geeft ook een uitstekende rit weg. Deze B&M is intens, er werden een aantal briljante near-misses geïntegreerd en de snelheid ligt tot op ’t einde hoog. Jammer dat de wachtrij voor de eerste rij meestal lang is, want daar is Black Mamba in mijn ogen het allerbest. Daarom opteer ik vaak voor the next best thing, wat de backseat-plaatsen zijn. De baan lijkt daar nog wat intenser en je wordt met brute kracht door de elementen gesleurd. Topmachine.

Duitsers zijn showfanaten. Dat blijkt aan de populariteit van Duitse musicals en van ‘kwalitatief’ entertainment à la Immer Wieder Sonntags. Ook Duitse pretparken spelen hier op in. In Europa-Park draaien permanent een achttal shows en Phantasialand moet er nauwelijks voor onderdoen. In de winter is een bezoekje aan de schaatsshow of het Wintergarten-theater vaste kost, maar deze keer opteren we voor Jump. Deze stuntshow vindt plaats in het enorme Silverado Theatre, dat in het Mexicaanse themagebied ligt. De voorstelling bevat leuke BMX-trucs en de trampoline-boys mogen gezien worden (niet alleen omwille van hun springcapaciteiten). Toch is Jump voornamelijk legendarisch omwille van de véél te luide technomuziek en de hilarisch slechte Engelstalige aankondigingstekst. Hoe dan ook een vermakelijke show en ’t is een leuke manier om een halfuurtje achterover te leunen.

Phantasialand heeft iets met lange rollercoasters. Het park bouwt aan ’s werelds langste flying coaster, maar er staan ook vandaag reeds drie achtbanen die meer dan een kilometer aan rails hebben. Een van die banen is Colorado Adventure, die zich tussen de rotspartijen van de Mexicaanse zone bevindt. De lengte is bij deze mijntreinachtbaan een plus, maar verder hou ik er niet zo van. Colorado Adventure heeft immers rare g-krachten en de decoratie oogt wat rommelig. Hoewel de baan enkele jaren geleden een geslaagde opfrissing onderging, mist ie de identiteit die vele andere Phantasia-coasters wel hebben. Een grootschalige herindeling van dit parkgedeelte zou daar verandering in kunnen brengen.

Een groot deel van het Mexicaanse gebied werd in de jaren 2013 en 2014 trouwens al opnieuw ingedeeld. Dat was te danken aan de toevoeging van Chiapas, een hypermoderne log flume. En Chiapas – DIE Wasserbahn, zoals hij officieel genoemd wordt, is zonder twijfel een van de knapste verwezenlijkingen uit de geschiedenis van Phantasialand. Z’n locatie – waar tot 2011 een dubbele boomstammenbaan stond – was vroeger chaotisch en allesbehalve aantrekkelijk. Tegenwoordig is het echter mijn favoriete gedeelte van Phantasialand. Dat is te danken aan de talrijke watervallen, aan de oogstrelende Mexicaanse geveltjes en aan de zuiderse soundtrack die hier weerklinkt.

Ik geef het toe: ik ben zo’n nerd die in zijn vrije tijd regelmatig naar pretparkmuziek luistert. Het Duitse bedrijfje IMAscore is daardoor een vaak voorkomende naam in m’n iTunes-lijst. Het meest gedraaide nummer in die lijst heet ‘Aufbruch ins Unerwartete’, alias het liedje dat in het opstapstation van Chiapas speelt. Deze muziek geeft me telkens weer kippenvel en doet me verlangen naar een ritje op deze supercoole log flume. Niet alleen de muziek is fantastisch; ook de opbouw van de rit en de thematische details scoren goede punten. Bovendien ben je na een rondje Chiapas niet doorweekt, maar toch levert deze attractie net voldoende verfrissing voor een mooie nazomerdag. Kortom… Chiapas benadert de absolute perfectie. Alleen jammer dat de zitplaatsen zo krap en oncomfortabel zijn.

Een andere Mexicaanse attractie die met een magistrale soundtrack uitpakt, is Talocan. Deze Top Spin werd in 2007 geopend en da’s op zich niets wereldschokkends. Dit attractietype stond op dat moment immers al in vele pretparken over de hele wereld. Toch had er nog geen enkel park zo’n oogstrelende setting gecreëerd voor een Top Spin. Talocan pronkt met niet alleen met een indrukwekkend gebouw, maar er werden tevens een heleboel vuur- en watereffecten toegevoegd. Het resultaat is een visueel feestje om bij weg te dromen. Vaak heeft Talocan zelfs opvallend meer toeschouwers dan passagiers. De intense draaibewegingen lijken voor velen te hoog gegrepen, maar het grote showgehalte trekt voortdurend tientallen kijklustigen.

Vier werelddelen in één dag bezoeken, dat is in Phantasialand kinderspel. En na Europa, Afrika en Centraal-Amerika, belanden we nu in Azië. In China, om precies te zijn. Deze themazone is razend knap, maar draait vooral rond horeca. Het bijhorende Hotel Ling Bao is bijvoorbeeld prachtig en Restaurant Mandschu is een pareltje, maar de attracties zijn hier opvallend minder appetijtelijk. Geister Rikscha is een (te) lange dark ride met hopeloos gedateerde scènes, terwijl Feng Ju Palace een erg matige mad house blijkt te zijn. Beide attracties hebben zelden of nooit een noemenswaardige wachtrij en da’s niet verrassend.

Een attractie die wèl berucht is omwille van z’n lange wachttijden is River Quest. Deze raftingbaan staat op de locatie waar ooit Gebirgsbahn en Grand Canyon Bahn te vinden waren. Die beide rollercoasters gingen in 2001 verloren door een enorme brand, waarna River Quest als een soort snelle vervanger uit de bus kwam. Helaas kon je aan het uiterlijk van de attractie aflezen dat hij zo snel mogelijk opgeleverd moest worden, maar vorig jaar heeft ie eindelijk wat broodnodige opknapwerken ondergaan. Daardoor is River Quest tegenwoordig eindelijk een volwaardig onderdeel van themazone Mystery. En de bezoekers… die houden ervan. Dat is begrijpelijk: dankzij een verticale lift, drie afdalingen en een heuse draaikolk is River Quest een erg spectaculaire waterattractie. Helaas brengt dat spektakel ook heel veel water in de boot. Te veel voor een dag als vandaag, als je het mij vraagt. Wij slaan River Quest dus over, maar we kijken met plezier naar de durvers die hun vaartocht kletsnat beëindigen.

Als je iets wil lezen over een indoor torenattractie, moet ik je in dit report teleurstellen. Mystery Castle is zowel qua exterieur als interieur een imposante verschijning, maar ik vind de de ritervaring helemaal niks. We laten een bezoek aan dit spookachtige kasteel dus achterwege. Da’s ook goed nieuws, want daardoor belanden we sneller in Klugheim. Dit is de meest recente toevoeging van het Mystery-themagebied en zonder twijfel de boeiendste. Klugheim is een middeleeuws dorp dat ten midden van enorme basaltrotsen ligt. De sfeer op het dorpsplein is gemoedelijk, er zijn veel toffe doorkijkjes en de geur van verse Flammkuchen is heerlijk. Toch is de gezelligheid van Klugheim voor vele bezoekers slechts bijzaak. Je komt hier in eerste instantie immers voor achtbaan-kicks.

Klugheim is de thuishaven van een rollercoaster die door velen beschouwd wordt als de beste van Europa. Dat is, voor alle duidelijkheid, niet Raik. Deze zogenaamde Junior Boomerang Coaster werd knap geïntegreerd en haalt verrassend veel snelheid, maar echt legendarisch is hij niet. Ik zou er alleszins nooit langer dan een kwartier voor aanschuiven, want deze Raik mist in mijn ogen de unieke Phantasia-touch.

Ik had het daarstraks al over de schitterende muziek die IMAscore voor Chiapas en Talocan componeerde. Wel, ook voor Klugheim hebben deze muzikale genieën een indrukwekkende soundtrack gecreëerd. Toch is m’n favoriete geluid uit Klugheim geen song van IMAscore, maar wel het krijsende geluid dat de lanceringen van Taron produceren. Wanneer je dat hoort, weet je immers dat er achtbaanperfectie op het programma staat. Die perfectie start helaas vaak met een aanzienlijke wachtrij. Taron blijft ruim drie jaar na opening razend populair, dus tijdens weekends en vakantieperiodes zijn wachttijden van meer dan een uur niet uitzonderlijk. Zo’n vaart loopt het vandaag gelukkig niet. ’s Namiddags varieert de wachttijd tussen 10 en 25 minuten, wat ik voor een topper als Taron geen slechte deal vind.

Er is al veel over Taron gezegd en geschreven, doorgaans alleen maar goede dingen. Ik wil niet de sukkel zijn die daar tegenin gaat, dus hier komt een überpositief stukje tekst. Doorsnee achtbanen hebben vaak een zwakte: ze beginnen krachtig, maar tegen ’t einde is het uitbollen. Multi-launch coasters omzeilen dat probleem en zijn qua opbouw meestal een stuk interessanter. Dat geldt ook voor Taron. Het eerste gedeelte is bijvoorbeeld amusant, maar niet buitengewoon intens. Na de tweede acceleratie, die goed verborgen werd in de catacomben van Klugheim, gaat het thrill-gehalte echter merkbaar omhoog. Vanaf die tweede lancering is het genieten van Intamin op z’n best. De trein haalt een stevige snelheid, de richtingsveranderingen zijn intens en je voelt aanzienlijke g-krachten. Vooral tijdens de late namiddag lijkt Taron helemaal losgeslagen, want de rit is dan opmerkelijk heftiger dan ’s ochtends. Dankzij de soepelheid, de power en de waanzinnige integratie in Klugheim is Taron zonder twijfel een van de beste rollercoasters op onze planeet. In Europa is deze schoonheid misschien wel mijn topfavoriet.

We eten een ijsje op de zonovergoten Kaiserplatz, we gaan nog eens op bootexpeditie door het swingende Mexico en we herbeleven de volmaaktheid van Taron enkele keren. Zelfs tijdens dit kalme bezoek (de enige noemenswaardige rijen zijn die van Crazy Bats en Taron) is Phantasialand daardoor een dagvullende ervaring. In het verleden was ik rond een uur of drie altijd wel klaar, maar tegenwoordig kom je haast tijd te kort. Mijn mening over dit park is de laatste jaren sowieso grondig gewijzigd. Ik vond Phantasialand vroeger een net-niet-plek. Het contrast tussen oude en moderne rides was te groot en ik kon de chaotische lay-out van ’t park niet appreciëren. Tijdens de afgelopen vijftien jaar heeft Phantasialand zichzelf echter volledig heruitgevonden. Het park is onherkenbaar veranderd en het kwaliteitsniveau van de attracties ging pijlsnel omhoog. Vele recente toevoegingen horen zelfs bij de wereldtop binnen hun genre. Ik denk hierbij aan Black Mamba, aan Talocan, aan het sublieme Chiapas en aan het beest dat Taron heet. Het ziet er naar uit dat de flying coaster van Rookburgh vergelijkbaar gaat presteren, dus de toekomst ziet er rooskleurig uit. Phantasialand heeft natuurlijk nog steeds mankementjes. Bepaalde delen van ’t park ogen bijvoorbeeld afgeleefd, de parkingang nabij het Mystery-gedeelte is afschuwelijk en de personeelsleden zijn niet altijd even vriendelijk. Da’s jammer, maar misschien wordt ook hier binnenkort een keertje aandacht aan geschonken? Ik hoop het van ganser harte.

Wanneer je een van m’n vorige reisverslagen over Phantasialand leest, wordt duidelijk dat het park me vroeger niet omver blies. Maar tijden veranderen. Er zijn maar weinig Europese themaparken die met zoveel toekomstvisie aan de weg timmeren als dit park in Brühl. Ik ben er tegenwoordig dan ook trots op dat Phantasialand zo dichtbij ligt. Want een dagje coasteren in Klugheim, splashen in Mexico of zweven door Rookburgh… daar zal ik wellicht nooit nee tegen zeggen. Dus Vielen Dank en Tschüss, Phantasialand. Hopelijk tot heel snel.

Glenneke