Dit is een serieus boek geworden, ik verontschuldig me op voorhand...
Zoals hier ook al eerder gezegd geweest is: het is vooral de media en de rol die het hierin speelt.
Vroeger zou de Dierenbescherming hier vermoedelijk niet direct van op de hoogte zijn, maar wat nu typisch gebeurt is dat de media/een journalist deze informatie opvangt en direct een mening gaat vragen aan "aanbelangenden". Hierdoor worden deze natuurlijk overvallen ermee, zonder al te veel context, en wordt er fel gereageerd.
Op het moment dat er dan context gegeven kan worden, is de schade al gedaan. Zo gaat het met veel dingen in deze tijd, vroeger gebeurde dit in een veel mindere mate. De knuppel in het hoenderhok smijten.
Ales moet steeds meer sensatie zijn, het moet steeds meer en meer extremer zijn. En dan krijg je ook reacties erop, die niet noodzakelijk gebonden zijn aan de waarheid.
Een voorbeeld hiervan is bijvoorbeeld Monsieur Cannibale: hier is door de media heel vaak gehint dat de attractie racistisch was en dat deze moest verdwijnen omdat het in de huidige samenleving niet meer kan. Dat wordt dan geïnterpreteerd als "vroeger kon alles, nu zijn we te tere watjes geworden", of "er mag niets meer in deze tijd", of "woke" of god wie weet dat.
Wie de realiteit kent, weet dat Monsieur Cannibale al van bij de opening twijfelachtig was - dat was de (hoofd)reden dat de Kannibaal bij de opening er nog niet aanwezig was: hij werd als racistisch aanschouwd. Toen zijn er wijzigingen aangebracht aan de kannibaal, zodat deze er net doorkon.
Was er in die tijd dan verbolgenheid of kwaadheid hier rond? Ja, maar dat uitte zich in die tijd anders: er waren minder platformeren en meningen verkondigen was moeilijker. Maar zelfs rond de opening van Monsieur Cannibale was het al twijfelachtig.
Dat na jaren van meldingen, en meningen die regelmatig her en der online opdoken, er dan effectief besloten wordt om de attractie aan te passen, geeft misschien het beeld dat er inderdaad minder kan nu dan vroeger kon, maar is het niet eerder dat we gewoon niet luisterden naar de personen die gekwetst waren? Of was het misschien zo dat we gewoon niet beter wisten, omdat het een pak moeilijker was om informatie te krijgen over dingen en hadden we het gewoon niet door dat de beelden die we hadden, kwetsend waren - omdat we niet wisten hoe het er in realiteit aan toe gaat?
In dat opzicht denk ik niet dat we nu minder mogen dan vroeger, maar de boodschap (of uitbeelding) moet anders. Als je in deze tijd een attractie over Afrika wilt maken, dan heb je veel betere manier om dat te doen dan een kannibaal te gebruiken. Ik vind Africa in Phantasialand een pak sfeervoller en authentieker dan het hele gebied rond Monsieur Cannibale ooit was.
Maar, om even wat meer terug naar de topic at hand te gaan: hoe wordt er tegenwoordig mee omgegaan? Een Facebookgroep wordt opgericht die amper tractie heeft en amper een paar leden heeft. Deze sturen een persbericht, of sturen gewoon een mail naar een site, die het oppikt en beslist om een podium te geven aan een hele kleine groep mensen die een extreme mening over iets kunnen hebben. Dat resulteert vaak in een artikel dat zo geschreven is, dat het heel veel interactie (want interactie = geld) zal opleveren: er wordt gezegd dat iets niet meer kan, dus iedere Truus of Jan of Dirk op Facebook zal al schrijven dat je niets meer mag en dat het vroeger beter was.
Terwijl wat hier gebeurd is, eigenlijk exact hetgene is wat die site/media wou: mensen reageren, er komt tractie en interactie, dus ook meer advertentieinkomsten.
Dat de nieuwswaarde van een artikel over een verwaarloosbare Facebookgroep quasi nihil is, maakt niet uit. Het gaat al lang niet meer over inhoud, maar om interactie. Daarom dat clickbait werkt: ze moeten je maar verleiden om te klikken en de inkomsten uit advertenties komen binnen.
En dat is ook letterlijk wat hier gebeurd is: maar in de plek van een verwaarloosbare Facebookgroep, zijn ze naar de Dierenbeschermingsautoriteit gegaan met de melding "Walibi bouwt een spookhuis gebaseerd op een slachterij". Dat je daar dan een hevige reactie op krijgt, lijkt me normaal - dat is hetzelfde als vragen of er veganistische worsten zijn op een BBQ-wedstrijd voor biefstukken.
De vraag is dan vooral: hoe relevant is die reactie? Wat voor meerwaarde heeft deze, gezien het letterlijke bestaan van die groep betekent dat ze hier negatief gaan overstaan.
De enige reden hiervoor is: interactie, een artikel schrijven, verontwaardiging creeëren. Want dat betekent interactie.
En wanneer het park uiteindelijk reageert, heb je ze eigenlijk al met hun rug tegen de muur gezet, want ongeacht wat Walibi zou zeggen, zijn de vervolgstappen duidelijk: negeren ze het, dan vraag je de Dierenbeschermingsautoriteit gewoon hun mening daarover. Geven ze een positief antwoord, dan stap je gewoon naar de groep die dan benadeeld wordt, namelijk de vleesindustrie. En zo blijf je bezig.
En dat is in een notendop waarom mensen zich slecht voelen op het internet. In dit geval gaat het voornamelijk over een site zonder paywall, maar in veel andere gevallen zijn enkel de artikels die jou zouden kunnen laten overgaan tot interactie gratis leesbaar. De artikels die nuance geven, die diepgang geven, die zitten dan weer achter een paywall... waardoor de nuance verdwijnt, enkel de hardheid blijft, en mensen worden extremer en spuiten hun gal over een wereld die vooral harder lijkt te worden, waarin minder begrip voor mekaar over blijft.
Omdat alle nuance verdwijnt, omdat het enige wat telt is dat je een vlees-eter bent, of een "doorgeslagen" vegetariër.
Gelukkig is de wereld niet zwart of wit en zijn er veel kleuren.
