@Luc136 en ik vonden het wel weer eens tijd voor een echte broer en zus pretparktrip. Hoewel Luc veel parken binnen Europa inmiddels wel kent, heb ik er nog een aantal hoog op mijn wensenlijstje staan. Uiteindelijk komen we uit op een week in april, een hele mooie tijd van het jaar om in naar Spanje te gaan en daar heerlijk te ontspannen. We vliegen naar Barcelona en gaan halverwege de reis met de trein naar Madrid vanaf waar we terug naar Nederland vliegen. Dit is een vierdelig verslag, en dit is deel 1 – Port Aventura World. Maar je kunt (binnenkort) ook lezen over Parque Warner Madrid, Puy du Fou Espana en Parque de Atracciones.
Op 14 april vliegen we naar Barcelona. Vanaf daar kunnen we de trein pakken richting PortAventura. Met een eigen station op loopafstand van het hotel El Paso, waar wij zullen overnachten, is het ideaal te bereiken. We hebben El Paso kunnen boeken voor een hele prima deal, inclusief ontbijt- en avondbuffet. Als we om 7 uur ’s avonds aankomen hebben we toch al een flinke dag achter de rug en willen het liefst wat eten en dan uitrusten. Echter moet je voor alle eetmomenten een tijdslot reserveren, en het enige nog beschikbare tijdslot is om 10 uur. We besluiten er een gokje aan te wagen en lopen aan het begin van het eerste tijdslot (half 8) richting het restaurant en vragen of we misschien toch alsjeblieft al kunnen eten, gelukkig kon dat! Er is ontzettend ruime keus en alles smaakt prima. Na een uur moeten we de zaal uit zodat ze hem kunnen opbouwen voor de volgende shift. Omdat het toch nog wel een beetje te vroeg is om al te gaan slapen, lopen we een rondje door het hotel. Het ziet er leuk uit met een geinige tuin, helaas gesloten zwembad en als hoogtepunt een trappetje in het hotel zelf, aangekleed met kleine balkonnetjes en een hele hoop bloemen. Dan genieten we op onze kamer nog even van het uitzicht voor we lekker gaan slapen.
De grote buffetzaal (er is nog zo’n ruimte waar ook tafels en de toetjes staan)
Balkonnetjes
Uitzichtje
De eerste dag staan we al vroeg bij de poort van Port Aventura. De app laat soms openingstijden bij attracties zien van half 10, terwijl het park pas om 10 uur open gaat, dus we hebben stille hoop dat ze misschien de poorten wat eerder open doen. Achteraf blijkt dat het dan gaat om attracties die al om half 10 open zijn voor de mensen die vervroegde toegang hebben tot het park, helaas zijn wij dat niet.
Ons aanvalsplan is simpel. Kijken hoe de rij voor Furius Baco er bij ligt en afhankelijk van of dat nog kort genoeg is aansluiten. Anders lopen we meteen door richting de achterkant van het park. Omdat we zo onnodig vroeg waren, lopen we redelijk vooraan in de meute en dus zitten we een kwartier na park opening al in Furius Baco. Voor mij de allersnelste achtbaan die ik ooit heb gedaan. En wow, dat is toch wel een tempo hoor. Het bochtenwerk zo laag bij de grond versterkt dat gevoel van snelheid enorm. De baan rammelt behoorlijk, maar ik kan het gek genoeg wel handelen (en ik zeur snel over het comfort van achtbanen).
Op naar de volgende, Shambhala. Mijn 250e credit! Dit is letterlijk een toppertje, want dit is voor mij de hoogste achtbaan die ik ooit heb gedaan. En ook in de andere zin in toppertje, wauw. De airtime, de souplesse, de airtime, de hoogte, de AIRTIME! Fantastisch, echt, heerlijke baan! Naast Shambhala staat zijn oudere broer, Dragon Khan. Ook bij deze baan kunnen we na een minuutje of 20 instappen. Deze kan mij helaas een stuk minder bekoren. Hij is mij te intens en ik krijg ook een paar tikken tegen de beugel. Dat dit ooit ook een topper was geloof ik echter direct.
Nummer 250, en hoe!
De broertjes samen op een foto (en nee, dit is niet gefotoshopped)
We lopen rustig aan door en komen langs Diablo – Tren de la Mina. Tsja, wat moet je daar nou over schrijven. Hij is vooral raar en een beetje saai. Als we uitstappen en doorlopen komen we er achter dat de show attractie Templo del Fuego vandaag draait. Hij is op dat moment nog niet open, maar in de buurt staat ook Huracan nog. Ik heb het niet zo op droptorens, dus ik ga lekker op een bankje zitten terwijl Luc de rij in gaat. Helaas valt deze in storing, maar we kunnen nu wel aansluiten voor Templo del Fuego. Eerst is er een voorshow met een actrice die een hoop Spaans spreekt en ook 4 keer een zinnetje Engels er tussendoor gooit. Ook zitten er een paar kleine effectjes in. De voorshow duurt een minuut of 20 en is voor ons dus eigenlijk niet echt te volgen. Er wordt ook niet heel veel gelachen, dus of hij wel heel grappig is weet ik ook niet. Daarna mogen we de showruimte betreden. De show is toch wel heel gaaf (en heet, want vuur) maar duurt zeker in verhouding tot de voorshow wat kort. Desalniettemin, wel cool om gedaan te hebben, want deze draait niet het hele jaar.
Er was nog veel meer vuur dan dat op de foto staat.
Het is nu rond een uur of 12 maar door het uitgebreide ontbijtbuffet van vanochtend zijn we nog niet echt toe aan lunch. We lopen dus nog even door en sluiten aan voor Stampida (de blauwe kant). Deze rij is aan de lange kant, helaas precies op het verkeerde moment gekomen. Na 40 minuten kan ik ook deze credit afvinken. De baan is geinig maar echt niet soepel. Het verrassingseffect van deze racing woody is wel heel erg leuk gedaan. Als we uit Stampida lopen zien we dat er een relatief korte rij (ook 40 minuten, maar die is geregeld langer dan een uur) bij Uncharted staat en dus kunnen we het niet laten om ook hier aan te sluiten. In de wachtrij zijn een aantal elementen helaas al stuk, toch jammer een jaar na opening. De rit is oprecht leuk, maar de theming blijft beperkt tot een paar schermen waar je de randen ook nog eens goed van kan zien. Ik hoop dat er nog ergens plannen liggen voor als er weer wat geld is, want dit is nu een beetje net-niet.
Een stukje van het Western gebied waar Stampida en Uncharted in liggen.
Inmiddels is het dik 2 uur en hebben we toch wel trek gekregen. Omdat we vanavond pas om 9 uur gaan eten, willen we stevig lunchen. We belanden bij Cafe Saula waar ze hele goeie broodjes serveren. We eten allebei 2 broodjes en bestellen wat fris wat we in een statiegeldbeker krijgen. Die kan je daarna weer inleveren en dan krijg je een euro per beker terug, dus dat is wel de moeite waard, maar het duurde wel heel lang voordat iemand je daarmee kwam helpen. We eten de broodjes op het terrasje aan het water met uitzicht over Furius Baco, genieten!
Lunch with a view!
Om deze lunch de tijd te gunnen om even te zakken, lopen we naar Sesame Street Mission. Deze darkride is erg leuk aangekleed, het hele Sesamstraat gebied ziet er trouwens vrolijk uit. Jammer is wel dat een deel van de effecten stuk is en ook de muziek het niet lijkt te doen. Dat doet toch wel wat afbreuk aan de ervaring. Het verhaal is geinig en helemaal geschikt voor de doelgroep en de Sesamstraat karakters. Als we uit Street Mission stappen besluiten we meteen maar Tami Tami te doen nu we er toch zijn. Hele prima kiddie, maar nu hebben we wel weer zin in wat stevigers. Shambhala steekt overal bovenuit en roept ons voor nog een ritje en dat stelt absoluut niet teleur. Had ik al gezegd dat ik de airtime fantastisch vond?
Twee van de beste attracties in het park
We komen precies op een gunstige tijd uit Shambhala om direct het theater in te kunnen lopen voor de show Dreams and the City. Het theater is werkelijk gigantisch, evenals de cast voor deze show. Het verhaal is me compleet ontgaan, de hoofdrol spelers waren het minst interessant om naar te kijken en er gebeurde (te) veel tegelijkertijd. Er zaten een paar hele prima circus-achtige acts tussen, dus ik heb me goed geamuseerd. Als we het theater weer uit komen vinden we het toch wel een beetje warm (het is een graad of 24 vandaag en de zon is best fel), dus we zoeken de verkoeling op in Grand Canyon Rapids. Het tempo in de rapid ligt lekker hoog, en de hoeveelheid water is precies goed. We hebben nog een klein beetje tijd over en sluiten daarom aan voor Tomahawk. Dan hoeven we die morgen tenminste niet meer. Ook Tomahawk is (nadat je je in het karretje hebt gevouwen, mét je tas) geinig, maar meer dan dat zit er ook niet in. Na dit ritje halen we een ijsje en struinen we lekker rond door het park terwijl we wat foto’s schieten. Daarna kunnen we weer genieten van het avondbuffet waar wederom ruime keus is, al waren de opties de eerste dag net wat meer mijn smaak.
Ik wil nog een keer!
Na een prima nachtrust en een flink ontbijt, is het tijd voor dag 2. We hebben geleerd van gisteren en staan nu op een fatsoenlijkere tijd voor de poort. We hebben gisteren al heel veel kunnen doen, dus kunnen vandaag lekker rustig aan doen en vooral genieten. Wel moeten we er rekening mee houden dat we om 4 uur weer voor de poort van Ferrariland, het tweede park van het resort, willen staan om zo veel mogelijk te kunnen profiteren van kortere wachttijden. Maar goed, eerst het hoofdpark. Het belangrijkste is natuurlijk de laatste credit, de andere kant van Stampida, maar die opent pas om half 12. Dan maar eerst naar onze grote vriend Shambhala. Ook stappen we nog een keer in de Sesamstraat attractie voor Luc een nieuwe poging wil wagen bij Huracan. Helaas valt deze weer in storing. Sowieso draait de attractie maar met een of twee banken als hij niet in storing is dus we zijn niet erg hoopvol dat dat nog iets gaat worden. Inmiddels gaat Stampida bijna open dus we lopen die kant uit. De rij staat al over het plein maar lijkt nog te doen dus we sluiten toch maar aan. Als ze ons om half 12 de echte rij in laten, blijkt er alleen wel een storing te zijn. We twijfelen behoorlijk of we zullen blijven staan, maar voor we tot een besluit kunnen komen, mogen we ineens weer een stuk verder lopen. Wat uiteindelijk het probleem nou was, geen idee, maar na een uur kan ik eindelijk mijn laatste credit aftikken. We lopen Stampida uit en zien geen rij buiten staan bij Uncharted dus willen daar toch nog wel een keer in. Binnen is de rij echter toch wel lang, dus we proberen het een keer Single Rider. Dit loopt nog best aardig door. Waar deze baan de eerste rit nog kon meeliften op het verrassingseffect is dat er nu af. Er blijft een ritje met een paar geinige elementen over, maar echt goed is het eigenlijk gewoon niet.
De buitenkant is prachtig
Tijd voor lunch! In het western deel eten we bij self service restaurant The Old Steak House, waar de kwaliteit van de hamburger eigenlijk gewoon heel goed is. Als we verder lopen zien we dat de rij van de rapid nauwelijks noemenswaardig is dus die pakken we voor de verfrissing nog even mee voor we nog een ritje maken in Furius Baco. De rit is nu absoluut ruwer dan de eerste keer, maar ik vond hem wel nog steeds heel gaaf. We denken nog tijd te hebben voor 1 attractie, maar het moment dat we aanschuiven bij Sesamstraat zien we eigenlijk meteen dat dat veel langer gaat duren dan 20 minuten, dus lopen we richting de ingang om de oversteek naar Ferrariland te kunnen maken.
Tijd voor verfrissing
Het vroeg zijn in Ferrariland werpt direct zijn vruchten af want we kunnen in het eerste half uur zowel Flying Dreams als Racing Legends doen. Dit zijn prima attracties voor wat ze zijn, maar ze zijn niet bijzonder. Ook vond ik de bewegingen van Flying Dreams niet echt lekker bij de beelden passen. Nu het nog rustig is sluiten we ook aan bij Junior Red Force. Deze baan is iedere seconde wachten gewoon niet waard. Het is een kiddie, maar zo ontzettend lomp. Ook zitten er een soort rare ribbels in de rugleuning waardoor de rit ronduit pijnlijk wordt.
Na deze deceptie werpen we een blik op de wachtrijen. De rij bij Maranello Grand Race is inmiddels opgelopen tot 50 minuten. Dat vinden wij toch wel erg lang voor een slecht aangeklede oldtimer attractie. We lopen dus mar naar de baan die we al twee avonden vanaf het balkon kunnen aanschouwen: Red Force!
Welkom in Ferrariland!
Ik had al een nieuwe snelste achtbaan en een nieuwe hoogste achtbaan gedaan gisteren, maar Red Force doet daar nog even een schepje bovenop. Ik kan daarom niet ontkennen dat ik hem wel een beetje knijp terwijl we staan te wachten. Na ruim een uur kunnen we eindelijk instappen. Bizar, dat is het beste hoe ik hem kan omschrijven. Als we boven de 140 km per uur komen begint hij vrij heftig te rammelen, maar ja, hij moet nog optrekken tot 180. Bovenop heb je heel even tijd om op adem te komen, en dat had ik wel nodig, voor we weer de diepte in duiken onderweg naar de eindrem. Ik moet echt even bijkomen omdat ik behoorlijk door elkaar ben geschud, maar ergens was het ook wel gewoon echt een hele gave beleving. De rij voor Maranello is nog steeds even ellendig lang, dus nadat we een wafel met ijs eten en de lancering van Red Force bewonderen vanaf de tribune, sluiten we toch nog maar een keer aan in de (nu nog wat langere) rij. De tweede keer zit ik net wat relaxter nu ik weet wat ik ongeveer kan verwachte waardoor ik niet de hele tijd met mijn hoofd tegen de hoofdsteun bonk en kan ik een stuk meer genieten van de rit. Wat een brute kracht gebruikt dit apparaat, een hele gave ervaring. Hoewel het absoluut niet mijn favoriete achtbaan is, ben ik heel blij dat ik dit wel heb kunnen beleven.
VROEM!
Na de tweede rit ben ik wel even klaar, en neem ik de tijd om wat foto’s te maken terwijl Luc aansluit bij de droptorens. Dat duurde iets langer dan we dachtten, dus als hij daar uit stapt moeten we flink doorlopen om op tijd bij het hotel te zijn voor ons tijdslot bij het buffet, wat weer dikke prima is. Terug op de kamer kijken we nog één keer naar Red Force voor we ons bed inkruipen. De volgende ochtend sluiten we ons verblijf in Port Aventura af met nog een laatste buffet voor we naar de trein lopen. Door het raam zwaaien we nog voor de laatste keer naar Shambhala, Dragon Kahn en Red Force, voor we echt onderweg zijn naar Madrid.
Dit stukje ziet er nog best leuk uit.
Samenvattend laat Port Aventura een hele goede indruk op mij achter. Er was vorig jaar veel te doen om operations, maar ik heb me hier eigenlijk niet aan gestoord. Ik heb geen achtbaantreintjes gezien die maar half gevuld werden, en ik had het geluk dat toen wij er waren er nog relatief weinig mensen gebruik maakte van de Fastpasses. Verder was het personeel niet vliegensvlug, maar ze waren niet aan het lanterfanten. Uncharted is wel de uitzondering, die heeft gewoon een slechte capaciteit. Ook Huracan was een doorn in het oog met maar een of twee banken in gebruik, die heel regelmatig in storing schoten.
Over het algemeen is het park leuk aangekleed en prima verzorgd. Sommige hoekjes kunnen wel een beetje liefde gebruiken, zoals het China stuk waar voorheen een boot ging. Er is veel schaduw te vinden in het park en hoewel wij vroeg in het jaar waren was dat nu al geen overbodig luxe. Het stuk Polynesië en het havenstadje aan het begin van het park zijn mijn favoriete stukjes van het park. Er hangt een zo’n relaxte sfeer dat ik echt intens heb kunnen genieten. Luc omschreef Port Aventura van te voren al als een park met een echt vakantiegevoel, en daar sluit ik me helemaal bij aan. Hier kon ik echt ontspannen in Spanje.
Ferrariland is wat dat betreft echt een heel ander verhaal. Het is niet echt sfeervol en hoewel de attracties prima zijn (Junior Red Force daar gelaten), zijn ze niet bepaald rerideable. Een avond in het park is echt meer dan genoeg, als je de wachtrijen een beetje mee hebt ten minste.
Heerlijk begin van de vakantie
