Gisteren kreeg ik te horen dat een groot deel van mijn team niet ontkomt aan de financiële gevolgen van deze crisis. Een paar collega's zijn definitief ontslagen en ik ben zelf vanaf 1 april op non-actief.
Op korte termijn betekent dat vooral dat ik hopelijk via de Amerikaanse overheid een werkloosheidsuitkering kan aanvragen en die zijn recent, vanwege deze Coronacrisis, aanzienlijk verhoogd. Op maandbasis gaat mijn werkgever bepalen wie weer terug aan het werk mag. Woensdag wordt mijn werktelefoon en email meteen afgesloten en moeten die telefoon en ook mijn werkkredietkaart op de post terug naar de baas.
Goed nieuws: ze betalen mijn voor 2020 opgebouwde vakantiedagen meteen uit (een week salaris, heel netjes), ze hebben benadrukt dat ze me hopelijk snel terug kunnen vragen (maar niet voor 1 mei en ik denk zelfs niet voor 1 juli) en dat dit niet om mijn functioneren gaat. Het is heel simpel: ons seizoen is tot midden juni geheel geschrapt. Mijn functie bestaat alleen als er races zijn om te ondersteunen (ik werk als manager van onze scheidsrechters) en dus bestaat mijn functie tijdelijk niet.
Daar kan ik mee leven, maar het is toch even vervelend. Voor mezelf, voor collega's, voor onze sport. Voor iedereen.
