@luc136 en ik vonden het wel weer eens tijd voor een echte broer en zus pretparktrip. Hoewel Luc veel parken binnen Europa inmiddels wel kent, heb ik er nog een aantal hoog op mijn wensenlijstje staan. Uiteindelijk komen we uit op een week in april 2024, een hele mooie tijd van het jaar om in naar Spanje te gaan en daar heerlijk te ontspannen. We vliegen naar Barcelona en gaan halverwege de reis met de trein naar Madrid vanaf waar we terug naar Nederland vliegen. Dit is een vierdelig verslag, en dit is deel 4 – Parque de Atracciones. Maar je kunt ook lezen over Port Aventura, Parque Warner Madrid en Puy du Fou Espana.
Parque de Atracciones is een echt stadspark. Dat betekent dat het vanaf ons hotel goed te bereiken is met de metro, maar ook dat het alleen open is in het weekend en dat het er dan druk is. Heel Madrid komt er op af en er is voor alle leeftijden genoeg te doen. Queuetimes had ons al gewaarschuwd, maar toch was de rij voor de poort al erg lang als wij een half uur voor opening aankomen. Het park is vandaag van 12 tot 8 geopend. Als we binnen zijn lopen we eerst naar de kinderachtbanen omdat ook daar rijen van een uur voor kunnen staan. Bij de Paw Patrol achtbaan is het al direct erg druk en dus nemen we een klein risico door eerst toch verder door te lopen naar Padrinos Volatare. Deze staat er niet echt florisant bij en de rit stelt bijzonder weinig voor. Voor de allerkleinsten echter een leuke ervaring en bonus voor ons, nog geen wachtrij. Tijd om toch maar aan te sluiten bij Paw Patrol, waar de rij nog iets langer is geworden. Na 3 kwartier mogen we eindelijk mee, alleen zijn wij zo lang dat we niet met z’n tweetjes in het karretje passen, de beenruimte is hier echt 0. Uiteindelijk blijft Luc achter, hij had deze credit al, maar wees gewaarschuwd als je lange benen hebt. De rit is overigens ook behoorlijk lomp wat je niet per se verwacht van zo’n klein baantje.
Nu we deze credits binnen hebben is het tijd voor het betere werk. We lopen naar de Starflyer om te genieten van het uitzicht en komen er onderweg achter dat Vertigo gesloten is. Dat verklaart wel waarom de wachttijd op queuetimes op 0 minuten staat, maar is voor mijn coastercount behoorlijk balen. Als we uit de starflyer komen spotten we daar ook een buffetrestaurant waar we denken prima te kunnen lunchen. Dan kunnen we ons daar volproppen en hoeven we ons ’s avonds niet zo druk te maken om wat eten. Volgens het bordje opent deze om 2 uur, dus eerst nog maar een achtbaan. Het wordt Tarantule, een gigantische Maurer Spinning Coaster. Na een wachtrij van dik een uur kunnen we instappen. De rit is leuk maar hij spint niet heel veel. Voor spinning coasters ben ik persoonlijk een liefhebber van de compactere baantjes, maar de rit is leuk en de baan is vrij comfortabel.
Omdat we zo lang in de rij hebben gestaan, zou het buffetrestaurant geopend moeten zijn en we hebben ook wel trek. Maar helaas, de deur is potdicht en er is ook niemand binnen. Het enige restaurant wat we kunnen zien vanuit waar we staan heeft een gigantische rij (gokje, ook minstens 3 kwartier wachten). Op de plattegrond vinden we uiteindelijk een tent waar we broodjes zouden moeten kunnen krijgen, midden in het kindergebied, dus we lopen maar die kant op. Een mevrouw vraagt of we met kaart willen betalen en haalt ons daarom uit de rij en zet ons aan een tafeltje. Achteraf blijkt, alleen met ja antwoorden als je met creditcard wil betalen, niet als je wil pinnen. Je moet namelijk dan vanaf je tafel online bestellen, en daar kan je natuurlijk niet met Maestro betalen. We bestellen twee broodjes iberico en een salade want we kunnen ook wel wat vitamientjes gebruiken na zo’n weekje pretparken. De app geeft bij bestellen een wachttijd indicatie, 34 minuten. Oof, we willen gewoon een broodje eten en weer door, maar ja, je doet er niks meer aan. Het is al fijn dat we nu zitten terwijl we wachten. De broodjes komen uiteindelijk gelukkig veel sneller en die smaken ons prima. Ook de oké salade komt prima binnen het half uur dus het valt gelukkig mee.
Als we het eten ophebben verspillen we geen tijd om naar de volgende achtbaan te gaan. Een blik op de klok en op queuetimes maken het namelijk erg spannend of we alles wel kunnen gaan doen vandaag. De rij voor TNT tren de la mina is gelukkig net even ingekakt naar 30 minuten, dus daar maken we meteen gebruik van. Dit is geen hoogwaardige achtbaan, maar het is een hartstikke leuke familiebaan, soepel en hoog genoeg om toch spannend te zijn. Dit soort banen mogen parken meer bouwen van mij!
Als we uitstappen zien we tot onze grote verbazing dat er karretjes met mensen rijden bij Vertigo. De rij is niet echt kort te noemen, maar we verwachten dat hij alleen nog maar langer wordt als meer mensen door hebben dat hij open is. Maar manmanman, wat gaat de rij traag. De hekjes zijn ook net een vervelende hoogte om tegenaan te hangen. Na 3 kwartier zijn we ongeveer halverwege de rij. Na nog een half uur valt de achtbaan in storing. We besluiten te blijven staan tot we weggestuurd worden, in de hoop daar een fastpass of iets uit te kunnen slepen (een mens kan hopen, toch?). De technische dienst is gelukkig snel ter plaatse, en van de mensen die nog voor ons staan besluit een heel groot deel om de rij toch maar te verlaten. Na 20 minuten gaan de karretjes weer door de baan, en door goed op te letten als ze vragen om 2 personen, zitten we in een van de eerste karretjes na de storing. Conclusie: We hebben 2 uur gewacht op een kutbaan. De remmen zijn belachelijk hard afgesteld, ook halverwege de baan al. Verder is het gewoon een van de 1000 muis achtbanen, dus dat is nou ook niet echt om over naar huis te schrijven. Ach, voor mij is het een credit, maar op dat soort momenten vraag je je toch af waarom je dit doet.
Met een schuin oog op de tijd en dankzij de frustratie van die lange wachtrij besluiten we te zondigen en een Fastpass te kopen voor Abismo. De park entree was gratis dankzij onze Slagharen abonnementen, dus dan kan dit er wel af. We kunnen een kwartier later al instappen. Men had mij gewaarschuwd voor deze rit, dat hij niet comfortabel was, maar ik vond het heel erg meevallen. De unieke ketting is doodeng, maar ook wel tof en de rest van de rit is verrassend soepel en geinig, prima baantje hoor!
Nu we weer een beetje hersteld zijn van het wachten, lopen we naar de laatste coaster van het park, Tornado. We besluiten toch maar in de gewone rij te gaan staan, die 50 minuten zou moeten zijn. Ook hier hebben we aan het eind van de rij het geluk achter wat grote groepen te staan waardoor we een stuk eerder kunnen instappen, maar de uiteindelijk wachttijd was toch weer ruim een uur. Tornado is wel echt een hele leuke achtbaan. Soepel en een mooie dosis intensiteit. Een prima afsluiter van de dag. Het is half 8, dus we hopen nog iets te eten te scoren. Een hotdog ofzo, gewoon om even de maag te vullen, maar helaas. Die zijn op dit tijdstip helemaal niet te krijgen. We dachten inmiddels de eettijden van de spanjaarden te begrijpen, maar helaas. Dan maar met de metro terug naar hotel en daar bij de KFC eten. We hebben geen zin om echt uitgebreid te eten en de volgende dag moeten we om 7 uur ’s ochtends op weg zijn naar het vliegveld en daarmee is onze trip dan ook ten einde.
Mijn conclusie over Parque de Atractiones is dat het een vrij goed attractie aanbod heeft. Ik ben blij dat wij er nog in het ‘laagseizoen’ waren, want in het hoogseizoen is dit waarschijnlijk echt geen doen qua druktes of je moet volledig fastpasses kopen. Ook qua aankleding is dit park niet echt fantastisch, op een paar kleine beetjes na. Het is zeker niet aftands of verloederd, maar het is wel duidelijk dat daar voor dit park absoluut niet de focus ligt. Ik denk wel dat dit park voor de mensen uit Madrid een mooie plek is om te ontspannen, als je niet per se alle credits wil doen, maar gewoon een of twee attracties en verder gewoon rondhangen is dit park echt prima. Helaas zijn wij niet bepaald die doelgroep.
Dit was het laatste verslag uit deze serie. Ik heb een topweek gehad en hoop dat jullie hebben genoten van de verslagen. Ik kan het zeker aanraden om ook eens te gaan ontspannen in Spanje!
