Een carrousel of progress met als thema: dans macabre, met een doodnormaal orkest, de dirigent van Ton erbij! Maar elke scène wordt het orkest steeds meer overgenomen door duistere invloeden. Ze takelen steeds meer af, zwarte schaduwen dansen op de muziek, de instrumenten vervormen, de orkestleden lijken steeds meer bezeten te raken, het podium lijkt overal te bezwijken onder de geest die de leiding heeft genomen over het muziekstuk wat tot een echte climax komt. En dan naar de laatste scène, een echt finalespel: je ziet enkel de artiest met de huilende viool en de dirigent die dan een diepe buiging op het einde voor je maken (Knipoog naar ton zijn nooit verschenen meesterwerk)
