Ik was na lang twijfelen tien dagen geleden aan deze reis begonnen, omdat mijn manager personeelszaken heel voorzichtig had aangegeven dat een terugkeer van mijn onbetaald verlof niet aan de orde was. Een paar dagen onderweg en midden in Missouri bleken de kaarten echter anders geschud en kreeg ik een belletje van mijn baas: “kun je deze week weer beginnen?” Ik vroeg heel voorzichtig of vrijdag oké was, want ik had nog een boel leuke dingen geboekt en gepland die ik niet wilde missen. Holiday World, Silver Dollar City en bij voorkeur ook nog Worlds Of Fun. Die laatste lag toch op de weg naar huis.
Vrijdag beginnen en woensdag nog de hele dag in Silver Dollar City. Dat betekende dat ik op donderdag met een lunchpauze in een pretpark van Branson, Missouri naar Grand Lake, Colorado moest. Maar liefst 1450 kilometer en zo’n 14 uur rijden. Alleen.
Omdat Worlds of Fun pas om 11.00 ’s ochtends opent kan ik redelijk uitslapen en als ik rond acht uur in de auto spring zie ik de dag toch redelijk optimistisch tegemoet. Drie uur rijden van mijn hotel in Branson naar het volgende pretpark en die afstand is minder dan een kwart van de totale rit vandaag. Na wat file rond de stad kom ik iets na elven aan in het park, waar de skyline je best tegemoet lacht. De enorme Morgan hypercoaster zie je al van mijlenver liggen en ook Patriot ziet er uitstekend uit. Ik heb mijn ticket al op mijn telefoon, dus er staat me slechts een korte rij voor de gezondheidscheck te wachten om daarna snel het park in te gaan.
Prima aanzicht vanaf de parking
Wat je ook doet, niet kuchen...
De eerste indruk is niet verkeerd, maar wel een beetje sfeerloos. Het park ligt er schoon bij, maar kent een beetje het probleem dat een aantal Cedar Fair-parken hebben: het heeft geen eigen smoel. Dit park opende met als thema het boek De Reis Rond De Wereld In Tachtig Dagen van Jules Verne en een groot plein met paden in alle richtingen maakt de keuze reuze, maar heel veel is van dat originele thema niet meer te zien. Ik begin linksaf richting de achtbanen die het verst van de ingang liggen en waar de themagebieden tenminste nog ergens op proberen te lijken
Na door het weinig imponerende Scandinavische themadeel te zien gesnelwandeld kom ik aan in Africa, waar prompt de houten achtbaan Prowler nog niet open is. “Later misschien,” is het weinig bemoedigende antwoord. Dat ik vervolgens bij de Boomerang aan kom en die zelfs het hele seizoen dicht schijnt te blijven doet me al snel vrezen voor een minder positieve herhaling van de stress die ik voelde in Six Flags St. Louis. Ik ben in dit park met zeven achtbanen om er toch zeker vier te doen en de eerste unieke achtbaan is dicht en een minder unieke draait ook al ook niet.
Snel ticket scannen en doorrrrrr!
Vast veel mooier als er entertainment staat?
Dicht
Mamba draait gelukkig wel. Deze Morgan hypercoaster uit 1998 is meer dan een mijl lang en torent met een eerste afdaling van 62 meter hoog boven het park uit. Voor de meeste Morgan hypers kun je mij wel wakker maken en ook Mamba begint werkelijk fantastisch, maar na de intense eindeloze pijlsnelle helix volgt een MCBR die werkelijk alle tempo uit de trein haalt en de zeven airtimeheuvels die erop volgen gaan van boordevol potentie naar suf uitrijden. Een tweede ritje zonder te wachten achterin de trein maakt geen verschil. Wat zonde, wat zonde.
Het begint licht te druppen – ook dat nog – als ik me terug richting het hart van het park begeef. Ik sla de rapid river naast Mamba over, aangezien ik geen behoefte heb aan tien uur met een natte kont in de auto zitten. In ’t kinderdeel van het park, gethematiseerd naar Snoopy en zijn vrienden, spring ik opnieuw zonder rij in mijn tweede credit. Cosmic Coaster is een Big Apple-baantje dat precies één rondje maakt. Een vervelend korte rit als je er in brandende zon met je kinderen lang voor hebt staan wachten, maar mij blijft verdere vernedering bespaard.
Sla ik even over...
Zeker weten een prachtige plaat als de zon schijnt
Nu ik er toch ben...
Timber Wolf is wel open. Deze behoorlijk grote houten achtbaan opende in 1989 met een grote helix halverwege de lay-out, maar als onderdeel van een stevige renovatie in recente jaren is die helix vervangen door een hoog gebankte bocht. Ik had weinig verwachtingen van deze creatie van Dinn Corporation, maar hij geeft op de laatste paar bochten na een goeie rit weg. Trage operations en twee poetsrondjes kosten me echter zeker een half uur en een nat bovenlijf, want als ik eenmaal mag instappen regent het even vrij hard. Waar ik hoopte op een bliksembezoek begint de klok nu al serieus te tikken.
Bij Patriot staat de rij bomvol, maar dat blijkt deels te komen door het positief en streng naleven van de social distancing regels. Alle grote achtbanen hebben personeel in de rij staan en die wijzen bezoekers continu op de vele strepen op de grond. Een bomvolle meandering blijkt uiteindelijk een klein half uurtje te duren en dat is meer dan genoeg voor deze B&M inverted. Een unieke lay-out, een mooi kleurenschema en toch stelt ie wat teleur. Het is wat slapjes allemaal en ik mis tegen het einde nog een laatste goeie inversie of wat meer bochtenwerk. Natuurlijk hoef je in een park zonder echte concurrentie – want alle andere parken van formaat zijn zeker drie uur rijden – niet knotsgek uit te pakken, maar Patriot staat voor mij vrij laag op de lijst van B&Ms. Talon in Dorney Park, toch een Cedar Fair-zusterpark, werd vijf jaar eerder gebouwd en is eindeloos veel beter.
Ik vergeet door de regen een betere foto van de verder prima woodie Timber Wolf te maken
Toffe kleuren, maar verder ontbreekt eigenlijk alle aankleding
Stelde toch een beetje teleur qua rit ook
Ik zie op de app inmiddels goed en slecht nieuws. Prowler is eindelijk open, maar Gerstlauer-baan Spinning Dragons heeft inmiddels een rij van bijna een uur. Ik loop eerst maar richting Prowler, waar ik na twintig minuutjes in kan stappen na opnieuw een uitstekende pandemie-proof wachtrij te hebben ervaren. Deze baan van Great Coasters International staat bekend als een bescheiden topper en valt me dan ook helemaal niet tegen. Ik vind ‘m zelfs net zo goed als de ook uitstekende American Thunder in Six Flags St. Louis en de meer out-and-back-geinspireerde baan doet me denken aan Mystic Timbers in Kings Island. Da’s een groot compliment, want dat is samen met Troy misschien wel mijn favoriete GCI.
Het is inmiddels twee uur ’s middags en ik ga iets doen wat ik nog nooit eerder heb gedaan: ik ga een pretpark verlaten voordat ik een achtbaan heb gedaan die open is en die nog niet op mijn lijstje van credits staat. Ik deed een "kopie" van Spinning Dragons een week eerder in St. Louis en als ik nu vertrek ben ik door de gunstige tijdzone nog voor middernacht mijn tijd thuis. Als het beetje tegenzit bij Spinning Dragons wordt ’t diep in de nacht en staat een paar uur later de wekker voor mijn eerste werkdag in vier maanden. Ik neem het volwassen besluit toch maar in de auto te springen en de laatste coaster te laten voor wat ie is. Was ’t drukker geweest had ik ‘m sowieso overgeslagen en met Boomerang helemaal niet open heb ik nu minstens twee credits voor als ik ooit weer in Kansas City kom. Het park heeft al meer dan tien jaar geen grote achtbaan meer gekregen van moederbedrijf Cedar Fair, dus ik verwacht binnen nu en drie á vier jaar sowieso nog wel een degelijke extra credit hier.
Helaas, maar ik kom nog wel eens terug hier als ze een nieuwe coaster bouwen
Hij draait! Hij draait!
Social distancing naleven in de wachtrij: ze kunnen 't dus wel in dit land (met een beetje aanmoediging)
De rit huiswaarts is lang, maar voorspoedig. De laatste keer dat ik Kansas doorkruiste was hartje winter en ijzelde het. Nu is ’t warm en zonnig, heb ik satellietradio voor de eindeloze velden zonder FM of 4G-bereik, staat de cruise control op standje jakkeren (voor Amerikaanse begrippen) en word ik lang voordat de Rocky Mountains aan de horizon verschijnen getrakteerd op een waanzinnige zonsondergang.
Ik maak dit kiekje als ik Kansas City al lang en breed voorbij ben... tien uur en meer dan duizend kilometer te gaan!
Nou, Dorothy, ik weet zeker dat dit nog Kansas is hoor (o ja, mijn auto heeft een zelfrijdende functie, dus dit zijn geen foto's gemaakt met gevaar voor eigen leven)
Toch heeft 't wat, he?
Wat een afsluiting van mijn roadtrip. Wat een afsluiting...
En wat een fijne reis was het. Goeie vrienden gezien, geen Covid-19 opgelopen en me nergens onveilig gevoeld (op ’t waterpark van Holiday World een beetje na dan), 37 nieuwe credits, zes nieuwe bingo’s, bijna vijfduizend veilige kilometers, een hele fijne dierentuin meegepikt, mijn negentiende Nationale Park bezocht en ja, nog voor middernacht thuis en de volgende ochtend aan een prachtig nieuw project bij mijn werkgever begonnen.
Ik heb geen idee wat mijn volgende pretpark of credit wordt trouwens. Er is nog een lokale alpinecoaster die ik mee kan pikken, maar daarna? Ach, hopelijk volgend jaar als de mondkapjes en het afstand houden weer een beetje achter de rug zijn richting Florida of Texas voor de paar grote parken die ik in dit land nog moet zien.
Bedankt voor het lezen en jullie fijne reacties op alle tripreports. Ik stel ’t echt bijzonder op prijs!
