Na een paar pretparkdagen waar ‘t weer enigszins roet in het eten gooide en fijne dagtrips door St. Louis, was het op alweer de zesde reisdag tijd voor een pretpark waar ik al jaren naar uitkeek. Dankzij een beetje geluk in Six Flags St. Louis en geen enkele gemiste credit in de eerste twee parken stond volgens de Coaster-Count app de teller op 699. Met drie credits die jarenlang bovenaan de lijstjes van beste houten achtbanen ter wereld prijkten was er dus keuze genoeg voor een speciale mijlpaal in… Holiday World & Splashin’ Safari.
We zitten vandaag al vroeg in de auto. Holiday World opent om tien uur ’s ochtends in Indiana en het grootste deel van Indiana ligt in de Eastern Timezone, als wij rond 6.30 wegrijden vanuit Missouri gokken we dat we iets na openingstijd in Santa Claus aan zullen komen. Volgens mijn navigatiesysteem – dat tijdzones in de rekensom meeneemt – is niets echter minder waar en komen we zelfs te vroeg aan. Als ik onderweg sta te tanken zoek ik het antwoord op en warempel, Holiday World ligt in de zuidwestelijke hoek van Indiana die nog gewoon in de Central Timezone hoort. We hadden dus een half uurtje langer in ons nest kunnen liggen.
Eenmaal aangekomen blijkt onze tijdzoneblunder geen probleem te zijn. Vanwege de Coronaregels staat er ondanks een beperkt gevulde parkeerplaats een lange rij voor de ingang. De regels in Holiday World zijn uitgebreid maar helder en fair: je moet in alle rijen en binnen altijd een mondkapje op, maar niet op de paden en niet in het waterpark. Je temperatuur wordt gemeten bij binnenkomst en fysieke wachtrijen bij de topattracties worden extreem ingeperkt door gedwongen gebruik van een virtueel wachtsysteem (vergelijkbaar met dat van Walibi Holland). Iedere gast krijgt bij binnenkomst een polsbandje om met een code, die je op de website kunt combineren met de codes van je groep, zodat je samen virtueel kunt wachten. De virtueel beschikbare attracties zijn alleen de vier grote achtbanen, de boomstambaan, de rapid river en de darkride. De rest van het park heeft gewone rijen, maar met aangepaste wachtvakken en markeringen.
Het zag er erger uit dan 't was, dit hadden ze goed geregeld!
Americana everywhere
Als we klokslag tien uur de rij bij de ingang hebben doorstaan en het park binnen lopen voeg ik meteen onze codes samen en check de virtuele rijen. De achtbanen dichter bij de ingang zijn meteen opgelopen tot een uur, maar de achtbanen aan de achterkant van het park vallen alleszins mee. Ik boek The Voyage voor drie personen en we beginnen aan de wandeling door het park. We dalen de heuvel af, langs het waterpark en een hoop klassieke en typische attracties en wandelen het Thanksgiving-themagebied binnen.
Handig aan het Holiday World-systeem is dat je inchecktijd voor de attracties continu wordt aangepast als mensen hun reservering annuleren of als de reserveringen voor je sneller gaan dan verwacht. Als we bij The Voyage staan blijken dan ook bijna tien minuten van ons half uurtje afgehaald en we mogen meteen de rij in. Ze hoeven slechts één polsbandje te checken en tellen vervolgens het aantal leden van je groep. Nog beter is dat in ’t station vrijwel niemand staat te wachten. Dat blijkt de hele dag zo te zijn: als het jouw tijd is, kun je echt vrijwel meteen in de attractie en staat er niet nog eens een rij van een paar treintjes. Doen ze goed!
Ik stap met groot enthousiasme frontseat in The Voyage. Deze coaster staat al vanaf de dag dat ie opende torenhoog op mijn bucket list en eindelijk is het zover. We rollen het station uit en beginnen aan de bijna vijftig meter hoge klim. Het is na de eerste drop en heuvels meteen duidelijk dat The Voyage echt fantastisch loopt en ondanks het gevoel dat de baan je ieder moment het bos in kan slingeren is ie werkelijk iedere meter geniaal. Airtime op iedere heuvel, subliem bochtenwerk, tunnels die keer op keer aan de ervaring toevoegen. Mijn gezelschap roept op de midcourse brake run gierend van ’t lachen “holy crap” en we vervolgen grijnzend onze weg terug naar het station. Deze net geen twee kilometer lange baan lijkt nog eindelozer te zijn dan The Beast en als we eindelijk in de remmen staan kan ik alleen maar hardop lachen.
Ik weet ’t binnen vijf seconde heel erg zeker: nummer 700 is ook mijn nieuwe nummer één. Dit is de beste achtbaan die ik ooit deed.
Mijlpaal! 😃
Hoger dan Goliath
Hoog boven 't waterpark (ook op de foto: de nieuwste gelanceerde waterbaan Cheetah Chase)
Als we het station uitlopen zijn we allemaal sprakeloos. Ik open echter meteen het virtuele wachtsysteem en zie dat de rij voor de nabijgelegen Thunderbird ook niet te lang is. We boeken onze rit voor over een half uurtje, drinken voor ’t eerst een bekertje gratis frisdrank (onbeperkt Pepsi-producten zit hier uniek genoeg in de prijs inbegrepen). Als we vervolgens de heuvel op lopen naar Thunderbird kijken mijn vrienden hun ogen uit. Dit wordt hun eerste B&M wingcoaster en ze hebben natuurlijk wel eens Batman in St. Louis en Wildfire in Silver Dollar City gedaan, maar dit oogt mede dankzij de lancering toch wel heel speciaal. We lopen langs de waterbak en het station waar ooit Pilgrims Plunge stond en na een paar minuutjes wachten mogen we de rij in voor Thunderbird.
Ook hier kunnen we meteen instappen. Holiday World draait alle attracties op maximale capaciteit qua treintjes, maar laat rijen open tussen de groepen. Ze hebben echter uitgemeten dat bij Thunderbird niet alleen tussen beide kanten maar ook tussen de rijen al genoeg afstand zit om alle zitjes te kunnen vullen. De virtuele rij voor Thunderbird blijft dan ook de hele dag lekker kort, want op ieder uur een schoonmaakrondje na draait ie op volle capaciteit.
Als we na de halfslachtige voorshow (alle mist en rookeffecten staan uit vanwege Covid-19) uit het station worden gelanceerd ben ik niet meteen weggeblazen. Het is een prima lancering en de Immelmann die volgt is spectaculair, maar juist de unieke lifthill van bijvoorbeeld Fenix is zo’n uniek eerste element dat ik het hier mis. De rest van de baan maakt echter veel goed, want de looping, het bochtenwerk, de Zero-G-Roll en de near-miss inline twist aan het einde zijn echt super. Zeker als je aan de linkerkant van de trein zit is de headchopper-inversie door de schuur werkelijk briljant.
Toffe ligging zo op de heuvel
Echt, wat een fijn ding
Op weg naar de andere themagebieden en meer attracties pikken we snel een ritje in darkride Gobbler Getaway. In deze interactieve shooter van Sally Corp rij je door vrolijke scenes waarbij je met een kalkoenlokroep moet zorgen dat Thanksgiving toch door kan gaan. Ik vind de aankleding wat vlak, maar ieder doel zorgt wel voor beweging. Ik zal er niet snel een tweede ritje in maken, maar dat er uberhaupt een darkride staat hier valt me nog alleszins mee.
Thanksgiving achter ons latend buigen we linksaf richting Fourth of July en Holidog’s Funtown. In dat laatste themadeel vinden we kinderachtbaan Howler, die ik uiteraard voor de credit even meepik. Als een gevolg van Covid-19 zijn veel van de speeltoestellen gesloten en ook de horeca is in dit gebied niet open. Dat zorgt ervoor dat dit themagebiedje weinig indruk maakt. In Fourth of July vind je overigens geen achtbanen, maar wel een hoop typisch Amerikaanse flatrides. We slaan de meeste daarvan over, maar springen wel snel in de Liberty Launch. Deze bijzonder lage S&S-lanceertoren moet bovenaan de toren nota bene afremmen, waardoor je tot tweemaal toe ongekende ejector airtime hebt. Ik stap liever in de wat hogere varianten, maar een grappig effect bieden deze kleine torens daardoor wel.
Pikken we toch maar even mee
Flatrides galore
Park ligt er gewoon echt netjes bij
Helaas zijn de virtuele rijen voor de twee houten achtbanen vooraan in het park niet bepaald afgenomen. We boeken daarom The Raven voor over een uurtje en gaan op zoek naar lunch. Dit is eigenlijk voor het eerst dat het park geen opperbeste indruk maakt, want omdat het totale aantal bezoekers vast en zeker wat lager ligt dan normaal is veel horeca dicht. De horeca die wel open is kan de drukte niet aan en we staan zeker een half uur in de brandende zon te wachten om onze frietjes met kip te bestellen, terwijl bij de naastgelegen gratis frisdrank de bekers op zijn en maar niet worden bijgevuld. Vervolgens blijken een aantal reserveringen bij Raven weer geannuleerd, dus ons virtuele wachtsysteem begint te toeteren dat we bijna aan de beurt zijn. Terwijl mijn vrienden eten bestellen ren ik naar de ingang van Raven en leg onze situatie uit: het eten bestellen duurt eeuwig, het wachten duurt niet meer eeuwig, wat nu? “Je hebt vijftien minuten de tijd om in te checken voor een attractie als het tijd is,” wordt me uitgelegd, maar de vriendelijke jongedame aan de ingang zegt dat ze me zal onthouden en dat we vanwege de lange rijen voor horeca ook eventueel wat later bij haar kunnen inchecken. Niet optimaal, maar wel een vriendelijke oplossing.
Als we eindelijk onze lunch hebben worden gelukkig ook net de bekers bijgevuld en als we een paar minuten te laat bij The Raven aankomen worden inderdaad netjes toch doorgelaten. Het station blijkt uitgestorven – wel heel raar gezien de virtuele wachttijd die nog altijd een uur laat zien – en we stappen snel in. Deze coaster was van 2000 tot 2003 volgens de Golden Ticket Awards de beste houten achtbaan ter wereld. Schiet mij maar lek, maar dat snap ik niet zo goed. Begrijp me niet verkeerd, het is een prima houten achtbaan, maar hij is wel erg kort. Natuurlijk helpt het niet dat we de dag met Voyage begonnen, maar ik heb in Amerika wel een paar veel oudere klassiekers gedaan die ik toffer vind dan deze.
Raven is de eerste coaster die je vanaf de ingang ziet
Het stationnetje (dat pas later is uitgebreid voor twee treinen)
Omdat we te laat bij Raven waren en onze inchecktijd al verlopen was, was ik uiteraard zo snugger om alvast de volgende attractie te boeken. Vijftig minuutjes virtueel aansluiten voor The Legend is alles dat nog tussen mij en de vijfde bingo van mijn reis staat. Als we de korte afstand tussen Raven en Legend overbruggen voelen we echter nattigheid en nog geen twee minuten later komt een onverwachte plensbui over. Hilarisch genoeg is ’t geen onweer en dus draaien de attracties door. Terwijl wij onze virtuele wachttijd voor Legend zienderogen zien teruglopen vanwege de vele annuleringen, stappen af en toe een paar brave zielen gewoon in. Die komen na twee minuten gebulder in het bos vervolgens doorweekt langs ons gelopen. Ik zie op de buienradar dat het ook zo weer voorbij zal zijn, dus wij wachten nog even.
Ik snap na een ritje Legend wel hoe en waarom deze ook jarenlang bovenaan de lijstjes van veel mensen heeft geprijkt, maar in 2020 denk ik daar toch anders over. In tegenstelling tot Voyage en Raven is Legend bijzonder ruw. In de eindeloze helix halverwege de rit zitten een paar nare klappen en als je toch al door de laterale g-krachten half uit je karretje hangt betekent dat bij iedere hobbel een vervelende tik op je ribben en je nieren. Het is een waanzinnige lay-out die je bij iedere bocht weer verrast met welke kant ie op gaat en wat ie nu weer gaat doen, maar de vele ruwe stukken stellen me wel teleur. De reactie van mijn reisgenoten spreekt boekdelen, want ondanks veel langere rijen dan bij Legend vragen die meteen: “zullen we Voyage en Thunderbird nog een keer doen?”
First drop van The Legend vanaf de ingang van 't waterpark
Plensbui
Hier vertrekt je achtervolging door de Headless Horseman uit Sleepy Hollow
Dat doen we dan maar. We laten het Halloween-deel voor wat het is en lopen via het waterpark richting de twee achtbanen die we beoordelen met veruit de hoogste herhalingswaarde. Wat we in het waterpark Splashin’ Safari zien vinden we overigens niet zo spetterend, want van social distancing is in de rijen geen sprake en niemand heeft een mondkapje op. Geen wonder dat hier en daar in Amerika het Coronavirus steeds maar weer op blijft duiken, want de sfeer in het waterpark is alsof het de zomer van 2019 is. We vinden de situatie zelfs zo ongemakkelijk en achteloos dat we het na herhaalritjes op Thunderbird en Voyage (die ook backseat uiteraard totaal waanzinnig blijkt) wel geloven. We moeten nog drie uur terugrijden naar St. Louis en de temperatuur is inmiddels opgelopen tot een graadje of 32.
Kleurrijk wel
Deze buien waren al langs en geen bliksem, dus bleef alles open
Een paar onvergetelijke achtbanen, een fantastische collectie klassieke flatrides, gratis frisdrank, een goed virtueelwachtsysteem en een grappig thema. Ik heb me goed vermaakt in Holiday World en kom er als ze ooit weer een grote coaster neerzetten absoluut nog eens terug, maar de ellenlange rijen voor horeca en het volstrekte gebrek aan interesse van de meeste gasten om ook maar het minimale te doen om eventuele besmettingen te voorkomen stelde me wel teleur. Geen wonder dat het arme personeel bij de achtbanen ruzie stond te maken met gasten over het dragen van mondkapjes, want het uitstekende beleid in het pretparkdeel stond haaks op het wanbeleid in het waterpark en aangezien die vrij in elkaar overlopen kun je dan maar beter niks doen.
Up next: Silver Dollar City en Worlds Of Fun!
