Het is al vaker genoemd hier op het forum, maar vorig jaar hebben we met een vrij grote groep een fantastische trip gemaakt in de VS. Tijdens deze trip hebben we een groot aantal grote Amerikaanse parken mogen bezoeken. Voor een inleiding van het verhaal wil ik jullie graag verwijzen naar het eerste report dat ik schreef over Kennywood.
[TR] Kennywood
Het een-na-laatste park van onze reis was misschien wel het park waar de meeste mensen enorm naar uit keken. Elke pretpark fan heeft dit park op zijn bucket list staan door de imposante collectie aan achtbanen, dus ook voor mij was het een soort van droom die uit kwam. We hebben het natuurlijk over The Roller Coaster Capital of the World (al staat het park niet meer bovenaan in de lijst met de meeste achtbanen): Cedar Point!
Dit bezoek vond plaats verspreid over 3 dagen op 6 t/m 8 augustus 2019.
Eén van de achtbanen waar we natuurlijk naar uit keken was Top Thrill Dragster. Helaas vernamen we enkele dagen voor ons bezoek dat deze baan een storing had. Er werd vaak vol goede hoop op Twitter gekeken of er nog nieuwe berichten waren, maar helaas, ook de dag dat wij naar Cedar Point gingen was hij nog gesloten. Gelukkig hadden we drie dagen, dus wie weet …
Voor Cedar Point waren dus drie dagen ingepland. De eerste dag was het de bedoeling om ’s ochtends nog even naar Kings Island te gaan en dan rond het middaguur te vertrekken naar Cedar Point. Aangezien we de dag ervoor een vrij rustige dag in Kings Island hadden, was een deel van het reisgezelschap al eerder vertrokken richting Cedar Point. Sommigen hebben Kings Island zelfs niet eens meer bezocht deze dag. Doordat er dus al enkele ‘verkenners’ in Cedar Point waren, kregen we de informatie dat het 3.5 uur verderop veel slechter weer was dan waar wij ons op het moment bevonden. In Cedar Point regende en waaide het namelijk erg hard, waardoor veel attracties (lees: bijna allemaal) gesloten waren. Hierdoor hebben wij op ons gemak nog wat ritjes op Fury 325 (edit: was het maar zo, foutje) de top banen in Kings Island gemaakt voordat we ook richting het slechte weer vertrokken.
Aangezien toch bijna alles gesloten was, hebben we rustig de tijd genomen en kwamen we rond een uur of zeven ’s avonds aan in Cedar Point. Het regende nog steeds af en toe, waardoor sommige achtbanen meer stil stonden dan dat ze reden. Het zicht als je het schiereiland op rijdt blijft natuurlijk iconisch. Je ziet achtbanen, véél achtbanen. We hadden het geluk dat we ook nog eens naar de parkeerplaats aan de zijkant van het park mochten. Om daar te komen, rijd je een bijna volledige ronde om het park. Als passagier in de auto is dit helemaal geen straf en al helemaal niet als je voor de eerste keer in je leven het park ziet. Tijdens het rondje, rijd je namelijk achtereenvolgens langs Blue Streak, Raptor, Valravn, Millenium Force, Maverick, Steel Vengeance en Gemini om vervolgens vlak voor Magnum XL-200 te stoppen, waarna je dan ook nog eens een prachtig uitzicht op Top Thrill Dragster hebt. Over goede voorpret gesproken!
De ingang waar we waren aangekomen is eigenlijk de ingang bij het hotel en waterpark. Niet Gatekeeper raast hier over het entreegebouw, maar Magnum XL-200! Het regende nog steeds af en toe, maar deze achtbaan was gelukkig nog gewoon open. Magnum XL-200 is al een wat oudere baan, maar wel een speciale. Deze baan heeft namelijk 5 jaar lang het record van hoogste achtbaan ter wereld mogen dragen. De ouderdom voel je wel tijdens de rit. Hij is niet meer erg comfortabel en je wordt goed door elkaar geschud, maar ik vond het toch nog best een leuke rit. Hij schiet alleen veel te hard in de remmen waardoor je op het einde nog even een goede klap na krijgt.
Welke banen we hierna allemaal gedaan hebben de eerste dag, weet ik niet meer precies. We hebben in ieder geval ons best gedaan om alvast een aantal banen af te vinken, zodat we het de volgende dag wat rustiger zouden hebben en geen coasterstress zouden hebben. Coasterstress is een vaak gevallen term tijdens de trip. In de weken voor de trip was er namelijk veel speculatie of we fast passes nodig zouden hebben en of we wel alle tientallen banen per park konden doen in de dagen welke we voor elk park hadden. Gelijk de eerste dagen van de trip merkten we eigenlijk al dat het overal vrij rustig was en dat we de zogenaamde coasterstress konden laten varen!
Blue Streak is volgens mij één van de banen die we de eerste dag nog gedaan hebben. Een leuke, vrij simpele, oude houten achtbaan, die in Cedar Point natuurlijk een beetje verbleekt bij al het andere achtbaangeweld. Deze baan is trouwens erg mooi verlicht ’s avonds met lampjes naast de hele baan zodat je contouren van ver kunt zien. Het hele park is trouwens enorm mooi verlicht en wordt ’s avonds best wel sfeervol. Millenium Force en Top Thrill Dragster zijn enorm hoog, maar de volledige banen zijn tot aan de top uitgelicht. Het enige echte themadeel in het park, het western gedeelte, was ’s avonds ook echt sfeervol. Dit stukje springt er echt uit in vergelijking met de rest van het park. Het reuzenrad is ’s avonds helemaal the place to be als je van lampjes en een lichtshow houdt. Ik heb serieus enkele minuten staan kijken naar deze prachtige lichtshow op het rad. Zeker het mooiste wat ik ooit op een reuzenrad gezien heb!
Door de lange dag en de regen, is een deel van de groep al voor sluitingstijd naar huis gegaan. Het park is namelijk ook tot tien uur ’s avonds geopend. Daarna hadden we met onze abonnementen ook nog eens een speciale avond, namelijk een Ride Night! Deze avond waren Gatekeeper en Valravn speciaal voor abonnementhouders na sluitingstijd nog even geopend. Hier maakten we met een aantal man toch graag gebruik van en dit bleek echt een goede zet te zijn. Waarschijnlijk kwam het door het weer, maar er waren echt bijna geen mensen meer in het park tijdens de Ride Night. Hierdoor hebben we zeker een half uur lang meerdere ritten kunnen maken op beide banen. Gatekeeper staat natuurlijk bekend om zijn near misses in de toegangspoort van het park. Deze zijn ook zeker leuk om doorheen te razen en doen de term ‘near misses’ zeker eer aan. De first drop met looping is erg tof en verder heeft deze soepele baan een mooi aantal inversies.
Valravn was de tweede baan welke we aardig wat keren konden doen deze avond. Omdat het niet zo druk was, durfde ik het ook wel aan mijn spullen in de bakjes in het station te leggen. In Cedar Point verschilt het een beetje per achtbaan of je rugzak nu mee de wachtrij in mag of niet. Het kluisjessysteem dat hier wordt gebruikt werkt wel goed, maar is helaas betaald. Het grote voordeel van het systeem dat ze hier gebruiken is dat je het kluisje kunt verplaatsen binnen de huurperiode. Je kunt dus gebruik maken van een ander kluisje ergens anders in het park, zonder opnieuw een kluisje te hoeven huren. Dit kost enkele dollars extra, maar het is wel erg handig en makkelijk in gebruik. Tijdens het uitzoeken van de foto's voor dit report ben ik er wel achter gekomen dat je door een kluisjesbeleid minder snel de tijd neemt om mooie foto's te maken.
De drop blijft natuurlijk het selling point van een dive coaster en met bijna 70 meter, is Valravn lekker hoog. Voor mij tot nu toe de hoogste dive coaster die ik gedaan heb. Misschien kwam het door de Ride Night en dat er eigenlijk geen rij was, maar ik kreeg er geen genoeg van. De drop was super en daarna zitten er ook nog wat fijne elementen in de baan. Voor een dive coaster heeft deze baan een mooie lengte, in ieder geval beter dan de korte baantjes die we hier in de buurt kennen. Front seat was Valravn echt super en lekker soepel. Achterin vond ik hem net wat te veel schokken. Uiteindelijk was het helaas gedaan met de pret voor vanavond en sloten beide banen. Dit enigszins tot vreugde van degenen die er nog waren van onze groep, want de vermoeidheid begon nu toch wel in te slaan.
De volgende dag moesten we ook weer vroeg in het park zijn, want we hadden early ride time op vijf verschillende achtbanen: Gatekeeper, Valravn, Milennium Force, Maverick en Steel Vengeance. Helaas zijn er veel mensen met een abonnement, dus ontstaat er toch al vrij snel een wachtrij bij de banen, vooral bij Steel Vengeance. Hierdoor wordt de early ride time best beperkt tot één of net twee achtbanen. We hadden de keuze gemaakt om bij de hoofdingang te parkeren, zodat we in ieder geval één keer door de beroemde hoofdingang naar binnen konden. Het nadeel hiervan was wel dat we een flink stuk verder moesten wandelen voor Steel Vengeance, vooral omdat we aan het einde van de promenade moesten wachten tot de opening. Voor de opening van het park, wordt het Amerikaanse volkslied afgespeeld. Het is leuk om te zien dat bijna iedereen in de rij zich omdraait richting de imposante Amerikaanse vlag bij de hoofdingang. De volgende ochtend zouden we zien dat dit zelfs gebeurt bij de tweede ingang, waar je de vlag niet eens kunt zien. Na het volkslied mogen we dan richting Steel Vengeance. Daar aangekomen, staan natuurlijk alle mensen die de tweede ingang gepakt hebben al lang in de rij, waardoor we gelijk een wachtrij van een uur te pakken hebben. De rest van de dag staat de reguliere wachtrij van Steel Vengeance op minstens twee uur. Ik heb zelfs het bordje van meer dan 200 minuten gezien, maar ik weet niet of dit realistisch was. Cedar Point houdt er helaas een beleid op na waarbij ze wachtrij tijden kunstmatig te hoog inschatten. Dit natuurlijk om zo veel mogelijk mensen een fast lane bandje te laten kopen, welk serieus net zo veel kost als de normale entreeprijs. Ik houd al niet van betaalde voordringpassen, maar al helemaal niet als het park ze op wat voor manier dan ook aan gaat dringen. De fast lane rijen worden in Cedar Point ook echt voorgetrokken. Natuurlijk moet dit tot op zekere hoogte, want hier betaal je voor met fast lane, maar ik had echt het idee dat ze hier met mondjesmaat mensen uit de reguliere wachtrij door lieten. Een ander mooi voorbeeld om mensen over te halen een fast lane ticket te kopen, zouden we later tegenkomen bij Iron Dragon. De wachtrij tijd op het bord stond op 50 minuten, maar het leek ons veel korter, dus gingen we in de rij staan. Omdat we al een vermoeden hadden dat hier iets niet klopte, hebben we de tijd eens in de gaten gehouden. Een goed kwartier later stonden we weer voor achtbaan, maar hadden we toch echt een ritje gemaakt. We hebben dit aangekaart bij de medewerker die voor de wachtrij stond, welke ons vertelde dat hij toch echt op basis van de rij die er stond in kon schatten dat dit een rij van 50 minuten was. Dat we net een ritje hadden gemaakt en de rij geklokt hadden, maakte daarbij niet zoveel uit.
Naast de te hoog ingeschatte wachttijd, is de operations bij Steel Vengeance ook niet al te best. Dit heeft natuurlijk voor een groot deel te maken met de strenge regels. In de rij ga je door een metaaldetector en als deze aangeeft dat je iets mee hebt, krijg je een rode stempel op je hand. Aan alle personen met een rode stempel wordt in het station gevraagd of ze echt al hun spullen in het vakje met een rits onder de stoel hebben gedaan. Aangezien dit niet zo snel ging, waren er vaak momenten dat er twee treinen op de remmen voor het station stonden te wachten.
Dat er toch enorm veel mensen aansluiten in deze lange wachtrij, is niet voor niks. De achtbaan zelf is namelijk gewoon geweldig. De steile first drop is fantastisch en eigenlijk de hele rit daarna ook. De baan maakt mooi gebruik van al het hout wat er al stond en maakt als het ware meerdere rondes op de zelfde foot print, als ik het zo mag noemen. Meestal zit de baan mooi tussen de bestaande houten supports doorgeweven, waardoor het houten achtbaan gevoel nog goed aanwezig is. Het treintje raast door de baan met een flinke snelheid en de rit is ook echt lang. Er zitten toffe elementen in waarbij je echt denkt dat je naar rechts gaat, maar dan toch opeens naar links wordt gegooid, en andersom. Elementen waarover je verbaasd bent dat ze toch zo soepel zijn. Steel Vengeance is echt een top baan, maar door de lange wachtrij heb ik hem helaas niet erg vaak kunnen doen.
Een andere topper van het park staat naast Steel Vengeance, namelijk Maverick. Ook deze baan zit nog in het western themagebied, wat best prima uit de verf komt. Enkele bochten van deze achtbaan dicht bij de grond zijn ook mooi gethematiseerd door middel van rotsformaties. Maverick is een lanceerachtbaan met tweede launches. De treintjes zijn maar 3 coaches lang, maar er staan wel zes treinen op de baan. Mijn reisgezelschap meldde me dat als ik fan was van Taron, ik deze baan ook zeker tof zou vinden, dus ik was best benieuwd. De lift hill met launch is erg tof en de drop die gelijk volgt heeft echt veel pit. Daarna vlieg je met flink wat snelheid door een aantal bochten en over een leuke air time heuvel. Daarna volgt een tweede launch waarbij de trein weer flink versneld wordt. Helaas volgt daarna al snel de domper van de achtbaan voor mij. Na de launch volgt namelijk één bocht en dan wordt je al weer afgeremd. Ik snapte er werkelijk waar niks van. Waarom design je een achtbaan met een launch, waarbij je enkele tientallen meters na de launch weer gelijk wordt afgeremd. Natuurlijk, de trein heeft hierna nog steeds een flinke snelheid, maar ik vind het zonde om de snelheid van zo’n krachtige launch niet te gebruiken. Dit maakt voor mij Maverick niet perse beter dan Taron. Het eerste gedeelte is zeker goed, maar wat er daarna gebeurt vind ik gewoon erg jammer.
Rond 10 uur hebben we trouwens op Twitter weer het slechte bericht kunnen lezen dat TTD helaas niet opent vandaag. We hebben de hele tijd hoop gehad en in elk kleine signaal een sprankje hoop gezien: alle treintjes stonden buiten; er waren operators aanwezig die het station aan het poetsen waren; en zelfs enkele testrondjes; maar helaas, hij is alle drie de dagen dat we er waren niet open geweest. De meeste personen uit ons reisgezelschap hadden tijdens deze reis ook al Kingda Ka gedaan, maar iedereen bleef benieuwd naar TTD, want dit moet toch de betere van de twee zijn. Voor mij persoonlijk was het helemaal zuur. Ik had Six Flags Great Adventure namelijk niet in het programma zitten, maar was daar zelf in 2016 geweest. Helaas lag toen Kingda Ka de hele dag in storing. Ik heb dus al voor de hoogste en voor de één na hoogste achtbaan ter wereld gestaan, maar helaas geen ritjes kunnen maken. Misschien is drie keer scheepsrecht en moet ik eens afreizen naar Ferrari Land.
Er waren trouwens in de dagen dat wij er waren erg veel storingen in het park. Raptor lag er meerdere malen uit; Steel Vengeance had ’s ochtends vaak problemen; Valravn zagen we vaak met lege treintjes testen; Milennium Force bleef een aantal keer stil staan op de lift hill. Er kan natuurlijk altijd wel iets gebeuren, maar ik moet zeggen dat het hier wel op viel dat alle toppers veel down time hadden.
Tussen alle storingen door, hebben we, op TTD na, alle grote achtbanen in het park kunnen doen. Raptor is een goede B&M inverted, met een lekker intense laatste helix waar je de G-krachten goed kunt voelen! Rougarou is nu een B&M sit-down, maar dit was voorheen een stand-up. Ik vraag me af of deze baan als stand-up leuk was, want het laatste gedeelte is vrij compact gebouwd met kleine, snel van richting wisselende elementen. Als sit-down was het in ieder geval een prima baan met een mooie grote looping en andere leuke elementen. Deze baan zou in ieder ander park zeker niet misstaan, maar hier in Cedar Point trekt de baan niet erg veel bezoekers. Voor ons was dit prima, dus konden we deze baan meerdere malen doen zonder wachtrij. Een andere baan, waar eigenlijk ook geen wachtrij stond, was Wicked Twister. Je zou denken dat bij een baantje met zo’n lage capaciteit wel een rij zou ontstaan, maar dat was niet het geval. Deze baan hebben we dus ook kunnen proberen op meerdere plaatsen in de trein. De launch is echt niet mis en moet zeggen dat de ‘twist’ aan beide kanten een leuk effect geeft. Helemaal geen verkeerde baan dit!
Gemini is een baan die ik ook nog even wil noemen omdat deze baan ook niet is wat het lijkt. Door de constructie en het racer effect, lijkt dit een oude houten achtbaan zoals we er al meer hadden gedaan tijdens onze trip. Gemini is echter een hybride, de track is dus van staal. Hierdoor waren beide banen soepeler dan je zou verwachten en best leuk om eens te doen.
De laatste topper die we nog moesten doen, is natuurlijk Milennium Force. Wederom een achtbaan die de titel hoogste achtbaan ter wereld heeft mogen dragen (niet erg lang lees ik nu, aangezien Steel Dragon 2000 net een paar meter hoger is en in hetzelfde jaar opende) en een baan die ik als jonge achtbaanfanaat al snel op mijn bucket list had staan. De iconische lift hill met de steigerachtige supports blijft mooi om te zien en is, zoals ik al vertelde, in het donker prachtig uitgelicht. Millenium Force is ook echt een top baan. Hij is echt hoog en de rit heeft enorm veel snelheid. De trein raast echt lekker over de baan. De meeste bochten van de baan liggen op een bosrijk eilandje in het midden van het park. Het voelt echt fijn om met deze flinke snelheid tussen de bomen door te razen. Dit heb ik liever dan op een kale, ongethematiseerde vlakte. Het enige probleem dat dit met zich mee brengt, vooral in de avonduren, zijn de vliegjes en muggen. Het advies voor een avondritje op deze baan is echt je mond dicht te houden, anders slik je zeker enkele beestjes in!
Op Top Thrill Dragster na hebben we alle banen kunnen doen, behalve de kiddy coaster. Het hele verhaal hier omheen is sowieso spannender dan de kiddy coaster zelf, maar helaas is het uiteindelijk niet gelukt dit baantje te doen. Van te voren wisten we al dat volwassenen ook in Cedar Point niet zomaar de kinderbaan mogen berijden. Uit vorige verslagen en bezoeken wisten we dat we een voucher konden halen om als volwassene toestemming te krijgen de baan te berijden. In eerste instantie dachten we dat deze voucher te halen was in het kindergedeelte zelf, maar helaas moest dit bij de gastenservice voor in het park. Enkele medereizigers hadden dit gelijk ’s ochtends gedaan en hadden de kiddy dus al bereden. Helaas weten ze achter de schermen bij Cedar Point niet wat hun eigen regels zijn, waardoor wij eerst van het kastje naar de muur werden gestuurd, om uiteindelijk te horen dat het toch niet de bedoeling was. Zelfs als je al een voucher had, mocht je niet meer in het achtbaantje. Op zich geen probleem, maar de hele gang van zaken was erg vervelend. Na ons verhaal bij de gastenservice lukte het niet om een ritje op de kiddy te scoren, maar kregen we wel allemaal één fast pass als goedmakertje. Deze was natuurlijk niet geldig op Steel Vengeance, waarom ook wel, dus hebben we hiervoor nog een rondje Maverick gedaan.
De waterbanen in het park hebben we overgeslagen. Het was niet meer super warm en we hadden geen zin om soaked te worden. Vooral de Snake River Falls was echt abnormaal nat. Je zit in een grote boot die eigenlijk alleen naar boven wordt getakeld en daarna één drop heeft. Deze drop veroorzaakt een enorme golf die voor de boot uit wordt geduwd. Om er voor te zorgen dat dit water toch op de inzittenden van de boot terecht komt, hebben ze een brug gemaakt met een groot scherm van plexiglas. Al het water klapt tegen dit scherm aan en valt naar beneden, waar ondertussen het bootje vaart. Uit deze attractie kom je echt soaked naar buiten. Het was leuk om even te bekijken, maar iets te veel van het goede om een ritje te maken.
In het park staan her en der ook nog enkele flat rides. De twee droptorens en twee space shot torens die samen ook voor een iconisch beeld zorgen, waren walk-on tijdens ons bezoek en hebben we dus ook gedaan. Je krijgt een leuk uitzicht over het park, maar jammer dat je niet even rond kunt kijken. Hiervoor wilde ik graag de Windseeker doen, de zweefmolen van 90 meter hoog. Helaas had deze de wind gevonden en mocht hierdoor helaas niet draaien. Hoe frappant.
De meeste flat rides bevinden zich voor in het park. In dit gedeelte heb je ook zicht op het strand en het water, waardoor het een beetje aanvoelt als een boardwalk park. We deden hier de Sledgehammer variant. Ze zijn even groot, maar hier in Cedar Point voelt hij helemaal niet zo hoog aan. Waarschijnlijk doordat we ondertussen wel gewend waren aan hoogtes tijdens onze trip.
In het western gedeelte van het park bevindt zich een klein museumpje. Altijd leuk voor de fans, in de Efteling bijvoorbeeld maak ik ook altijd graag een rondje door het museum. In het museum in Cedar Point staan enkele leuke voorwerpen: een maquette van Mean Streak; enkele oude speelautomaten; veel foto’s; en een groot model van Steel Vengeance. Deze laatste heeft een bedieningskast dus die gaat ooit functioneren, of heeft ooit gefunctioneerd. Helaas is er weinig samenhang in het museum en is er ook geen uitleg waarom bepaalde voorwerpen er staan. Enige beschrijvingen hier en daar waren wel wenselijk geweest, waardoor ik het museum op deze manier niet zo geslaagd vond.
Cedar Point stond hoog in mijn lijstje met parken die ik graag wilde bezoeken en het verdient ook zeker een plaats in de standaard bucket list van een pretparkfanaat. Er staat een mooie collectie achtbanen en eigenlijk van bijna elk type wel eentje, maar toch zou ik niet direct zeggen dat ik terug wil naar dit park. Steel Vengeance is een dijk van een achtbaan, Millenium Force is erg tof en natuurlijk zijn ritjes in Maverick, Raptor, Gatekeeper en Valravn natuurlijk ook nooit verkeerd, maar er waren toch wel wat negatieve ervaringen in dit park waardoor ik geen fan ben. Veel storingen, de betaalde voordringpassen die iets te opvallend voorgetrokken werden, de rare interne communicatie, het afsluiten van enkele van je topachtbanen (tijdens openingsuren) in verband met een extern feestje; allemaal gebeurtenissen die het bezoek toch een rare nasmaak geven. Misschien lag de verwachting te hoog, of begon de achtbaanmoeheid toe te slaan door het grote aantal parken en/of achtbanen dat we al gedaan hadden de dagen ervoor, maar toch kwamen bij geen van die parken de negatieve punten zo naar voren. Op het moment zou ik niet perse nog een keer willen af reizen naar Cedar Point, maar aangezien TTD niet is afgevinkt, moet een herhalingsbezoek er toch nog een keer van komen. Sowieso als @Micha de loterij wint, dit heeft hij beloofd namelijk 😉
