Het is al vaker genoemd hier op het forum, maar vorig jaar hebben we met een vrij grote groep een fantastische trip gemaakt in de VS. Voor velen was dit een soort van droom die uit kwam en voor enkelen waren dit zelfs al herhalingsbezoeken aan de parken. Ik behoorde tot de eerste groep. Al jarenlang was ik pretpark fan en keek bijna dagelijks op het forum, maar postte eigenlijk nooit wat en had ook nog nooit deelgenomen aan een meeting. Na de foto’s van de UK-trip 2018, realiseerde ik me dat als ik de parken die niet direct in de buurt liggen wilde bezoeken, ik toch eens aan een trip moest gaan denken. Na het lezen van de info over de USA 2019 trip, wist ik het zeker: dit moet ik gewoon doen. Dus zo gezegd, zo gedaan, en na alleen een voorstelavondje met een potje bowlen, zag ik mijn reisgezelschap voor de tweede keer in mijn leven aan de andere kant van de grote plas. Laat ik het maar gelijk verklappen: Ik heb geen moment spijt gehad. Het was een fantastische reis met een enorm gezellig reisgezelschap. Dit jaar wilde ik deze trend doorzetten en meer meetings meepakken, maar helaas, 2020 is niet zo lekker begonnen om het zo maar te zeggen. Dit is wel één van de redenen dat jullie nu dit verslag kunnen lezen, dus laten we dat maar het positieve ervan noemen.
We hebben in het verleden al tripreports kunnen lezen van @no-fear1991 en @Cerveza, en op het moment is @luckyrik28 ook bezig met zijn verslagen. Dit laatste heeft mij gemotiveerd om ook wat tripreports te schrijven van onze fantastische reis afgelopen jaar. Ik zet expres geen dag nummers in de titels, want of ik het haal om alle parken te beschrijven weet ik nog niet. De verslagen zullen ook niet in chronologische volgorde komen. Rik zijn verslagen zijn net begonnen, dus ik dacht: Laat ik eens gewoon achteraan beginnen, met voor mij (een deel van het gezelschap had nog vakantiedagen over om meer parken erachter aan te plakken) het laatste park van onze reis: Kennywood!
Dit bezoek vond plaats op 09-08-2019.
Kennywood ligt eigenlijk volledig omringd door bebouwing in een heuvelachtig gebied, maar omdat het aan een rivier ligt, kun je Steel Curtain al vanuit de verte zien opdoemen. Helemaal als je vanaf de andere kant van de rivier komt en de brug over gaat, levert dit een mooi vergezicht op naar het park.
Doordat dit park tussen de bebouwing ligt, was het voor ons ook even lastig de ingang van de parkeerplaats te vinden. We waren ondertussen gewend aan 2 tot 4-baans wegen richting uitgestrekte parkeerterreinen. Hier bij Kennywood moet je gewoon direct vanaf de hoofdweg een parkeerplaats oprijden. Na één keer voorbij het park te zijn gereden en een u-turn te hebben gemaakt, konden we op het hoger gelegen parkeerterrein parkeren. Dit was niet het hoogste (of verste) parkeerterrein. We zagen namelijk nog een stoeltjeslift die vanaf de ingang naar een nog hoger parkeerterrein liep. Na een korte wandeling kwamen we bij de ingang van het park: Een mooi, typisch entreegebouw met enkele torentjes lag op ons te wachten aan een pleintje waar enkele oude attractie wagentjes als leuke foto plaatsen stonden opgesteld. Op deze ener laatste dag van onze reis, staan we vroeg aan de poort, want als extra’s krijgen we in dit park namelijk een ERT op Phantom’s Revenge, een ERT op Steel Curtain en een rondleiding door het park!
Om het daadwerkelijke park te bereiken, moeten we achter de kassa’s nog een tunnel door onder de grote straat waarover we zojuist aankwamen. Ondertussen weet ik nog steeds niet wat ik van dit park moet verwachten, maar deze tunnel is niet echt een sfeer verhogende entree voor een park. Gelukkig valt de sfeer gelijk reuze mee en is de tunnel snel vergeten. ’s Avonds bij vertrek realiseer ik me pas weer dat die er ook nog was. Als je rechtdoor loopt, kom je in een soort van mainstreet met souvenirs winkeltjes en speelautomaten. Wij slaan echter direct links af richting Phantom’s Revenge voor onze eerste ERT. We moeten even wachten want de baan is nog niet opgestart en onze gids loopt alvast de wachtrij in om te kijken hoelang het nog duurt. De minuten verstrijken echter zonder dat we iets horen of dat we een trein zien vertrekken. Uiteindelijk besluiten enkelen van de groep de stoute schoenen aan te trekken en de wachtrij in te gaan. Een paar minuten later komen ze zwaaiend en lachend voorbij in een treintje, dus vertrekken wij ook maar richting het station. In het station valt op hoe oud of authentiek alles aanvoelt. Gewoon een simpele houten vloer en houten plafond; en waarom heb je poortjes nodig? Mensen snappen toch zelf ook wel dat gewoon moeten wachten totdat het treintje er is. Verrassend dat in een land als Amerika, waar iedereen bang is voor claims en alles zo veilig mogelijk probeert te maken, waar achtbanen staan waarbij zelfs je losse euro in je broekzak verboden is om mee te nemen, wat zelfs gecontroleerd wordt met een metaaldetector, in dat land heeft deze achtbaan gewoon geen poortjes in het instapstation.
Tijdens de ERT hebben we de kans Phantom’s Revenge meerdere malen te doen. De ouder uitziende treintjes en de lay-out van de baan laten op het eerste gezicht niet echt merken dat dit een speciale baan is, maar schijn bedriegt! Na de lift hill met uitzicht over het park, volgt de first drop. Deze drop maakt de baan nog niet speciaal, maar na een heuvel volgt dan de tweede drop. Vanaf dan is de baan echt tof. Wat een snelheid en wat een air time! Door het gebruik van de hoogteverschillen in het landschap, komt de tweede drop als een verrassing en is deze ook veel dieper dan verwacht. Na enkele ritjes vind ik het eigenlijk al jammer dat we verder moeten, maar goed, de volgende baan willen we natuurlijk ook niet missen: Steel Curtain!
De eerste dagen van de trip werd er al gesproken over deze achtbaan, want Steel Curtain was helaas al een tijdje dicht. Deze achtbaan was nog niet eens een maand geleden geopend en had dus nog last van enkele kinderziektes. Enkele dagen voordat we naar Kennywood zouden afreizen, kwam gelukkig dan toch het goede nieuws: Steel Curtain was weer open! In ons reisprogramma stond vanaf het begin al een back-up achtbaan voor de ERT, maar gelukkig hadden we dus toch een ERT op Steel Curtain. Achteraf bleek dit erg fijn te zijn, want het zou enorm druk worden in het park die dag, dus fijn dat we voor opening van het park al wat ritjes konden maken. De entree tot de baan is al imposant, want je loopt als het ware de hele tijd tussen de baan. Daarnaast doet de hoogte van bijna 70 meter natuurlijk ook heel veel. Al snel mogen we in de mooi gethematiseerde stoeltjes stappen voor enkele ritjes in de achtbaan met de hoogste inversie ter wereld. Het eerste wat opvalt, is wat voor een enorm kabaal de lift hill maakt. Er staan op de lift hill boxen waar muziek uit komt om de spanning op te bouwen, maar serieus, deze hoor je bijna niet. Ik heb zelfs vanaf het tweede ritje mijn oren dichtgehouden, het maakte echt te veel herrie voor mij. Op de rit zelf heb ik weinig aan te merken. Een erg tof ritverloop en ik heb achteraf toch eens goed moeten kijken hoe het baanverloop nu precies was. Tijdens de rit weet je af en toe echt niet meer wat voor en achter is. Terwijl de rest van de groep langzaamaan het station uit loopt om verder te gaan, willen @Andre en ik toch echt nog een ritje front seat. Nu is de kans zonder (oké, oké, we moesten 2 ritjes wachten) te wachten en we verwachten dit de rest van de dag niet meer te kunnen doen. Terwijl we het laatste rondje maken van de ERT zien we dat het park open is en er ondertussen echt al een vrij lange rij aan het ontstaan is voor Steel Curtain. Erg blij dat we dit ritje front seat nog meegepakt hebben, want de rest van de dag heb ik hem ook niet meer gedaan.
Na de ERT was het tijd voor een interessante rondleiding door een medewerker, waarbij verschillende weetjes en wat geschiedenis over het park werd verteld. Helaas was deze medewerker niet zo goed gewend om een grote groep toe te spreken, dus als je het wilde volgen, moest je bijna aan zijn lippen gaan hangen. Hierdoor kon de rondleiding voor sommigen niet snel genoeg afgelopen zijn.
Na de rondleiding konden we dan de rest van het park gaan ontdekken. Eén van de eerste attracties die we doen is The Kangaroo. In de rondleiding werd al verteld dat dit een erg oude attractie was, maar dat het nog steeds één van de favoriete attracties in het park is. The Kangaroo is eigenlijk een molen met bakjes met een wiel eronder. Deze bakjes rijden gewoon over de grond, maar er is één schans in de cirkel welke abrupt stopt. Dit veroorzaakt natuurlijk een flinke portie air time, vooral als de molen op snelheid is. Hoe simpel kan het zijn, maar je ziet alleen maar lachende kinderen in deze attractie … en coasterfreaks.
Het hele park ligt in een groene omgeving, wat de sfeer echt ten goede komt. Nieuwe en oude attracties staan afwisselend door het hele park en de meeste gebouwen zijn nog authentiek. Zo zit er bijvoorbeeld in een oud carrouselgebouw nu een Johnny Rockets. Ook is er een sfeervol stukje park te vinden in een hoek van het park, welke je betreedt door een grote poort; een replica van een poort van ander vroeger pretpark in Pittsburgh. In deze hoek vormt een groot bassin voor een Shoot-the-Chutes het middelpunt, maar eromheen bevinden zich verschillende attracties, mooie gebouwen en een fontein. De verlichting in dit complete gedeelte maakt het ook ’s avonds erg sfeervol om doorheen te lopen.
We komen natuurlijk hoofdzakelijk voor de achtbanen in het park. Gelukkig hebben ze hier een mooi aanbod, vooral als je van klassiekers houdt. Er staan drie (of zijn het er nu vier?) houten achtbanen in het park, allemaal met een openingsdatum in de jaren 20. Het is echt geweldig hoe goed deze banen onderhouden worden in dit park. De precieze getallen zijn tijdens de rondleiding genoemd, maar het park investeert elk jaar in de banen door een deel, laten we voor het gemak even 1/10 zeggen, op te knappen. Dus om de 10 jaar is een baan weer helemaal gerestaureerd. Dit is zeker ook te merken. Ook al zijn het allemaal al oudjes, ze zijn fijner en leuker dan enkel andere houten achtbanen eerder deze reis.
Bij Thunderbolt was het even spannend of we met ons oneven aantal wel aan konden sluiten. Er staat voor de ingang namelijk een groot bord met: “You must have a partner.” Na een goede drie kwartier rondkijken in de wachtrij, viel het gelukkig mee en konden we gemakkelijk met zijn allen instappen. Er blijken toch altijd wel meer oneven groepen ergens in de rij te staan. In deze baan is gebruik gemaakt van de natuurlijke hoogtes in het park. De trein verlaat het station namelijk en valt dan gelijk naar beneden in zijn first drop. Daarna volgt een fijne bocht met leuk uitzicht en een tweede drop, waarna toch nog een korte lift hill volgt. Hierna volgen nog enkele bochten met flink wat pit, maar welke totaal niet ruw of vervelend zijn, ook al is het al een oude houten achtbaan.
Het tweede oudje in het park, maakt helemaal goed gebruik van het landschap. Jack Rabbit volgt namelijk ook de heuvels, maar dan aan de andere kant van het park. Jack Rabbit is echt een toppertje. Je neemt plaats in lekker zachte zetels en krijgt een flink beugel voor je. Dat deze beugel echt nodig is, merk je al snel als de trein naar beneden raast. Wat een air time hier! Van zulke banen krijg ik spontaan de slappe lach als ik erin zit en het enige wat ik nog uit kon schreeuwen was: ‘Die complete trein gaat van de baan!’ Zo voelt het in ieder geval zeker: alsof de trein enkele seconden boven de baan zweeft terwijl we naar beneden gaan. Wat een gevoel. Echt een leuke baan.
De derde houten achtbaan is Racer. Een baan die voer is voor de favoriete discussie hier op het forum: is het nu 1 credit of zijn het 2 credits; en als ik nu één kant gedaan heb, heb ik dan een halve credit? Racer is een Möbius achtbaan. Dit wil zeggen dat het lijkt alsof dit twee duellerende achtbanen zijn, maar het is één volledig sluitende ronde. Je start dus aan de linkerkant in het station en je stapt weer uit aan de rechterkant, of andersom. Voor ons betekende dit dus aan allebei de kanten een keer instappen, wat helemaal geen straf is. De baan is wederom soepel en het racer effect is erg goed aanwezig. Op verschillende plaatsen zitten de treinen zo dicht naast elkaar dat er flink ge-high-fived kan worden naar de andere trein!
De volgende achtbaan is Sky Rocket. Een gelanceerde achtbaan met een top hat van 30 meter hoog. Een prima baan, maar in dit park voor mij iets minder memorabel. Mijn geheugen laat me verder in de steek wat betreft deze baan en kan er verder dus ook niet zo veel meer over vertellen.
Naast achtbanen heeft Kennywood ook een leuke rapid river. Rapids zijn nat in Amerika, maar wat ons hier gebeurde sloeg werkelijk alles. In een bepaald stuk is de vaargeul iets breder en zijn er golven. Hierdoor kun je aan de randen terecht komen en ingehaald worden. Dit gebeurde ons een aantal keer, maar laten er nu net op dit stuk ook twee grote geisers staan. Vlak voor één van deze geisers kwam onze boot terecht en in de tijd dat we daar vast hingen, is deze geiser zeker een keer of vijf ontploft. We waren nat.. Zeiknat! Of deze geisers nu bediend werden door de medewerkster in het uitzichthokje weten we niet, maar zij had wel de grootste lol om ons in ieder geval!
De enige darkride die we gedaan hebben in het park, is Garfield’s Nightmare. De wachtrij hier leek mee te vallen, maar het park gebruikt geen wachttijdbordjes bij wachtrijen. Het was kiezen: óf voor het eten de bingo compleet maken en in een uur durende wachtrij voor een Wild Mouse gaan staan; óf in een uur durende wachtrij voor een bootritje. Op aanraden van @ArcovandenBroek werd het dus Garfield’s Nightmare, want deze mochten we echt niet missen. Eenmaal in de wachtrij zagen we dat de bootjes van deze ride helemaal niet aangevuld werden, dus stelletjes mochten ook gewoon met zijn tweeën. Aan de ene kant prima, maar het was vandaag wel echt druk en dan houd ik toch meer van capaciteit draaien. Deze manier van werken resulteerde dus ook in een wachtrij van ongeveer anderhalf uur, wat de verwachtingen natuurlijk alleen maar hoger maakte! De attractie kon deze verwachtingen helaas niet waar maken. De bootjes varen door claustrofobische tunnels met overal neon kleuren en tekeningen van Garfield en andere figuren. Er zijn enkele ‘animatrons’, ik durf ze eigenlijk niet eens zo te noemen, maar de meeste figuren zijn 2D-borden. Hierbij krijg je een onheilspellende soundtrack en een stem die af en toe wat rare dingen zegt. Het woord Nightmare past goed bij deze attractie, maar wel een nachtmerrie na het nemen van enkele verdovende middelen. Dit was echt een bad trip en zeker geen anderhalf uur wachten waard.
Na het eten, een buffet met onder andere erg lekkere hamburgers, had ik nog lang niet genoeg van dit park. Gelukkig waren er nog 3 andere die-hards over die nog tot sluitingstijd enkele attracties wilden doen. Er was vandaag een parade in het park, welke ik ook wel even wilde bekijken. De parade bevatte enkele (tweedehands?) floats van The Wizard of Oz en de kerstman (ik weet ook niet waarom), voortgetrokken door typische Amerikaanse SUVs. Ook liepen er tientallen High School bands met cheerleaders en majorettes mee. Dit was een evenement dat enkele keren in de zomer gehouden werd. Waarschijnlijk ook één van de redenen waarom het zo druk was in het park vandaag. Aangezien ik zelf ook in een muziekgroep speel, was dit leuk om eens te zien. Dit ware nog jeugdige groepen, waardoor het niveau natuurlijk niet zo hoog lag als bij de groepen die je meestal ziet op TV of in de films, maar het was zeker leuk om eens te zien.
Kennywood heeft naast oude achtbanen, ook veel oude flat rides. Ik vind het geweldig om te zien dat zulke attracties goed onderhouden worden en nog dagelijks hun rondjes draaien in dit park. De populariteit van deze attracties wordt er ook zeker niet minder op. Zo hebben we voor Whip toch een tijdje gewacht, maar dit was een attractie die ik zeker eens wilde doen. Whip bestaat uit een grote ovale ronde met een stuk of 20 bakjes. Deze bakjes zitten met een stalen balk en een grote veer vast, waardoor je in de bochten, zoals de naam al zegt, een zweepeffect krijgt met je bakje. Hoe sneller, hoe groter het effect. Wij waren ongeveer een uur voor sluiting bij deze attractie, maar de operator die hier stond maakte er nog steeds een grote show van. Tijdens de rit was hij geen seconde stil en riep iedereen persoonlijk op, door middel van de nummers op de bakjes, de handen omhoog te houden tijdens het zweepeffect. Chapeau voor deze operator die het ook een genot maakte om alleen al te kijken naar deze attractie. Ik had mijn camera al meegegeven met de groep die richting hotel was vertrokken en heb dus helaas geen foto van de attractie. Omdat mijn beschrijving misschien niet gelijk tot verbeelding spreekt, is onderstaande foto even geleend van het internet [Bron: kpconnection.com].
Kennywood heeft ook een Bayern Kurve, welke we ook niet over konden slaan. De snelheid lag lekker hoog, maar het geluid van de hoorn bij deze attractie ging nog harder! Voor de tweede keer half doof uit een attractie vandaag, maar die hoorn hoort er wel een beetje bij.
Om de bingo in dit park compleet te maken, moesten we Exterminator nog doen, een indoor Wild Mouse. De kiddie hadden we namelijk eerder deze dag al met schaamrood op onze wangen gedaan. In dit park hoef je geen kinderen te lenen, maar op een drukke dag met enkele volwassenen in de rij staan is al erg genoeg!
De wachtrij voor Exterminator was helaas nog steeds minstens een uur. Deze achtbaan blijft ook uitermate populair in dit park. De wachtrij bevindt zich voor het grootste deel ook binnen in een betonnen bunker. Samen met de gedachte dat we weer dik een uur in de rij stonden voor een normale wild mouse, waren dit niet de meest leuke minuten van de dag. Gelukkig maakte de achtbaan het enigszins goed. Er bevindt zich namelijk wat thematisatie rond de achtbaan. Zoals de naam al zegt, is het thema ratten verdelgen. Onderweg kom je dus enkele verdelgers en natuurlijk ook uitvergrootte ratten tegen. Omdat er gebruik wordt gemaakt van wanden, zie je ook niet de complete baan tijdens de rit, wat de rit toch weer iets verrassender maakt, ook al weten we allemaal het baanverloop van een Wild Mouse wel.
De tijd raakt bijna op, maar eigenlijk zijn we nog lang niet klaar. Er is nog een spookhuis, wat er waarschijnlijk ondertussen fout uit ziet door ouderdom, maar die is helaas al eerder gesloten. Ook de Auto Race, elektrische auto’s tussen een houten parcours uit 1930, is al gesloten. Ik vraag me ook af of we er als alleen volwassenen überhaupt in hadden gemogen, maar de interesse was wel gewekt. Kennywood is namelijk erg trots op deze attractie, aldus de medewerker tijdens de rondleiding. Wel kan ik nog een rondje lopen door een walktrough attractie: Noah’s Ark. Deze gehele attractie bevindt zich in een grote boot, welke daadwerkelijk op en neer schommelt. Dit is ook vanaf de buitenkant te zien, waardoor de attractie toch de aandacht trekt en je overhaalt naar binnen te gaan. Binnen zijn natuurlijk de meeste dieren uit het verhaal van de Ark van Noah te vinden. Tegenwoordig kun je niet meer aan komen met zo’n attractie, maar hier in Kennywood past dit perfect en voor kinderen kan het schommelende effect nog erg leuk zijn.
Als laatste doen we nog een ritje Jack Rabbit om nog één keer die absurde air time mee te maken, maar daarna is het helaas gedaan met de pretparkpret. Voor mij waren dit ook de laatste minuten in een Amerikaans pretpark en sluit ik hiermee mijn USA trip af. Kennywood was voor mij echt een top park. Niet voor de extreme achtbanen, alhoewel Steel Curtain en Phantom’s Revenge echt niet mis zijn, maar vooral voor de sfeer. Ik weet niet goed met welk park in de buurt ik het kan vergelijken, want ik wil geen scheve vergelijkingen maken, maar op één of andere manier komen Slagharen (ben daar overigens alweer meer dan 10 jaar niet meer geweest) of het vroegere Bobbejaanland (in de hoogtij dagen) in me op. Er staan mooie klassieke attracties die nog fijn hun rondjes draaien en er hangt een fijn gemoedelijk sfeertje. Thematisatie is er niet veel, maar door de traditionele looks van de meeste attracties is dit ook helemaal niet nodig. Normaal ben ik eigenlijk meer een themapark fan, maar Kennywood vond ik echt super! Je zou bijna zeggen dat de moderne thrill rides, zoals de Zamperla Hawk die er staat, niet in het plaatje passen, maar een park moet natuurlijk wel vernieuwend blijven voor de bezoekers. Door de jaren heen hebben er nog veel meer pareltjes van attracties in het park gestaan. Ook heb ik op het web foto’s voorbij zien komen waarbij de Whip volledig overdekt was door een mooi stalen paviljoen. Zeker de moeite om even op de Googlen als je hier ook van houdt. Chronologisch was dit het einde van mijn reis, maar wellicht tot een volgend tripreport van een eerder bezocht park. Oja, en nu weer terug door die stomme tunnel.
