Soms weet je dingen voor elkaar te krijgen waarvan je eerder had gedacht dat het nooit daadwerkelijk zou lukken. Een week na de zomervakantie (die van 2018) was daar plots het plan om een pretparktrip te gaan doen. Iets wat we beiden immers nog altijd een keertje wilden doen. Zelfs al leken er nog meer dan genoeg jaren te komen waarin dit plan tot uitvoering gebracht kon worden, bleek niets minder waar. Bijna een jaar later vinden we onszelf op Schiphol, bestemming Helsinki.
• [10-08-2019] Linnanmäki
• [12-08-2019] Gröna Lund
• [14-08-2019] Kolmården
• [16-08-2019] Liseberg
• [18-08-2019] Tusenfryd
• [21-08-2019] Tivoli Gardens
Het is denk ik een uur of 7 als ik wakker wordt gewiegd. Helaas voor mij wel vrij ruig. Ik kijk uit het raam, mezelf realiserend dat onze kamer geen raam heeft. Alle slaap die over was verdwijnt vrij snel nadat ik naar buiten stap. Het schip vaart door de archipel richting Stockholm momenteel en het waait een beetje flink. Alhoewel de cabine zeer minimaal was, was de ervaring alsnog gaaf. Langzaamaan verschijnt de stad zelf aan de horizon, het duurt niet lang totdat we aanmeren. Aan de overkant van het water zien we een van de redenen om de grootste stad van Zweden aan te doen. Gröna Lund lonkt aan de horizon.
De skyline van het park zie je al vanaf hier
Het plan was eigenlijk om vandaag de stad te verkennen, en morgen de hele dag in het park te besteden. Maarja, als je dan al die torens ziet staan en achtbaantreintjes ziet rijden, dan gaat het hart van iedere pretpark fan sneller kloppen. Je begrijpt waarschijnlijk al waar dit heen gaat, het hotel.
Hier sliepen wij vannacht
Nadat we onze koffers hebben afgezet is het uiteindelijk ongeveer 12 uur als we bij de ingang staan. Een kaartje en een åkband later staan we in het zeer schattige inkomst gebied. Hier staan een aantal kinderattracties, dus we lopen snel door, over de Spaanse trappen. Het andere deel van het park is iets minder schattig, en bestaat voornamelijk uit asfalt. Maar schijn bedriegt, soort van.
Gröna Lund staat als park voornamelijk bekend om hoe ze met ruimte omgaan. Als park middenin de stad hebben ze natuurlijk niet heel veel oppervlak om op te bouwen. Je loopt daardoor altijd dicht op de gebouwen, vaak onder achtbanen of andere attracties door en drukt vaak genoeg tegen je medemens aan. Het helpt niet dat het vandaag ook vrij druk is, dus je moet opletten waar je loopt. Allereerst halen we lunch, met een pizza bij het allereerste tentje wat we zien. We hebben honger, het ontbijt was ietwat karig, en we moeten nog een hele dag coasteren.
Zoekplaat: vind alle attracties!
Laten we dan maar even rustig beginnen. Kvasten is een junior SLC van Vekoma. De baan is niet bijzonder lang, of hoog, of snel, maar alsnog super tof! Het station is een oud huisje dat er wat krakkemikkig uitziet, en de trein zoeft daar over-, om- en doorheen. De first drop gaat onder de woodie door, en vlak langs het water. Daarnaast is de laatste helix nog best krachtig, waardoor je lekker hard afgeremd moet worden aangezien het station ook dienst doet als brakerun.
Na dit opwarm rondje lopen we daar naar Twister, de houten achtbaan waar we net nog onderdoor gingen. Nu trouwens weer, want de wachtrij bevindt zich op de binnenplaats. De treintjes zoeven dus vrolijk om ons heen tijdens het wachten. Wat betreft statistieken lijkt dit een tam beestje. Een hoogte van 15 meter (Kvasten is 20 meter hoog), een maximum snelheid van 60 km/h. Ik gok dat door toverij van zijn buurman het toch lukt om de trein maar door te laten raggen. Eerlijk is eerlijk, dit komt met een prijs, want je hobbelt en schudt wat af tijdens de rit. Maar dat is een prijs die ik graag betaal! Daarnaast doet de locatie van Twister aan als een klassieke boardwalk coaster, maarja, schijn bedriegt dus.
Vanuit Twister rammelen we lekker door naar de overkant van de weg, daar ligt de ingang van Jetline. Deze Schwarzkopf komt 1988, en blijkt na wat korte research mijn allereerste te zijn van deze maker. Nu zat ik daar niet zozeer met mijn hoofd tijdens het ritje, maar de status van Anton blijkt welverdiend te zijn. Behalve de overgangen is de baan soepeler dan de nieuwe Python, en trekt hij G’s harder dan de gemiddelde Amsterdammer. De first drop en interactie met andere banen in het park maakt het geheel nog toffer. Dit is zeker de beste achtbaan in het park, maar niet de beste attractie.
Na een ritje in de Octopus, die met zijn ligging boven het water best wel tof is, lopen we naar de blauwe trein. De naam zegt het al, je maakt een ritje in een blauwe trein. Helaas, net voor we willen instappen gaat de attractie echter kapot. En alsof het nog niet erg genoeg is, komt er ook net een stortbui over. Sommige attracties gaan dicht, wij schuilen bij een spellenkraam. Als de regen is weggetrokken wagen we ons als een van de eersten weer onder de hemel. Deze is nog onheilspellend, maar weerhoud ons wildebrassen nergens van natuurlijk. Ergo, we gaan richting de Wild Mouse, Vilda Musen.
Wild Mouses zijn altijd wel vermakelijk, maar meer dan 20 minuten wachten vind ik ze over het algemeen niet waard. Vilda Musen zou ik echter niet zomaar over slaan bij een bezoekje, want de interactie met de andere banen in het park maakt het een heel dynamisch geheel. De laatste bocht is ook nog lekker krachtig, dus genoeg reden om een ritje te maken. Maar het is nog niet opgeklaard, dus we willen eerst zo veel mogelijk verschillende attracties doen. We gaan zo snel mogelijk naar Ikaros, een van de drie vrije val torens in het park. Terwijl we staan te wachten begint het wel erg donker te worden. Het wordt spannend, maar uiteindelijk kunnen we gaan zitten. De beugels sluiten, we worden gecheckt, en de hemel barst open! De operator schuilt snel in zijn huisje, kijkt een beetje verbouwereerd naar ons en doet, tsja, niet zo veel eigenlijk. Hoe lang het duurde weet ik niet, maar toen de beugels werden losgemaakt stond er al zowat een plasje in mijn schoot (van de regen welteverstaan).
We schuilen net buiten de uitgang van Ikaros, en doen tevergeefs een poging op te drogen. Om toch wat warmte binnen te krijgen halen we een grote bak koffie, en wachten tot het weer droog is. Dan stappen we alsnog in Ikaros, want na de beproeving daarnet zijn we vastberaden een ritje te maken. Ikaros is overigens geen normale droptower. Als je helemaal naar boven bent getakeld, en even van het uitzicht hebt kunnen genieten, wordt de bank 90 graden gekanteld. Het uitzicht op de grond is minder mooi, maar niet minder imponerend, wat alleen maar toeneemt als het plots razendsnel op je af komt. Dit is een totaal andere ervaring dan de standaard torens vind ik, maar ze zijn minstens zo tof. Ikaros is naar mijn mening ook de beste attractie in het park, als is het alleen maar vanwege de contributie aan de skyline.
Het ritje in Ikaros heeft ons redelijk droog geblazen. Dus terwijl we ons nog oncomfortabel voelen lopen we snel door naar Insane. Twee dagen terug hadden we een kleinere variant gedaan in Linnanmäki. Alhoewel de horror verhalen niet werden bevestigd was die dus niet geweldig bevallen. Misschien waren het deze verwachtingen, of het schrap zetten, maar Insane beviel een stuk beter. Hij is een stukje langer en hoger, waardoor het allemaal ook wat desoriënterender is. Maar de remmen zijn iets beteren de rit duur is eigenlijk perfect. Insane is zo gek nog niet.
Dan is het alsnog tijd voor de ghost train, die heeft de vertraging ondertussen opgelost. De façade van dit -ehm- geval is bedenkelijk. Misschien ben ik vergeten foto’s te maken, misschien wil ik dit verslag PG 13 houden, maar mocht je ooit wachten voor deze attractie, kijk zeker even goed naar het station. Ohja, de attractie zelf? Een klassieke Ghost Train, zoals je ze in RCT nog kon maken. Scherpe bochten, houterige poppen en voornamelijk donker. Deze attractie, en die slierten waar je doorheen rijdt, voelen echt aan als een klassieker.
We doen een aantal rondjes in Eclipse, een uit te kluiten gewassen zweefmolen. De aankleding is intens tof, en het is best vreemd om te wachten tussen de attractie zelf. Maar het gaat heel traag, en alhoewel het uitzicht tof is, doet het me niet zo veel. Terug op de grond blijkt dit mogelijk te liggen aan onze magen. We eten wat een portie wok -overigens best prima- aan het water. Langzaamaan begint de tol van de dag wel door te dringen. De boot sliep niet geweldig, de regen heeft nog een hap uit onze energie genomen en een dagje pretpark vreet natuurlijk ook aan je. Met wat moeite staan we op en begaan een grote fout. We stappen het funhouse in. Niet dat we het niet naar ons zin hadden. Hij is bijna net zo leuk als hotel Tartuff. Maar het is nog steeds druk vandaag, onze benen willen niet meer wachten. Het park heeft daarnaast ook eigenlijk net geen echte topper, eentje die schreeuwt om meerdere rondjes. De operations zijn prima, stukken beter dan in Helsinki zaterdag, de locatie is geweldig en de compacte opzet is charmant. Maar niks weet ons hier te houden.
We besluiten de pont te nemen het park uit. Zeker bij goed weer is dit een aanrader, want je krijgt geweldige plaatjes van de skyline van het park. Aangezien het ook nog niet zo laat is, gaan we nog even de stad, om wat te drinken op een terrasje in Gamla Stan. Hier realiseer ik me al snel dat het niet heel erg is dat we vroeg weg zijn gegaan. Stockholm nodigt nu al uit om terug te komen. Gröna Lund bouwt daarbovenop momenteel aan een B&M invert. Dus bij deze: tot snel, Gröna Lund. Dat is beloofd.
