Oke dus door een flink portie uitstel gedrag heb ik van mijn vakantie afgelopen zomer alleen het TR van Linnanmäki nog geschreven. Nu themepark gaat sluiten, en ik in ene wel heel veel tijd heb, zal ik de rest van de reeks (hopelijk snel) hier vervolgen. Hier nog het eerste deel, de rest komt nadat ik de tentamens heb overleefd!
Soms weet je dingen voor elkaar te krijgen waarvan je eerder had gedacht dat het nooit daadwerkelijk zou lukken. Een week na de zomervakantie (die van 2018) was daar plots het plan om een pretparktrip te gaan doen. Iets wat we beiden immers nog altijd een keertje wilden doen. Zelfs al leken er nog meer dan genoeg jaren te komen waarin dit plan tot uitvoering gebracht kon worden, bleek niets minder waar. Bijna een jaar later vinden we onszelf op Schiphol, bestemming Helsinki
• [10-08-2019] Linnanmäki
• [12-08-2019] Gröna Lund
• [14-08-2019] Kolmården
• [16-08-2019] Liseberg
• [18-08-2019] Tusenfryd
• [21-08-2019] Tivoli Gardens
Na vrijdagavond rond half 12 een keer te hebben ingecheckt bij ons hotel, was er eigenlijk maar een idee dat bij ons beiden speelde, namelijk dat zeer uitnodigende bed induiken. Hierdoor is het ’s ochtends des te meer een verrassing als ik uit het raam tuur. Onze bestemming van vandaag is al te zien aan de horizon! Linnanmäki bevindt zich buiten het centrum van Helsinki, maar is alsnog slechts een halfuurtje lopen weg. Na een goede bodem te hebben gelegd bij het ontbijt, beginnen we aan de eerste kilometers van wat er nog velen zullen worden.
De wandeling naar het park blijkt super fijn. We willen uiteraard vol goede moed aan de vakantie beginnen, maar het weer is ook goed, de stad is erg schoon, en aan de horizon bevindt zich steevast een achtbaan. Terwijl het gillen steeds dichterbij komt, begint het meer en meer te borrelen. Zo’n euforie die er eigenlijk pas goed en wel uitkomt zodra je uit het eerste ritje van de dag stapt. Maar helaas. Bij de ingang aangekomen blijkt het park afgehuurd te zijn, en pas om 13.00 open te gaan voor algemeen publiek. Aangezien dit nergens stond aangeven op de website, en omdat het park alsnog tot 18.00 sluit, is dit wel een flinke domper om mee te beginnen. Zeker als je vanaf de ingang meerdere achtbanen in beweging ziet.
We besluiten de komende twee uur maar te vullen door een half rondje om het park te doen. Dit vermaakt ons voor ongeveer 45 minuten, maar daarna zakt de moed er toch wel een beetje bij in. Alhoewel Taiga uit een aantal toffe hoeken te zien was, verdoezelde het de pijn slechts een klein beetje. Terwijl we de rest van de tijd doorkomen met potjes kaarten, zien we de rij voor de ingang groeien en besluiten om dan maar vast online een wristband aan te schaffen. Het park kom je gratis binnen, maar voor de beste attracties is zo’n band met onbeperkte ritjes wel een must. Voor €45 is de prijs ook best oké. Als dan de poorten (figuurlijk) open gaan, beweegt een enorme mensen massa zich traag richting de kassa’s. Alhoewel de rij voor het ophalen van de armbanden aanzienlijk korter is, staan we alsnog een halfuur te wachten voordat we daadwerkelijk dat felbegeerde sieraad om krijgen. Dit was dan wel voornamelijk te danken aan een gezin dat het niet leek te begrijpen, maar het maakte het begin van deze dag er absoluut niet beter op.
Taiga lonkt, uiteraard. Maar dat geldt niet alleen voor ons, en die euforie, en ondertussen ook mijn humeur, moet er per direct uit. Iets verder in park vinden we Tulireki, een Mack E-motion coaster, maar eigenlijk gewoon een uit de kluiten gewassen wilde muis. Had ik al verteld over hoe slecht het begin van deze dag was? Nou dat was nog niet klaar. Alle pech voor de hele vakantie gaat er direct aan het begin uit. Waar Mack normaal heel soepele banen levert, lijkt deze ontworpen te zijn in Oktober. Maar een paar flinke knikken en niet enorm plezierig ritje later hebben we de eerste Scandinavische credit te pakken. En meer woorden wil ik ook niet vuil maken aan deze baan.
Dat is grotendeels te danken aan de volgende baan. De nieuwste aanwinst van Linnanmäki, afkomstig van Intamin, is er eentje waar ze flink mee pronken. Compleet terecht ook, wat mij betreft. Taiga is een Intamin Blitz coaster, toevallig mijn favoriete achtbaan type. Ook deze versie zit weer bomvol goede airtime, snelle bochten en idiote inversies. We schuiven dan ook aan voor front seat, want daar is de beleving veruit het beste. Na in totaal 60 minuten te wachten, plus anderhalve minuut dispatch, zit bij mij de euforie op een hoogte punt
Het duurt niet lang voor alles er uit is. Welgeteld 5 seconden (om en nabij). Oftewel een lancering, een vreemd gebankte inversie met veel hangtime, en de daaropvolgende duik naar beneden. Het blaast me direct omver. Het daarop volgende bochtenwerk is dan wel niks speciaals, maar zodra je richting de top hat versneld wordt realiseer je je dat je nog even te gaan hebt. Flink wat goede airtime, snelle bochten en idiote inversies later eindigt al dat spektakel met een inline-twist à la Blue Fire. Taiga is een geweldige baan, en de eerste rit overtuigt dan ook direct. Daarnaast is de Dive Loop wat mij betreft een van de mooiste stukjes achtbaan die er te vinden is. De hemels blauwe track steekt sowieso prachtig af tegen de lucht, maar het feit dat de hele inversie wordt gedragen door twee pilaren zorgt voor een geweldig vrij gevoel. Tijdens de rit trakteert het je op een geweldig uitzicht over Helsinki, van een afstandje geniet ik van het bouwkundig vernuft hierachter. Als natuurkunde nerd moet je ook wat mogen.
Taiga verlaten blijkt vrij makkelijk. De souvenirs in de shop zijn helaas niet geweldig. Het is ook maar een van de twee souvenir winkels in het hele park, en later die avond blijkt het aanbod in de andere winkel ook niet bijster goed. Dus met nog evenveel geld opzak als toen we de wachtrij inliepen, lopen we wat rond om te kijken waar de wachttijd dragelijk is. Ons oog valt op Kingi. Dat is ook niet zo moeilijk, want dit is een droptoren van 75 meter hoog. Het personeel is hier duidelijk beter ingewerkt, want alles gaat een stuk rapper, maar desondanks moeten we alsnog een tijdje wachten. Maar zodra ik naar boven word getakeld, realiseer ik me iets. Linnanmäki ligt wel heel erg in de stad, en dat zorgt voor een spectaculair uitzicht. En nog beter, bijna ieder park op de planning heeft tenminste één droptoren. Gaaf (voor)uitzicht!
Fins is een vreemde taal. Gelukkig lost het park, en heel Helsinki, dat op door alle borden te vertalen in het Russisch, Zweeds, en Engels. Google Translate gooit daar nog een schepje bovenop, en vertaalt de rcdb pagina naar het Nederlands. Zo wilt het dus dat we in “Oude Man” stappen. Dit is de eerste keer dat ik in zo’n apparaat van Maurer stap, en ik zou er niet om rouwen als het de laatste keer zou zijn. Er loopt zoveel bloed naar mijn hoofd dat ik even sta te shaken na het uitstappen. Om vuur met vuur te bestrijden lopen we daarom door naar de buurman van Ukko, Achtbaan (Vuoristorata). Deze baan uit 1951 is nog ouder dan mijn ouders, maar wordt met veel liefde behandelt. Het is jammer dat de borden hier niet vertaald zijn, want de geschiedenis die er op staat uitgestippeld lijkt me best interessant.
De eerste keer coasteren met een brakeman beviel me wel. Ondanks de leeftijd zit er genoeg airtime in de baan, en de tunnels zijn ook een leuke toevoeging. Naast Taiga is dit de leukste baan van het park. Helaas is het te druk voor meer rondjes, en dus is het tijd voor de volgende credit. Salami Salama is een spinning coaster die werd neergezet boven de rapid van het park, wat een enorm leuke dynamiek creëert voor beide banen en de toeschouwers. Daarnaast zijn spinningcoasters altijd tof om te doen, en Maurer leverde hier duidelijk geen bejaarde af.
Vrij pontificaal in het midden van het park bevindt zich een bakstenen gebouw. Dit was een watertoren, maar doet nu dienst als melkweg. Linnunrata is Linnanmäkis antwoord op Space Mountain, en dat van Zierer. Het resultaat is een tam ritje door kartonnen knipsels. Best grappig, maar doordat het park heeft besloten VR toe te voegen, is de wachtrij echt te lang hiervoor. Of de VR optie het wel waard is, durf ik niet te zeggen. Zeker op een indoor baan vind ik het zonde om alles aan me voorbij te laten gaan. Ondertussen is het reeds etenstijd. De opties zijn niet geheel beperkt, maar de prijzen vallen helaas niet mee. Voor tien euro kan ik een bak friet getopt met augurk en stukjes hotdog naar binnen werken. Pluspunt is wel dat, zodra ik opsta, het als een baksteen naar beneden valt en ik plots vol zit. Een prima bodem om op te teren tot sluit.
Eerst gaan we even clownen in Kirnu. Dit is voor mij de eerste Zac-Spin die ik doe, en mijn verwachtingen waren niet al te hoog door wat ik erover had gelezen. Alhoewel de lift niet geweldig comfortabel is, is de rit zelf best geinig. Ik kan me dan wel weer voorstellen dat, als je in de verkeerde positie de remmen inknalt, het een ander verhaal kan worden.
De dag begon niet goed, toen we bij de ingang werden geweigerd. Dat was ook niet de laatste keer vandaag. Als we na Kirnu nog een rondje op Taiga willen doen, is de rij al gesloten, een goed halfuur voor sluit. Dat is een enorme domper, want Taiga is eigenlijk te goed om slechts een keer te doen. Alhoewel het al flink afkoelt, besluiten we daarom alsnog de rapids, Hurjakuru, te doen. Die zien er namelijk wel heel erg tof uit. Dit klopt gelukkig ook, want naast een verassend stukje darkride heeft de rit veel leuke extra’s, en de spinning erboven maakt alles ook heel tof. Dat Stefan in de finale perfect onder alle fonteinen doorgaat helpt ook een beetje. Hierna blijkt de rij voor Pikachu Pikajuna nog niet gesloten, en dus doen we nog snel een rondje op deze powered baan. Dat is al niet het meest perfecte einde van de dag, maar als je dan tijdens dat ritje ook nog Taiga ziet rijden, gevuld met slechts twee mensen, dan eindig je toch wel met een domper.
Wil dit nu zeggen dat ik geen leuke dag heb gehad? Nee, natuurlijk niet. Er moet veel fout gaan wil ik me niet vermaken in een pretpark. Ondanks dat het park geen geweldige eerste indruk heeft gemaakt, is het wel enorm sfeervol. De stijl van het park voelt heel kermisachtig aan, en doordat alles goed op elkaar is gebouwd is er een geweldige dynamiek. Daarnaast blijken we achteraf ook domweg pech gehad te hebben. Als we de volgende dag de duikboot in Suomenlinna bezoeken (had ik al gezegd dat Fins een moeilijke taal is?), horen we van de caissière dat er gisteren een rij stond van een half uur. Wij liepen zo door naar binnen.
Om de dag nog een beetje goed af te sluiten, besluiten we een biertje te doen op het dak van ons hotel. Het uitzicht is geweldig, het bier is helaas wat duur, maar goed, locatie hé. En zo eindigt een dag die begon met een flinke dosis pech, met een glas Heineken. Het houdt verdorie ook niet op vandaag…
