Records spreken tot de verbeelding. Dat geldt zeker in de pretparkwereld. Elke achtbaanfan wil bijvoorbeeld wel eens een ritje op Kingda Ka maken, want dit is de hoogste rollercoaster van de planeet. En als je in Alton Towers bent, dan wil je The Smiler toch sowieso doen? Geen enkele andere achtbaan bevat zoveel inversies als deze. Het Japanse Nagashima Spa Land is dan weer de thuishaven van de allerlangste coaster: je legt tijdens een rit op hun Steel Dragon maar liefst 2.479 meter af. Het meest tot de verbeelding sprekende record heeft in mijn ogen echter met snelheid te maken. We zijn stiekem allemaal een beetje snelheidsduivels en we willen dus graag ’s werelds snelste achtbaan gedaan hebben, toch? Die pijlsnelle coaster staat niet in New Jersey, Engeland of Japan, maar wel in de Verenigde Arabische Emiraten. In Ferrari World Abu Dhabi, om precies te zijn.
Over snelheid gesproken… ik bezocht nog maar zelden zoveel pretparken op zo’n korte tijd. Gisteren ontdekte ik zowel Legoland Dubai als Motiongate en vandaag staan er opnieuw twee themaparken op de planning. Dat moet ook wel, want m’n blitzbezoek aan de Emiraten duurt slechts twee dagen. Mensen vragen me dan: vind je het niet zonde om slechts enkele uren in een pretpark te zijn? Neen, eigenlijk niet. Dankzij de erg geringe drukte heb je simpelweg geen hele dag nodig. Gisteren zag ik hooguit een paar honderd mensen en ook Warner Bros World leek vanochtend eerder een spookstad. Ferrari World is bij het grote publiek wat bekender en er is dus meer volk op de been. Toch blijft ook hier het wachttijdenbord vanmiddag bezaaid met nullen. Dat zie ik graag.
Een combiticket voor Warner Bros en Ferrari World kost bijna honderd euro. Da’s niet niks, dus laat ons maar meteen enkele attracties afvinken. De eerste die ik tegen kom, heet Speed of Magic. Het park heeft niet alleen een stevige achtbaancollectie, maar er staan ook drie dark rides. Dit eerste exemplaar is duidelijk gebaseerd op Spider-Man en Transformers uit de Universal-themaparken. Qua ritsysteem dan toch, want het themaniveau ligt wat lager en de verhaallijn is kinderlijker. In een notendop: je racet in deze attractie tegen een hatelijk rotjong en je komt daardoor op de meest uiteenlopende plekken. In principe is dit een prima familieattractie, maar ik heb zo’n ongelooflijke hekel aan het hoofdpersonage dat het me allemaal te lang duurt. Stiekem is ’t jammer dat dit geen interactieve dark ride is waarbij je dat kind met een laserpistool mag afknallen. Maar goed… happy thoughts.
Legoland, Motiongate en Warner Bros waren nieuw voor me, maar in Ferrari World ben ik al ‘ns eerder geweest. In 2015 mocht ik hier reeds enkele achtbanen doen en daar ben ik dankbaar voor. Vooral de twee credits van Fiorano GT Challenge blijken waardevol, want deze duellerende rollercoaster is tijdens m’n huidige bezoek in jaarlijks onderhoud. Een grote ramp is dat in mijn ogen niet; een gesloten Formula Rossa of ’n defecte Flying Aces zouden me harder storen. Toch benieuwd naar de ritervaring van Fiorano GT Challenge? Dan quote ik mezelf even: ‘Dit is best een bijzondere coaster omdat er niet minder dan vier lanceringen in verwerkt zijn. Gecombineerd met een serie niet-gebankte bochten geven deze acceleraties een erg amusant racebaan-gevoel. Verwacht er alsjeblieft geen crazy leipe ride van – Fiorano GT Challenge blijft in eerste instantie familiaal georiënteerd – maar dankzij z’n uniciteit vind ik dit toch een bijzonder vermakelijke attractie.
Ferrari World is een van de minst mooie themaparken van de Verenigde Arabische Emiraten. De afschuwelijke dakconstructie domineert voortdurend het uitzicht en vele gedeelten van ’t park missen sfeer. Een uitzondering op deze regel is het Italiaanse straatje in de westelijke vleugel. Men creëert er dat typische clichébeeld dat je misschien herkent vanuit The Venetian of Europa-Park. Zeemzoet en een beetje fake, maar best wel gezellig.
Achter een van die gevels ligt trouwens de volgende dark ride. Made in Maranello is een soort rondleiding achter de schermen van de Ferrari-fabriek. Ik moet gelukkig niet naar een saaie tourgids luisteren, maar ik mag plaatsnemen in een comfortabel voertuig dat dwars doorheen de gesimuleerde fabriek rijdt. Hoewel dit natuurlijk een langgerekt reclamefilmpje vol zelfverheerlijking is, pakte men het best leuk aan. Bovendien is het een ideale attractie voor de gemiddelde bezoeker van Ferrari World. Indische reisgroepen zijn vandaag overduidelijk in de meerderheid en zulke gasten appreciëren Made in Maranello wellicht meer dan een spectaculaire rollercoaster.
Ik ben vooralsnog geen onderdeel van The New Delhi Travel Company, dus ehm… ik ben wel geïnteresseerd in achtbanen. In 2015 moest ik mezelf nog tevreden stellen met ritjes op Fiorano GT Challenge en Formula Rossa, maar tegenwoordig is er meer te beleven. De grootste toevoeging is Flying Aces, een Wing Coaster uit de fabriek van Intamin. De baan opende in 2016 en krijgt sindsdien lovende kritieken. Da’s begrijpelijk wanneer ik het cijfermateriaal erbij neem: Flying Aces heeft een totale tracklengte van anderhalve kilometer, hij is ruim zestig meter hoog en haalt snelheden tot 120 kilometer per uur. De ritervaring stelt absoluut niet teleur. Na een pijlsnelle lifthill (vanaf welke snelheid beginnen ze dat eigenlijk een lancering te noemen?) donder je de diepte in, waarop een indrukwekkende combinatie van krachtige bochten en heuvels volgt. De eerste bocht en de non-inverting loop zijn zelfs zo intens dat het enkele seconden grijs voor m’n ogen wordt. Dat is wellicht ook te wijten aan de hitte, want het is bizar om bij deze temperatuur een achtbaan te doen. Het voelt letterlijk alsof er een gigantische haardroger op volle kracht in je gezicht aan het blazen is. Heel bevreemdende ervaring.
Wanneer we opnieuw in de airconditioning van het stationsgebouw arriveren, mag ik concluderen dat Flying Aces een briljante rollercoaster is. Hij is intens, hij is soepel, hij duurt verrassend lang en hij heeft niet dat vreselijke beugelprobleem waar z’n broertje in Hersheypark mee kampt. Kortom: dit is een baan waar Ferrari World trots op mag zijn. Twee kleine puntjes van kritiek wil ik echter niet verzwijgen. Ten eerste was de airtime minder heftig dan ik gehoopt had. Zeker wanneer je gaat vergelijken met Skyrush, is de gewichtloosheid hier behoorlijk pover. Ten tweede vond ik die inversie op het einde nogal misplaatst. Flying Aces is in mijn ogen een soort Mega Coaster en hij vervult die rol prima. Maar wat mij betreft hoort daar geen geforceerde heartline roll bij. Ik had trouwens hetzelfde probleem met Hansa Park z’n Kärnan, die ook met zo’n betekenisloze inversie eindigt. Ik zou verder de kale locatie van Flying Aces kunnen aanhalen, al wordt dat ruimschoots gecompenseerd door de oogstrelende wachtruimte. Neen echt… Ik zag in m’n leven al vele knappe wachtrijen, maar die van Flying Aces steekt er met kop en schouders bovenuit. Het is zelfs bijna jammer dat ik vandaag niet moet aanschuiven. Bijna…
Flying Aces was fan-tas-tisch. De verwachtingen voor m’n tweede nieuwe coaster-credit liggen dus hoog. En wanneer de verwachtingen hoog zijn, is de teleurstelling nabij. Dat geldt zeker in het geval van Turbo Track, een gelanceerde shuttle coaster van Intamin. Dit is nochtans een unieke attractie: er zijn zowel voorwaartse als achterwaartse zitplaatsen en een gedeelte van de baan bevindt zich in ‘het oog’ van de iconische dakconstructie. Helaas is de acceleratie niet zo heftig en dan heb ik het nog niet eens over de korte ritduur gehad. Turbo Track voelt aan als een zesgangendiner waarbij je reeds na het eerste hapje weggejaagd wordt. En dat ene hapje was bovendien niet eens zo lekker. Puur creditmateriaal, dus.
Over achtbaancredits gesproken… Ferrari World is The Coaster Capital of the Emirates en men doet z’n uiterste best om die titel te verdedigen. Het park heeft momenteel vijf rollercoasters en daar worden binnenkort nog twee extra exemplaren aan toegevoegd. Men legt de laatste hand aan een rode kinderachtbaan en ook de langverwachte Mission Ferrari zou eindelijk z’n voltooiing naderen. Deze zogenaamde SFX Coaster staat centraal in het park en oogt erg imposant. Hoe de ritervaring er gaat uitzien? Daar hebben we voorlopig het gissen naar. Wat ik wel weet, is dat de zichtbare rails er tijdens m’n bezoek in 2015 ook al stonden. Jammer dat ik er vier jaar later nog steeds niet van mag genieten.
We zijn inmiddels in de oostelijke helft van het park en da’s een plek waar ik weinig te zoeken heb. Dit gedeelte bestaat uit een heleboel race-simulatoren en een kartbaan, maar m’n interesse daarvoor is onbestaand. Bovendien is de sfeer hier nogal kil, dus laat ons snel ergens anders heen gaan. Naar ehm… Italië bijvoorbeeld? Viaggio in Italia is dat geval een juiste keuze en je hoeft geen Italiaans te spreken om die naam te begrijpen. Dit Flying Theatre simuleert een vlucht over enkele oogstrelende sights, net zoals Soarin’ en Voletarium dat doen. Helaas is de totaalervaring minder indrukwekkend dan bij de versies van Disney of Europa-Park. Dat ligt niet zozeer aan het beeldmateriaal, maar wel aan het slome ritsysteem. Vooral het ‘in positie hijsen’ gaat hier tergend traag, terwijl dat bij Soarin’ exact het fijnste gevoel van de hele rit is. Kortom… Flying Theatres zijn meestal tof, maar de versie van Ferrari World is mager.
De woorden mager, sloom en traag zijn gelukkig niet van toepassing op m’n volgende halte: Formula Rossa. Ik mocht ’s werelds snelste rollercoaster in 2015 al meerdere keren beleven, maar ’t is een plezier om hier vandaag opnieuw te staan. De wachttijd is zo mogelijk nog plezieriger. Vier jaar geleden moesten we aanschuiven, maar vandaag staat de knalrode trein met geopende beugels op mij te wachten. Ik laat dus vlug m’n spullen in een locker steken (dat is gelukkig gratis), zet een belachelijk veiligheidsbrilletje op en niet veel later bolt de trein het station al uit. Net zoals bij Flying Aces, is de temperatuurshock immens. Het station heeft airco, maar de rest van deze twee kilometer lange rollercoaster bevindt zich in de snikhete buitenlucht. Veel tijd om daarover na te denken, is er echter niet. De trein klikt zich immers meteen vast aan het lanceermechanisme, waarna je vier van ’s werelds heftigste achtbaanseconden beleeft.
De vier seconden waarin Formula Rossa accelereert, zijn inderdaad bijzonder intens. Ik word met brute kracht in het zitje geperst en al het werk dat ik vanochtend aan m’n haar spendeerde, wordt in één tel teniet gedaan. Na deze fantastische lancering wordt de fun echter meteen gedempt. De eerste heuvel staat namelijk vol remmen en die grijpen voelbaar in. Je bereikt de topsnelheid van 240 kilometer per uur dus maar een fractie van een seconde en da’s jammer. Bovendien kan ook de rest van de lay-out me niet helemaal overtuigen. Eigenlijk is Formula Rossa qua verloop een soort uitvergrote versie van Rita in Alton Towers. Er zijn wat linkse bochten, wat rechtse bochten en enkele bescheiden momentjes van airtime, maar de intensiteit is volledig zoek. Het is allemaal te uitgestrekt, waardoor Formula Rossa best gecontroleerd aanvoelt. Bij Ferrari World’s Intamin-achtbaanduo is Flying Aces dus zonder twijfel m’n favoriet.
Het klinkt vreemd uit de mond van iemand die zichzelf Roller Coaster Traveller noemt, maar ik verkies een nabijgelegen familieattractie stiekem boven Formula Rossa. Het trackless-concept is duidelijk trendy in het Midden-Oosten. Warner Bros World pronkt met een schitterende Scooby-Doo attractie en Motiongate heeft maar liefst drie geslaagde trackless dark rides. Ferrari World doet ook mee, want het opende in 2016 de briljante dark ride Benno’s Great Race. Het decor is überschattig, de verhaallijn is vlot te volgen en de interactieve spelletjes zijn fijn. In tegenstelling tot vele andere interactieve dark rides moet je hier geen aliens neerschieten of zombies afknallen. Neen, bij Benno’s Great Race is ’t de bedoeling om spinnenwebben door te knippen, bijtjes te vangen in een bokaal of vuurwerkpijlen aan te steken in de finalescène. Het is verfrissend en de aaibaarheidsfactor van deze attractie is immens. Qua totaalervaring is dit zelfs de meest solide attractie die Ferrari World in de aanbieding heeft. Ik had dat absoluut niet verwacht en stap hier bijgevolg totaal overdonderd buiten. Toppertje!
Het was een mooie middag, zoveel is zeker. Ik kan onbeperkt Formula Rossa bezoeken (de lancering is waanzinnig genoeg om dat matige tweede deel te vergeten) en het personeel van Flying Aces kent me inmiddels als die single rider die liefst op het rechtse zitje van de eerste rij zit. Ik moet toegeven dat ik niks met snelle wagens heb, dat m’n liefde voor Italië beperkt is en dat de kleur rood me weinig doet. Je kan daardoor vermoeden dat Ferrari World automatisch niks voor mij is, maar dat is niet helemaal waar. Want hoewel het centrale thema van dit park me niet interesseert, kan Ferrari World gewoonweg niet ontbreken tijdens een reisje naar Abu Dhabi. Je vindt hier namelijk – met grote voorsprong – de spectaculairste rollercoasters van het hele land. Formula Rossa en Flying Aces zijn legendarische achtbanen. En ondanks het feit dat enkel die tweede z’n status honderd procent bevestigt, horen beide exemplaren op de bucket list van iedere pretparkfan te staan.
Ferrari World Abu Dhabi is niet het beste pretpark van de Verenigde Arabische Emiraten. Verre van zelfs, als je het mij vraagt. Dit park mist het gevarieerde attractieaanbod van Motiongate en ook Warner Bros World’s waanzinnige themaniveau ontbreekt. Ferrari World teert een beetje op z’n naambekendheid en daardoor presteert men niet altijd even kwalitatief. Toch is Ferrari World het enige themapark van de regio waar sinds de inhuldiging al groots uitgebreid is en dat verdient lof. Ook die gloednieuwe SFX Coaster ziet er behoorlijk imposant uit en ik ben bijgevolg benieuwd naar de toekomst. Dus Ferrari World… bedankt voor het wereldrecord, bedankt voor het haardroger-in-m’n-gezicht-moment en bedankt voor de trackless verwennerij. Ik kom nog terug, da’s beloofd. Ciao!
Glenneke
