Mijn Franse en Spaanse dagen lagen alweer een tijdje achter me, maar ik voelde me nog niet uitgereisd. Mijn interrail ticket bestond uit tien reisdagen, en ik had er pas negen gebruikt… Met enkele lange weekenden te gaan speelde ik met het idee om een retourtje Duitsland te regelen. In juni benutte ik mijn laatste mogelijkheid om dit plan tot uitvoering te brengen.
De keuze viel op Lübeck. Zo’n vijftien jaar geleden ontdekte ik via Lübeck op internet dat niet alle Duitse steden platgebombardeerd waren. De historische sfeer fascineerde me. Ik bouwde een Lübecks themagebied in Roller Coaster Tycoon waarmee ik op internationale lof kon rekenen, en sindsdien is Lübeck een soort bucketliststadje geweest. De nabijheid van Hansa Park maakt het een extra aantrekkelijk plekje.
Als de Deutsche Bahn rijdt, dan rijdt ie goed, zeker in de eerste klas. Ik heb uren lang op mijn gemak een beetje kunnen werken, en de +- zes uur de voor de reis stonden vlogen voorbij. Ik arriveerde op tijd om nog iets van de stad te zien bij daglicht, en volgde dit op met nog een avondwandeling. De volgende dag kon ik de stad bij daglicht bewonderen. Helaas waren alle winkels gesloten, iets met pinksteren of zo. ‘s Middags rustte ik in het hostel en belde ik met Nederland over een stapel eindexamens waarvan ik de kopieën had meegenomen, want dat kon niet wachten. Later werd ik vrienden met een dakloze en tandloze man genaamd Emre, en ontdekte een aantrekkelijk restaurant dat zich specialiseerde in gevulde kartoffel.
Het bijzondere stadhuis van Lübeck.
Op dinsdag begaf ik me naar het park. Althans, het dichtstbijzijnde treinstation - een perron in het bos bij een dorpje. Er waren werkzaamheden waardoor het een wat troosteloze aanblik had. De uitgang aan het einde van het perron richting Hansa Park was afgesloten met een combinatie van bouwhekken en compacte beplanting. Enkele tientallen jeugdigen waagden zich aan dit parkour, maar ik nam de omweg. Het was een grijze dag, maar gelukkig was het voor nu eventjes droog. Na zo’n vijftien minuten lopen kwam ik aan bij het park, wat redelijk uitgestorven leek te zijn.
Station
Het eerste wat je ziet als je het station verlaat. Welkom in het prachtige en bruisende Sierksdorf.
Verleidelijk.
Bij binnenkomst besloot ik me meteen naar de eerste achtbaan te begeven, in plaats van het prachtige ingangsgebied te bewonderen - dat was iets voor later. Mijn eerste indruk was voor nu dat dit park in de buurt op een bepaalde manier in de buurt zou komen van een park dat door een karikatuur van mezelf zou zijn ontwerpen. Thema: erfgoed. Ter illustratie: de panelen van de zweefmolen waren beschilderd met plaatjes van oude gebouwen. Hoewel het park doorspekt is met verwijzingen naar de geschiedenis, met nadruk op de Hanze-geschiedenis, kon ik geen echte logica ontdekken in de thematische samenhang van het geheel. De toewijding aan het oprakelen van obscure geschiedenis voor attracties met een groot budget is lovenswaardig, maar wordt tegelijkertijd ondermijnd door fantasierijke en irrelevante elementen. Ik dwaal af; we gingen naar de eerste achtbaan. Thema: een cryptide in Schotland.
Ingang van de stad
Ingang van het park (gezien vanuit het park)
Een stukje Gdansk, Krakow, en nog veel andere steden met een link met de Hanze, van Parijs tot aan Tallinn. Inclusief plakkaatjes met informatie. Aandacht voor geschiedenis en erfgoed in een pretpark, mooi!
#289: Nessie
Van Schwarzkopf wordt ik altijd enthousiast, want wat waren zij hun tijd ver vooruit! Nessie is opmerkelijk soepel voor een achtbaan uit 1980. Geen enkel discomfort, waardoor ik ongestoord kon genieten van de beruchte ronde Schwarzkopf-looping. Na de looping zijn de hoogtepunten een airtime heuvel en een erg lange neerwaartse spiraal, voor respectievelijk wat negatieve en positieve G-krachten. Nessie is eigenlijk wat te kort, maar voor deze lengte is het een effectieve en gevarieerde rit; voor ieder wat wils. Afgezien van de lengte keur ik Nessie helemaal goed.
In eerste instantie dacht ik dat Nessie wat langer was, omdat ik zoveel track kon zien. Dit bleek echter de Vekoma junior coaster Royal Scotsman te zijn. Deze was helaas (voor nu) gesloten. In de inmiddels ingestartte motregen ging ik op zoek naar de volgende achtbaan; een achtbaan waarvan de naam sinds 2020 is verrijkt met de letter ‘T’, voor wie zich net als ik afvraagt of je de naam niet eigenlijk anders moest spellen.
#290: Flucht von Novgorod
Eurofighters zijn niet mijn favoriete achtbaantype, en met een horror-thema met allemaal technische hoogstandjes in het donker betrad ik de baan met enige scepsis. Het enthousiasme kwam op gang door de spanningsopbouw in de wachtrij en in het darkride-deel van de attractie. Ergens een beetje suf, en niet echt te begrijpen als je geen Duits spreekt, maar ik respecteer het. Na de zoveelste mini-voorshow kwam het eerste technische hoogstandje voorbij; een lancering! Ik wist eigenlijk niet meer dat ie erin zat. Leuke verrassing! Daarna volgt een buitengedeelte. Niet onaardig, maar hier toont de baan zich ook een beetje een rammelbak. Het karretje schiet de remmen in, en ik krijg zicht op een vogelnestje die vlak onder het dak is gevestigd. Drie hongerige snaveltjes piepen er bovenuit, en papa of mama vliegt langs de trein het nest in. Schattig! Geen sappige voorgekauwde insectenpap voor mij, ik krijg een verticale lift voorgeschoteld. Er gebeurt weer vanalles in het donker, en dan eindigt de rit vrij abrupt. Het is een excentrieke attractie qua layout en opbouw, maar juist daardoor vind ik het wel een leuke ervaring!
Het beruchte vogelnest in de baan.
Het vogelnest bij de remmen, foto een klein beetje bewerkt om het zichtbaar te maken.
In de verte lonkt Schwur des Kärnan.
Ik loop verder het park in, sla Schwur des Kärnan nog even over, en de volgende attractie die zich onder mijn billen bevindt is Crazy Mine. Want een Amerikaans mijnthema ontbrak nog in Duits Erfgoedpark. Gedomineerd door het stalen geweld van Schwur…
#291 Crazy Mine
Ik loop elk TR weer tegen het probleem aan dat ik niet weet hoe ik een muis moet reviewen. Altijd leuk, nooit verrassend. Wat was er uniek? Redelijk mooi ingebed in rotspartijen met wat simpele animatronics en poppen. Midden in de attractie staat een bandje van knullige Duitse animatronics te spelen. Tsja, leuk.
Gedomineerd door Schwur.
Wat een privilege dat ik deze band nog live mag zien.
Nog leuker dan de muis was wellicht de uitzichttoren ernaast. Je kunt me altijd blij maken met een uitzichttoren.
In dit deel van het park bevinden zich meerdere kleinere attracties met een Noors thema. Het interesseert me allemaal niet zoveel, behalve de hier te behalen credit.
#292 Schlange von Midgard
Deze attractie is een combinatie van al het voorgaande. Voorshows met animatronics, dramatische muziek, en een mythologisch wezen. Het kan allemaal niet verbloemen dat dit een oninteressante achtbaan is. Al draagt een cryptide een gouden ring, het is en blijft een kinderding.
Gedomineerd door Schwur...
Het kostte me meer tijd om de voorgaande alineas te typen dan om het te beleven. Na vier achtbanen bleek ik pas drie kwartier in het park te zijn. Ik kon overal direct instappen, en de constante motregen maakte het niet aantrekkelijk om lekker op m’n gemak rond te zwerven. Desalniettemin plaatste ik me een poos op een bankje onder een afdak om wat eten naar binnen te werken en op mijn telefoon te ontspannen. Immers had ik alle tijd van de wereld, en behalve dat het een mini-vakantie was, was dit ook gewoon een weekend; een eiland van rust in een bodemloze oceaan van werk. Kärnan zou de volgende halte worden. Maar eerst nog een foto van…
Duivenpoep.
Een paar leuke en lekkere dingen ter compensatie van de vorige foto.
#293 Schwur des Kärnan
Zeer imposant, en oerlelijk. Het scheelt dat de gigantische betonnen schacht (hoe halen ze het in hun hoofd?) inmiddels een baksteenpatroon heeft gekregen, maar man, wat een gedrocht. De binnenkant van het gebouw ziet er aantrekkelijker uit. De wachtrij spant qua thematisatie tot nu toe de kroon. Documentairebeelden van een archeologisch onderzoek in een oud kasteel veranderen via de ontdekking van geheime gangen en kamers in een bovennatuurlijk verhaal. Er is echt geïnvesteerd in het opbouwen van de spanning, zelfs van het toewijzen van de zitplaatsen is een verhalend moment gemaakt. Normaal heb ik hier een grafhekel aan, maar de waardering voor het vakmanschap wint het van mijn zich reflexmatig krommende teenspieren. Schwur heeft een opmerkelijke en veelbelovende layout, met na de gigantische verticale lift én val een joekel van een hart-vormig element, en een reeks aan laaggelegen bochten en heuvels die met hoge snelheid worden afgelegd.
Dit zou een wereldattractie kunnen zijn, maar Schwur rammelt mij iets teveel, en de elementen maken net te weinig indruk. De twee overbanks na het hartje maken op mij de meeste indruk - heel vet! Al met al een heftige en indrukwekkende machine, maar niet helemaal mijn smaak.
Er was nog steeds veel tijd over, en alle beschikbare credits had ik in de pocket. Kleine Zar, een kinderbaantje van Preston & Barbieri was gesloten. Geluk bij een ongeluk, want dat scheelt me weer een wat beschamende ervaring. Het was tijd om een tweede ronde door het park te maken, met camera en eventueel wat extra ritten op de leukere attracties. Dit werden een tweede rit op Nessie en Flucht von Novgorod, alsmede een tweetal ritten op de zeer hoge droptower die in de spiraal van Nessie is gepositioneerd. Ik haalde een in currysaus zwemmende worst tegenover het station van het nog altijd gesloten Royal Scotsman. Het viel me op dat er een operator in het hokje zat. Uit mijn babbeltje met hem bleek dat hij daar de hele dag moest zitten voor het geval de technische dienst de attractie toch nog aan de praat zou krijgen die dag. Zij waren nergens te bekennen, dus de operator zat uit z’n neus te vreten. Arme man, geef hem een taak!
Kleine Zar
Een kluwen aan Schotse attracties.
Hoewel het inmiddels wat drukker was geworden en de sfeer daardoor wat minder deprimerend was dan eerder op de dag, besloot ik om niet zo lang meer in het park te blijven. Liever ging ik nog even wat winkels bezoeken in Lübeck - dit lukte niet eerder omdat Duitsers iets te trouw zijn aan hun christelijke feestdagen. De kringloopwinkels in Lübeck bleken helaas vrij waardeloos te zijn, maar toch fijn om de stad te zien in een levende toestand.
Op woensdag pakte ik de trein terug naar Amsterdam, nadat ik in het hostel had geconcludeerd dat iemand mijn duidelijk gemarkeerde Duitse cruesli had gestolen, en nadat ik op zijn gebruikelijke hangplek Emre tegenkwam, die me door de waas in zijn brein na vijf seconden nog wist te herkennen als ‘the teacher’. Een toepasselijke overgang naar het thuisleven.
Tevens het definitieve einde van mijn voorjaarsavontuur per trein. Gelukkig is het bijna zomer - to be continued...
