Deel 3: Duitsland
Na Salzburg lag het nog lang open hoe en wanneer (en of, haha) ik naar huis zou komen… Oorspronkelijk zou ik naar Bayern-Park, maar dat was geen optie meer. Of toch wel? Landshut is een mooie stad niet zo ver van Bayern-Park. Ik wist dat het OV naar Bayern-Park alleen bestond uit een fokking belbus. Waar ik eerder nog geen zin had in dat gedoe, deed de ontstane honger naar een degelijke achtbaan me toch anders besluiten…
Salzburg naar München. München naar Landshut Süd. Veel overstappen. Trein uitgevallen en vervangen door een bus. Onderweg de app voor de belbus gedownload, maar veel foutmeldingen. Landshut Süd naar de jeugdherberg. Passeer een gesloten kermis - niet geheel een verrassing. Jeugdherberg dicht, spraakverwarring op de website. Toch binnengekomen, bagage gedumpt. Snel door Landshut gewandeld om de trein vanaf Landshut Hauptbahnhof te halen. Inmiddels was het twee uur geweest.
Even de muur van tekst opbreken met een foto van een gesloten kermis.
Onderweg klantenservice van de belbus gebeld, want de app geeft alleen maar foutmeldingen en vooral weinig concrete informatie. ‘Nog makkelijk dan een taxi!’ luidt de website. Ik wil niet weten hoe ellendig de taxis in Beieren zijn, want dit is echt verschrikkelijk. Vanaf Landshut inmiddels een trein naar Dingolfing, een dorp met een plaats die regelrecht uit de boeken van Tolkien lijkt te komen. Na ruim twintig minuten geen gehoor krijg ik een klantenservicefiguur aan de lijn. Alle bussen zijn voor de hele dag geboekt. Gevraagd of ik op het dak mee mocht rijden, humor werd niet gewaardeerd. Serviceman wist geen alternatieven. Ongenoegen over dat ik reeds in de trein zat op een doodlopend spoor door hun onkunde laten blijken. Serviceman sloot het gesprek halverwege een zin van mij af met een ‘thank you for calling bye’. ‘Nog makkelijker dan een taxi!’ m’n reet. En toen was ik in Dingolfing... Het station was nog tragischer dan ik me had voorgesteld. Dingolfing heeft een geinig centrumpje, maar het station bevond zich aan de rand van het dorp, verstopt achter een troosteloos bedrijventerrein. Een soort post-apocalyptisch Almere. Was het ook mijn apocalyps? Eindigde het avontuur hier? Zeker niet!
Ik heb op mijn reizen wel vaker met kunst en vliegwerk mijn bestemmingen bereikt. Voor Parc Asterix kreeg ik een privé-escort door gewapende mannen door een verlaten vliegveld, naar Parc du Bocasse heb ik met een gescheurde broek door het bos gerend, naar Gardaland heb ik modderpoelen getrotseerd. Ooit dreigde ik ‘s nachts te stranden in een Zwitsers bergdorp, en toen was het met een zaklamp op een rotonde staan om een voorbijrijdende bus te laten stoppen mijn redding. Voor Bayern-Park heb ik nogmaals mijn grenzen verlegd. Na boosheid en frustratie volgt bij mij dikwijls een yolo-gevoel. In de trein naar Dingolfing had ik de mogelijkheiden voor lopen, fietsen en de auto onderzocht. Ik lag op koers voor de eerste écht mislukte dag uit mijn persoonlijke reisgeschiedenis, en na dit onderzoek bleek een liftavontuur leek de enige mogelijke uitweg.
De dichtstbijzijnde winkel was een McDonalds, hier dacht ik wel een stuk karton en een marker te kunnen lenen. Helaas sprak niemand ook maar een beetje Engels, en zat het voltallige personeel me een beetje glazig aan te kijken terwijl ik met gebaren probeerde duidelijk te maken dat ik een bordje wilde maken om mee langs de kant van de weg te staan. Uiteindelijk kreeg ik een pen en een blanko A4’tje. Niet helemaal wat ik bedoelde, maar je moet roeien met de riemen die je hebt. Wat zet je op zo’n ‘bordje’? Niemand rijdt direct langs Bayern-Park, want dat ligt aan een klein landweggetje. Kent iedereen het park uberhaupt? Ik besloot om het dichtsbijzijnde dorp (Reisbach) groot op het blaadje te schrijven, met daaronder iets kleiner Bayern-Park. Als dank kocht ik een milkshake, en met mijn milkshake en bordje vertrok ik richting het centrum van Dingolfing, op zoek naar mijn persoonlijke tippelzone. In mijn hoofd schreef ik al een TR over hoe ik níet naar een pretpark was gegaan. Inmiddels was het zo’n drie uur.
De zoektocht duurde langer dan ik had gehoopt, en elke seconde die wegtikte deed me pijn. Het park zou om zes uur sluiten. Ik was inmiddels al ruim drie kwartier in Dingolfing, en ik was nog niet eens begonnen met liften… Maar het goede nieuws: ik was aangekomen aan de juiste kant van het dorp - ik had bedacht dat het overgrote deel van het verkeer hier richting Reisbach zou gaan. Ik vond een rotonde die het verkeer wat deed afremmen, met daarna een stukje weg waar auto’s de gelegenheid hadden om te stoppen. Dit gebeurde in eerste instantie niet, wel kreeg ik van achter de voorruit af en toe een sympathiek verontschuldigend gebaar. Ik probeerde al mijn charmes in de strijd te gooien om niet als creep over te komen. Als het niet zou lukken, wat zou dat dan zeggen over mijn uitstraling? Na tien minuten vol onzekerheid, en na ongeveer tien auto’s, was het ineens raak. Achter het stuur zat Steffan, met naast hem op de passagiersstoel Tanja, en op de achterbank een mooi ingepakt cadeau en een gestreken pak waarnaast ik mocht plaatsnemen. Ze waren onderweg naar een bruiloft. We spraken wat over mijn reis, en over de invloed van de grote autofabrikanten op de regio - geen toeval dat Steffan een BMW bestuurde. Op de radio was de Macarena te horen, daarna begon de DJ te praten waarbij ik alleen maar het woord ‘rawdogging’ begreep. Steffan en Tanja vonden het geen probleem om vijf minuten om te rijden om me voor de deur van Bayern-Park af te zetten - wat een helden. Mijn plan om het in twee etappes te doen bleek dus overbodig. Ik was er, en ik had nog twee uur om het park te verkennen…
Bayern-Park (24 augustus 2024)
Als een kip zonder kop liep ik het park in om geen minuut te verspillen. Ik ging er vanuit dat ik vanzelf de eerste achtbaan zou tegenkomen als ik maar gewoon in een richting ging lopen. Na een minuut of twee kwam die voorspelling uit.
#272 FirleFranz
Ik wist weinig van deze baan, eigenlijk kwam er pas wachtend in het station achter waarmee ik te maken had. FirleFranz is een gloednieuw (geopend in 2023) baantje van Gerstlauer met een ingenieus systeem met een wissel. De trein wordt achteruit getrokken, en lanceert dan vooruit door het station de layout in, welke bestaat uit ongeveer twee helices en een heuvel. Op het stuk baan waarvandaan je het station verliet rij je het station weer binnen, dankzij de wissel. Nu schiet je aan de achterkant een gedraaide spike op, en nu gaat de trein nog een keer hetzelfde traject af, maar dan achteruit. Je passeert dus eigenlijk vier keer het station, en elk stuk baan wordt twee keer in twee verschillende richtingen bereden. Ik krijg eigenlijk pas goed vat op het concept door het nu op te schrijven. Ingenieus, en je maakt van een kort ritje toch een redelijk lange ritervaring. En die ritervaring is best leuk! Niet zo intens, maar ook geen slappe hap, en geinig aangekleed voor zo’n regionaal parkje.
#273 Achterbahn
Een wat recentere standaardlayout Zierer Tivoli, maar ik had ‘m nog nooit gedaan. Enorm lange trein, lekker bochtenwerk, en een redelijke drop voor een Tivoli. Ik ben Tivoli-fan, dus deze baan kan me goed bekoren. Door het groen is het ook een best knus baantje, ik had er graag nog wat redelijke foto’s van gemaakt. Echter werd ik door de operator van het uitgangspad weggejaagd, en toen had ik er al geen zin meer in/tijd meer voor.
Ondertussen was ik ook al bezig met het organiseren van de terugreis. Er moest wederom gelift worden, en daarvoor is een bordje best handig… Tijd om even te zitten en te tekenen had ik niet, want ik ging op een moordend tempo door het park heen. Het werden dus dode momenten in de wachtrij van onder anderen Freischütz die ik kon benutten om mijn volgende kunstwerk uit te werken. Ik had besloten om heel groot ‘bahnhof’ te schrijven, want elk station is goed genoeg om thuis te komen, in het ergste geval ben ik een uur extra kwijt. De voorkeur ging natuurlijk naar Dingolfing, dus dat schreef ik er klein onder. Het resulteerde af en toe wel in een paar vreemde blikken. Ik zou het zelf ook opmerkelijk vinden als er een bezweette man heel groot ‘treinstation’ op een blaadje zou krassen in de wachtrij voor de Python. Hoe dan ook, het schrijven werd meermaals onderbroken door een rit in de achtbaan.
#274 Freischütz
Ten eerste: wat een verwarrende wachtrij! Het is letterlijk een doolhof met meerdere paden en doodlopende stukken. Een beetje gek, maar ook wel leuk. Ik ben benieuwd hoe het werkt als de wachtrij vol staat, wat nu het geval niet was. Een stuk waarin je je door een rotsformatie baant ruikt naar urine. Anyway, na tien minuten wachten kon ik instappen. De rit begint veelbelovend. Na de lancering volgen een omgekeerde tophat en een looping, en daarna volgt strak bochtenwerk en wat rolls. In dit tweede deel van de rit valt op dat de baan niet heel soepel meer is, maar het was goed uit te houden, en uiteindelijk hield ik vooral positieve gevoelens bij de baan over. Een latere tweede rit was beduidend minder comfortabel in een van de rolls, waarschijnlijk door een verschil in waar ik in de trein zat. Een derde rit heb ik niet meer gemaakt.
#275 Forschbahn
Het was even zoeken naar deze Zierer Tivoli Small. Het bleek inderdaad een achtbaan te zijn. Gedaan. Ennnn we gaan weer door.
Ik had inmiddels vernomen dat er ook een rodelbaan was. Op zoek naar deze baan kwam ik erachter dat het park twee keer zo groot was als ik dacht te hebben gezien in Google Earth. Dit tweede deel van het park ligt prachtig in het bos, en doet deels dienst als dierentuin. Hier heb ik weinig aandacht aan besteed, maar ik heb nog wel wat apen in het vizier gehad. De rodelbaan was leuk, ondanks een voordringende rookmevrouw.
In dit deel van het park kwam ik ook definitief tot de conclusie dat het park er eigenlijk gewoon mooi bijligt. Groen, prima onderhoud, en levendig. Daarbij komt dat de attracties ook van respectabele kwaliteit zijn voor een park van dit kaliber. Elke achtbaan scoort hoog in de eigen gewichtsklasse, met uitzondering van de Tivoli Small. In dit park staat weinig troep, en dat maakt Bayern-Park zoveel fijner om te bezoeken dan bijvoorbeeld Skyline Park verderop in Beieren.
Het was inmiddels een kwartier voor sluitingstijd, en dat leek me een mooi moment om me op de parkeerplaats te positioneren om mijn liftbordje aan zoveel mogelijk vertrekkende gasten te laten zien. Ik had er nog een achtbaanrit of twee uit kunnen slepen, maar dat vond ik te risicovol. Dit bleek een goede beslissing, want waar ik niet bij stil had gestaan is hoe en waarom pretparkpubliek minder open zou staan voor lifters dan willekeurige gemengde automobilisten in een dorpje. De meeste auto’s zaten vol met gezinnetjes. Ik probeerde verschillende uitritten van de parkeerplaats, en ik ben zelfs even bij de ingang gaan staan zodat élke vertrekkende gast me zou zien. Ik kreeg een paar vreemde blikken, soms verontschuldigende gebaren, maar vooralsnog geen aanbod. De parkeerplaats begon leeg te lopen en ik begon me zorgen te maken.
Na ongeveer drie kwartier werd ik gered door Esma die met haar vriendinnen Nisa en Tulin net als ik ook spontaan een paar uurtjes naar het park waren gekomen. De vriendelijkheid kende geen grenzen. Ze vroegen of ik het erg vond of ze muziek op zouden zetten (nee), en of ik het erg zou vinden als ze zouden roken (om eerlijk te zijn, ja). Ze dachten met mee over bij welk station ze me konden droppen, en dachten dat ik rond de 25 jaar oud was (bijna; +8) - altijd fijn om te horen. Ik deelde mijn beperkte kennis van de Turkse taal met ze. Ik werd afgezet in het dorpje Landau, één station verder dan Dingolfing.
De trein kwam voorlopig nog niet, dus ik ging op zoek naar eten. Bij Döner Kebap Bosporus had ik nét genoeg cash voor een falafelbox, en een obscuur drankje dat door de charmante serveerster werd geadviseerd. Mijn bijna overleden telefoon kon ik nog wat stroom inspuiten, en daarmee waren eigenlijk al mijn zorgen voorbij. De Turkse gemeenschap heeft al met al mijn Bayern-Park-avontuur tot een goed einde gebracht.
In Landshut wachtte nog de kermis. Ik had nog nooit een Duitse kemis bezocht, dus dat zou sowieso een aardige ervaring zijn. Ik deed de achtbaan en het reuzenrad voor het uitzicht. Op grondniveau werd ik overtuigd door de meerwaarde van de dirndl. Het was niet mijn eerste keer in Beieren, maar ik verbaas me elke keer weer over hoeveel traditionele kleding er door jongeren wordt gedragen - zeker op deze kermis.
#276 Crazy Mine
Het is echt weer een achtbaan hè
Alleen in de achtbaan betekent soms dat je met een vreemde in een karretje wordt geplaatst. Dit jongetje was goed draaierig.
Een kermis is zeker in Duitsland een goede plek voor wat betaalbaar voer. Het werd spätzle met spinazie en teveel kaas. In eerste instantie lekker, maar uiteindelijk enigszins misselijkmakend. Het was misschien ook allemaal teveel vandaag. Ik bleef niet plakken op de kermis, en ben in het hostel mijn bed in gedoken.
De volgende dag heb ik Landshut iets minder gehaast verkend, en ik pakte de trein naar Heidelberg.
In Heidelberg begon ik twee jaar geleden met mijn interrail-traditie. Ik hoefde de stad niet te verkennen, maar het was een fijn weerzien en een geschikte stop om de lange reis naar Amsterdam in tweëen te hakken. Ik at flammkuchen met iemand met wie ik twee weken eerder in Rimini had gechilld, en maakte een avondwandeling naar en rondom het kasteel.
Einde verhaal. Een week later werd ik opgezogen in de werktornado van het nieuwe schooljaar, en klaarblijkelijk had ik er ruim drie maanden voor nodig om alle vakantieshit uit te zoeken. Op naar de volgende trip. Ik denk aan Frankrijk en Spanje.
