Huppekee, dat was interrailtrip nummer zeven alweer. Afgelopen jaar bezocht ik op pretparkgebied alleen maar meuk, nu was het tijd voor weer wat échte parken. De eerste daarvan was Parque de Atracciones, een park waar ik in 2008 ook al eens was. Abismo en Tarantula nestelden zich toen in mijn toen nog niet zo uitgebreide top 10, en ik wilde ze graag nog eens doen. Daarnaast waren er twee nieuwe credits om op te pikken, ik heb destijds namelijk niet zo lang van mijn bingo kunnen genieten. De volgende paar alineas mag je overslaan als je echt alleen maar in het pretpark bent geïnteresseerd.
Geen vakantie zonder stress, uiteraard. Ik had niet heel veel tijd om me op de reis voor te bereiden, zo had ik al mijn apparatuur niet opgeladen. Gelukkig was de eerste trein richting Rotterdam zo goed als leeg en kon ik mijn telefoon, mijn camera en mijn laptop tegelijk opladen. “Niet vergeten alles weer mee te nemen”, dacht ik toen. Enfin, de accu van mijn camera met bijbehorende oplader heeft het buitenland niet gehaald. De treinreis richting Frankrijk werd gekarakteriseerd door driftig googlen naar oplossingen.
Ook de eerste bestemming, Lyon, stond in het teken van de jacht naar een nieuwe accu, of desnoods een nieuwe camera - hij gaat immers richting het einde van zijn levelsduur voor mijn gevoel. Ik zal jullie de details besparen, maar uiteindelijk heb ik via Amazon Spanje een accu laten bezorgen in Valencia, waar ik een paar dagen later zou zijn. Het niet hebben van de camera was een teleurstelling, maar ook een bevrijding. Nu de bestelling was geplaatst heb ik redelijk ontspannen door achtereenvolgens Lyon (een avond en een ochtend), Montpellier (anderhalf uur), Perpignan (anderhalf uur), Port-Bou (drie kwartier) en Barcelona (een uur) gewandeld. Allemaal overstaps met de trein, en in het geval van Perpignan nog een overnachting ook.
Lyon
Montpellier
Perpignan
In Valencia trof ik een zeer sociaal hostel aan, met op dag twee het nieuws van de receptie dat er een pakketje voor me was. Nu kwam ik écht in de vakantiemodus, en ik ben om vijf uur ‘s nachts in beschonken toestand op mijn hostelbed geplofd.
Na Valencia, wat niet tegenviel, spendeerde ik twee dagen in Cuenca, een beeldschoon stadje gebouwd op indrukwekkende kalksteenformaties waardoor je vanuit de stad direct de natuur in kon wandelen.
De volgende halte was dan uiteindelijk Madrid. Een wat saaie stad, zoals me in 2008 ook al opviel. Leuk dat ik een camera had, maar echt uitnodigen tot foto’s maken deed de stad niet. De vuilnisophaaldienst was aan het staken, de stroom viel uit waardoor er een grimmige maar ook gemoedelijke apocalyptische situatie ontstond, mijn bejaarde kamergenote werd het hostel uitgegooid omdat ze in de slaapzaal met mannen van buiten zat te friemelen en kleptomane neigingen had (uiteindelijk door de politie opgehaald). Foto’s van het friemelincident heb ik via de manager aan de politie overhandigd, want die muis kreeg blijkbaar nog een staart.
Kortom, de weg naar Madrid en mijn verblijf daar kende hoge pieken en diepe dalen. Een van de pieken was natuurlijk Parque de Atracciones. Het park is supermakkelijk te bereiken met de metro, die voor de deur stopt - de achterdeur althans. Eén van de twee credits die ik graag wilde hebben was de wilde muis, Vertigo. Er stond me iets van bij dat ze hier een debiel beleid hanteren waardoor de wachtrij ver zou kunnen oplopen, dus de muis wegwerken was prioriteit nummer één. Om deze reden besloot ik om langs de rand van het park naar de hoofdingang te lopen, omdat deze dichterbij was. Na twintig minuten ging de poort open, en ik kon na een paar minuten wandelen direct instappen bij Vertigo. Hoppa, lekker gedaan Liam.
#279: Vertigo
Prima joh
De volgende stop was Tornado. Mijn gevoel zegt dat het een wonder is dat deze achtbaan nog draait, maar ik weet niet waarom. Het is een beetje een gek ding natuurlijk. Ik kon wederom direct instappen, en eindigde in de laatste stoel.
#54: Tornado
Mijn verwachtignen werden overtroffen, want een heerlijk baantje is dit eigenlijk! Comfortabel, afwisselend, flinke airtime op de first drop, en afbladderende verf. Ik deed de baan nog een paar keer, waarbij ik moet zeggen dat mijn derde ritje later op de middag aanmerkelijk minder soepel was. Verre van pijnlijk, maar ik vond het wel fijn om de beugels vast te pakken in de tweede kurkentrekker, zeg maar. Vervolgens ging Tornado kaduuk.
De wachttijden bij Abismo en Tarantula waren iets langer, maar langer dan 25 minuten voor Abismo heb ik niet gewacht. Voordringers heb ik verrassend genoeg niet gezien, trouwens. Op een gegeven moment wilde een paar jongetjes me passeren om naar hun vrienden voor mij te gaan, maar ik sloot een dealtje dat ik in plaats daarvan de hele groep mocht passeren. Uiteindelijk zaten we in dezelfde trein, haha. Dit was bij de Tornado. Hoe dan ook, de herevaluatie van de twee oorspronkelijke favorieten.
#52: Abismo
In 2008 was ik behoorlijk onder de indruk van dit gevaarte. Het uitzicht over Madrid (maar dan ondersteboven) de korte maar soepele rit, de prachtige oranje kleur, de twee airtime momenten, er was een hoop leuks aan Abismo. Mijn laatste twee ervaringen met grote Maurer-banen vielen tegen; Sky Loop in Skyline Park was misselijkmakend, en Freischütz was een rammelbak. Was Abismo ook afgetakeld? Nee! Alles wat ik leuk vond aan Abismo was nog steeds net zo leuk. De trein rijdt als een trein, en de verf is nog net zo mooi van kleur als toen.
#53: Tarantula
Ook hier niets veranderd. De baan was ooit rood, maar toen ik er kwam was ie al lichtroze. Nog steeds lichtroze. Wat een contrast met Abismo. Verder nog steeds hetzelfde subtopbaantje, jammer dat er niet veel meer Maurer spinners zijn gebouwd van dit formaat. Goeie lange layout, soepel, aardige spin (woordgrap!), lekker tempo. Heerlijk. De achtbaan laat zich net als Tornado wel moeilijk fotograferen, of het is gewoon een lelijk ding. Geen idee eigenlijk.
Merk het uitzicht op de achtergrond op. Madrid is goed te zien vanuit het park via doorkijkjes, en zeker vanuit de attracties.
De kinderachtbanen kon ik overslaan in het park, want die had ik al gedaan, goddank. Dan bleef alleen ‘TNT Tren de la Mina’ over, een Mack Youngstar uit 2012. Ook hier een kwartiertje wachten.
#280: TNT Tren de la Mina
De soepelste achtbaan in het park, gewoon een heel leuk baantje. Uitstekende toevoeging aan het park, want er zat best wel een kloof tussen de grote thrill-banen en de kleutertroep. Verder weinig over te melden.
Dit deel van het park is overigens aardig gethematseerd voor PDA-begrippen, want dit is toch een park dat uitblinkt in esthetisch acceptabele karigheid. Het park is namelijk supergroen, maar bestaat uit ongeveer één soort boom en een heleboel gras.
Oók gezellige thematisering.
Wat ik in dit park overigens nog mis is een attractie waarin je een goed uitzicht hebt over het park. Ja, er is een droptower en een starflyer, maar ik zag mezelf daar niet ingaan met een camera. De Huss condor, daar kon ik wel een camera in mee smokkelen. Ik overwon mijn terughoudendheid met het berijden van draaiende attracties, en om mijn moedige keuze van extra steun te voorzien moest er voor de neus van dit instappende mannetje een uitstappend jongetje barfen. De kots del chico werd op professionele wijze weggesproeid met de slang de la tuin, en alles kwam goed. De foto’s zijn in dit TR verwerkt.
Na een paar uur had ik het wel gezien, en met een wandelingetje over de onverharde paadjes rondom het park keerde ik terug naar het centrum.
De volgende dag was de beruchte blackout, deze spendeerde ik door in de overlevingsmodus in het hostel door te brengen. Uiteindelijk was het maar een stroomstoring, maar op de dag zelf voelde het als een mogelijk scharnierpunt in mijn vakantie of misschien wel mijn leven en de wereldgeschiedenis, en daarmee ook een mooi punt om dit eerste deel mee af te sluiten. Tot sinas!
