Salam en een goedemorgen vanuit Abu Dhabi, waar het leven z’n normale gangetje gaat. De hemel is strakblauw, het hotelpersoneel poeslief en wanneer je buiten komt, lijkt het alsof je per ongeluk een verbrandingsoven binnen stapt. Het heerlijke Motiongate-bezoek van gisteren zit vers in m’n geheugen en ik geniet nog een beetje na. Toch moet ik toegeven dat de Verenigde Arabische Emiraten in september eigenlijk te heet zijn om er ten volle van te genieten. Je komt tijdens deze periode immers niet voor je plezier in de buitenlucht. Toeristenparadijs Yas Island heeft daar oplossingen voor gevonden. Je kan bijvoorbeeld een hele dag geld uitgeven in de lekker koele Yas Mall, een frisse duik nemen in het enorme Yas Waterworld of de Zweedse sfeer opsnuiven bij een plaatselijke Ikea-vestiging. Interesseert me allemaal nauwelijks, maar gelukkig komen ook pretparkfans aan hun trekken. Yas Island is namelijk de thuishaven van twee themaparken: Ferrari World en Warner Bros World Abu Dhabi. Beide parken bevinden zich (grotendeels) indoor en de airco creëert er dus een ideale omgevingstemperatuur. Mooi, daar wil ik m’n dag graag doorbrengen.
Ferrari World staat later vanmiddag op de planning, maar ik start m’n dag in Warner Bros World. Dit park opende in de zomer van 2018 en het is dus nog gloednieuw. Dat merk je aan de glimmende voorgevel, aan de fris ogende toegangspoort en aan de wel erg gelikte inkomhal. Dankzij de ruim opgezette security check en de vele loketjes lijkt het alsof je een luchthaven binnen stapt. Het is allemaal erg clean, maar het straalt wel een zekere grandeur uit en de indrukwekkende filmmuziek past perfect. De eerste indruk is alvast een goede. Iets zegt me bovendien dat Warner Bros World me vandaag van de ene verbazing in de andere gaat gooien. Spoiler alert: dat vermoeden is correct.
Wanneer ik de inkomhal achter mij laat, beland ik in het nachtelijke Hollywood-tafereel van Warner Bros Plaza. Dit enorme plein fungeert als de hub van het park, met de overige themagebieden errond. Warner Bros Plaza is tussen tien en elf uur ’s ochtends de enige geopende zone van Warner Bros World. Dankzij m’n vroege aankomstuur heb ik dus ruimschoots de tijd om alles te ontdekken. En dat het themaniveau hoog ligt, wordt meteen duidelijk. Net zoals dat in vele andere pretparken het geval is, richt deze entreezone zich vooral op horeca en shops. Aan de rechterkant vind je vrolijke souvenirwinkels vol Looney Tunes-merchandising, aan de linkerzijde overheersen superhelden de winkelrekken. Dat is geen toeval: deze verdeling geeft al een subtiel voorsmaakje van de themagebieden die respectievelijk rechts en links van Warner Bros Plaza liggen.
Ik kwam kort na tien uur aan en dat is eigenlijk te vroeg. Je kan immers geen uur vullen op Warner Bros Plaza. Toch loont het om tijdig te arriveren, want om tien over half elf start Warner Bros Cinema Spectacular. Deze show maakt gebruik van hoogwaardige video-mapping om legendarische filmscènes tot leven te wekken. Bugs Bunny en Daffy Duck stelen de show terwijl kaskrakers als Gravity, Harry Potter en Batman op de gevels geprojecteerd worden. Het geheel bouwt prachtig op en de voorstelling eindigt zelfs met een gesimuleerde vuurwerkdisplay boven Warner Bros Plaza. Da’s een feestelijk moment, zeker omdat dit betekent dat de rest van het park nu ook officieel open is. Let’s go.
Gisteren greep ik twee keer naast de coaster-bingo, een risico dat ik vandaag niet wil lopen. Warner Bros’ beide achtbanen doe ik dus liefst zo vroeg mogelijk. De eerste van het tweetal staat in Dynamite Gulch, een cartooneske variant op een klassiek westerndorp. Het ding kreeg de hilarische naam Fast and Furry-ous en werd gethematiseerd naar Roadrunner & Coyote. En dat de decoratie knap is, daar bestaat geen twijfel over. Deze Intamin werd geïntegreerd in een prachtig rotsmassief, alsof het een inverted-versie van Big Thunder Mountain is. Verder barst de omgeving van de leuke Coyote-details en ook de trein – inclusief onboard audio – ziet er prima uit. De rit valt echter een beetje tegen, wat voornamelijk aan een irritante trilling te wijten is. De baan is niet overdreven hoog (18 meter) of snel (50 kilometer per uur), maar Fast and Furry-ous heeft wel dezelfde ruwheid als z’n grote broer in Djurs Sommerland. Vekoma levert in het segment van de familiale Inverted Coasters opvallend beter materiaal dan Intamin.
Dynamite Gulch is oogstrelend mooi, maar heeft qua attracties geen andere must-do’s. Ik wandel dus richting het nabijgelegen Cartoon Junction, waar meer te beleven is. De façades in deze zone zijn stuk voor stuk prachtig en erachter liggen enkele verrassende attracties. Een van die verrassingen is Scooby Doo – The Museum of Mysteries. Dit is een trackless dark ride doorheen een museum waar allerlei dingen mis gaan. Maar ehm, wacht eens effe… lijkt dat niet verdacht hard op Mystic Manor? Inderdaad, dat is zeker zo. Je hebt hier weliswaar het Scooby Doo-thema en de animatronics zijn wat simpeler, maar ik voel toch een zekere Mystic Manor-vibe rondom deze attractie. Net zoals die legendarische dark ride in Hong Kong Disneyland, heeft ook The Museum of Mysteries trouwens een briljante sfeerschepping en de finale is niets minder dan fabuleus. Deze finalescène gebruikt het trackless ritsysteem op de allerbeste manier, wat resulteert in een chaotisch tafereel met vier (!) kriskras door elkaar rijdende voertuigen. Wanneer ik even later het uitstapstation bereik, kan ik bijgevolg maar één ding concluderen: dit wil ik opnieuw doen. En opnieuw. En dan nog ‘ns.
Vlak naast de deur van Scooby Doo ligt de tweede en laatste rollercoaster van Warner Bros World. Ik was er aanvankelijk aan voorbij gelopen, want hij is goed verstopt. Zoek echter sowieso naar dit naambord…
… want anders zou je een heerlijke familieattractie missen. Alleen al de wachtruimte van Tom and Jerry – Swiss Cheese Spin is een feest voor het oog. Ik wandel eerst doorheen een schattige huiskamer en daarna word ik steeds een beetje kleiner. Dit krimp-effect kennen we natuurlijk van bij Ratatouille in Walt Disney Studios, maar Warner Bros heeft het opvallend beter aangepakt. Ook de ritervaring doet terugdenken aan een attractie in het Parijse Studios-park: Crush’s Coaster. Swiss Cheese Spin is namelijk een spinning coaster die een stuk intenser is dan ik verwachtte. De lay-out is prima, de draaibewegingen zijn leuk en het Tom & Jerry-decor levert heerlijke nostalgie. Dit is, met andere woorden, misschien wel de tofste familieachtbaan die ik tijdens het afgelopen jaar ontdekte.
De derde en laatste topattractie van Cartoon Junction heet Ani-Mayhem. Benieuwd of deze zone de volle drie op drie scoort? Dan mag ik volmondig ja antwoorden, want ook deze interactieve rondrit hoort bij de beste in z’n soort. Ik zal zelfs meer zeggen: het is lang geleden dat een dark ride met laserpistolen me nog zo geïntrigeerd heeft. Dat is vooral te danken aan het unieke concept. Je beleeft Ani-Mayhem namelijk als een gehaaste postbode die zoveel mogelijk pakketjes moet inscannen. Deze verhaallijn voelt verfrissend na de zoveelste dark ride waarin je slechteriken afknalt. Bovendien pronkt Ani-Mayhem met enkele unieke scènes, die je zelfs tot in de ruimte brengen. Marvin The Martian’s geliefde quote ‘There’s supposed to be a kaboom’ is ongetwijfeld van toepassing op deze attractie, want het is een regelrechte knaller.
Met Ani-Mayhem zeg ik voorlopig vaarwel tegen de cartoons. Wanneer ik Gotham City betreed, verandert de sfeer immers drastisch. Er hangen geen fluffy wolken meer tegen het plafond en de Looney Tunes zijn opeens ver weg. Ze maakten plaats voor een rauwe, groezelige achterbuurt van de grootstad. Het is duister en kil, maar dan op de best mogelijke manier. Het themaniveau blijft immers waanzinnig hoog. Dat zie je bijvoorbeeld aan Mr Freeze’s ijsverkoop (flauwe humor in Gotham City), maar ook aan de plaatselijke Disk’o Coaster. Je kent dit attractietype wellicht uit Plopsaland of Movie Park; leuk om te zien, maar niet al te bijzonder. Dat blijkt buiten de ontwerpers van Warner Bros World gerekend, want zij toverden deze simpele flat ride om tot een visueel feest. Neen echt, deze Riddler Revolution is een verslavende attractie om naar te kijken. Een fabrieksloods, een rookmachine en een belichtingsexpert… meer heb je niet nodig om een Disk’o te transformeren tot een blikvanger.
Er zijn manieren om de allerbeste themaparken van de rest te onderscheiden. Kijk bijvoorbeeld naar de invulattracties. De meeste parken laten zulke dingen relatief ongemoeid, maar de echte topparken maken ook van zulke kleinere rides een totaalervaring. Die Disk’O hoort in dat rijtje thuis, maar ook het nabijgelegen Joker’s Funhouse kreeg een absurde lading thema mee. Dit is veel meer dan een klassieke cakewalk: er is een griezelige voorshow, er werd een spiegeldoolhof toegevoegd en de personeelsleden zorgen voor geslaagde schrikmomenten. Dit is uiteraard niet de attractie waarvoor je naar Abu Dhabi reist, maar het maakt zo’n pretparkdag wel completer.
In het meer beschaafde deel van Gotham City vind ik de toegangspoort van Batman – Knight Flight. Dit is de hoofdattractie van deze zone en er werd een enorme wachtruimte voorzien. Gelukkig is die vandaag helemaal leeg (zoiets word je vlug gewend in de themaparken van de Emiraten) en mag ik onmiddellijk de voorshow in m’n eentje beleven. Batman nodigt me daar uit om z’n nieuwe rekruut te worden en ach… waarom ook niet. Vervolgens ga ik een piepklein kamertje binnen, waar het voertuig me staat op te wachten. Het blijkt dat deze attractie hetzelfde ritsysteem gebruikt als Harry Potter and the Forbidden Journey, maar dan met een alternatieve manier van instappen. Dat legt de verwachtingen natuurlijk hoog, al kan Knight Flight die helaas niet volledig inlossen. Hoewel de bewegingen even soepel en intens zijn als bij Harry Potter, zie je hier te vaak de techniek achter het hele ding. Bovendien vind ik de schermscènes van Harry Potter telkens wat misselijkmakend en dat is bij deze versie niet anders. Begrijp me niet verkeerd: Batman – Knight Flight is een unieke attractie met veel power, maar hij heeft ook schoonheidsfoutjes en er zijn (in mijn ogen) fijnere ritsystemen dan dit.
Een van die fijnere ritsystemen is het Flying Theatre, a.k.a. het Soarin’-systeem. Je kan met zulke attracties over de wereld vliegen in de Disney-themaparken of je maakt een Europese trip in Voletarium. Toch is het gek dat we zulke rides automatisch met een rustige vlucht boven monumenten associëren, want in principe kan je hier ook een heftigere thrill ride mee creëren. Geloof je me niet? Neem dan gerust een kijkje bij Green Lantern – Galactic Odyssey. Dit Flying Theatre simuleert een vlucht naar de ruimte en daar komt heel wat turbulentie bij kijken. Actie ook trouwens, want de slechteriken hebben het op ons gemunt. Gelukkig zijn er superhelden om de boel te redden, waarna we veilig opnieuw landen. Deze attractie combineert het ritsysteem van Voletarium met een Star Tours-achtige film en dat werkt verbazend goed. De daarbij horende 3D-brilletjes leveren in mijn ogen weinig toegevoegde waarde, maar ach… ik kan ermee leven.
Green Lantern bracht me naar themazone Metropolis. Op het eerste zicht is dit een vredige stad bij nacht. De straten zijn keurig aangelegd, de restaurantjes lijken tof uit en de gebouwen zien er modern uit. Metropolis is zelfs zo geloofwaardig opgebouwd dat ik even vergeet dat dit eigenlijk een pretpark is. Dat is een compliment voor de ontwerpers, maar tegelijkertijd vind ik het ook een beetje jammer. Ik hou van de typische dynamiek van een pretpark, inclusief draaiende molens, splashende boomstammetjes en achtbanen vol gillende passagiers. Dat soort dynamiek ontbreekt in Metropolis volledig. Er staan hier wel een drietal grote rides, maar die bevinden zich allemaal buiten het zicht, goed verscholen achter statige gevels.
Zeuren over details is makkelijk, maar er valt ook veel goeds Metropolis te zeggen. De hoofdattractie van deze zone is namelijk schitterend. Justice League – Warworld Attacks draait niet rond één, maar zeven superhelden. De bijhorende verhaallijn is voorspelbaar: bad guys dreigen ermee om de planeet te slopen, waarop de Justice League in actie schiet. Ik volg dit heftige gevecht vanuit een motion-base voertuig, goed vergelijkbaar met het ritsysteem van Transformers en Spider-Man in de themaparken van Universal. De rit voelt hier in Abu Dhabi bovendien gelijkaardig aan. De overgangen tussen reële scènes en beeldschermen verlopen vlekkeloos, terwijl er niet bespaard wordt op licht- en rookeffecten. Warworld Attacks doet al m’n vooroordelen over 3D-rides wegsmelten, want er zijn weinig attracties die zo’n geloofwaardige totaalervaring neerzetten. En alsof dat nog niet genoeg is, bouwde Warner Bros World een majestueuze inkomhal voor deze dark ride. Dit is het betere werk, zoveel is zeker.
Sommige dingen blazen me omver, andere dingen vallen een beetje tegen. Na de brute kracht van Justice League, valt de volgende superheldattractie immers mager uit. Hoewel Superman 360 – Battle for Metropolis cool klinkt, blijkt de uiteindelijke belevenis eerder simpel. Bekijk dit als een soort hedendaags Visionarium met een zoveelste superhero-saves-the-day verhaal. Er werd een cool trucje toegepast dat Universal-liefhebbers herkennen uit Poseidon’s Fury en de beelden zijn haarscherp, maar toch maakt Superman 360 geen verpletterende indruk. Opvallend: deze veredelde cinema opent tijdens mijn bezoek maar één keer per uur en ook Green Lantern vliegt maar om de dertig minuten uit. Het kan dus enige planning vergen om de attracties in Metropolis aan te doen.
Het contrast tussen de linker- en de rechterhelft van Warner Bros World Abu Dhabi is groot. Ik bekijk dat als een positief ding. Wanneer je even genoeg hebt van de duistere en agressieve linkerkant, kan je namelijk eenvoudig oversteken naar de cartoonwereld aan de overzijde. Na al die superheldverhalen is het een verademing om Bedrock binnen te wandelen. Deze rotsachtige zone werd gebaseerd op The Flintstones. De sfeer is dus luchtig en verfrissend. Die beide adjectieven zijn tevens van toepassing op de enige ride van het gebied: Bedrock River Adventure. Met deze flume ride heeft Warner Bros World geprobeerd om Splash Mountain te imiteren en daar is men wonderwel in geslaagd. Ik geef toe dat deze prehistorische versie veel kleinschaliger is en een extra afdaling zou welkom zijn, maar het dark ride-gedeelte straalt pure vrolijkheid uit. Yabba-Dabba-Doorweekt word je er niet van, maar dit is een uitstekende familieattractie met leuke decoratie.
Een themapark als Warner Bros World doet me elk besef van tijd en plaats verliezen. Dat mag je zowel figuurlijk als letterlijk interpreteren. Enerzijds is het park zo verdomd goed dat ik oprecht diep onder de indruk ben. Anderzijds lijkt het alsof je in een wereld stapt waar de klok niet bestaat. In een bepaald gedeelte van ’t park is het voortdurend avond, in een ander gedeelte schijnt de (artificiële) zon een hele dag lang. Je hebt bijgevolg geen idee hoe laat het is en je vergeet bovendien de veertig graden van daarbuiten. Eftelflags schreef in zijn reportage dat je zulke parken met een soort jetlag verlaat. Dat vond ik aanvankelijk vreemd, maar nu begrijp ik perfect wat hij bedoelde. Ook ik geraak immers een beetje verward wanneer ik ’s middags opnieuw in de snikhete buitenlucht kom, om vervolgens naar het nabijgelegen Ferrari World te stappen.
Jetlag of niet; ik heb veel bewondering voor de genieën achter Warner Bros World. Men heeft hier namelijk een themapark van wereldklasse neergepoot. Wanneer het over indoor themaparken gaat, ben ik al snel geneigd om aan de hallen van Toverland of Plopsa Indoor te denken. Amusante plekken, maar kleinschalig en eerder gericht op kinderen. Hier in Abu Dhabi bewijst men echter dat het ook anders kan. De attracties zijn stuk voor stuk groots, uniek en doordacht gedecoreerd. Ze staan bovendien in themagebieden die de kwaliteit van een gemiddeld Disney-themapark evenaren. Dat is natuurlijk het voordeel van zo’n verduisterde ruimte: dankzij kunstmatige belichting kunnen de ontwerpers op elk moment van de dag de perfecte sfeer creëren. Die gore achterbuurt van Gotham City zou alleszins een stuk minder overtuigend zijn onder een stralende zon. En een zandstorm in het centrum van Metropolis is evenmin het toppunt van geloofwaardigheid.
Als Tokyo DisneySea een indoor themapark was, dan zou het er zo uit kunnen zien. Da’s min of meer de gedachte waarmee ik Warner Bros World Abu Dhabi verlaat. Uiteraard zijn er altijd zaken die nóg beter kunnen. Ik zou een zichtbare flat ride in Metropolis bijvoorbeeld toejuichen, om de zone wat minder statisch te maken. En ook een zwaar gethematiseerde thrill coaster lijkt me een perfecte toevoeging voor dit park. Maar miste ik vandaag iets? Neen hoor, absoluut niet. Want als ik per se zo’n heftige thrill wil, kan ik ook gewoon de straat oversteken. Daar staan Formula Rossa en Flying Aces immers klaar om me vanmiddag een adrenalinekick te bezorgen. Wat is er namelijk leuker dan één gigantisch overdekt pretpark? Juist ja: twee gigantische overdekte pretparken! Wordt vervolgd in Ferrari World Abu Dhabi.
Glenneke
