TOP EAST THRILL
31/05/'25: Coney Island
01/06/'25: Six Flags Great Adventure
02/06/'25: Kings Dominion
03/06/'25: Busch Gardens Williamsburg
04/06/'25: Hershey Park
05/06/'25: Kennywood
06/06/'25: Kings Island
07-08-09/06/'25: Cedar Point
10/06/'25: Canada's Wonderland
11/06/'25: Knoebels
12/06/'25: Dorney Park
13/06/'25: Six Flags America
DAG 2: SIX FLAGS GREAT ADVENTURE
Alhoewel je enorm moe naar bed gaat op de eerste dag bij aankomst in de Verenigde Staten (door het tijdsverschil heb je een verlengde dag), betekent dat niet dat je lekker tot een stuk in de voormiddag zal uitslapen. Het tijdsverschil zorgde ervoor dat we allemaal vroeger dan onze wekker wakker waren. Elk nadeel heb zijn voordeel zei een groot Nederlander ooit, en in ons geval was dat voordeel dat we lekker op ons gemak richting het volgende pretpark konden aanzetten.
En dat had de naam van Six Flags Great Adventure. Een park waar niet echt veel positieve geluiden vandaan komen, het park zou een beetje in verval zijn, er zouden een aantal attracties verdwenen zijn zonder vervangen te worden… Ondanks dat keken we er natuurlijk wel enorm naar uit, in vergelijking met Coney Island gisteren was dit het échte werk waarvoor we deze reis ondernamen.
We waren zodanig vroeg dat de hekkens van de parking nog niet open waren en we een half uur hebben staan wachten op de oprit van het park. Eenmaal die opende konden we de gigantische parking oprijden. Een enorm verschil met mijn vorig bezoek in 2018, want de skyline zonder Kingda Ka en Green Lantern ziet er toch wel een pak minder spectaculair uit. Ik heb het geluk gehad die beide achtbanen nog te kunnen doen, mijn vrienden op deze trip hebben dat geluk niet. Dan zou ik het nog een geluk bij een ongeluk noemen dat beide banen reeds verwijderd zijn, want niks zo triestig als een achtbaan SBNO zien staan.
Het was het eerste park van de Six Fair/Cedar Flags groep – we gingen er zo’n zeven van doen op onze trip, daarom dat we dus op Black Friday een seizoenspas hadden aangeschaft. Belgen die een seizoenspas nemen?! Dat moet men verdacht gevonden hebben daar want na een bezoekje aan Guest Services bleek onze vouchers geblokkeerd… (en nee, het geld hebben ze gewoon gehouden). Gelukkig kon de dame ons vlot en vriendelijk helpen deze te deblokkeren, en werden onze seizoenspassen bij de ticketcontrole aangemaakt. Laat ons dagje nu maar beginnen.
We waren netjes voor parkopening binnen waar we nog even op het entreeplein moesten wachten tot de rest van het park geopend werd. Geen hekken of touwen, iedereen bleef netjes voor de medewerkers staan wachten tot ze zeiden dat het park open was. Waar zouden we beginnen? We kozen voor Flash: Vertical Velocity, de nieuwste achtbaan van het park. Niet alleen stond deze vlakbij de ingang, ook zou deze achtbaan als boomerang-model zijnde misschien niet de beste capaciteit hebben. Plus Amerikanen hebben wel een ding om massaal de nieuwste banen te bestormen en de oudere te negeren.
Flash is de tweede van het Super Boomerang model van Vekoma. De termen boomerang in combinatie met Vekoma levert bij de gemiddelde achtbaanfanaat geen enthousiasme op – integendeel zelfs – maar voor dit nieuwe super model waren we toch benieuwd. Eerst alle zakken en losse objecten in een betalende locker steken, waarna we na een korte rij eindelijk deze baan uittesten.
Comfortabele treintjes met lekkere heupbeugels, die voor deze bredere medemens geen enkel probleem gaf om te sluiten. Ik had op voorhand niet veel opgezocht over de banen op onze trip, ik laat me graag verrassen. Verrassing was er dus zeker toen bleek dat deze baan niet startte met een achterwaartse optakeling (zoals bij de klassieke boomerang) maar met een triple launch! Gevolgd door een inversie die fantastische hangtime weggaf, een double up met stevige airtime en een zero-g-roll naar de laatste spike op… waarna je alles opnieuw doet, maar dan achterwaarts.
Hiertussen zijn er boosts geplaatst waardoor de baan zijn snelheid blijft behouden. Een topper van een achtbaan die botersoepel rijdt. Hangtime, airtime, triple launch,… deze baan heeft heel wat te bieden in zijn bescheiden lengte. Ik hoop meer versies van deze super boomerang dichter bij ons te zien verschijnen, Six Flags Great Adventure heeft hiermee toch een baantje bij waarvoor je het park wilt bezoeken.
We laten onze bingo-stress even links liggen en kiezen ervoor om de lokale Justice League darkride mee te pikken. In 2018 ontdekte ik dat Six Flags een paar van deze darkrides in sommige van hun parken heeft, en tot mijn verbazing waren deze echt wel goed. Een goede mix tussen decor en schermen, van een niveau die je eigenlijk niet verwacht in een Six Flags park waar je toch meer voor de grote achtbanen en thrill rides komt. Ook deze versie stelde niet teleur.
Terug achtbanen jagen. De volgende die we tegen kwamen was Dark Knight, een indoor wilde muis. Door ze in een loods te zetten krijg je heel wat meer mogelijkheden om leuke effecten en thematisatie toe te voegen, wat een surplus is tegenover de gewone wilde muis buiten. Ik moest helaas vaststellen dat het aantal effecten fel verminderd is tegenover mijn vorig bezoek in 2018. Geen aanstormende locomotief meer op het einde bijvoorbeeld…
We blijven in de Batman sfeer hangen want Batman The Ride is vlakbij. De doorwinterde achtbaan fanaat zal bij het horen van die naam wel weten over welke achtbaan we het hebben… de veel gekloonde B&M inverted lay-out. Op zich geen slechte lay-out, maar ik had deze credit al en heb er ondertussen al zoveel van bereden dat ik verkoos een refill-cup te gaan scoren terwijl mijn maten deze achtbaan op hun counter toevoegden. Door de merger tussen Cedar Fair en Six Flags hoopte ik dat mijn refill-cup die ik hier aankocht in elk park van de nieuwe groep gebruikt kon worden, maar helaas, dat kon enkel in de parken die effectief Six Flags in hun naam hebben staan. Och ja, het was zeker warm genoeg dat ik het er ook zo wel kon uithalen.
De volgende achtbaan sloeg ik ook over, de kleine Lil’ Devil Coaster is niks meer dan een Zamperla single helix coaster die ik reeds bij vorig bezoek gescoord heb. De rest van de groep die hem deden bestempelden hem achteraf als een baan om nooit meer opnieuw te doen, niet zo zeer van wille de afmetingen van de baan maar omwille de ‘soepelheid’ en het ‘comfort’ van deze kleine Zamperla…
Kleine duiveltjes zijn geen uitdaging, geef mij maar de grote duivel! Jersey Devil Coaster is de tweede en laatste nieuwe achtbaan voor mij in dit park en ik was er erg benieuwd naar. Mijn ervaring met single rail coasters is beperkt, Mahuka in het Franse Walibi park vond ik fantastisch maar dat is er eentje van Intamin. De twee Why oh Why banen (YoY) in het Nederlandse Walibi park stelden me teleur en deden me niet veel. Hoe zou de grotere Jersey Devil Coaster me dan bevallen?
Voor ik dat kon uitvinden maakte ik eerst kennis met het belachelijke beleid rondom losse objecten. Als ervaren pretparkganger en achtbaanrijder heb ik korte broeken met ritszakken, om daar spullen als mijn gsm, bril en portefeuille veilig weg te steken. Zo’n rits scheurt niet vanzelf open en ik heb er nog nooit problemen mee gehad, ook niet op vorige Amerikaanse trips. De operator had arendsogen en vond mijn zijzak er te gevuld uitzien en stuurde mij zonder pardon weg uit het station. Ritszakken of niet, ik moest mijn gerief in een betalende locker weg steken. Rare jongens, die Amerikanen.
Uiteindelijk kon ik dan toch mijn ritje op de Duivelse Jersey achtbaan maken. Een erg leuke baan met leuke porties (zijdelingse) airtime en een leuke zero-g-stall. Soepel ook, al krijg ik op deze RMC single rail banen vaak het gevoel alsof je op het viaduct van Gentbrugge aan het rijden bent: kadang kadang kadang… Het is zeker geen pijnlijk rammelen, versta me niet verkeerd, maar de zogenaamde meerwaarde van een single rail ontgaat me volledig. Esthetisch ziet het er ook niet zo mooi uit in mijn ogen. Al bij al, toch blij om eens een goed RMC single rail coaster gedaan te hebben, dat spoelde de YoY teleurstelling toch een beetje weg. Al denk ik wel dat ik Mahuka hoger rank dan deze Duivel.
Terug naar achtbanen met meerdere rails. De grote Nitro stond al een hele tijd te lonken naar ons en daarmee zouden we deze kant van het park afgewerkt hebben. Deze B&M hyper bevestigde wat ik er in 2018 ook van vond: leuke, soepele baan met leuke floater airtime. Een beetje zoals Silver Star in Europa Park ook had moeten zijn. Toegegeven, het is niet de beste in zijn soort maar dat maakt het niet minder een leuke en genietbare baan.
Dan maar eens tijd voor een goede Intamin… of gewoon een Intamin, laat die goed maar vallen want we hebben het over Skull Mountain, de tweede indoor achtbaan van het park. Er is enige moeite in thematisatie gestoken, alvast langs de buitenkant want binnenin is er niks buiten duister. Enige moeite want de hele facade ziet er toch maar vrij plat uit. Het is een familiebaan die eigenlijk weinig opmerkelijks doet. In combinatie met nul thematisatie of effecten binnenin is de vergelijking met Phantasialand Crazy Bats snel gemaakt, alleen gelukkig dat deze Skull Mountain een pak korter is.
Na een kleine stop om onze magen te vullen met een pizza slice duiken we de wachtrij van Harley Quinn Crazy Train in, een klassieke Zierer Tivoli. Tot nu toe hadden we geluk met de wachtrijen, er was niet veel volk in het park – en dat op een zondag. Hier hebben we wel eventjes staan wachten omdat de baan eventjes in storing is gevallen, het was gelukkig snel opgelost. Choo-choo-ba en credit erbij, voor de maten dan toch.
Hun volgende credit stond er vlak naast al te wachten, een baan die ik al had en wijselijk besloot deze keer te vermijden als de pest. Joker is een S&S Freespin coaster en ik voel een borrelende haat opkomen als het over deze soort banen gaat. Wat anderen er leuk aan vinden ontgaat mij volledig, de totale onvoorspelbaarheid welke kant je gaat spinnen, het gebrek aan leuke elementen die negatieve, positieve of laterale g-krachten opleveren… Dit soort banen hadden gewoon een topspin moeten zijn.
Op naar iets leukers, en toch ook een baan waar je niet in een normale positie neerzit. In Superman – Ultimate Flight lig je namelijk! Het is één van vier klonen waarvan er twee andere in Six Flags parken staan en één andere in China. Ondanks de vele achtbanen die ik al gedaan heb, blijf ik toch enige nervositeit voelen in dit soort banen. Met je gewicht dat volledig op het harnas ligt komen de vragen zoals ‘wat als het open vliegt’ door je hoofd spoken en door de liggende positie kan je – alvast tot je helemaal boven bent – alleen maar naar beneden kijken. Niet ideaal voor iemand met hoogtevrees. Maar het plezier overwint, uiteindelijk is het allemaal wel erg leuk. De pretzel loop natuurlijk als hoogtepunt, dat heel wat g-krachten trekt. Ondertussen heeft Vekoma de flying coaster geperfectioneerd maar de B&M flyers mogen er ook best zijn.
Tien achtbanen gedaan, we kunnen de bingo ruiken! Alvast… voor eventjes toch. Want als we Runaway Mine Train willen gaan doen (de Arrow mijntrein baan van het park) zien we deze gesloten zien. Geen beweging te spotten ook in het station en we krijgen het vermoeden dat deze gewoon niet meer zal open gaan. Opzoekingswerk leerde ons dat de baan er gisteren ook al heel de tijd uit lag, dus onze hoop hierop laten we maar varen.
Verder wandelen want in een uithoek ligt Medusa, een B&M floorless. Vorig bezoek was hij nog paars geverfd en noemde hij Bizarro. Helaas had ik moeite hier met de beugel dicht te krijgen, maar geluk, deze baan beschikt over big boy seats. Eventjes een verhuis dus en ik trek mijn beugel al dicht en sluit de riempjes. De beugel was echter nog niet bevestigd, dus ik heb ze nooit horen klikken. Wat me deed denken dat mijn beugel gewoon niet vastgeklikt was… Toen ik dit aan de operator zei die de beugelcontrole kwam doen zei die dat de riempjes de beugel wel dicht zouden houden.
Hallo kroket… de hele rit heb ik bereden in de veronderstelling dat mijn beugel niet vastgeklikt was en ik volledig op die riempjes moest vertrouwen. Het voegde wel een serieuze fear factor toe aan de rit moet ik zeggen. Toen we dan in de eindremmen stonden wou ik eens zien wat er zou gebeuren als ik de riempjes daar al open zou doen, zou de beugel volledig open schieten?! Nee hoor, de beugel was wel degelijk vastgeklikt, ik was echter gewoon te snel met mijn beugel en de riempjes. Gelukkig maar. Buiten dit, ook gewoon een leuke baan. Je kan veel zeggen over de floorless coasters van B&M maar ik heb er echt nog geen één gedaan die niet leuk was.
Onder het motto, het beste voor het laatste bewaren, eindigden we onze achtbaanjacht bij El Toro. Sinds de sloop van Kingda Ka, nu toch echt wel de baan waarvoor je naar Great Adventure komt. Ik weet niet meer hoe of wat maar we hadden een probleem met de lockers daar. Ik bood me dan maar vrijwillig aan om bij de zakken te blijven terwijl de rest dit monster ging doen. Tenslotte had ik deze baan al eens gedaan, de honger bij de rest was groter. Ze waren unaniem lovend over de baan als ze eruit kwamen, en dan was het iemand anders zijn beurt om de rugzakken over te nemen.
El Toro is nog net zoals ik me herinner: pure wildheid! Beuken, hard gaan en tot op het einde lijkt hij niks van snelheid te verliezen. De eerste helft levert bakken airtime op met die nochtans niet zo kleine heuvels, gevolgd door enkele snelle bochten en weer airtime heuvels. Als we discutabele RMC-banen buiten beschouwing laten is dit gewoon mijn favoriete zuivere houten achtbaan. El Toro heeft gewoon alles en smijt je elke kant op. Toegegeven, je moet wel tegen een stootje kunnen. Soepel is El Toro niet maar dat voegt eigenlijk een beetje toe aan de baan, sowieso mag een woodie wel wat wilder zijn op dat vlak. Pijnlijk is hij zeker niet. Maar wow, wat een beest. Ik wou dat Intamin zich terug op de markt van houten achtbanen stortte…
Nodeloos te zeggen dat we nog voor enkele bisritjes op El Toro kozen. Hierna deden we nog enkele bisritjes op andere banen, Flash oa. Enkelen onder ons wou de log flume doen. Zelf hoefde dit niet zo voor mij, goed wetende hoe nat waterattracties wel niet kunnen zijn in Amerika. En mijn ervaring gaf me gelijk, mijn vrienden kwamen doorweekt uit de lokale boomstammen baan.
Een attractie die ik wel nog wou gedaan hebben, eentje waar ik spijt van had die niet bij vorig bezoek gedaan te hebben, was Houdini’s Great Escape. Een van slechts twee madhouses in de Verenigde Staten. Wij kennen dit soort attractie van onder andere Villa Volta (Efteling), Hex (Alton Towers) & Houdini’s Magische Huis (Bellewaerde). En deze hier – net als zijn kloon in Six Flags New England – deelt net als zijn thema en verhaal, hetzelfde bouwjaar als het draaiend huis van Bellewaerde. Geen toeval, Bellewaerde was toen net opgekocht door Premier Parks (de toenmalige eigenaars van de Six Flags groep) en moet toen een heel goede deal met Vekoma gesloten hebben. Drie madhouses in 1999, eentje in 2000 voor Six Flags Holland en nog één in 2001 voor Six Flags Belgium.
Het is voor mij net iets te lang geleden om de volledige vergelijking te maken met Bellewaerde’s Houdini, maar het verhaal voelde hetzelfde aan. Niet dat je er optimaal van kan genieten want de manier van operations hier was tenenkrullend. Er stond niet eens zoveel volk in de wachtrij maar toch werd het de langste wachtrij van de dag. Dat bleek enerzijds door het erg trage werken van de medewerkers, er waren er twee aanwezig om de attractie te vullen maar slechts één ervan deed ook effectief moeite om dat te doen. Zij was dus enerzijds bezig met een groep mindervaliden binnen te laten, de andere medewerker stond er met zijn handen in zijn zij naar te kijken en wortel te schieten.
Als ze dan eindelijk aan de normale wachtrij begonnen, bleek dat de preshow al begonnen was. Die start dus van het moment ze de wachtrij openen en mensen naar binnen laten gaan. De weinige storytelling die deze attractie al heeft wordt zo wel teniet gedaan. Maar qua domme operations eindigt het daar niet, oh nee hoor, want ook hier mag je geen rugzakken met je meenemen. Men moet dus de hele banken doorlopen om aan de uitgang je rugzak in de voorziene kasten te plaatsen. Met als resultaat dat mensen weer over die banken moeten terug schuiven, voorbij mensen zonder rugzakken die al plaats hadden genomen.
Uiteindelijk bleek de madhouse ook maar half gevuld, efficiënt gewerkt kun je dat ook noemen. Alweer, gekke jongens die Amerikanen. We hebben dus veel te lang moeten wachten, domme en onlogische operations ondergaan voor wat een matige madhouse bleek te zijn. Het was het allemaal niet waard achteraf gezien.
Doordat het zo kalm was, waren we sneller rond dan voorzien. Dat gaf ons de mogelijkheid iets vroeger dan sluiting te vertrekken wat zeker welkom was voor mij als chauffeur, aangezien we nog enkele duizenden kilometers te rijden hadden op onze trip, die net begonnen was.
We hebben een prima dag gehad in het park van Groot Avontuur. Dat het een park in verval lijkt te zijn hebben we op zich amper opgemerkt, het lag er prima bij. Toegegeven, bij de indoor achtbanen merkte je wel het tekort aan effecten op maar dat is slechts een klein minpunt. De operations zijn er trager dan wij hier gewend zijn in Europa maar dat bleek eerder de standaard te zijn op onze Amerikaanse trip. Voor de rest was het personeel erg vriendelijk.
Het park heeft zonder Kingda Ka nog genoeg andere toppers om je tot een bezoekje te leiden. El Toro voorop maar ook de nieuwe Flash is toch een baantje die je wilt gedaan hebben, net als de Jersey Devil Coaster. Banen als Medusa, Superman en Nitro stellen ook nooit teleur. Ik kijk uit naar de vervanger van Kingda Ka, maar voorlopig staat een nieuw herbezoek niet op de planning voor komende jaren.
