TOP EAST THRILL
31/05/'25: Coney Island
01/06/'25: Six Flags Great Adventure
02/06/'25: Kings Dominion
03/06/'25: Busch Gardens Williamsburg
04/06/'25: Hershey Park
05/06/'25: Kennywood
06/06/'25: Kings Island
07-08-09/06/'25: Cedar Point
10/06/'25: Canada's Wonderland
11/06/'25: Knoebels
12/06/'25: Dorney Park
13/06/'25: Six Flags America
DAG 1: AANKOMST JFK + CONEY ISLAND + LIBERTY STATE PARK
Op de laatste dag van mei was het zover, met z’n vijven verzamelden we in de vertrekhal van Zaventem om onze trip van het jaar aan te vangen. De komende twee weken zullen we van het ene Amerikaanse pretpark naar het andere reizen, met als queeste onze coaster counter aan te dikken met vette, grote Amerikaanse achtbanen. En natuurlijk ook een stukje Amerikaanse cultuur op te snuiven! Onze Top East Thrill tour kon na ruim een jaar plannen en puzzelstukjes ineen passen van start gaan.
De Verenigde Staten van Amerika ligt niet naast de deur, om het land van burgers en vrijheid te bereiken hadden we eerst een vlucht van een achttal uur te doorstaan. Dankzij het uur verschil (New York ligt zes uur achter op ons) konden we in Zaventem in de voormiddag vertrekken om in JFK één ‘s middags aan te komen. De rij aan de douane zou onze eerste wachtrij van de trip zijn, en heus niet de laatste. Iedereen er probleemloos door, even de bagage en de groep verzamelen (twee van ons zaten wegens redenen op een andere vlucht die een kwartier later aankwam) en dan was het richting de Federal Circle waar we onze huurauto bij Enterprise konden afhalen.
Ook in 2018 huurden we bij Enterprise en dat ging toen goed. Ook nu konden we op een vlotte en erg vriendelijke service rekenen daar. “Oh je bent van plan Canada aan te doen? Dan gaan we je een andere auto moeten geven”, en zo mochten we onze geboekte Nissan Rogue SUV langs de kant laten staan voor een Chrysler Pacifica. Een minivan waardoor we nu zeker geen ruimte te kort kwamen en men de eerste week niet met drie man op de achterbank gepropt zou moeten zitten.
Wat kun je nog doen als je kort in de namiddag aankomt, na een vlucht van acht uur en met een tijdsverschil van zes uur te verwerken? Veel moet je dus op zo’n dag niet plannen. Laten we beginnen waar ik in 2018 geëindigd ben: Coney Island!
Een naam die bij menig pretparkfan een belletje zal doen rinkelen. Coney Island verwijst echter niet naar het pretpark maar is de naam van de hele wijk waar de twee pretparken zich bevinden. Het is de wijk ten zuiden van Brooklyn, grenzend aan de Atlantische Oceaan. De naam stamt af van Conyne Eylandt, zoals de Nederlandse kolonisten deze streek noemden. Konijnen hebben we er niet gezien, achtbanen des te meer.
Vrij verwarrend is het feit dat “het pretpark” in Coney Island bestaat uit twee pretparken. Er is Luna Park en daar middenin ligt nog een klein parkje genaamd Deno’s Wonder Wheel. Je ziet amper verschil tussen de twee parken en je loopt overal vrij naar binnen (beide parken zijn pay-per-ride parken). Vroeger bestond dit gebied uit verschillende loten waar elke operator zijn eigen attractie(s) had. Tegenwoordig zijn die loten opgekocht en verzameld onder één eigenaar. In het geval van Luna Park is de eigenaar.. Zamperla. Jawel dames en heren, Luna Park is zowat het catalogus park van onze favoriete Italiaanse fabrikant. Het hoeft dus niet te verbazen dat zeven van de acht achtbanen hier in Luna Park van Zamperla zijn.
We parkeren onze auto op een gigantische parking lot naast een baseball stadion, waardoor we onszelf besparen van een parkeerplekje op straat te moeten zoeken. Via de boardwalk gaan we op zoek naar onze eerste achtbaan van de dag. Voor één iemand van onze groep zou dat zelfs zijn allereerste achtbaan op Amerikaanse bodem worden! En dat werd dan Tony’s Express, een junior coaster uit 2022 die zich afspeelt boven de log flume. Een prima baantje om erin te komen, om ons klaar te stomen op het echte werk.
Want dat echte werk stond al een paar stappen verder op ons te wachten. Thunderbolt moet toch wel één van de grootste banen zijn die Zamperla zelf uit de grond heeft gestampt. Een 90° lifthill en drop van 35 meter hoog, topsnelheid van 90 km/uur en vier inversies zijn nu niet echt de statistieken die we van Zamperla gewoon zijn. Hoe ging dat aflopen?! Mijn curiositeit won het van eventuele slechte verwachtingen, want de lay-out zag er best belovend uit. Thunderbolt bleek geen rammelbak te zijn, de lay-out bleek zelfs vrij goed en leuk te zijn. Maar toch was deze ene rit genoeg, een aangename rit konden we ons ritje op Thunderbolt niet echt noemen…
En dat puur door het enorm slecht ontworpen treintje. Het was erg krap, zelfs voor de niet-bredere medemens. Bovendien kon je gewoon niet mooi recht zitten, de bovenkant van je rug werd naar voor geduwd waardoor je in een heel onaangename zitpositie terecht kwam. Waarom toch? Heeft de persoon die dit bedacht heeft zelfs eens in zo’n zitje voor langer dan dertig seconden gezeten? Waarschijnlijk niet. Ook waren er aan de lapbar nog riempjes voorzien die over de schouder moesten gaan, echter waren deze riempjes zo wijd en sloten ze bijlange niet aan waardoor hun bestaan volledig nutteloos is.
Jammer, want met normale treintjes zou Thunderbolt wel een leuk baantje kunnen zijn. Nu toch maar iets opzoeken dat comfortabeler lijkt. Mini Mouse bijvoorbeeld, een achtbaan die door sommige puristen in twijfel zal betrokken worden. Het hoogteverschil is minimaal en het doelpubliek van deze baan zijn echt de allerkleinste kinderen. Dat wij, een groep van vier volwassenen (een iemand van onze groep vond dit echt over de lijn), deze minuscule baan wouden bereiden vond de ride operator hilarisch. En dat maakte ons ritje op deze baan ook voor ons hilarisch. Kleine baan, groot amusement!
We waren nu aan het andere uiteinde van het park, proberende uit te zoeken hoeveel credits alle achtbanen kosten en hoeveel credits we nog zouden moeten opladen om onze coaster bingo te halen. Er zijn ook wristbands te kopen maar die pasten niet zo goed bij onze behoefte om enkel alle achtbanen te doen. En nu we hier waren, was de keuze voor de volgende achtbaan snel gemaakt.
Cyclone is de enige achtbaan die ik hier in 2018 gescoord heb. Toen zijn we hier snel doorgegaan wegens een gebrek aan tijd. Deze iconische oude, houten achtbaan opnieuw doen is echter geen straf. Botersoepel zal zo’n baan uit 1927 niet meer lopen maar er zijn een pak nieuwere banen die veel ruwer en pijnlijker zijn dan deze Cyclone. Deze baan is een geval van “lekker beuken” en hard gaan. Dat de beugel je hier niet hard vast pint maar nog wat ruimte laat om van de airtime te genieten, helpt natuurlijk bij het pleziergehalte van deze baan.
Terug naar een baan die je enkel voor de counter doet: Circus Coaster. Een kleine baan in achtvorm waar je meerdere rondjes op krijgt. Goed, plus één. Ook Tickler is niet de meest speciale coaster, het is de welbekende spinning wild mouse coaster met gekende lay-out. Door met z’n tweeën aan dezelfde kant te zitten kregen we wel een erg spinnende rit. En in tegenstelling tot veel van zijn soortgenoten begon het spinnen bovenaan al, vanaf de eerste bocht. Het was daardoor één van de leukste ritjes die ik ooit heb gehad op zo’n soort achtbaan.
Terug naar de andere kant van Luna Park voor de laatste twee achtbanen die we nog moesten doen om onze park bingo te halen. Steeplechase is Zamperla’s variant op een motorbike coaster. In het Finse Sarkanniemi heb ik reeds een versie van deze baan kunnen doen en die was best goed. De baan viel echter net in storing net nadat we onze kaarten van de nodige credits hadden ontdaan om deze baan te doen. Nu moest er een supervisor komen om die credits terug te zetten.
De technieker was echter sneller, en in geen tijd haalde hij het treintje dat vast stond in de eindremmen terug in het station. Geen supervisor nodig dus en alsnog het ritje op Steeplechase. Net zoals zijn Finse variant een leuk baantje. Na Cyclone de tweede beste baan van Luna Park als je het mij vraagt.
Maar eh… je moest toch nog één baan doen in Luna Park?! Hoe kan je dan al achtbanen gaan ranken? Wel die laatste baan – Soarin’ Eagle – is de welbekende Zamperla Volare. Want natuurlijk moesten onze Italiaanse vrienden ook hun eigen versie op een flying coaster hebben. Die banen staan onder pretparkfans niet echt meteen als goed, of leuk, aangenaam, doenbaar... te boek. Eventjes twijfelde ik zelfs om hem gewoon over te slaan. Maar goed, alles voor de counter maar zeker?! En al bij al moet ik toegeven dat Soarin’ Eagle nog niet de slechtste was.
Luna Park, check. Nu dan maar naar Deno’s Wonder Wheel wat zich middenin Luna Park bevind. Dit parkje ligt rondom het grote reuzenrad. We begonnen meteen met het grootste achtbaan geweld wat het park te bieden had: Phoenix. Een Vekoma suspended family coaster, dit soort banen stelt nooit teleur en ook Phoenix was geen uitzondering. Als je de twee parken tezamen zou rekenen, zou dit een goede uitdager zijn voor Cyclone als beste achtbaan van het park. Soepel baantje met enkele leuke bochtenwisselingen en meer pit dan je vooraf zou denken.
Over de andere twee achtbanen in dit park kan ik kort zijn. Sea Serpent is een kleine ovalen baan van E&F Miller en Skyflyer is een nog kleinere ovalen baan van SBF Visa – het type achtbaan noemt zelfs micro coaster volgens RCDB. Bingo.
Laat ik mijn ervaringen in Luna Park en Deno’s Wonder Wheel gewoon als Coney Island samenvatten. Het is één grote kermis die permanent blijft staan, met een boel attracties uit de Zamperla catalogus. Niet echt een sfeer waar ik zelf van hou maar ik moet toch toegeven dat het wel enige charme heeft. Wij bezochten het overdag maar volgens mij moet je hier echt ‘s avonds als het donker is en alle (kermis)lampjes aanstaan komen om de juiste sfeer op te snuiven.
Cyclone is vanwege zijn status reden genoeg om Coney Island aan te doen. Daarnaast is Phoenix eigenlijk de enige echte andere achtbaan die je hier gedaan wilt hebben. Misschien Thunderbolt ook als ze ooit fatsoenlijke treintjes op de baan steken.
Het achtbaan jagen was echter nog niet volledig gedaan, vlakbij Coney Island is er nog een minuscuul parkje te vinden. Adventurers Family Entertainment Center kan je moeilijk als een volwaardig pretpark beschouwen maar er staat dus wel een achtbaan. Daarnaast is er nog een go-kart track, reuzenrad en enkele molens te vinden. We raken aan de praat met een vriendelijke medewerker die wou weten waar we vandaag kwamen en komen doen. Hij had al snel door dat we achtbaanfans waren die hier vlug de lokale wacky worm coaster wouden scoren. Een kleine pitstop hier leverde ons dus een extra wacky worm op op onze coaster counter.
Hoewel de dag nu toch wel lang begon te worden voor ons had ik nog één stop voorzien vandaag. We hoeven niet altijd achtbanen na te jagen, onze volgende bestemming was het Liberty State Park. Een park waar je het dichtst bij het Vrijheidsbeeld komt zonder effectief naar het eilandje waar het opstaat te varen.
Het Vrijheidsbeeld bleek in realiteit toch ietsje kleiner dan gedacht, afgaande van de foto’s en filmpjes die je ziet. Ook keken we uit op de zij/achterkant van deze uitbeelding van de Romeinse godin Libertas, niet echt ideaal maar ik genoot er oprecht van dit toch eens in het echt te kunnen aanschouwen. Dit standbeeld is gezet als teken van vrijheid en ter verwelkoming van iedereen die Amerika wou binnenkomen, dus ook de vele immigranten waardoor het land groot geworden is. Misschien dat de huidige politieke leiders ook maar eens naar dit Vrijheidsbeeld komen staren…
Daarachter zagen we ook Ellis Island, waar de immigranten vroeger aankwamen. Alles achter zich gelaten om een nieuw leven op te bouwen in de Nieuwe Wereld.
En dan was er ook de skyline van Manhattan. Spectaculair. De ene wolkenkrabber naast de andere, iconische gebouwen die je al in allerlei films hebt gezien: Empire State Building, Chrysler Building, de nieuwe WTC toren,… Het deed me even voelen alsof ik zelf in een film beland was. En de gedachte om toch eens terug te keren puur om de stad te bezoeken begon ook door mijn hoofd te dwalen.
Dat zal voor – eventueel – later zijn. Want voor de komende twee weken stond een druk maar veelbelovend programma van pretparken klaar die ons door verschillende staten zou brengen, en zelfs een dagje de grens over naar Canada. Nu was het tijd om onze lange dag af te sluiten en van welverdiende slaap te gaan genieten.
