TR Tokyo Dome en Asakusa Hanayashiki - 27 en 28 maart 2025

Ik ben net terug van drie weken Japan. Tijdens die reis heb ik aardig wat pretparken bezocht en ik laat jullie graag meegenieten. Ik bezocht al Universal Studios Japan en Nagashima Spa Land (en heel veel ander moois in Japan) voordat ik aankwam in Tokio. Daar ging ik natuurlijk naar Disney, maar voordat het zover was ging ik eerst de stad verkennen en daarbij kwam ik nog twee kleine pretparken tegen. Graag neem ik jullie in dit topic mee naar allebei!

Op donderdag 27 maart ging ik naar het Tokyo Metropolitan Government Building. Vanaf de 45e verdieping zag ik niet alleen wolkenkrabbers, parken en hele kleine mensjes, maar in de verte zag ik ook een achtbaan. Door de laaghangende bewolking en de afstand niet goed op de foto te zetten, maar geloof me: je ziet hem echt. Tijd om dit van dichtbij te gaan bekijken.

Tokyo Dome is een stadion dat wordt gebruikt voor baseball en grote concerten. Ernaast ligt een winkelcentrum en daar zit ook een soort pretpark in. Het pretpark stelt niet veel voor, alles draait om één achtbaan: Thunder Dolphin. Dit is een achtbaan die ik al vaker op plaatjes heb gezien, want de achtbaan loopt door het reuzenrad heen. Een heel bijzonder gezicht en wat gaaf om dit nu in levende lijve te zien! Daarnaast heeft het park nog een tweede achtbaan, de indoor coaster Back Daan. Deze is niet zó spectaculair, maar toch wel leuk als ik er toch ben.

Van rechts naar links: baseballstadium Tokyo Dome, Thunder Dolphin en het La Qua winkelcentrum (met o.a. ook een wellness).

Dit zijn dus willekeurige voorbijgangers... Zo'n gigantische achtbaan leidt de aandacht wel af!

Hij gaat door het gebouw, hoe vet. Typisch Japan om zoiets te doen.

En ook door het reuzenrad. Wauw.

Het liefst was ik direct ingestapt om Thunder Dolphin te beleven, maar de wachttijd is 90 minuten. De andere achtbaan is 60 minuten. Pfff… Ik zie dat het vooral door de enorm trage operations komt: het duurt heel lang voordat het treintje vertrekt. Dat doet me denken aan Nagashima Spa Land. Verder in het parkje is het ook best druk, dus waarschijnlijk klopt de inschatting wel. Ik heb er nu geen zin in om 2,5 uur te gaan staan wachten en besluit dus, na het maken van nog wat foto’s, verder te gaan. Dat doet wel pijn... Voor zo'n achtbaan staan en er dan niet in gaan. Maar ik vind dit echt zonde van mijn tijd in Tokio!

Een blik op een ander deel van het park. Grappig detail: het grote schommelschip heet Viking, net als alle schommelschepen in Nagashima Spa Land.

Deze boomstambaan gaat ook door het winkelcentrum.

Wat nu? Gelukkig had ik nog een achtbaan op mijn lijstje staan! Ook deze is bijzonder, maar wel uit een andere categorie. Het pretparkje Asakusa Hanayashiki ligt vlakbij mijn hotel en is ontstaan in 1873. Eerst als tuin, met later wat klein amusement erbij. Sinds 1949 staan er echt attracties en de achtbaan komt uit 1953. En die doet het, 72 jaar later, nog steeds!

Dit ziet eruit als een random straatje in Asakusa, een tof deel van Tokio. Het ligt echter tegen het pretpark aan. Dat verwacht je toch niet?

Ik kom rond vijf over vijf aan. Precies op tijd, want het park sluit om 18:00 uur. Eerst entree betalen voor het park (1200 yen, ongeveer € 7,50) en daarna nog 7 bonnetjes kopen voor de achtbaan (à 100 yen per stuk). Dit is een van de toppers in het park. Voor een paar euro meer had ik een armbandje kunnen kopen waarmee ik de hele dag unlimited alles kan doen, maar aangezien het park dus bijna sluit, zit dat er niet in. Ik geef bij de ingang aan dat ik alleen de achtbaan wil doen, stiekem in de hoop dat ik dan misschien gematst word en geen entree hoef te betalen nu het vlak voor sluiting is. In Japan word je echter nooit gematst, want ze volgen gewoon de regels, en ook nu is dat het geval.

Leuk toegangskaartje!

Wel wijst de vriendelijke dame bij de kassa erop, met hulp van Google Translate, dat er een rij staat van 40 minuten bij de achtbaan. Ik vraag haar of ik hem nog wel kan doen en ze zegt van wel. Nou hop, het park dus in, snel attractietickets halen en de rij in. Even zoeken waar de rij precies is, de bewegwijzering is vooral in het Japans. Tweede verdieping… Hmm, het is even zoeken (wat eigenlijk een heel grappig idee is in dit minipretpark), maar uiteindelijk vind ik de rij. Goed getimed: ik sta er nog maar net als er een medewerker al komt kijken of ze de rij moet sluiten. Uiteindelijk sluiten na mij nog een stuk of tien mensen aan, maar dan gaat de rij dicht.

Vanuit de rij kan ik het grootste deel van het park overzien. Het park is namelijk nogal klein. Ik zie een monorail, rit-in-een-karretje-attracties, wat andere kleine infills... Onderweg naar de achtbaan kwam ik al langs een leuk tafereeltje met een kleine Japanse tuin. Overal hangt roze verlichting, zou die er altijd zijn of alleen nu in het sakura-seizoen?

Een paar van de attracties in het park.

Mooi! En wederom: heel erg Japans om dit in je park op te nemen.

Nog een shot uit de wachtrij.

Ik vraag het me nog steeds af: is dit nu thematisering of een geluidswal of zijn het gewoon de buren?

Ondanks dat de rij niet súper lang is (dat past ook niet in dit parkje) schiet het niet echt op. Er passen maximaal 16 mensen in het treintje. Pas als het treintje weer in het station staat en de eerste mensen zijn uitgestapt, kunnen mensen het perron op om in te stappen. Er zijn geen hekjes oid, alleen een hekje tussen de rij en het perron. Rond kwart voor zes is het zover: ik mag instappen.

"Since 1953": het park is er duidelijk trots op!

7 tokens van 100 yen om deze attractie te doen. Dat is € 4,34. Best prijzig eigenlijk als je ook al entree hebt moeten betalen.

Alle beugels zijn volledig ingepakt met een soort rood piepschuim-met-plastic. Wel lekker zacht, zo’n isolatielaag! Maar blijkbaar is het nodig… En dat klopt. Vanuit de rij zag en hoorde ik al dat de baan behoorlijk wat vaart maakt en dat moet je onderweg bezuren. In 1953 deden ze volgens mij nog niet aan banking dus af en toe stuiter je flink in het karretje. Op pijnlijke wijze test mijn knie de vering uit van de isolatie en de conclusie is dat ik me maar beter vast kan houden. De lay-out is overzichtelijk: een rondje rond het park. Maar onderweg gaan we over verrassend hoge heuvels en de baan gaat ook veel harder dan je zou denken van zo’n achtbaan die de pensioenleeftijd al ruimschoots heeft bereikt. Of misschien is het snelheidsgevoel wel hoger, juist omdat hij zo oud is, het allemaal toch een beetje gammel is en je heel dicht langs allerlei gebouwen gaat? Aan theming doen ze niet echt, totdat bij de laatste ‘drop’ voor het station er opeens een figuur boven de baan hangt. Leuk, dat kleedt het nog wat meer aan. Ik vond deze baan verrassend leuk!

Ingepakte beugels

Het laatste heuveltje voordat je het station weer in komt, verraadt al dat er nog flink wat snelheid in zit.

Past allemaal precies, zo'n achtbaan.

Hij loopt rond het park, om de attracties en gebouwen heen.

Nu ik nog een paar minuten heb, loop ik snel door het parkje. Er staat een bizar over-de-kop ding, waarin je non-stop loopings lijkt te maken. De geluiden van de mensen die erin zitten, lijken soms op gillen van plezier, maar er is ook iemand die het vreselijk lijkt te vinden… Heel apart ding!

De groendienst heeft hard gewerkt.

Het heeft allemaal iets klein en kneuterigs.

Het lukte me niet om goede foto's te maken van dit over de kop ding, daarvoor draaide het te snel in de schemering.

Een filmpje lukte wel! Tip: check eerst of je geluid niet te hard staat.

Als ik een deur door ga om te kijken waar de trap erachter me brengt, beland ik opeens weer op een verrassende plek. Op de derde of vierde verdieping sta ik opeens voor een soort tempeltje, met wat leuke zitjes. Ik sta het nog in me op te nemen als er opeens een medewerker aangerend komt. Letterlijk, aangerend. Ik versta niets van wat hij zegt in het Japans maar ik kan zelf wel raden wat het is: het park gaat over vier minuten dicht, en sluitingstijd is in Japan echt sluitingstijd, dus ik moet naar beneden. Ik word zelfs min of meer in een lift naar beneden gezet door hem en zie hem opgelucht ademhalen als de liftdeuren dicht gaan.

Vanaf dit dakterras: mooi uitzicht! Links een toren die suggereert dat er een Space shot-achtige attractie in het park is. Ik heb hier geen actie gezien. Dan de track van de achtbaan. Rechts daarvan loopt het straatje waarmee ik het TR begon. Die leidt naar de prachtige Senso Ji-tempel, met onder andere de mooie pagode rechts. Op de achtergrond staat de Tokyo SkyTree alles te overzien.

Tempeltje op het dak

Alles is mooier met sakura (kersenbloesem)

Romantisch...

De lift waarin ik werd geloodst, riep toch vraagtekens bij me op. Ik moet iets hebben gemist op de begane grond (1F).

Er was ook een podium voor shows. Sfeervol plafond ook... Dat plaatst de discussie over plafonds in de Efteling misschien weer in perspectief? ;-)

Nog een random shot dat goed laat zien hoe volgepropt dit park is en hoe dol ze zijn op roze verlichting.

Dit zag er wel tof uit, een soort Ninja-school.

‘Exit through the giftshop’ is een gevleugelde werkwijze voor achtbanen. Hier tillen ze dat naar een hoger niveau: de uitgang van het párk is door een winkel. En wederom typisch Japans: geen gewone souvenirwinkel met prullaria die aan het park is gerelateerd, maar een winkel vol automaten waaruit je een bepaalde ‘bal’ met daarin een gadget kunt halen. Japanners zijn er dol op.

Dit is de uitgang van het park. De keuze is reuze.

Veel bezoekers namen een souvenir mee.

Het is blijkbaar ook gewoon een winkel die je vanaf de straatkant kunt bezoeken.

De gesloten ingang van het park, met als bonus: de allerschattigste brievenbus ooit.

Al met al: ik heb me een klein uurtje goed vermaakt in dit park, al stond ik er bijna 40 minuten van in de rij. Aanrader als je in de buurt bent, want de achtbaan is leuker dan je zou verwachten voor zo’n golden oldie en het is natuurlijk altijd leuk om zo’n nostalgisch park te bezoeken.

De dag erna, vrijdag 28 maart, is het de bedoeling dat ik bij opening bij Thunder Dolphin sta om hem alsnog te doen maar zonder 1,5 uur wachtrij. Helaas regent het als ik op sta en bij regen is de kans klein dat hij rijdt… Ik maak al een plan B, maar de regen valt toch mee als ik wegloop uit mijn hotel, dus ik gok het erop. Als ik bij de Tokyo Dome aankom, draaien de eerste attracties al. Om 10 uur begint dat (‘gaat het park open’ is een rare uitspraak voor een park dat openbaar toegankelijk is), maar Thunder Dolphin begint een half uurtje later te draaien. Van een medewerker bij de ingang hoor ik echter dat er nog even onderhoud plaatsvindt. Dat zou maximaal een uurtje duren. Dat geeft mij mooi de tijd om de andere achtbaan te doen.

Ik heb een combiticket gekocht voor de twee achtbanen. Samen zijn ze 2100 yen, zo’n 13 euro.

Tip, mocht je hetzelfde ticket willen hebben: die kun je uit automaten halen bij de ingang van Thunder Dolphin. Je kunt ook buiten bij een loket tickets kopen, maar die rij was heel lang.

Makkelijker gezegd dan gedaan trouwens, 'even de andere achtbaan doen, want waar is die? Ik weet dat het ergens binnen is, maar er is weinig bewegwijzering (laat staan bewegwijzering in het Engels) en het park is best onoverzichtelijk. Ik vraag een medewerkster naar de ‘Back Daaaan rollercoaster’. Eerst krijg ik een uitleg die naar het metrostation lijkt te wijzen. Daarna wijst ze me de weg naar Thunder Dolphin. Uiteindelijk helpt het invoeren in Google Translate en krijg ik te horen welke kant ik op moet…

Ik loop een gebouw in en daar zitten verschillende attracties. Iets met VR, iets wat ik vanaf de buitenkant niet helemaal kan plaatsen en de ‘Back Daaan Panic Coaster’. Een achtbaan die Daan heet, die moet ik natuurlijk doen! De rij valt mee. Gisteren stond er 60 minuten, nu wacht ik denk ik een minuut of 20. Ondertussen krijg ik de veiligheidsregels te zien. Er is dus een medewerker die de hele dag niets anders doet dan elk gezelschap in de rij één voor één uitleggen dat je niet boven de 65 mag zijn of zwanger, en dat je ook niets mag meenemen. Het zou mijn baan niet zijn… Hij scande ook mijn kaartje.

Ah, hier naar beneden! Ik had wat moeite met deze bewegwijzering (die je ook pas ziet als je al in het gebouw staat).

Super handig systeem: een soort kluisjes voor je paraplu. Wil ik in Nederland nu ook.

Aan het einde van de rij staat weer een medewerker. Die checkt nogmaals of je geen lichamelijke klachten hebt en of je niets meeneemt. Hij gaat ook over de kluisjes. Tassen gaan allemaal in een kluisje, prima systeem. Vervolgens wijst hij je een plek. Dit gaat allemaal per gezelschap; het schiet dus niet op.

Er is zowaar een instapperron waar je al kunt gaan staan tijdens de rit. Dat is vooruitgang ten opzichte van sommige andere achtbanen die ik in Japan deed.... Je ziet de baan echter niet. Leuk, je weet echt niet wat je te wachten staat. Ons treintje wordt redelijk vol gestopt: na mij zijn nog twee rijen leeg. Achter me staan echter vijf of zes jongens, dat past niet op die vier stoelen. De volgende twee mensen in de rij worden zowaar naar voren gehaald. Uitzonderlijk, meestal zijn ze niet zo het groupen en efficiëntie, maar wordt netjes de volgorde van de rij aangehouden. Bij twee mensen blijft het dan ook waardoor de achterste rij leeg blijft. Tsja, zo houd je de rijen wel op peil…

Als we ingestapt zijn (en het riempje is gecontroleerd, en vervolgens de beugel is dichtgedrukt door het personeel – vooral niet zelf doen), krijgen we nog een keer veiligheidsinstructies en dan kunnen we eindelijk gaan. De deuren naar het perron zijn weer dichtgeklapt en ze gebruiken die om animaties op te projecteren. Leuk gedaan! Er wordt afgeteld en ‘go!’.

Gezellig station...

Even naar binnen gluren als de deuren open staan.

Vooruit vertrekken we een hal in. Daar leggen we een leuk parcours af langs wat witte ballonnen, lijkt het wel. De baan gaat best snel, met onderweg nog wat boosters die de trein meer vaart geven. Dan voel ik dat we weer ergens overheen rijden. De trein stopt even en wordt dan achteruit terug gelanceerd. Op dat moment gaat er veel meer licht in de hal aan en veranderen de witte ballonnen in vrolijke ballen in allerlei kleuren. Ik word er blij van! Met het licht aan zie je dat de baan eigenlijk maar een meter of vijf hoog is. Knap ontworpen! Vrolijk kom ik uit deze achtbaan. Leuker dan gedacht!

In dit gebouw zitten meer attracties. De thematisering spreekt Walibi vast ook aan.

Daglicht! Het is helemaal opgeklaard gelukkig. Dat biedt perspectief voor Thunder Dolphin.

In de tickets-rij worden de paraplu's tegen de zon zelfs weer tevoorschijn gehaald.

Ik loop terug naar Thunder Dolphin, die net een testritje draait. Er zit nog niemand in maar dit doet me toch deugd om te zien. Iets minder vrolijk word ik van de aanblik van de rij die zich inmiddels al gevormd heeft. Ik moet zeggen dat het uiteindelijk mee valt, ik denk dat ik ook hier een minuut of 20 heb moeten wachten voordat ik in het treintje kan gaan zitten. Opvallende beugels heeft Thunder Dolphin: er zit een soort doorzichtig spatscherm aan de buitenkant, waarschijnlijk om het gegil niet door de wijde omgeving te verspreiden. Ik heb er tijdens de rit verder geen last van gehad. Voordat we kunnen vertrekken herhaalde de hele riedel met veiligheidsprocedures zich nog maar eens. Wel leuk is dat in het ritueel in het station ook zit dat er geklapt wordt voordat de trein vertrekt en ook dat we enthousiast met applaus worden onthaald in het station. Dat applaus is terecht, want wat een toffe baan is dit! 80 meter hoog, midden in de stad, wie verzint zoiets?

Door een gebouw heen, krankzinnig toch?

Wat een baan! Op de achtergrond de Tokyo Dome.

De lifthill gaat lekker snel (ergens wel jammer, want het uitzicht is natuurlijk mooi!). Ik zit achterin en wordt lekker over de top heen getrokken. Wauw, wat een lange first drop! Ondanks de schermen denk ik dat mensen me hebben kunnen horen, dit geeft wel een kick. Voor ik het weet razen we al weer omhoog, met een bocht het dak van de shopping mall op. Een paar kleine heuveltjes en hop daar gaan we weer, door het gebouw heen naar beneden. Daarna maken we hetzelfde rondje eigenlijk nog een keer, maar dan iets lager. Op het dak zwenken we nu van links naar rechts, dat vind ik het minste stukje van de baan. De afdaling daarna is nog wel weer pittig, we gaan met een flinke vaart de eindremmen in. Woeiii, ook hier ben ik super blij van geworden! De baan was langer dan ik vooraf gedacht had, de hoogte werkt hier echt goed, over de soepelheid heb ik niet te klagen… Eigenlijk heb ik helemaal niet te klagen hierover. Het was leuk!

Misschien heeft het park wel iets te klagen: deze Hi-Tech Ride Photo was, ondanks de Hi Tech, toch dicht.

Ik maak nog wat foto’s, ook van andere onderdelen als de wildwaterbaan die tussen de paden door schiet, met huizen/flats op de achtergrond, en loop dan via het winkelcentrum verder om de rest van Tokyo te gaan ontdekken. Dit was een leuke stop!

Overzicht van het deel van het park op het binnenterrein van Thunder Dolphin.

Deze wildwaterbaan is ook bijzonder gepositioneerd.

Strategisch gepositioneerd logo van Uniqlo, die haalt veel views op deze manier.

Tot slot nog een aanrader, als je hier toch bent: aan de andere kant van de Tokyo Dome ligt een mooi park. Er zijn prachtige kersenbloesems aan het bloeien. Een van de leukere tuinen die ik heb bezocht. Niet te groot, wel genoeg te zien, en met Thunder Dolphin op de achtergrond!