In augustus heb ik voor de derde keer in een jaar tijd een solo treinreis door Europa gemaakt, met deze keer de grootste hoeveelheid kilometers tot dusver. Ik wilde graag naar Polen en Italië, maar ik wilde ook niet langer dan twee weken wegblijven. Het leek lang onmogelijk, maar mijn gepuzzel werd beloond met een prachtig reisschema.
Deel 1: Energylandia (14 augustus 2023)
Deel 2: Centraal-Europese Sprint (15 & 16 augustus 2023)
Deel 3: Mirabilandia (22 augustus 2023)
Deel 4: Europa Park
Ik had er inmiddels twee weken aan treinen en hostels door een bezweet Europa op zitten. Welke plek je ook zou bezoeken na een reis op dat tempo, het enthousiasme neemt wat af. Desalniettemin had ik nog zin in Europa Park - de grande finale van de reis, met een vrachtlading aan credits. Een Duitse vriend kwam me vergezellen, waardoor ik iets socialer was en de camera grotendeels in de tas bleef. Ik heb bijna alleen maar wat verplicht materiaal geschoten met mijn (beperkte) telefoon. Zelfs mijn gebruikelijke principe van één foto van elke bereden credit heb ik niet gehaald. Eigenlijk heb ik alleen maar prutfoto’s, maar who cares.
Dit was mijn eerste bezoek aan Europa Park. De verwachtingen qua achtbanen waren middelmatig-hoog, en de verwachtingen qua park hoog. Over de achtbanen zo meer. Ik zie zonder enige twijfel de positieve aspecten van het park, alles lijkt toch wel goed geregeld te zijn, van operations tot eten. Het park is compact, maar toch groen. De thematisering is sfeervol, maar ook wel erg kitscherig op veel plekken. In gebieden als Frankrijk en Nederland prik je dan ook zo door de thematisering heen, thema’s als Griekenland houden iets beter stand.
Door mijn lokale gids ontstond al snel het plan om na binnenkomst direct de achtbanen te doen waarvan de wachttijden nog wel eens zouden kunnen oplopen. Matterhorn Blitz (#240) was zodoende de eerste credit van de dag, en mijn eerste kennismaking met de gekke wachtrijen met verouderde animatronics - a la Trippsdrill. Wel heel prettig in het groen! Voor een muis leek deze achtbaan toch wel bovengemiddeld goed in de omgeving te zijn ingebed, en dat komt de sfeer zeer ten goede. De achtbaan is niet heel veel leuker dan een muisbaan met dezelfde layout, maar zonder verticale lifthill. Gewoon prima.
Nog meer ouderwetse animatronics waren te vinden in de wachtrij van de naburige Schweizer Bobbahn (#241). Een Mack bobslee met een drop; dat is bijna bijzonderder dan een verticale lifthill op de Matterhorn Blitz. Het is best leuk, maar de baan trilt heel erg, en is erg kort en voorspelbaar. Eigenlijk viel het tegen. Een Intamin Flying Turns is zoveel leuker dan een Mack bobslee…
Van Euro Mir (#242) wist ik niet zo goed wat ik moest verwachten, al was ik wel bekend met de muziek. De muziek in combinatie met de spiraallift bleek het hoogtepunt. De trein baant zich langzaam en al draaiende een weg omhoog, rondom een Russisch ruimtestation, terwijl de (vette) soundtrack blijft doordenderen. Daarna volgen enkele bochten op grote hoogte, wat op zich best leuk is, en dan een meer traditionele achtbaan die wat aan de ruwe kant was. En een fan van draaien en achteruit rijden ben ik niet per se. Het is een rare machine die qua thema alleen maar in de jaren ‘90 bedacht had kunnen worden, in het optimisme over Europese vrede na het ineenstoren van de Sovjetunie - wat helaas slechts een fase bleek te zijn.
Eurosat - CanCan Coaster (#243): ook hier wist ik niet wat ik moest verwachten, maar ditmaal vooral omdat de baan in een grote bol verstopt zat en ik me niet echt verdiept had in wat er nou echt veranderd was bij de herthematisering naar CanCan Coaster. Wederom een spiraallift, maar nu in plaats van een ruimtestation een Parijse skyline. De achtbaan is lang, de effecten goedkoop maar vermakelijk, met als grande finale dat de trein tussen de benen van een stel danseressen doorschiet. Hoe verzin je het?
Tijd voor een wat serieuzere baan. Van blue fire Megacoaster (#244) zonder hoofdletters had ik hogere verwachtingen. Modern, lang, gethematiseerd, en met een lancering - klinkt goed. Het zag er allemaal inderdaad prachtig uit, maar de lancering viel tegen, en daarna bleek het vooral een omhoog gevallen familieachtbaan. Enorm soepel, maar krachteloos. Begrijp me niet verkeerd, ik vond het heel leuk, maar dit had de topper van het park moeten zijn - helaas is het de zoveelste (relatief) middelmatige achtbaan.
Ba-a-a-Express (#245) deed ik voor de credit. Hier blijkt maar weer eens dat Europa Park een etalage is voor wat ze allemaal aan techniek in huis hebben - in dit geval een mechanisch wegvallende vloer in het station. Leuk en nodig voor bijvoorbeeld een floorless coaster, maar voor een doodeenvoudige kiddie? Stelletje patsers. Dit is de achtbaanequivalent van een Renault Twingo met gouden velgen.
Wodan Timbur Coaster (#246) heeft een lange wachtrij die tussen de baan door slingert. Eenmaal in het stationsgebouw, duurt het geslinger nog even voort. Beetje overdreven lang? Wel aardig gethematiseerd, dat indoordeel. Na ongeveer een halfuur kan de rit beginnen, en voor de verandering valt deze achtbaan níet tegen - gewoon een uitstekende typische GCI. Niet te soepel, niet te ruw, lekker lang, gevarieerd - top!
Als liefhebber van airtimeheuvels keek ik het meest uit naar Silver Star (#247). Wederom een lange wachtrij, deze keer wel een stuk minder mooi gethematiseerd. Veel grijs, Golfplaat. Reclame. Commercie. De rit is leuk, maar voor een B&M niet echt soepel. Airtime was slechts mondjesmaat aanwezig, al dan niet als gevolg van te stevige trimbrakes. Wederom: leuke achtbaan, al doe je ‘m maar voor het uitzicht, maar geen topper.
Gezien drukte en vermoeidheid viel het besluit om de twee waterachtbanen vandaag over te slaan. Europa Park is niet een park dat je één keer bezoekt, en vervolgens voorgoed van je bucketlist afstreept. Ik kom nog wel eens terug, en dan kan ik tijd besteden aan Poseidoen en Atlantica in plaats van Ba-a-a Express. Het gebied rondom Poseidoen heb ik wel degelijk verkend - sfeervol. Het Griekse dorp voelt minder kunstmatig aan dan de meeste andere typische EP-themagebieden zoals Frankrijk, Italië en Nederland.
In dit gebied zit nog een achtbaan onder Poseidon verstopt: Pegasus (#248). Dit is mijns inziens één van de betere achtbanen van het park, ondanks het formaat, en het bewijs dat een kleine familiebaan niet saai hoeft te zijn. Lekker soepel, lekker vlot, niet te kort, niet te lang… Ik ben blij dat ik deze heb meegepakt!
Qua achtbanen was er niet zoveel overgebleven, behalve de attractie waarvan de status als achtbaan discutabel was: Arthur (#249), een soort turbo-Droomvlucht met goddank een single riders line. Ik ga niet teveel woorden vuilmaken aan het vreemde thema. Iets met groteske mensachtige figuurtjes, insecten en aliens - ik snapte er geen hol van. Nog minder snap ik de darkridescene die eruitziet als een science fiction hoerenbuurt, met verwijzingen naar drugs, en een soundtrack die in de eerste twee seconden al het woord ‘nigga’ laat vallen (Still D.R.E. - lekkere beat verder). Opmerkelijke keuze die het hele wtf-gevoel van de attractie versterkt. Want behalve bizar is Arthur ook enigszins onvoorspelbaar. Er zitten meer achtbaanstukken in dan ik had verwacht, en de treintjes kunnen spontaan vrij snel optrekken. Ondanks dat het hele plot met de lelijke figuren en de insecten me geen drol kan interesseren vond ik het eigenlijk wel een geinige ervaring. Verkeerde park, verkeerde thema, verkeerde soundtrack, eigenlijk is alles verkeerd… Maar toch is het van waarde.
Zoals Europa Park een overdaad aan middelmatige achtbanen heeft, staat er ook een scala aan vreemde, onverwachtse darkrides. Piraten in Batavia is vrij recent geleden opnieuw gebouwd na de verwoestende brand van enkele jaren eerder, en dit is de enige darkride van echte kwaliteit. De oude versie heb ik nooit meegemaakt, maar wanneer ik op youtube kijk en vergelijk kom ik tot de conclusie dat de nieuwe versie een stuk minder cliché aanvoelt, meer ruimte laat voor Indonesische cultuur, en met decors die simpelweg van hogere kwaliteit zijn. Het gebruik van projecties vond ik ook een positieve verrassing. Top!
Na Piraten gaat het bergafwaarts. In het Franse themagebied vind je (Madame Freudenreich Curiosités; dat moest ik google), en dit is nog wel te verteren. Je karretje gaat door een achtertuin en door een huis waar allemaal dinosauriers te zien zijn. Dino’s die was ophangen. Dino’s die afwassen. Dino’s die taart eten, want er is een Dino jarig. Hoera! Waarom staat dit in Europa Park, en waarom in het Franse themagebied? Om even Jiskefet te citeren: rrrrrrraaaarrrrrr!
In het Italiaanse themagebied staat het Geisterschloss (???), een darkride die niet weet of het komisch of spannend wil zijn. De attractie faalt op beide fronten. Het belangrijkste ontwerpprincipe moet zijn geweest ‘hoe meer botten, hoe griezeliger’. Skeletten en botten. Armoede projecties en schermen. Anachronistische scenes. Het is gewoon een bende. De ene scène is minder erg dan de andere, maar het is niet veel soeps.
Abenteuer Atlantis is een shooterdarkride. Al sla je me dood in welk themagebied deze ligt. Shooters zijn altijd leuk, maar er is me eigenlijk niets bijgebleven van deze attractie, en dat zegt genoeg.
Piccolo Mondo is een infantiele darkride in Italië, over Italië. Er is een scène met pizza. Er is een scène met gigantische ijsjes. Soms zijn de scènes bevolkt door mensen, en soms op onverklaarbare wijze door dieren. Leuk voor furries, niet voor mij. Schlittenfahrt Schneeflöckchen (ook dit moest ik googlen) is een creatie die je ook zou kunnen verwachten bij de gemiddelde Intratuin in December. Een overdaad aan witte dennenbomen, sneeuwmannen, burlende herten, maar vooral héél veel budgetanimatronics. Russische popptjes die zwaaien. Overal. IJspegels. Beren. Nog meer zwaaiende poppetjes. Pinguins??? Wat een bagger.
Aan het eind van de middag was mijn batterij op. Een tweede rit op Wodan en Silver Star heb ik nog wel gemaakt, maar meer dan dat zat er niet in. Ik keerde terug naar Freiburg, waar de hemel openbarstte, en de volgende dag naar Amsterdam.
Als ik een eindoordeel moet geven van het park: mooi aangelegd, lelijk ontworpen, degelijk aanbod van attracties waarin kwaliteit het aflegt tegen kwantiteit, ambitieus, gemakzuchtig, overweldigend, teleurstellend… Maar net als bij Arthur: ondanks alle bezwaren komt het park onder de streep er onwaarschijnlijk positief uit. Ik kom graag nog eens terug. Wellicht is Voltron de topachtbaan die het park zo goed kan gebruiken? Voor Europa Park zal hetzelfde gelden als voor Ridouan Taghi: wordt vervolgd.
