Alternatieve titel: 12 steden, 13 achtbanen.
In augustus heb ik voor de derde keer in een jaar tijd een solo treinreis door Europa gemaakt, met deze keer de grootste hoeveelheid kilometers tot dusver. Ik wilde graag naar Polen en Italië, maar ik wilde ook niet langer dan twee weken wegblijven. Het leek lang onmogelijk, maar mijn gepuzzel werd beloond met een prachtig reisschema.
Deel 1: Energylandia (14 augustus 2023)
Legendia
In mijn reisprogramma was het mogelijk om Polen en Italië in twee weken te combineren, maar op voorwaarde dat ik de oversteek tussen deze twee landen als een soort vermoeiende sprint zou afleggen. Op de dag had ik gepland om ‘s ochtends Krakau te verlaten en dan ‘s avonds in Ostrava in Tsjechië aan te komen. Overdag zou ik dan Legendia aandoen en misschien een rondje lopen in Katowice. Geen mooie stad, een beetje het Eindhoven van Polen, maar als je er toch bent… Door persoonlijke omstandigheden was er op de dag zelf lang twijfel of ik Legendia niet zou overslaan, maar ik koos voor de meeste chaotische ervaring, want dit soort reizen moeten ook avontuur bieden. Ik vertrok pas om half zes in de middag uit Krakau. Een uur later stapte ik uit in Katowice. Bagage in kluis gepropt. Busstation opgezocht. Verwarring. Zweet. Gelukt. Stevige passen. Krap een uur in het park.
Goed, ik had dus een uur… Laten we eerlijk zijn, de enige echte reden om speciaal naar Legendia te gaan is Lech Coaster - het meesterwerkje van Vekoma. De achtbaan was achterin het park gelegen. Onderweg kwam ik twee gesloten achtbanen tegen - eentje nog in aanbouw (?), een andere loopingachtbaan van Soquet al enige weken buiten bedrijf, wist ik. Ik hoopte op een aantal ritten in Lech Coaster. Het feit dat het park al grotendeels was leeggelopen zo tegen sluitingstijd gaf me hoop. Eenmaal aangekomen kon ik bijna meteen instappen!
Niet op de foto te zien: de baan die ondersteboven door het station heen vliegt, net buiten beeld
Lech Coaster (#228)
Wat een heerlijke krachtige rit! Het begint al op de lift, waarvan je een prachtig uitzicht hebt op de skyline van Katowice (verder niet bepaald een mooie stad, hoor). Je lijkt in het meer gegooid te worden, maar een meer dan verticale drop laat sleurt je een andere kant op, meteen een dive loop in. Het zal deels komen door het rennen en te weinig drinken vandaag, maar in de bocht daarna werd ik toch wel een beetje duizelig. Daarna: airtime. Een snelle inversie door het station heen. Magistraal soepele kronkels verstopt achter het station. Airtime. Een kurkentrekker. Snelle bochten. Airtime. Snelle bochten. Remmen. Jammer.
De wachtrij tot zover die er was slonk nog verder, totdat bijna alle poortjes wel vrij waren. Blijven zitten mocht helaas niet, het was omlopen geblazen. Ik denk dat er nog zo’n 20 a 30 mensen waren die net zo fanatiek als ik probeerden om zoveel mogelijk ritten uit de dag te wringen. Er was een soort onbesproken groepsgevoel aan het ontstaan, er werden schaamteloze sprintjes getrokken van uitgang naar wachtrij. Wie snel was, kon de volgende trein weer meepakken. Uiteindelijk heb ik Lech Coaster een stuk of 8-9 keer gedaan. Voorin, achterin, in het midden… En zodoende heb ik toch nog een beetje waar voor mijn geld gehad. Spijt dat ik de andere werkende achtbaan in het park niet had gedaan had ik zeker niet. In Energylandia heb ik extra ritten op Hyperion, Zadra en Abyssus ingeruild voor een rits Wacky Worms. In Legendia koos ik voor kwaliteit.
Toen de pret ophield pakte ik even een moment van rust, en langzaam slenterde ik naar de uitgang, zodat ik ook een paar fatsoenlijke foto’s kon maken. Daar kreeg ik nog bijna spijt van, want even later volgde het besef dat ik dreigde mijn (laatste) trein te missen als ik niet per direct op de tram zou stappen. Gelukkig liep dit goed af. Je zal maar stranden in Katowice…
Het park is mooi aangelegd
Erg laat en enigszins uitgeput kwam ik aan in Ostrava, in een muffig hostel dat haast niet Centraal-Europeser kon aanvoelen. De gastheer die mij ontving had wild grijzend haar, droeg bretels en wist elke zin in ons gesprek te koppelen aan een boek, een film, of een obscuur citaat uit een speech die iemand in de jaren ‘50 ergens had gegeven.
Wiener Prater
De volgende dag vertrok ik weer erg vroeg om de trein naar Villach te pakken, in het zuiden van Oostenrijk. Vandaag stond in het teken van kilometers maken, waarbij ik Wenen zou passeren. Oorspronkelijk wilde ik graag een paar dagen in Wenen doorbrengen (tsja, als je er toch langskomt), maar dit bleek onverenigbaar met het idee van ‘Polen en Italië in twee weken’. Ik voelde me fit en terwijl ik in de trein naar Wenen zat maakte ik een mild idioot plannetje: mijn overstap van een halfuur oprekken naar tweeëneenhalfuur door een trein later te pakken. Deze tijd zou ik dan kunnen gebruiken om iets van Wenen te zien, en we weten allemaal waar een achtbaanfan dan als eerste aan denkt.
Bagage in een kluis stoppen op Wien Hauptbahnhof bleek nog een hele opgave. Ik was vergeten dat ik weer in de Germaanse wereld was, waarin pinnen een vies woord was. De kluisjes, die goed verstopt zaten (aah, tijd!) konden alleen bediend worden met muntstukken. Waar haal ik zo snel muntstukken vandaan? Ik vond na wederom te lang zoeken (elke kostbare seconde die wegtikte voelde ik met mijn lichaam) een geldautomaat die briefgeld kon uitspugen. Naar de kluisjes gelopen, want ik hoopte dat er ook briefgeld in kon. Nee, echt alleen muntstukken. Toen naar een bakkerszaak gegaan om een Laugenstänge mit Käse te kopen met een maximale hoeveelheid aan wisselgeld in muntstukken. Twintig minuten verder en ik kon op de trein naar het Prater stappen. In de trein at ik mijn Laugenstänge mit Käse.
Uiteindelijk had ik in het Prater iets meer dan een uur. Geen tijd om na te denken, geen tijd om stil te staan, geen tijd voor behoorlijke foto’s. Gaan met die banaan. Ik zal jullie de details besparen hoe mijn verdere ervaringen met pinnen waren, maar ik moet het toch noemen voor wie ook naar het Prater wil: neem voldoende cash mee. Op naar de achtbanen.
Gesengte Sau (#229): een opvallende baan in het park, want ondanks een klein oppervlakte is dit niet echt een kermisbaan. 24 meter is ook niet mis. De 24 meter wordt niet gebruikt voor één grote drop, maar via mooi bochtenwerk afgewisseld met eenvoudige muisbochtjes baant de Gesengte Sau zich geleidelijk een weg naar beneden zonder ooit echt aan snelheid in te boeten. Leuk ding!
Hochschaubahn (#230): deze klassieker mocht ik niet overslaan. De achtbaan ziet eruit als een constructie die je zou kunnen aantreffen bij een gepensioneerde hobbyklusser met een te grote achtertuin en teveel tijd. Beschilderde tuinkabouters maken het plaatje compleet. Deze doe-het-zelf-vibe wordt doorgetrokken naar de ritervaring. Iemand die je begeleid bij het instappen is er niet. Je loopt naar de achtbaan en je stapt in, en op een gegeven moment komt er eens iemand geld ophalen. Beugels heeft de Hochschaubahn niet. Deurtjes of kettinkjes ook niet. Je kunt op elk moment van de rit uitstappen als je dat zou willen, al is dat natuurlijk niet de bedoeling. Het is een aparte belevenis. De achtbaan zelf is natuurlijk niet zo bijzonder, maar vermakelijk is het zonder twijfel!
Megablitz (#231): wederom een opmerkelijk baantje: een transportabele Vekoma. Ik heb niet alle achtbanen van het park gedaan, maar ik kan me voorstellen dat dit stiekem een van de leukste achtbanen van het park is. Gewoon geen gedoe, gewoon een pakket lekkere bochten.
Olympia Looping: deze baan deed ik een jaar of vijf geleden al eens in Londen, maar hoewel ik hier voor de credits kwam, is het onmogelijk om zo’n klassieker over te slaan. Destijds was ik enorm onder de indruk van de snelheid en soepelheid. Zo soepel als de soepelste B&M vond ik hem deze keer niet, maar de trein glijdt alsnog verbazingwekkend makkelijk door de baan heen. Het beugelsysteem bestaat uit schouderbeugels die niet van achteren over je hoofd heen scharnieren, maar schouderbeugels die via een rail omhoog en omlaag kunnen bewegen. Tijdens de rit heb ik op de verkeerde momenten niet rechtop gezeten, waardoor de beugel kans had gezien om zichzelf wat te laten zakken, waardoor ik vast zat in een ietwat voorovergebogen houding. Niet zo comfortabel. Goddank dat de Olympia Looping nog zo goed rijdt. Als zoiets op een SLC zou gebeuren had je me op een brancard kunnen afvoeren. Ondanks alles heb ik het weer naar mijn zin gehad.
Zo’n stadspark heeft altijd wel wat bijzonders, maar zowel qua attracties als qua sfeer legt het Prater het af tegen tegen de Scandinavische varianten. Het park is op veel plekken ronduit lelijk.
Ik keek op de klok en zag dat ik nog maar een kwartier te besteden had. Nog één baantje dan! De eerstvolgende achtbaan die ik tegenkwam was de Insider; een indoor Gerstlauer spinning.
Insider (#232). De pret begon al in de wachtrij, met een donker spiegeldoolhof. Er wordt hier een duistere, spannende sciencefictionsfeer neergezet. De rit is belachelijk. Technomuziek, stroboscopen, lasers… En doordat mijn karretje behoorlijk uit balans was duurde het niet lang voordat ik volledig gedesoriënteerd was. De vele lichteffecten versmolten, en het leek wel alsof ik me in de star gate uit 2001: A Space Odyssey bevond. Een achtbaanervaring was het niet, een ervaring was het wel. Heel tof!
Ik overwoog nog een gewone muisbaan mee te pakken, maar ik besloot voor de verandering eens verstandig te zijn en op tijd op het station te zijn. Immers had ik nog vele treinkilometers te gaan, en ik verheugde me op het hotel in Villach, met een normaal bed en een normale douche. Een oase van comfort in een woestijn van treinstoelen en gedeelde hostelkamers. Bovendien was ik wel even klaar met de achtbanen… In Villach was het weer welhaast Nederlands: 20 graden en dicht bewolkt. Alle impulsen om de stad te verkennen werden zodoende in de kiem gesmoord, en ik kon eindelijk even écht uitrusten.
De volgende ochtend vrat ik me vol bij het onbijtbuffet, en maakte ik enkele tosti’s die me zouden helpen bij het oversteken van de Alpen.
Mooi uitzicht. Als je maar naast het station zit…
Gearriveerd in Italië; in de lift van een parkeergarage bij het station van Venetië (???)
Bonusepiloog: kermis in Krakau
Een paar dagen voor dit avontuur spotte ik in Krakau een klein seizoenskermisje, met een obscure achtbaan van Russische makelij. Een kwartiertje lopen langs de rivier en een paar euro voor een kaartje waren het mij wel waard, maar meer voor de credit dan voor de achtbaanervaring zelf. Een lang TR ga ik er ook niet van maken, dus daarom noem ik alleen hier even: Euromir (#213)
