ppc-anoniem-2 Bij mij was het Space Mountain in Disneyland Parijs, zal vanavond eens kijken . . .
En die avond was ik toch druk . . . heerlijk om ouders te hebben die aan het verhuizen zijn 😉
Maar meer dan leuk om ze te kunnen helpen en te zien hoe hun nieuwe appartement steeds meer hun appartement wordt met de nieuwe keuken en nieuwe kleuren. Anyhow, daar gaat het hier niet over, het gaat hier over eerste échte achtbanen, en ik denk toch dat dit voor mij Space Mountain in Parijs was . . .
Ik schaar daarbij Pegasus en Big Thunder Mountain even niet onder de grotere achtbanen, daar durft mijn moeder ook in en dat is zeker geen durfal! En ookal klampte ik daar mijn beugel wel goed vast, ik vond het wel leuk, ik heb alleen altijd een probleem met hoogte gehad. Zelfs bovenop een keukentrapje heb ik al hoogtevrees. Dus hoe mooi ik de Python of Wild Wild West (nu Bandit) ook vond om naar te kijken, daar bleef het ook meestal wel bij! De techniek vond ik geweldig, en wilde ik tot op de bodem doorgronden, maar erin stappen . . . neuh . . .
Tot ik in 1999 (denk ik) met 4 MAVO op een stedentrip was naar Parijs. Na 2 dagen blaren op de voeten lopen in Parijs was het tijd voor nog een dagje Disneyland Paris. Het was mijn tweede keer in het park maar de eerste keer zonder mijn ouders. Samen met Esther ging ik erop uit in het park en deden we alle attracties die we tegen kwamen, we begonnen in Frontierland en met het OCD de kaart bestuderen kon ik Esther nog weg houden van Indiana Jones door via de grotten naar Pirates te lopen. Zo gingen we verder en met het vervelende melodietje van It's a small world nog in ons hoofd liepen we Discoveryland in.
Na het misselijk worden in Star Tours kon ik toch niet onder het echte werk uit, Space Mountain, het wachttijdenbord gaf 5 minuten aan dus dat kon niet de reden zijn om deze baan over te slaan. Maar toch, "Ik wacht wel even, zie je over een kwartiertje bij de uitgang" en Esther ging naar binnen en na 10 minuten stond ze enorm uitgelaten alweer bij me, "je MOET dit echt doen René, dit is geweldig" . . .
Ik twijfelde nog, maar kreeg er niet echt de kans toe, ze greep me bij mijn arm en trok me mee de attractie in, we liepen door de koepel heen, de soundtrack, de geluiden en de langsflitsende treinen kan ik me nog levendig herinneren, net als de gedachte ik stap hier never-ever-ever in. We komen bij het station aan, lopen naar beneden en worden bij een poortje ingedeeld. Ik denk nog door de trein heen te kunnen stappen maar Esther gaat eerst zitten en voor ik het weet zit ik ook en heeft ze de beugel dicht gedaan, wat nu?
Met mijn gebrekkige Frans kon ik niet duidelijk maken dat ik toch liever weer uitstapte en niet veel later werd de trein gedispatched. Mijn hart zat in mijn keel! Ik vond het echt doodeng en we staan voor mijn gevoel minuten lang stil in het kanon. Toen we gelanceerd werden heb ik mijn ogen dicht gedaan en ergens halverwege de eerste helix na de lancering gingen ze pas weer open. De wind door mijn haren, de sterren die je her en der zag, en enkele verlichte planeten, dit was toch wel heel vet en minder eng dan ik dacht.
Na de eerste midcourse brake duiken we de kurkentrekker door en staan we op de tweede midcourse stil voor de draaiende maan. Ik kan me niet inhouden en schreeuw uit "Dit is gaaf! Dit is echt heel gaaf!" en ik denk dat Esther er een gehoorbeschadiging aan over heeft gehouden. Niet veel later rijden we terug het station in en ik weet niet hoe snel ik van de uitgang naar de ingang moet rennen. Dit niet voordat ik mijn laatste Franse Franken heb uitgegeven aan de onride foto . . .
. . . die was namelijk te grappig, ik zit ogenschijnlijk zeer relaxed in mijn stoeltje terwijl Esther doodsangsten lijkt uit te slaan!
Daarna zijn we nog 5x in Space Mountain geweest alvorens we naar de bus moesten voor de 7 uur terug naar Nederland. Ik heb heerlijk geslapen in de bus, en na Space Mountain zeker nog wel eens getwijfeld of ik in een hoge, snelle of idiote achtbaan moest stappen, maar altijd overwon de nieuwsgierigheid van de angst!
