Eduard Ik vind het geen capaciteitsvraagstuk, maar een ethisch vraagstuk. Met andere woorden: ik vind dat je moet accepteren dat er op dit moment onvoldoende capaciteit is. Maar welke garanties zijn er dat die er over een jaar wel zijn? En willen we met elkaar een jaar wachten?
Die garanties zijn er niet. Maar het vraagstuk is heel simpel; als jij het acceptabel vind dat we minimaal 80.000 werkenden (mensen tussen de 25 en 40 jaar) dit jaar naar hun laatste rustplaats moeten brengen dan moeten we inderdaad de hele boel weer opstarten. Vergeet dan ook even dat het zorgpersoneel die al die zieken verplegen allemaal met een burn out thuis komen te zitten omdat ze het emotioneel niet meer trekken en er volledig doorheen zitten. Mensen die niet meer terugkeren in de zorg waardoor de capaciteit nog verder terugschakelt en je dus nog meer slachtoffers krijgt. En dan moet je ook niet vergeten dat de rest van de zorg volledig plat ligt waardoor die 40.0000 eerder genoemde kanker patiënten ook allemaal eerder komen te overlijden of dat een veelvoud ervan overlijdt door gebrek aan zorg. Met andere woorden, als jij de samenleving in totale chaos wilt storten dan moeten we inderdaad nu de boel oppakken zoals het was en iedereen elkaar lekker blijven besmetten. Het recht van de sterkste, zoals we altijd als mens hebben overleefd sinds we leerden hoe een speer gemaakt moest worden.
Ik persoonlijk kies liever voor de aanpak dat we nu collectief een stap terug doen, zoeken naar de middelen die we nog wel kunnen en ons gaan bezinnen op een andere samenleving waar de impact van het onbekende minder groot is. Het is voor eerst sinds de oorlog dat ons individuele belang onder het collectieve belang staat. Dat is niemand meer gewend, maar het is broodnodig om überhaupt te overleven. Dat heeft niets met communistische trekjes te maken, maar met een gedegen aanpak om een onbekend virus aan te pakken dat een bouwsteen van de huidige samenleving, onze volksgezondheid, anders volledig sloopt.
