Rise of the Resistance is de strafste attractie die Disney ooit creëerde. Mickey & Minnie’s Runaway Railway is de gekste dark ride ter wereld. Iron Gwazi werd daarnet mijn favoriete rollercoaster aller tijden. Disney Harmonius is de strafste vuurwerkshow in pretparkland.
Ik had jullie vandaag graag op zulke uitspraken getrakteerd. Wanneer ik op 19 januari mijn vliegtickets richting Orlando reserveerde, geloofde ik bovendien oprecht dat ik al deze nieuwigheden in augustus 2020 zou ontdekken. De reis naar Florida zou het hoogtepunt van mijn zomer worden, maar helaas… Corona kwam, corona zag, corona bleef en corona annuleerde ongeveer elk leuk plan dat jij en ik voor 2020 hadden. Toch hebben we tijdens de afgelopen maanden al lang genoeg binnen gezeten. Met andere woorden: die vakantiedagen in augustus moesten en zouden nuttig besteed worden aan een andere reis. Die reis zou in geen geval het pretparkniveau van Orlando kunnen evenaren, maar we kunnen ons ook tevreden stellen met andere troeven. Lekker eten met een overdosis gluten, bijvoorbeeld. Of aperitiefdrankjes die met prosecco en een schijf sinaasappel geserveerd worden. En willen die locals per se een hele dag in hun ontblote torso rondparaderen? Tja, dan doen ze dat maar. Al dit moois – en nog veel meer – valt te bewonderen in Bella Italia. Buongiorno.
Florida voelt eind augustus gegarandeerd als een stormachtige heteluchtoven. Onze ontdekking van Galaxy’s Edge en RMC’s nieuwste spektakelstuk had dus ongetwijfeld veel zweterige T-shirts opgeleverd. In Italië is het klimaat wat minder brutaal, al kan het nog steeds ongemeen heet worden. Dat voelen Nick (de Belg), Niek (den Ollander) en ikzelf wanneer we op maandag 17 augustus door Rome kuieren. In de stenen wildernissen van het Colosseum en Forum Romanum zoeken we angstvallig naar schaduwplekjes en ook in het Vaticaan is het puffen geblazen bij 35 graden. De komende dagen worden er vergelijkbare temperaturen voorspeld, maar gelukkig hebben we dan betere kansen op afkoeling. De Romeinse Carabinieri zou het wellicht niet appreciëren als we met een boomstammetje in de Tiber splashten, maar in een pretpark zijn zulke praktijken niet verboden.
Wanneer je de interactieve wereldkaart van coast2coaster raadpleegt, merk je dat Rome verrassend veel rollercoasters in petto heeft. Daar zijn weliswaar een heleboel suffe kinderachtbanen bij, maar ook thrill-fanaten komen aan hun trekken. Het grootste pretpark van de regio ligt in Valmontone, op een goeie veertig kilometer ten zuidoosten van de Italiaanse hoofdstad. Ik doel op het in 2011 geopende Rainbow MagicLand, dat sinds dit seizoen overigens door het leven gaat als MagicLand. En hoewel de naam tegenwoordig wat minder kleurrijk is, bleef het park hoog op mijn verlanglijst staan. Op foto’s zag ik altijd een pretpark met een boeiend attractieaanbod en uitbundige thema’s. Dat laatste wordt overigens meteen bevestigd wanneer we vandaag arriveren. De hoofdboulevard van MagicLand ziet er dankzij de sprookjesachtige gevels immers fantastisch uit. Dat belooft.
Wanneer we arriveren, is het park al ruim een uur geopend. Voor een strategische dagplanning zijn we dus helaas te laat. We besluiten om dan maar op goed geluk het park te ontdekken en zo belanden we bij Le Rapide. Deze raftingbaan van Intamin werd goed verstopt, maar met zijn lengte van 450 meter is het zeker geen kleintje. Bovendien is de inkleding het vermelden waard: Le Rapide kronkelt tussen enorme rotsformaties en mysterieuze decoratie. Het zou allemaal gerust wat opfrissing kunnen gebruiken, maar al bij al ligt deze attractie er prima bij. Daarnaast brengt hij ook voldoende verkoeling in de Italiaanse hitte. Men was niet zuinig met watereffecten en er zitten enkele verraderlijk hoge golven in het parcours. Sterke waterattractie.
Augustus is in vele Europese pretparken een topmaand. Die regel blijkt ook in Italië te gelden, want MagicLand wordt vandaag druk bezocht. Bij Le Rapide moesten we ruim 50 minuten aanschuiven en bij onze volgende stop bedraagt de wachttijd maar liefst anderhalf uur. De rij beweegt tergend traag en van social distancing is er onder de locals geen sprake, dus het zijn 90 lange en frustrerende minuten. Of we daar een topbelevenis voor in de plaats krijgen? Ja, dat wel. We stonden immers in de rij voor Shock, de grootste rollercoaster van MagicLand. Deze X-Car van Maurer Rides kreeg een prominente locatie aan het centrale meer. Met een topsnelheid van bijna 100 kilometer per uur en een hoogte van 35 meter ziet hij er bovendien ronduit imposant uit. De ritervaring overtuigt dan weer vooral dankzij de souplesse en een pijlsnelle, verbazend intense overbanked turn. Ik zie niet vaak sterretjes tijdens een achtbaanrit, maar Shock slaagt daar wel in.
Shock is een krachtige rollercoaster met een hoge herhalingswaarde en de rafting was tof. Maar urenlange wachtrijen trotseren, dat doet niemand graag. We besluiten daarom om in een souvenirshop een zogenaamde MagicPass aan te schaffen. Dit kaartje garandeert snelle toegang tot alle belangrijke rides voor amper 20 euro. Daardoor kunnen we zowel Le Rapide als Shock opnieuw bezoeken, maar ook in de rest van het park wordt onze dag er ongetwijfeld aangenamer door.
Het feit dat de rijen vandaag zo lang zijn, is niet louter te wijten aan de drukte. MagicLand maakt ook enkele moeilijk te verklaren keuzes qua capaciteit. Bij shoot-the-chutes Yucatan zijn er bijvoorbeeld slechts vier boten in roulatie. Omdat er in die boten bovendien zitplaatsen afgesloten werden omwille van het coronavirus, schiet de gewone rij voor geen meter op. Dat is dankzij de MagicPass gelukkig niet langer ons probleem, want wij kunnen haast onmiddellijk instappen. Yucatan blijkt een lange en verrassend fijn gethematiseerde vaartocht, maar perfect is hij niet. Sommige decoratie-elementen hebben namelijk hun beste tijd gehad en vanaf de eerste lifthill kijk je rechtstreeks naar de backstage van het park. Zulke schoonheidsfoutjes zijn spijtig, eens te meer omdat Yucatan er vanaf een afstandje briljant mooi uit ziet. Een extra watereffect zou trouwens ook welkom zijn, want tijdens de rit bleven we alledrie kurkdroog.
Afkoeling bracht Yucatan niet. Dan wagen we graag een nieuwe poging bij dark ride Huntik 5D, waar de airconditioning op volle toeren draait. Met z’n statige façade maakt Huntik alvast een sterke eerste indruk, want het ziet er allemaal schitterend uit. Momenteel wordt de wachtruimte weliswaar stuntelig verlengd door middel van lelijke dranghekken, maar in coronatijden is dat heus geen ramp.
Achter de gevel ontdekken we een attractie à la Spider-Man en Transformers uit de Universal-themaparken. We gaan dus op pad met een motion-based 3D ritsysteem en daar kan je coole dingen mee bereiken. Hoewel het niveau van Huntik niet aan dat van Universal kan tippen, verdient deze attractie dus al bij voorbaat lof. Toch is niet alles rozengeur en maneschijn, want de projectoren haperen soms en de verhaallijn is lastig te volgen als je geen Italiaans begrijpt. Daarnaast vind ik het jammer dat Huntik ook laserguns bevat. Je krijgt daardoor zoveel impulsen dat de schoonheid van de eigenlijke dark ride een beetje verwatert. Dat doen Spinnen-Meneer en de Transformers opmerkelijk beter.
Van themagebieden is er in MagicLand amper sprake, maar sommige attracties zijn wel indrukwekkend op zichzelf. Yucatan en Huntik zijn daar voorbeelden van, maar ook hun buurman Cagliostro overtuigt met een oogverblindende voorgevel. Deze spinning coaster werd vernoemd naar Graaf Cagliostro, een Italiaans avonturier en magiër. Helaas had die graaf blijkbaar geen verstand van binnenhuisinrichting, want het interieur van dit kasteel is een triest tafereel. Het station wordt verlicht door een TL-lamp en de rit bevat nul komma nul thema. Er valt echter net genoeg daglicht binnen om te zien dat er gerust een grotere coaster inclusief decoratie in deze hal zou passen. Cagliostro is bijgevolg een deceptie van formaat. Het lijkt alsof men bakken geld aan de gevel spendeerde, om daarna plots te merken dat het budget op was. Zielige vertoning waar noch MagicLand, noch Maurer Rides trots op mag zijn.
Wanneer ik het over De Vliegende Hollander heb, denk jij wellicht meteen aan een water ride in de Efteling. Toch heeft ook MagicLand een gelijknamige attractie: Olandese Volante. Deze Mine Train werd (toepasselijk) geleverd door het Nederlandse Vekoma en doet als familieachtbaan uitstekend zijn werk. Toch lijdt hij aan twee kwaaltjes die ik wel vaker opmerk in MagicLand. Ten eerste is de baan ondanks z’n centrale locatie nauwelijks zichtbaar van op de wandelpaden. Ik hou van interactie en leuke fotolocaties, maar MagicLand schermt de meeste attracties nogal angstvallig af voor het publiek. Ten tweede is de capaciteit weerom bedroevend laag. Ik schat dat er een wachttijd van ongeveer 45 minuten staat, maar Olandese Volante draait een hele dag met één treinstel. Het laagje stof dat op het tweede voertuig ligt, bewijst dat deze situatie allesbehalve uitzonderlijk is. Jammer.
De Splash Battle slaan we over en een ritje op vrijevaltoren Mystika mag Niek lekker op zichzelf maken. Het zogenaamde Cosmo Academy Planetarium bezoeken we daarentegen met z’n drieën, weliswaar allen met verschillende redenen. Nick gebruikt deze 25 minuten durende filmvoorstelling om wat verloren slaap in te halen, Niek voorziet terzelfder tijd zijn social media van een update en ikzelf probeer (met moeite) de Italiaanse narratie te ontcijferen. Geen idee waarom MagicLand een educatieve film over de kosmos aanbiedt, maar ik moet toegeven dat het theater indrukwekkend is. Er wordt in 4K op een reusachtige koepel geprojecteerd en dat levert schitterende beelden op. Er wordt momenteel trouwens volop gewerkt aan het gebouw, dus hopelijk heeft deze attractie vanaf 2021 meer betekenis.
Ik vertelde eerder dat je in MagicLand geen themazones aantreft, maar dat is niet helemaal correct. In 2019 presenteerde het park namelijk Tonga, een jungle-achtig gebied aan de achterzijde van het domein. Tonga beslaat een stevige lap grond, maar niet alles is gloednieuw. Een heleboel attracties in deze zone (dat zijn vooral simpele molentjes uit de catalogus van Zamperla) waren reeds aanwezig en ze werden enkel van een extra streepje decoratie voorzien. Esplorabruco staat bijvoorbeeld al sinds 2011 in het park, maar hij kreeg recent een verfbeurt en een summier exotisch thema. Helaas blijft deze achtbaan daarnaast enkel interessant voor jonge kids en creditjagers; het is immers een Wacky Worm en die dingen zijn nooit legendarisch.
Het visuele hoogtepunt van Tonga is de in 2019 geopende boomstammenbaan Nui-Lua. Of althans… Nui-Lua zou die blikvanger moeten zijn. Helaas merk je dat MagicLand op budgettaire problemen stuitte toen het deze nieuwe zone creëerde. Het park bouwde in het verleden een prachtige splash, een fantastische rapid river en een erg degelijke Splash Battle, maar bij deze boomstammenbaan ging het helemaal mis. Nui-Lua lijkt een kermisattractie die (ondanks de toevoeging van een papier-maché vulkaan) vooral kaalheid uitstraalt. Geen enkel aspect van deze attractie is groots, behalve… de wachtrij. Italianen zijn duidelijk minder gevoelig aan het saaie uiterlijk van deze ride, want ze staan vanmiddag maar liefst tweeënhalf uur in de rij. Zelfs met onze MagicPass kost het een halfuur om in te schepen. Benieuwd hoe dat komt? Wel… MagicLand heeft tijdens deze drukke dag welgeteld vier bootjes in de baan gezet. ’t Is ongeheurd wat hier gebeurt.
Capaciteit en MagicLand. Het zijn twee begrippen die nauwelijks met elkaar te rijmen vallen. Dat wordt nogmaals duidelijk gemaakt bij familieachtbaan Dune (een Vekoma die op zeshoekige wielen rijdt) en bij een dark ride met de naam Gattobaleno Time Machine. Met een doorstroom van ongeveer twee passagiers per twee minuten, komen we hier op een capaciteit van zestig personen per uur. Geen probleem dankzij onze MagicPass, maar ik lees pure wanhoop in de ogen van al die gezinnetjes in de gewone wachtruimte. Tot overmaat van ramp krijgen ze geeneens een leuke ervaring in ruil. Deze attractie was tot vorig jaar gethematiseerd naar de meisjesachtige Winx Club, maar een verlies van rechten dwong MagicLand ertoe om dat IP niet meer te gebruiken. Het park ging echter voor de makkelijkste oplossing: je krijgt tegenwoordig een VR-bril waarmee je een kinderachtige wereldreis maakt. Nick zet tijdens de rit zijn VR-set kortstondig af en merkt dat alle Winx-decoraties nog gewoon aanwezig zijn. Laat ons vooral hopen dat dit een tijdelijke oplossing is, want met dit fijne ritsysteem (Time Machine hanteert zwevende scheepjes à la Peter Pan’s Flight) kan je zoveel leukere dingen bereiken.
Een vlucht die me meer interesseert, is die van l’Isola Volante. Hoewel deze panoramische attractie een beetje gek in een uithoek van MagicLand staat, levert hij knappe vergezichten op het park en de wijde omgeving. Gratis tip voor iedereen die leuke foto’s hoopt te maken: probeer aan de linkerkant van het platform te geraken. In tegenstelling tot gelijkaardige rides in Gardaland en de Efteling roteert l’Isola Volante immers niet. Bovendien bestaat het platform uit verschillende compartimenten en die zijn niet onderling verbonden. Rare indeling? Absoluut, maar je bent bij deze gewaarschuwd.
We gaan nogmaals op een kletsnat avontuur in Le Rapide en bij zonsondergang wandelen we richting Shock. Met ons voorkruippasje duurt de wachttijd 85 minuten korter dan vanochtend, waardoor de rit nog beter te appreciëren valt. We verlaten MagicLand uiteindelijk rond half negen ’s avonds en dat is later dan ik verwachtte. In tripverslagen van anderen las ik altijd over een verlaten pretpark met nauwelijks wachttijden. Beleefden wij vandaag de enige drukke dag die MagicLand sinds 2011 gekend heeft? Je zou haast vermoeden van wel. En eerlijk gezegd hoop ik ook dat dit een uitzonderlijke situatie was. MagicLand en drukte is immers geen gouden combinatie. De meeste attracties draaien aan minimale capaciteit (vier bootjes op de boomstammenbaan… vier!) en dat blijkt hier de normaalste zaak van de wereld. Geen kwaad woord over het personeel, want zij stonden ons steeds vriendelijk en in uitstekend Engels te woord. Het management lijkt echter regels op te leggen die elk beetje vlotheid uit de operations zuigen.
Trage wachtrijen zijn hier lang niet het enige probleempunt. Ook het themaniveau heeft z’n hoogtes en laagtes. MagicLand is overduidelijk een park dat uitbundig investeert in façades, maar achter die frontjes is het uitzicht vaak minder glamoureus. Attracties als Yucatan, Time Machine en Cagliostro zien er van op een afstandje grandioos uit, maar in realiteit zijn het matige (soms zelfs ontgoochelende) belevenissen. Uiteraard scoort heus niet elke ride even slecht, al zijn het natuurlijk vooral de tegenvallers die blijven hangen.
MagicLand was een van de laatste grote themaparken die op m’n Europese curriculum ontbrak. En jammer maar helaas… ik zal tijdens de komende jaren wellicht geen drang voelen om opnieuw naar Valmontone te reizen. Ik beleefde geen topdag en zonder MagicPass zou de frustratie al snel beginnen opborrelen. Mijn raad aan toekomstige bezoekers is dus simpel: hou de verwachtingen op een realistisch niveau en kom liefst niet op een drukke dag in augustus. Misschien volgende keer toch maar opteren voor Walt Disney World of Busch Gardens Tampa?
Wordt vervolgd in Cinecittà World
Glenneke
