Na mijn lange eerste reisdag en een drukke dag in Arnold’s Park en Adventureland is vandaag vooral een reisdag. Ik word wakker in Des Moines, Iowa en word in de late namiddag bij vrienden verwacht in St. Louis, Missouri. Tussen die twee grote steden ligt geen Interstate, maar wel een vierbaansweg. De navigatie zegt iets meer dan vijf uur tot mijn bestemming en met opnieuw een berg podcasts op de playlist begin ik aan de rit.
Het voordeel van reisdagen zonder echt strakke planning is dat je onderweg spontaan voor dingen kunt stoppen. Halverwege de rit zie ik bijvoorbeeld ineens een bruin bord bij een afslag. Bruine borden geven in Amerika een toeristische bestemmingen of attractie aan en op dit bord staat met enorme letters “AMERICAN GOTHIC HOUSE”. Ik wist niet dat ’t bestond, maar weet meteen wat wordt bedoeld en sla snel af om via een kleine omweg in het kleine dorp Eldon, Iowa aan te komen.
We denken bij beroemde schilderijen in Europa al snel aan de Vlaamse and Hollandse meester of aan de grote Franse en Italiaanse kunstenaars. Terecht, maar ook Amerika heeft haar artistieke klassiekers en een van de beroemdste werken van de twintigste eeuw is het dubbelportret American Gothic dat schilder Grant Wood baseerde op dit huisje in Eldon en twee mensen uit zijn eigen leven: zijn zus en zijn tandarts. Zij poseerden overigens niet voor ’t werk en hij veranderde hun uiterlijk enigszins om faam voor beiden te voorkomen. Dat lukte overigens niet.
Ik zag dit schilderij ooit met eigen ogen in het Art Institute of Chicago, waar het reeds in de jaren ’40 uitgroeide tot een van de populairste schilderijen ooit gemaakt door een Amerikaanse schilder. Het is mede zo geliefd omdat ’t zich door de twee bevreemdende, serieuze karakters zo heerlijk laat parodiëren. Het is meerdere opzichten dan ook de Mona Lisa van Amerika. Daar draait ook ’t naastgelegen museum niet omheen, want ze bieden netjes hun excuses aan dat vanwege Covid-19 bezoekers tijdelijk geen gebruik kunnen maken van de verkleedkist. Heerlijk.
Het schilderij is vernoemd naar 't gotische raampje
Als ik twee uur later de buitenwijken van St. Louis bereik heb ik een uurtje over om lekker te verdoen. Ik had uiteraard al een klein plannetje gemaakt, want niet ver van het huis van mijn vrienden ligt een locatie van de Incredible Pizza Company. Deze buffetketen biedt naast eindeloze pizzaopties ook altijd een grote arcade, kartbaan en op vrijwel alle locaties dezelfde achtbaan aan. Dat is ook hier niet anders en na vijf dollar te hebben afgerekend voor een ritje loop ik snel langs alle pepperoni en cheddar om tussen de flipperkasten een SBF Visa spinning coaster aan te treffen. Ik sta binnen tien minuten buiten, maar ben een wonderlijke bingo rijker.
Een pizzabuffet tijdens een pandemie, ik sla 'm even over
't Is toch een achtbaantje
De volgende ochtend plenst het buiten. We hebben echter geen mogelijkheid om ons bezoekje aan Six Flags St. Louis te verzetten, want je zit dankzij alle Coronaregels aan je reservering vast. Op de buienradar is het beeld ook niet hoopvol. In heel Missouri regent ’t en zal het ook de hele dag regenen. Ach, we hebben Flashpass voor een prikkie aan ons ticket toe kunnen voegen en er is vast wel iets dat we kunnen doen. De tienerdochter van mijn vrienden en ik springen in de auto, ik word vakkundig door de lokale Starbucks drive-through geloodst en we rijden het kleine half uurtje naar Eureka, waar het park in de heuvels aan de snelweg gelegen is.
Tot onze blijde verwondering is het gestopt met hard regenen als we aankomen op de parkeerplaats. Het is 10.15, de attracties openen om 10.30 en we tellen op de hele parkeerplaats exact elf auto’s. Elf, inclusief onze eigen auto trouwens. Onze lichaamstemperatuur wordt bij binnenkomst gemeten, we moeten maskers op, rijen blijven in de attracties tussen iedere groep open en je wordt gevraagd ieder uur een plek te vinden om je handen te wassen.
Serieus, dit zijn alle auto's op de parking bij aankomst
Six Flags denkt: meteen iets verpatsen (mondkapjes) nog voordat we je gezondheid checken
Six Flags St. Louis vliegt door een gebrek aan echt enorme coasters een beetje onder de radar, maar er staan toch negen achtbanen en geen enkele daarvan is een gênante kiddie coaster. Sterker nog, ik vind ’t gebrek aan een baan voor de jongere doelgroep echt een opvallend gemis in het attractieaanbod. Ik heb zelf vier achtbanen op ’t must-do lijstje hier: Mr. Freeze Reverse Blast en de drie houten achtbanen. De andere vijf coasters zijn mooi meegenomen, maar op een dag waarbij onweer en sluiten nog voor opening dreigt moet ik toch keuzes maken.
Reisgenote V. heeft geen parkkaart nodig. “Boek Mr. Freeze op onze Flashpass, dan gaan we eerst naar American Thunder, doen we Mr. Freeze, daarna pakken we The Boss op Flashpass en doen we Screaming Eagle.” Goed plan, alleen blijkt American Thunder nog warm te draaien als we er naartoe sprinten, blijkt Mr. Freeze de ochtend in storing te zijn begonnen en de naastgelegen Justice League-darkride blijft vanwege Covid-19 dit seizoen helemaal dicht. Terwijl mijn buienradar blijft loeien dat ’t ieder moment weer kan plenzen zijn de eerste drie attracties die we proberen dus gesloten. De eerste indruk van ’t park kon weinig slechter, want de paar gezinnetjes die er zijn, zijn in geen velden of wegen te bekennen en het oogt alsof we na sluitingstijd ingebroken hebben.
St. Louis' bekendste gebouw zit in 't logo
In de hoop toch maar eens een open attractie te doen lopen we terug naar de ingang, waar B&M inverted Batman (deze kloon heeft de first drop rechtsom) wel draait. We zijn de enige twee bezoekers in de trein en frontseat is meestal aardig, maar in de miezerregen hadden we gewoon voor rij twee moeten gaan natuurlijk. De volgende achtbaan is de Frankenstein-loopingbaan, die ooit door Arrow werd begonnen en door Vekoma moest worden afgemaakt, genaamd Ninja. Er volgt een pijnlijke rit vol knikken. Gelukkig hoefden we ook hier niet te wachten, stel ik, waarop V. droogjes opmerkt “dat hoef je bij deze op drukke dagen ook niet.”
Twee achtbanen binnen, allebei geen prioriteit, maar de regen is nog altijd licht en tot vooral mijn grote opluchting zien we American Thunder draaien met gasten en hoor ik Mr. Freeze inmiddels ook lanceren. We gaan terug naar het rondje van zojuist en American Thunder, die opende als Evel Knievel, blijkt een hartstikke goede GCI te zijn. Een afwisselende layout met een uitstekende mix van fijne bochten en een paar lekkere toefjes airtime. Het is geen Troy, maar het is een goede woodie die in werkelijk geen enkel klein tot middelgroot pretpark zou misstaan. Het is het eerste lichtpuntje van de dag.
De paar bezoekers die er zijn blijken massaal naar Mr. Freeze te zijn vertrokken en er staan welgeteld drie treintjes aan mensen in de rij. Wij slaan met onze Flashpass, die we voor ’t eerst inzetten, die rij over en pakken frontseat een ritje mee. Ik had van Mr. Freeze Reverse Blast (zoals ie officieel heet) hoge verwachtingen en de baan stelt zeker niet te teleur. Een krachtige achterwaartse lancering, pijlsnel door de tophat, lekker door die bocht en vervolgens tot in de top van de spike en prompt vooruit de hele rit weer terug. Je gaat zo ongekend hard door die tophat dat ik zowel op de heen als terugweg sterretjes zie. Wow, wat een topbaan.
De ligging aan 't inkomplein helpt deze Batman wel hoor
Onding Ninja
American Thunder is een bescheiden topper
Eindelijk!
Het dubbele station van Mr. Freeze
Een unieke en fantastische thrillcoaster!
Deze blijft dit jaar het hele seizoen dicht
Met twee van de vier must-do’s op zak haasten we ons naar de achterkant van het park. Hier torenen zowel The Boss als Screamin’ Eagle hoog boven alles uit. We pikken met onze Flashpass zonder te wachten een ritje op spinning coaster Pandemonium mee. Bij The Boss staat helemaal geen rij, dus de Flashpass laten we voor wat ’t is en we stappen snel in. Ik vrees met grote vrezen dat deze enorme houten baan in een Six Flags-park waarschijnlijk een vervelende ruwe ervaring gaat worden, maar dat valt hartstikke mee en dit is eigenlijk een gigantische houten coaster waar achtbaanfans niet genoeg over praten. Ik ben laaiend enthousiast en zeker door de manier waarop de baan in het tweede deel lekker snelheid houdt is ie echt een topper. The Boss is absoluut een van de betere houten achtbanen die ik de afgelopen jaren deed.
Een paar minuten later zitten we meteen in Screamin’ Eagle. Nog zo’n houten beest en de laatste achtbaan die ik per se in dit park wilde doen. Het gaat verdorie gewoon lukken en dat terwijl we vanaf de takelhelling in de verte letterlijk de bui zien hangen. Op amper kilometers van het park giet het werkelijk, maar de rivier houdt het water voor nu weg en daar maken we optimaal gebruik van. Deze baan was toen ie opende in 1976 de hoogste en snelste achtbaan ter wereld en is de laatste achtbaan ontworpen door John C. Allen. Net als bij The Boss ben ik ook hier aangenaam verrast en dit park heeft duidelijk een stevig budget voor onderhoud. Waar bij The Boss in recente jaren nog een helix werd vervangen door een nieuwe laatste bocht, is ook bij Screamin’ Eagle niet zo lang geleden nog een hoop track opgeknapt. Ik loop niet vaak een Six Flags binnen met het idee “hier ga ik drie soepele en memorabele houten coasters doen”, maar in St. Louis flikken ze ’t gewoon. Hulde hoor.
THE BOSS!
Sfeervol pad richting Screamin' Eagle dit hoor...
Ooit de hoogste drop ter wereld!
V. en ik sluiten een pact. Als we voordat de regen komt alle achtbanen kunnen doen trakteer ik op funnel cake en milkshakes. We zetten ’t op een lopen en springen (opnieuw zonder te wachten) in de minste achtbaan van het park: Boomerang. Een ruwe variant op het baantype waarover ik jullie niets hoef te vertellen.
Rest ons nog een allerlaatste achtbaan: de River King Mine Train, die in 1971 opende als een van de allereerste attracties in wat toen nog Six Flags Over Mid-America was. Toen was ’t een duellerende baan, maar de tweede track is verkocht en via een omweg in Dollywood staat ie nu in Magic Springs in Arkansas. De track die hier nog staat is de typische knik-knak Arrow mijntreinbaan, met een wazige lifthill aan ’t einde en een hoop vage bochten tussen de bomen. Dit is eigenlijk de meest toegankelijke achtbaan in ’t hele park en toch weet ik niet hoeveel kinderen als dit hun eerste achtbaan is meteen weer in iets nieuws stappen.
Niet de beste Boomerang... oef.
Wow, bingo in Six Flags St. Louis. Een beetje nat zijn we wel van de miezerige buien die ieder kwartier overtrekken, maar de storm is nog altijd ver genoeg weg dat achtbanen niet sluiten en we niet doorweekt zijn. We vinden de beloofde funnel cake en milkshakes en zitten onder een parasol om droog te blijven. Op de radar bewegen de meer serieuze buien zich nu wel echt in onze richting en we besluiten naar huis te gaan. Ik had tweeënhalf uur geleden niet durven te hopen op een bingo en toch heb ik alle negen coasters kunnen afvinken. Als ik de Flashpass inlever zegt de jongeman aan de balie “je hebt nog zeven minuten” en hij laat op zijn telefoon zien dat de buienradar een vrij dramatisch beeld schetst.
Het bleken zes minuten en de laatste dertig seconden rennen we in volle sprint over de parkeerplaats om de auto te bereiken terwijl het met bakken uit de lucht komt. Perfecte timing.
Up next: St. Louis Zoo, Holiday World en meer!
