- Maandag 29 juni: Fort Fun Abenteuerland
- Dinsdag 30 juni: Eisenach, Erlebnisrodelbahn Ruhla & Inselsberg Funpark
- Woensdag 1 juli: Freizeitpark Plohn
- Donderdag 2 juli: Dresden & Nationalpark Sächsische Schweiz
- Vrijdag 3 juli: Belantis & Kassel
Sommige thema’s komen in de pretparkwereld opvallend vaker voor dan andere. Draken doen het bijvoorbeeld erg goed. Je vindt de vuurspuwende creaturen in Phantasialand, Djurs Sommerland, Disneyland en op een heleboel andere plekken. Ook farao’s leverden al behoorlijk wat inspiratie. In Chessington, Terra-Mítica en Walibi Belgium komt het Oude Egypte tot leven in een of meerdere rides. Daarnaast lijkt Griekse mythologie een dankbaar thema, iets wat je gerust bij Parc Astérix of Europa-Park mag navragen. Maar wat als je deze drie thema’s combineert? Mix je dan een cocktail die ultiem succes garandeert? Het antwoord op die vraag ontdek ik hopelijk in het laatste pretpark van onze Oost-Duitse trip. Welkom in Belantis, das AbenteuerReich.
Wanneer je de bereikbaarheid van een themapark belangrijk acht, is Belantis al bij voorbaat een winnaar. Voor Fort Fun en Freizeitpark Plohn moesten we nog een tijdje slalommen over kleine baantjes in heuvelachtig gebied, maar Belantis grenst rechtstreeks aan de snelweg. Reistijd tussen Bundesautobahn 38 en de parking van Belantis: een luttele dertig seconden. Ons vooraf aangekochte parkeerticket blijkt helaas een onnodige investering aangezien de slagbomen een hele dag omhoog blijven, maar goed… daar kan ik nog net mee leven. Ik heb daarentegen wel moeite met het feit dat driekwart van de parkeerruimte overwoekerd wordt door kniehoog onkruid. Is de tuinman van Belantis misschien opgegeten door een draak, vervloekt door een farao of kreeg hij het aan de stok met Zeus?
Belantis opende in 2003 en behoort daardoor tot de jongste themaparken van Duitsland. En hoewel het park bij lange na niet zo populair is als Phantasialand of Europa-Park, waren de oorspronkelijke plannen ronduit groots. Iemand maakte me er via Facebook bijvoorbeeld op attent dat een bovenaanzicht van Belantis min of meer overeenkomt met de map van Europa en Noord-Afrika. Open gerust even Google Maps en je zal merken dat de contouren van ons continent inderdaad duidelijk zichtbaar zijn. Zulke details kan ik wel smaken, eens te meer omdat de verschillende themagebieden ook daadwerkelijk in de juiste regio geplaatst werden. Knap!
Twee themagebieden horen niet helemaal in het plaatje thuis. Dat zijn de Mexicaanse zone en het zogenaamde Schloss Belantis, dat de toegangspoort tot het park vormt. Dit kunstig geschilderde kasteel is een opvallende verschijning van op de parkeerplaats. Het straalt zelfs een tikkeltje Disney-magie uit… voor heel even dan toch. Want zoals wij het in Antwerpen zouden zeggen: Schloss Belantis is schoon van ver, maar ver van schoon. Wanneer je dichterbij komt, stralen dit gebouw en het bijhorende plein vooral vergane glorie uit. Een fonteintje, wat wapperende vlaggetjes of een aantal boompjes zouden hier wonderen kunnen doen. Ik zie veel mogelijkheden, maar in de huidige omstandigheden is Schloss Belantis niet de plek waar je ’s middags gezellig een terrasje komt doen. Op dat terrasje mag de (al dan niet opgegeten/vervloekte) tuinman trouwens ook eens langskomen.
Aan het uiteinde van de hoofdboulevard liggen enkele kinderattracties. Niks bijzonders en qua thema ook helemaal niet zo mythisch als je van Belantis verwacht, maar wel prima voor de doelgroep. Nick en ikzelf rekenen onszelf echter bij de doelgroep ‘creditjagers’ en daarom wandelen we al snel door naar Reich der Sonnentempel. Dit Mexicaanse gebied opende in 2010 en het is de thuishaven van twee achtbanen. Eentje daarvan – de zogenaamde Huracanito – is echter verboden terrein voor de doorsnee achtbaanfan. Je moet namelijk kleiner dan 1.20 meter zijn en je gewicht moet onder de veertig kilo liggen. Hoewel ik niet fors gebouwd ben, gaat deze credit dus alsnog aan mij voorbij.
Gelukkig heeft Huracanito een grote broer die ons wel met open armen verwelkomt: Huracan. Deze knalrode Euro-Fighter is een opvallende verschijning aan de skyline van Belantis, maar dat garandeert helaas geen briljante ritervaring. Huracan bevat namelijk zowat alles wat ik als storend ervaar tijdens een achtbaanrit. Een oncomfortabele verticale lifthill? Aanwezig. Een onnatuurlijk aanvoelende lay-out met brute knikken? Check. Zware schouderbeugels die elke schok omtoveren tot een pak rammel voor je oren? Double check. Een wachtrij is er vanochtend niet en een superlief personeelslid stelt dus voor om meteen nog een ritje te maken. Haar glimlach werkt aanstekelijk, maar wij bedanken vriendelijk. Huracan ziet er dan wel spectaculair uit, maar ik heb geen drang om deze achtbaan óóit opnieuw te doen.
We steken het water (lees: de Atlantische Oceaan) over en belanden in een indianendorp. Dit is een nogal doods parkgedeelte waarin een Huss Frisbee de enige blikvanger is. We zien daarnaast enkele lege tipi’s en we wagen ons aan het Pfad der Mutigen. Dat klinkt als een avontuurlijke queeste, maar in realiteit noemen we dit beter het Pfad der Verschwundener Gärtner. Wat is er toch aan de hand met die tuinmannen in Leipzig?!
Jongens jongens… Glenn is weer negatief hè. Maar wees gerust: de westelijke parkhelft waar ik zonet over vertelde, is sowieso het minst interessante deel van Belantis. Wanneer we themazone Insel der Ritter betreden, worden de sfeer en het themaniveau immers opmerkelijk beter. We stellen vast dat het labyrint en het Mad House gesloten blijven omwille van de geldende coronamaatregelen, maar de topattractie van dit ridderdorp draait wel zijn rondjes. Ik heb het over Drachenritt, de enige achtbaan die tezamen met het park opende in 2003. Dit is een Bobsled Coaster van Gerstlauer, net zoals G’Sengte Sau in Erlebnispark Tripsdrill. En niet alleen het type is identiek, maar ook de decoratie vertoont gelijkenissen. Drachenritt kronkelt namelijk langs en dwars door een kasteel, al is dat bouwwerk hier wat minder imposant dan in Tripsdrill. De lay-out hoeft er echter niet voor onder te doen: Drachenritt is lekker soepel, hij duurt lang genoeg en de rit is afwisselend. En oh ja, je wordt op het einde inderdaad opgeslokt door een drakenkop. Dat tuinmanmysterie is dus meteen opgelost.
Insel der Ritter riep een middeleeuws sfeertje op en het aanpalende Land der Grafen doet eigenlijk exact hetzelfde. Je vindt hier een Huss Condor – een van de weinige resterende versies in Europa, trouwens – en een bootjesglijbaan, al is het voor ons vooral een plek om te lunchen. We nemen plaats op een gezellig terras tussen schattige gevels en we wanen ons haast in het Moyen Age-gedeelte van Parc Astérix. Het themaniveau van Belantis is niet overal even consistent, maar Land der Grafen mag gezien worden.
Als je Poseidon heet, dan worden er grootse attracties naar jou vernoemd. In Islands of Adventure is Poseidon’s Fury bijvoorbeeld een show met speciale effecten en in Europa-Park is het een hyperpopulaire waterattractie. In Belantis moet de Griekse god van de zeeën met minder gelukkig zijn: hier is Poseidons Flotte namelijk een jet ski-molen van Zierer. Dat zijn leuke apparaten en ik doe ze altijd graag, maar helaas heeft deze versie totaal geen interactie met de toeschouwers. Poseidons Flotte heeft een afgelegen locatie en je kan dus geen nietsvermoedende passanten nat maken… jammer hè?
Het Grieks gethematiseerde Strand der Götter telt vijf attracties en bij vier daarvan moet je zelf de handen uit de mouwen steken. Poseidons Flotte is er eentje van, maar verder zijn er ook Götterflug (een vliegtuigmolen waarbij je overkop gaat door met de vleugels te wapperen), Flug des Ikarus (een DIY kabelbaan) en Säule der Athene (een vrijevaltoren waarbij je jezelf naar boven moet trekken). Echt geen zin om iets te doen? Dan is Fahrt des Odysseus je enige alternatief. Deze rustige bootvaart duurt ongeveer een kwartier en hij levert dus een welgekomen rustpauze op. Helaas varen deze scheepjes voornamelijk over open water, waardoor het thematische aspect van de attractie niet goed uit de verf komt. En de ene dark ride-scène waar we doorheen varen… tja, daar kunnen we maar beter geen woorden aan vuil maken.
Themazone Küste der Entdecker slaan we zonder spijt over. Dit gebied werd gedecoreerd naar het Iberische schiereiland, maar hij bestaat uit amper twee standaard opvulattracties. Het zogenaamde Tal der Pharaonen kunnen we daarentegen niet missen, want hier staat de meest legendarische ride van het ganse park. Al sinds Belantis opende, staat vooral die enorme Egyptische piramide in mijn geheugen gegrift. Welke ongelooflijke dingen gebeuren daarbinnen? Hoe geraken de bootjes van de bijhorende waterattractie op het hoogste punt? En hoe nat word je van de 25 meter diepe afdaling die daarbij hoort? Het heeft me altijd beziggehouden. Vandaag krijg ik de antwoorden bij Fluch des Pharao.
Antwoord één: zoveel bijzonders gebeurt er helaas niet in de piramide. Na een zigzaggend vaargedeelte in de buitenlucht, bereik je daarbinnen namelijk quasi meteen de drop. Er is een piepkleine dark ride-scène, maar ik had er meer van verwacht. Antwoord twee: Hafema installeerde een verticale lift. Antwoord drie: heel nat worden wij vandaag niet, wat ik omwille van het frisse windje als een positief ding ervaar. Al bij al is Fluch des Pharao een prima attractie, al zat er duidelijk meer potentieel in. Een extra dark ride-scène in de piramide, wat meer thema in het buitengedeelte of vaartuigen die een minder rubberboot-achtig uiterlijk hebben? Ik zou het allemaal toejuichen.
De indoor wachtruimte van Fluch des Pharao ziet er best goed uit, maar de leukste rij van het park vinden we bij de buurman. Cobra des Amun Ra bevat immers een geslaagde walk-through met duistere gangen en mysterieuze effectjes. Knap werk van Belantis, maar de eigenlijke attractie is helaas kaler dan kaal. Deze familieachtbaan raast over een grindvlakte en de zandkleurige rails voegen helaas weinig variatie toe aan het kleurenpalet. Ik besef dat Egypte en de woestijn nauwelijks vrolijker zijn, maar kom op… hier was toch meer mogelijk? Puur als coaster is Cobra des Amun Ra echter uitstekend. Hij is soepel en de snelheden liggen verrassend hoog. In dit park waar alleen maar Gerstlauer-achtbanen staan, is dit wellicht mijn favoriet.
Het is nog vroeg in de namiddag wanneer we ons rondje door Belantis afsluiten. We deelden het park vandaag met hooguit een paar honderd andere bezoekers en tja… dan ben je snel voldaan. Hoewel ik Belantis geen tegenvaller vond, is het toch een themapark met hoogtes en laagtes. Mijn meest positieve commentaren gaan over het personeel, want de crew is hier ongelooflijk vriendelijk. Belantis scoort dus hoge punten op een vlak waar het 90 kilometer zuidelijker gelegen Freizeitpark Plohn moeilijkheden mee heeft. Toch doet Plohn het op zowat alle andere vlakken opvallend beter. Het attractieaanbod van Belantis heeft enkele leegtes en de themagebieden presteren niet allemaal op hetzelfde niveau. Vooral de later toegevoegde parkgedeelten lijken kwalitatief een stapje terug te gaan. Da’s jammer, want het oorspronkelijke idee achter dit geschiedkundige themapark was fantastisch.
Leveren draken, het Oude Egypte en Griekse mythologie een waterdichte garantie op een topervaring? Neen, wat mij betreft helaas niet. Als je ooit in de buurt van Belantis bent en nood hebt aan Gerstlauer-credits, dan kan je hier gerust enkele uurtjes doorbrengen. Indien je echter zoekt naar een kwalitatieve ervaring, dan zou ik m’n centen eerder in andere parken investeren. Er heerst hier een wil om de dingen goed te doen, maar het toebedeelde budget is wellicht ontoereikend om die plannen te verwezenlijken. Of ik ooit nog in Belantis kom? Ik acht de kans op dit moment uiterst klein. Tenzij ik geen hotel kan vinden om de nacht door te brengen, natuurlijk...
Glenneke
