Soms weet je dingen voor elkaar te krijgen waarvan je eerder had gedacht dat het nooit daadwerkelijk zou lukken. Een week na de zomervakantie (die van 2018) was daar plots het plan om een pretparktrip te gaan doen. Iets wat we beiden immers nog altijd een keertje wilden doen. Zelfs al leken er nog meer dan genoeg jaren te komen waarin dit plan tot uitvoering gebracht kon worden, bleek niets minder waar. Bijna een jaar later vinden we onszelf op Schiphol, bestemming Helsinki.
• [10-08-2019] Linnanmäki
• [12-08-2019] Gröna Lund
• [14-08-2019] Kolmården
• [16-08-2019] Liseberg
• [18-08-2019] Tusenfryd
• [21-08-2019] Tivoli Gardens
Vroeg op staan voor een dagje pretpark, wie kent het niet? Het is eigenlijk wel gewoonte. Af en toe om op tijd voor de deur te staan, maar vaak genoeg omdat de weg erheen gewoon lang duurt. Voornamelijk omdat ik als student geen auto heb (of regel) en dus lekker het OV pak. Ook nog goedkoop dat. Voor een dagje Efteling, Toverland en Walibi is opstaan tussen 5 en 7 slechts een ongemakje. Ik vind met de trein reizen niet eens zo erg, mits er geen intense vertraging optreedt. Nog even bijslapen waar nodig, rustig je anticipatie opbouwen en genoeg tijd voor een goed gesprek met je vrienden. Dat relaxte zit er vandaag helaas niet helemaal in. De trein is namelijk in het Zweeds. Vandaar ook dat we een kwartier van te voren op het perron staan. Het verkeerde welteverstaan. Vriendelijk personeel voorkomt dat we alvast de trein naar Kopenhagen pakken, en wijst ons naar het juiste perron. Dat is niet het enige probleem met de reis vandaag. We gaan vandaag namelijk niet naar een pretpark, we gaan naar de dierentuin. We gaan klieren in Kolmården Djurpark.
Het begin daar gelaten, verloopt de reis eigenlijk best soepel. Het OV in Zweden is strak geregeld, alles is op tijd, en door het stalken van een medewerkster pakken we ook direct de juiste bus. Om half 8 zaten we in de eerste trein, om 10 uur staan we voor de ingang van het park. Met onze tickets voor Gröna Lund krijgen we ook nog een flinke dot korting op de entreeprijs, de parken zijn van dezelfde groep namelijk. Na door de poort te zijn gestapt groet het entree gebied ons met wat knallers van Two Steps From Hell, en voor we weten staan we op de roltrap de eerste (geologische) heuvel op. Alles wijst er op dat vandaag een geweldige dag gaat worden.
Ik ga eigenlijk niet zo vaak naar dierentuinen. Sterker nog, de laatste keer voor 2019 dat ik er in eentje was in 2015. Dat was Busch Gardens Tampa, en dus niet eens een volwaardige dierentuin. Door wat toevalligheden wil het echter zo zijn dat ik deze zomer 3 dierentuinen heb bezocht: Artis, Antwerpen en dus Kolmården. Spoilers: Kolmården was mijlenver het beste. Getuige ook het feit dat ik op deze dag alleen al meer foto’s heb geschoten dan de vorige 4 dagen samen! Ik ga dan ook voornamelijk de foto’s voor zich laten spreken dit report, met af en toe wat tekst erbij.
Geheel voorspelbaar zijn we inderdaad direct doorgelopen naar Wildfire. De baan ligt achterin het park, en dat vereist een aardige wandeling. Met aardig bedoel ik toch snel 10 minuten wandelen, al dan niet meer. En het is geen Efteling, je schaalt hier de ene naar de andere heuvel. Daar neem ik maar al te graag genoegen mee, alleen al vanwege de ligging die het Wildfire bezorgt.
Wildfire staat nu fier tweede in mijn lijst achtbanen (Steel Vengeance is niet zo makkelijk van de troon te stoten merk ik deze trip). Ondanks dat de baan namelijk de elementen aaneenrijgt, duren ze allemaal lekker lang, met dan af en toe wat positief RMC geklier erin. Je kunt relatief gezien echt genieten van de elementen, iets wat voor mij Untamed toch minder maakt. De 46 meter hoge zero-g stall, de enorme overbanked turn, de heartline roll die je uiterst traag over een rots trekt. Poh. Ik zou uren kunnen typen over deze baan (over meerdere overigens), maar eerlijk gezegd, hoe hoger ze in mijn lijstje staan, hoe minder recht ik er aan kan doen.
Na ons eerste ritje is het vrij leeg in het station, dus blijven we zitten. Na dit ritje gaat er iets mis met de beugels en wordt ons gevraagd of we nog een ritje willen doen. Iedereen in de trein stemt direct in, dat wordt dus drie op een rij. Mij hoor je niet klagen.
Het Station heeft veel leuke details
Maar goed, we zijn hier in een dierentuin, we moesten uiteindelijk Wildfire achter ons laten. We kwamen toevallig aan bij de vogelshow toen deze begon. We hadden geen geweldige plekken, ik begreep niks van het verhaal en vroeg me af of ze wel rechten hadden voor de muziek, maar het zag er best tof uit. Daarna zwierven we een beetje verder door het park, niet echt wetend waar we terecht zouden komen. In vergelijking met Artis zijn de verblijven enorm, dus soms is het even zoeken. Maar de omgeving van het park maakt het rondlopen heel erg fijn! Tenminste, totdat een regenbui ons verplichtte tot lunch.
Die vogels zijn vrij moeilijk op de foto te krijgen
Het tijgerverblijf was denk ik het mooiste
Uiteraard doen we hierna een rondje Wildfire. Nat is de baan nog beter, sodeju! Veel hoef ik verder niet meer over de baan te zeggen, dus we gaan gauw verder naar de andere topattractie van Kolmården. Dat is een kabelbaan. Hahaha dat had je niet verwacht hé?
Ahem.
De kabelbaan vorm een beetje de safariroute van het park. Twintig minuten lang zweef je over allemaal verschillend verblijven, met super veel dieren. Daarnaast is het uitzicht overweldigend, met als kers op de taart de hoeken die je krijgt van Wildfire. Man wat is dit park prachtig.
Voor de rest zien we vandaag nog mensen met stokstaartjes zitten. Doen we een verrassend leuke kinderbaan in een zo mogelijk nog leuker kindergebied. De operator is trouwens ook super enthousiast, ik heb me nog nooit zo pumped gevoeld voor een kinderbaan.
Daarnaast zien we meer dieren. Kijken we naar het voeren van de tijgers en doen we een vreemde Dolfijn in de bijt. De Delfinexpressen ligt er weliswaar verzorgt bij, maar mist een beetje de finesse die de rest van het park wel lijkt te hebben. Achja, voor je bingo moet je iets.
De dag sluiten we af met -je kunt het al raden- Wildfire. Een laatste ritje frontseat, net voor sluitingstijd. Dat zijn vaak de beste en meest onvergetelijke ritten die je kunt hebben. En dus, na rit nummer 9 -ofzo- begint de lange weg naar het hotel. Na de ingang terug te hebben gevonden is het toch even afscheid nemen van het park. Ware het niet dat het nog steeds voornamelijk een dierentuin is, dan was dit waarschijnlijk direct mijn nummer één park geworden. De ligging is absoluut fantastisch, het zou zo een nationaal park in de VS kunnen zijn. Zelfs al is het dat niet, het park is het bezoeken nog steeds meer dan waard, niet alleen vanwege Wildfire (wel grotendeels). Maar goed, het sentiment moeten we hier achterlaten. Van achteraan het park naar hier komen was namelijk slechts het begin van de nog lange reis terug naar Stockholm.
