Wat vooraf ging:
Japan: eeuwenoud én hypermodern
Tokyo DisneySea: Expeditie Pretparkperfectie
Tokyo Disneyland: prachtig jaren tachtig!
Donderdag 24 en dinsdag 29 oktober 2019
Het voelt een tikje ondankbaar om dit report te beginnen met een ander park, maar de waarheid is glashard: Tokyo DisneySea is zonder enige twijfel de grote ster van het Japanse Disneyduo. Dat werpt de vraag op wat we met het naburige park aan moeten. Welkom in Tokyo Disneyland!
Welke van de twee parken first-timers als eerste zouden moeten bezoeken is nog immer voer voor vele discussies. Mijn lover was al eens in Tokyo en voor hem maakte het allicht minder verschil, maar ik wilde graag beginnen bij het begin - dat is immers een hele goeie plek om te beginnen, aldus Maria von T. - en was bang dat de oudere van de twee tegen zou vallen na het spektakel dat de jongste telg presenteert.
Zo gebeurt het dat we onze eerste dag in het resort in de stralende zon beginnen… onder de glasharde overkapping van World Bazaar. De Japanse versie van Main Street U.S.A. wordt beschermd tegen weer en wind en in combinatie met de pannenkoekplatte glimmende vloer en de detailloze façades waan ik me in Las Vegas. Gelukkig staat het kasteel tot haar taille in de steigers, dus er is geen enkele reden om tot aan het einde van de straat door te sjokken. Imagineers voorzagen dit klaarblijkelijk, want er werden twee zijstraten voorzien voor een voortijdige ontsnapping. Pfieuw!
Als de maan al aan de hemel prijkt keren we terug en ontdekken we het hoogtepunt van deze themazone. Restaurant Hokusai, genoemd naar de wereldberoemde prentenkunstenaar, biedt authentiek Japanse delicatessen in een ingetogen maar tijdloos Japans decor dat naar verluid sinds de opening in 1984 niet meer veranderde. Als extra bonus is het leukste souvenir van het hele resort hier te koop. Het kleine keramiekje waarop eetstokjes rusten herinnert ons thuis bij elk Oosters diner weer aan Disney.
Zoals gezegd vluchten we vlot uit de Vegasverlakkerij van World Bazaar. We glippen rechtsaf en komen midden in Tomorrowland terecht. Wacht, wacht, wacht… Tomorrowland!? Dit voelt eerder als Yesterdayland! De blauwe betonvloer, bleke gebouwen en hexagonale vormen deden gasten in de jaren '80 vast verlangen naar de toekomst - en de kitschliefhebber in mij kan er stiekem nog steeds van genieten - maar heden ten dage oogt deze themazone vooral hopeloos gedateerd. Gelukkig doet Yesterdayland het op attractiegebied stukken minder slecht.
De populairste attractie is op afstand Monsters, Inc. Ride & Go Seek. Met ’n Fastpass knippen we de wachttijd van de ervaring af en lopen we de bekende filmfabriek binnen voor een potje verstoppertje-met-monsters-en-zaklampen. Het flinterdunne verhaal wordt ingevuld in kleurrijke scenes die boordevol toffe special effects zitten en zo van deze attractie een bescheiden topper maken. De slechterik eindigt in de vuilnisverpletteraar, eind goed, al goed, pure fun!
Space Mountain is het centrale icoon van dit themagebied en de kegelvormige koepel lonkt. Voor we in mogen stappen, echter, voltrekt zich het meest bizarre moment dat ik ooit meemaakte in eender welk Disneypark. We worden bij de ingang door een cast member tegengehouden en zo goed en zo kwaad als het kan legt hij samen met een collega uit dat we misschien te lang zijn voor de ruimteraketjes. We gaan ervan uit dat we in een testzitje plaats moeten nemen en we lopen braaf achter de medewerker aan via een zijdeur het gebouw in. Maar dan… knippert het TL-licht aan… en blijkt dat het testzitje bestaat uit… een uitgerangeerde trein in de remise van Space Mountain!? De behulpzame medewerker trekt de raket naar ’n kort stalen trapje en knikt goedkeurend zodra we ons er wat ongelovig in hebben weten te vouwen. Ondertussen razen aan de andere kant van een kort zwart gordijn talloze treinen voorbij en krijsen medebezoekers in extase, als ware het een surrealistische vooruitblik op het plezier dat komen gaat. Getest en goedgekeurd!
Naast Space Mountain wordt druk gebouwd aan het dorp uit Belle en het Beest en de contouren van Gastons taverne en het kasteel van het Beest beloven veel goeds. Totdat de schuttingen worden weggehaald, moeten we ons echter vermaken in dat andere beroemde Disneydorp, Toontown. Ik vind cartooneske vormen en primaire kleuren over het algemeen een behoorlijk luie ontwerpkeuze, maar in Mickeys woonplaats past het als gegoten. De daadwerkelijke ster van Toontown is echter niet de muis waar het allemaal mee begon, maar het konijn dat ons redt uit de klauwen van een bende wezels die alle tekenfilmfiguren uit wil gummen. Roger Rabbit’s Car Toon Spin, in mijn ogen één van Disneys meest ondergewaardeerde darkrides, is krankzinnig onnavolgbaar en chaotisch tof.
Over darkrides gespoken: om het hoekje ligt Fantasyland. Hier verzamelden de bazen van Tokyo Disneyland vier legendes zij aan zij, als ware ze aan het kwartetten. De eerste is misschien wel de meest illustere van het gezelschap. We stappen met Fastpass in onze knapzak een opengeslagen boek binnen en belanden zo in de vrolijke wereld van Pooh’s Hunny Hunt. Ik ben groot liefhebber van rides waarin het ritsysteem integraal onderdeel is van het verhaal en dat is hier op sublieme wijze gelukt. We drijven, draaien en stuiteren in onze honingpot door het bos en dansen op het hoogtepunt samen met een stuk of tien andere potten door de bonte dromen van Pooh. Het is in mijn ogen niet de ab-so-lu-te we-reld-top-per die anderen er soms van maken, maar de rit is uitbundig vrolijk, de dynamiek is uniek en de herhalingswaarde ligt torenhoog. We zullen nog een paar keer op honingjacht gaan en telkens met een grote glimlach uitstappen.
De andere darkrides zijn oude bekenden. It’s A Small World is een klassieker die niet mag ontbreken maar het retro design van de attractie benadrukt net te veel dat deze versie in het verleden bleef plakken en op buurman The Haunted Mansion rust een vloek - ik reis het liefst in het najaar en ben dus nog nooit een Haunted Mansion zonder die ellendige Nightmare-Before-Christmas-overlay tegengekomen. Weg ermee, de prullenbak in!
Tussen deze twee tachtigerjarentoppers ligt buffetrestaurant Queen of Hearts Banquet Hall, regelrecht uit Wonderland. Het hysterische hof van de Hartenkoningin is een wervelwind van kleuren en vormen en serveert heerlijke Japanse versies van Westerse klassiekers. Toch kan deze aanval op de zintuigen niet verbloemen dat Fantasyland in Tokyo bestaat bij de gratie van platte gevels op een vlakte van groen beton. Net als Tomorrowland voelt het allemaal ’n beetje oubollig. Ik kom hier pas weer terug als ze een koddig dorpje, een restaurant met tafelbediening en een topdarkride toevoegen!
Weg weg weg uit deze vergane glorie - als het al ooit glorie was - weg weg weg naar Critter Country! In tegenstelling tot Fantasyland is dit een samenhangend en overtuigend themagebied dat door hoogteverschillen en vergezichten over the Rivers of America veel groter lijkt dan dat het daadwerkelijk is. Bovendien werd in de heuvelen een knus restaurant ingegraven. Grandma Sara’s Kitchen past naadloos in Critter Country en is qua setting en sfeer één van de leukste restaurants van het park.
Als kers op de taart is naast, onder en over dit restaurant een attractie van wereldniveau te vinden: de vierde darkride in het kwartet tegen de achterrand van het park is namelijk niemand minder dan Splash Mountain. Ik geloof dat we bij het krieken van de dag - op weg naar onze Fastpass voor Pooh - al een ritje maakten, maar we slenteren enthousiast weer het grottenstelsel annex de wachtrij in. Deze keer worden we er als lange slungels uit gevist om de zeteltjes te testen in het uitstapstation, maar gelukkig past ook nu alles tot op de millimeter. Splash Mountain is pure pretparkperfectie en heeft alles wat ik van een superster verwacht: de attractie biedt een magnifieke mengeling van thematiek, verhaal, opbouw, spetterende darkridescenes en spannende thrillmomenten in een avontuur van precies 10 minuten. En dat voor dertig jaar ouwe troep!
Nog immer uitkijkend over the Rivers of America huppelen we zo Westernland binnen, de hertaalde naam voor wat wij Frontierland zouden noemen. We ontsnapten in Critter Country even aan het gevoel van de jaren tachtig, maar hier zijn ze in full swing terug - op de beste manier denkbaar! Country Bear Jamboree (in de vakantieversie) is een klassieke animatronic-show en dat attractietype is al zo’n veertig jaar uit de mode, maar Tokyo Disneyland bewijst dat zulke passieve en toch lijzige ervaringen met voldoende onderhoud en genoeg liefde nog niets aan kracht hebben ingeboet. Country Bear Jamboree is stiekem mijn guilty pleasure en ik wil niets liever dan een handtekening van Trixie!
We genieten van Japanse curry - een must! - in de behaaglijke setting van Hungry Bear Restaurant, flaneren in de zonnestralen langs de strakgelakte houten gevels en steken met een vlot the Rivers over naar Tom Sawyer Island. Zulke ontdekplekken staan niet op het billboard en trekken geen enkele bezoeker extra, maar ze zijn voor mij juist daardoor een keurmerk voor kwaliteit. Ik stuur m’n logosticker naar Tokyo!
Westernland bestaat in Japan slechts uit een wijdse T-splitsing. Desalniettemin weet de grootste publiekstrekker zich redelijk schuil te houden aan het einde van een doodlopend stuk paarsig beton. Big Thunder Mountain Railroad, ons allen wel bekend, is de tweede en laatste grote achtbaan in het attractiearsenaal. De rit lijkt hier ’n snufje kalmer dan de Europese en Amerikaanse tegenhangers - de naburige Tower of Terror had 'last' van eenzelfde mankement - maar dat mag de pret niet drukken. Big Thunder Mountain is wat mij betreft in alle incarnaties ’s werelds best gethematiseerde en geënsceneerde achtbaan en daar mag een mens mij ’s nachts voor wakker maken.
Achter en onder Big Thunder Mountain tuft nog een tweede locomotief. De stoomtreinen van de Western River Railroad leggen een ontspannen ronde langs de oevers van the Rivers of America af en trakteren je zo op zalige vergezichten. Bovendien frotte Disney een verrassing in de reis die nog meer naar de jaren ’80 doet verlangen dan een animatronic-show: we passeren namelijk een heus dinodiorama! Kneuterig, kitscherig en geenszins op paleontologische kennis gestoeld, maar een klein feestje op zich.
Hoewel de Western River Railroad de meeste meters in Westernland aflegt, vertrekken de treinen vanuit een statig koloniaal station in de jungle van Adventureland. We bewaren het beste voor het laatst: dit gebied spreekt qua thematiek tot de verbeelding en is in Tokyo veruit de weelderigste zone in de landenwaaier. De groene betonvloer wordt overschaduwd door groene bomen en er zijn meer straatjes en steegjes dan in de rest van het park bij elkaar. Ook hier ontkomen we echter niet aan een flinke dosis antiek.
The Enchanted Tiki Room: Stitch Presents Aloha E Komo Mai is het bewijs dat mijn beweringen over Country Bear Jamboree niet helemaal kloppen - maar dat ligt voor het grootste deel aan het feit dat ik Stitch persoonlijk niet zo’n interessant karakter en net hij de enige animatronic blijkt die in deze "animatronic"-show de moeite waard is. Gelukkig worden we terstond uit onze sluimerstand getrokken door een hysterische Japanse skipper in één van de riviersloepen van de Jungle Cruise. We verstaan geen woord van d’r gegil en ik vind het stiekem jammer dat we daardoor de belegen humor van deze attractie missen, maar de riedel aan grappen is ongetwijfeld te kopiëren uit Amerika. Deze versie werd door middel van een knap staaltje projection mapping trouwens regelrecht de 21e eeuw in getrokken en mag zich met recht een klassieker noemen.
Over klassiekers gesproken: over de paden van de buitenpost in het oerwoud slenteren we de lanen van New Orleans in, regelrecht naar Pirates of the Caribbean. Naast de buitenbekleding werd ook de binnenkant min of meer overgenomen van het origineel - sterker nog, in Tokyo roepen de piraten op de veiling nog steeds om de redhead en daarmee is deze versie zowat origineler dan het origineel. Hoewel ik de scenevolgorde en plaatsing van de drops in Frankrijk verhaaltechnisch waardeer, vind ik de sfeeropbouw in Amerika in het geheim beter. Maar soit, muggenzifterij. Pirates is tijdloos voortreffelijk en dat is in Japan niet anders. Nog een keer!
We hebben twee hele fijne dagen beleefd in Tokyo Disneyland. Het park is practically perfect verzorgd - aldus Mary P. -, de cast members zijn uitzonderlijk vriendelijk en het horeca-aanbod is van simpele snoep tot sjieke banketten excellent. Maar toch… ik kan het gevoel niet van me afschudden dat ik bij vlagen in ’n verouderd greatest-hits-album van Disneytoppers wandel. Ik ben blij dat we in het oudste park van het resort begonnen - Maria von T. had gelijk! - want na de pracht, praal, glitter en glamour van DisneySea was dit denk ik een wat koude kermis geweest.
Als de avond valt, staat er nog een laatste hoogtepunt op de agenda: Tokyo Disneyland Electrical Parade Dreamlights. Zoals we in Japan inmiddels gewend zijn, is deze parade een voortreffelijk onderhouden en her en der ge-update spektakel… uit 1985. Dat maakt de talloze campy lampjes en uitzinnig kitscherige muziek niet minder betoverend, maar het vat Tokyo Disneyland wel in één momentopname samen. Prachtig jaren tachtig!
