Al sinds mijn vertrek uit Nederland kijk ik jaloers naar alle tripreports van rodeltrips naar spitse Alpen en glooiende groene Duitse heuvels met tussendoor bier, bratwurst en schnitzelf en lachend met je vrienden de berg af. Ik ging in de zomer van 2016 echter op mijn eigen rodeltrip en zoals meestal was dat met al met mijn vrienden (alleen).
Grace was die zomer namelijk geselecteerd om met Team USA naar de Olympische Spelen in Rio de Janeiro te gaan en samen met haar team werd daarop voorbereid in 't veel koelere Hannover in New Hampshire. Daar staat de Ivy League-universiteit Dartmouth en hun prachtige boothuis is het vaste zomerverblijf van de nationale damesroeiploeg. Het gastgezin van Grace heeft mij voor de Fourth of July uitgenodigd en ik besluit de dag ervoor voor dag en dauw te vertrekken om een paar veraf gelegen achtbanen en alpinecoasters aan mijn lijstje toe te voegen.
Na een uurtje of zes rijden kom ik vanuit New Jersey, waar we in die tijd woonden, aan op de grens met Maine. In het toeristische stranddorp Old Orchard Beach kun je Palace Playland vinden en in 't naastgelegen dorpje Saco staat Funtown Splashtown. Omdat mijn ervaring is dat veel strandparkjes pas in de middag hun attracties aanzetten, sla ik eerst af richting Funtown Splashtown.
Mijn eerste indruk is een gezellig familieparkje met genoeg groen. Er staan hier twee achtbanen om af te vinken (ook nu, vier jaar later) en de eerste is een standaard muisbaan. Een rij is er niet, dus ik ben mijn dag alvast goed begonnen. Na een wandelingetje langs de standaardcollectie aan kermisattracties (vaak ook verplaatsbare modellen) kom ik aan de andere kant van het park bij de achtbaan waar ik hier echt voor was.
Excalibur is een stevige Custom Coasters International baan die in een groter park ook niet misstaan zou hebben. Ook hier staat geen rij - iedereen is in 't Splashtown-waterparkdeel - en ik maak een paar rondjes. Een flinke drop en een verwarrende maar leuke layout volgen. De airtime stelt een beetje teleur, maar hij knalt lekker zo op de vroege ochtend. Die dag zelf denk ik dat dit mijn vijfhonderdste achtbaan is, maar ik blijk achteraf een sukkel die een jaar eerder ergens anders vier achtbanen is vergeten in te vullen op Coaster-Count, dus dit is gewoon nummer 504.
Tijd om me vijf minuten verderop te verplaatsen en eens te kijken in Palace Playland.
Van een paleis blijkt nergens sprake en het park is meer nog dan Funtown een veredelde kermis op een stukje grond aan de zee. De kleine Orient Express is de enige achtbaan van mijn bezoek die er nu ook nog staat. De Galaxi is een jaar na mijn bezoek als schroot verkocht - wat best begrijpelijk was gezien de hoeveelheid roest - en vervangen door een grotere Preston & Barbieri-baan uit hun Anaconda-serie en een welbekend SBF Visa spinning baantje ernaast. Ik geloof niet dat ik hier langer dan een half uur rondliep.
Tijd voor de eerste rodelbaan!
Het Cranmore Mountain Adventure Park is meer dan een alpine-coaster, al zijn de attracties duur genoeg om de rest over te slaan. Nu ik er toch ben tik ik de pak 'm beet 20 dollar (ja, echt) per alpine-coaster nog wel af, maar die grote slinger of hun tokkelbaan geloof ik verder wel. In de winter is Cranmore een populair skigebied voor families. Het blijft dus bij een bliksembezoek en ik rij snel door naar Story Land, waar al sinds 1954 vertier wordt geboden.
Wie naar Story Land gaat, gaat om deze baan te doen: Roarosaurus! Zo'n heerlijk krap beestje van een baan uit de hoge hoed van Gravitykraft. Ik ben dol op het werk dat deze kliek levert en deze baan stelt dan ook niet teleur. Kinderen van alle leeftijden en hun ouders komen grijnzend uit deze coaster en zo ook ik. Hartstikke de moeite waard om hier voor om te rijden, hoe klein en fijn deze is.
De tweede achtbaan in dit park (en dat is nog altijd zo) is deze Polar Coaster, die weinig bijzonders doet en al zigzaggend de berg af komt. Een echte instapbaan voor het hele gezin ook. Enige bijzonderheid is dat ik vrij zeker denk te weten dat mijn enige achtbaan van de fabrikant Hopkins is.
De rest van het park is een mengelmoes aan thema's. Een leuke log flume hier, een Egyptische splash battle daar en een aanzienlijk omvangrijk sprookjesbos. Er niets mis met Story Land, maar ik ben niet de doelgroep en na de achtbanen en een frietje rij ik snel verder naar mijn volgende bestemming.
Nog een rodelbaan!
Dit is de alpinecoaster in Attitash Mountain Resort, nog zo'n skigebied in New Hampshire dat zomers mountainbiken en wat kleine attracties aanbiedt en 's winters zich vooral op gezinnetjes richt. Geen absurd lange en steile pistes en ook geen hele spectaculaire alpinecoaster. Deze werd trouwens gemaakt door ADG (Aquatic Development Group) en ik ben geen fan. Ruwe overgangen tussen baanstukken, niet zo'n lekkere zit als bij Wiegand en meer speling tussen de wielen en de track zorgen voor een onzekere rit. Echt voluit gaan voelt op 't randje en misschien is dat mijn karretje toevallig, maar dat heb ik bij een Wiegand nog nooit gevoeld.
Ook deze baan is geen Wiegand (en van ADG), maar wel een stuk beter. Beast Mountain Coaster staat in Killington Resort. Dit is wel een skigebied voor de die-hards en een van de bekendste skibergen aan de Oostkust. Helaas is de episch lange bandenglijbaan nog niet open als ik op de ochtend van 4 Juli aan kom zetten, maar de coaster is de moeite waard. Behoorlijke lengte, toffe bruggetjes en stukjes door de natuur en een goed zicht op de pistes en de berg om je heen.
De rest van de dag ben ik vooral blij dat ik de lange rit gemaakt heb. Het is zalig zomerweer, maar niet zo warm als "thuis" en we blijken de barbecuen bij het huis van vrienden. Dit is 't uitzicht en net buiten beeld ligt een hotel, dat na het vallen van de avond een waanzinnig professioneel vuurwerk afsteekt. Dat kijken we vanaf bootjes in 't water en ik laat mijn telefoon op de kade liggen, dus foto's ontbreken.
Op weg naar huis probeer ik nog snel twee bingo's te halen. Eentje lukt (de gênantste) en de ander net niet.
Canobie Lake Park is de eerste bestemming op weg naar huis. Yankee Cannonball, die je al vanaf de parkeerplaats tegemoet lacht, is echt een leuke coaster en de soort middelgrote houten achtbaan die ergens op een willekeurige plek in Amerika staat waar je me altijd voor wakker kunt maken.
De rest van het park blijkt een zeer compleet aanbod, met de ons welbekende Gerstlauer Eurofighter en ook een unieke Arrow Corkscrew die ooit in Old Chicago stond. Old Chicago was een totaal geflopt indoorpark in Illinois dat al in 1980 sloot. Deze achtbaan is inmiddels dus 45 jaar oud, maar zo rijdt ie niet. Ik vond 'm prima. Voor een ritje dan.
Helaas is de kleine powered coaster die dag gesloten, dus een bingo gaat aan me voorbij in Canobie Lake en het is uitgerekend - of: gelukkig - de credit waar ik nou niet voor terug zou komen.
Een credit waar ik ook niet voor terug zou komen maar die ik wel nog weet te scoren is de Orient Express in Funworld Game Center. Een enorme arcadehal over meerdere verdiepingen met hier en daar wat kleine attracties blijkt nog een uurtje open en ik kom vlak voor sluitingstijd binnenvallen. "De achtbaan staat nog aan, ja." Mooi, want zo kan ik een epische trip van drie dagen en acht locaties toch nog net afsluiten met een lekker gênante baan.
Reacties zijn leuk. Vragen mogen zeker gesteld worden. 🙂
PS. Voor wie nieuwsgierig is nog een persoonlijke noot: Grace werd in Rio teleurstellend vijfde met haar boot en kreeg een jaar later de zorgelijke diagnose dat ze door oververmoeidheid als gevolg van haar langdurige sportcarrière een aandoening aan haar centrale zenuwstelsel had opgelopen. Het gaat inmiddels wel weer beter met haar, maar we wonen daarom sinds twee jaar in Colorado (een fijne plek om te herstellen) en ze roeit niet meer op topniveau.
