In de Westerse delen des werelds worden winteropeningen van pretparken een steeds normaler fenomeen. In Japan zijn de meeste parken ’s winters echter al jarenlang open, met Tokyo ongeveer als grens fungerende, aangezien parken boven Tokyo toch iets te veel last hebben van het koude klimaat om ’s winters open te zijn.
Aangezien mijn tijd in Osaka bijna ten einde liep keek ik nog even goed rond welke park ik nog wilde bezoeken, want, ondanks wat deadlines die ik moest halen kon ik me wel een dagje vrij permitteren. Terwijl er leuke parken dichtbij waren die ik nog niet had bezocht, leek het mij een goed plan om naar Parque España te gaan. Dit park, wat ik in 2016 ook al had bezocht, heeft immers een van de beste B&M’s ter wereld in huis, en sinds mijn bezoek was een indoorachtbaan die een paar jaar lang dicht was weer geopend.
Zo gezegd, zo gedaan. De dag begon heel vroeg. Terwijl de meeste grote parken gewoon met Japan Rail zijn te bereiken, kun je Parque España alleen met de treinmaatschappij Kintetsu bereiken. Ik moest dus naar één van de Kintetsutreinstations in Osaka. Als buitenlander heb je echter wel een voordeel. Je kunt namelijk voor iets meer dan drie tientjes een 5-daagse Kintetsu Rail Pass kopen, wat een zeer goede deal is, aangezien je er toch wel vrij ver mee kunt reizen. Sinds 2016 was er echter ook een verschil, en dat is dat de Limited Express-treinen niet meer bij de kaart inbegrepen zaten, maar dat er een extra toeslag betaald voor moest worden. Als de goedkope student die ik ben betaalde ik de toeslag niet en ging ik met lokale treinen naar Parque España . Dit verdubbelde de reistijd bijna, van 2 uur naar zo’n 3,5 uur, maar hé, ik bespaarde wel ongeveer drie tientjes!
Een paar uur vooruit. Zo uit mijn hoofd kwam ik tussen 11 en 12 aan bij Parque España, ruim na openingstijd dus. De reis was soepel gegaan, buiten wat gepruts bij de pendelbus. Ik wilde namelijk kijken of ik ergens in het station een kaartje kon kopen, maar zag dat de bus er al stond. Ik liep dus maar naar de bus toe en probeerde maar in the checken met mijn OV-kaart, al stond daar niet genoeg geld op. Met de efficiënte Japanse betaalsystem in het OV was dat echter zo opgelost bij het uitgaan van de bus en daarmee was ik zonder problemen aangkomen bij het park.
Ik kocht een kaartje voor het park en ging naar binnen, een gezellig drukke Main Street aantreffende. Na de Main Street te zijn doorgelopen, de mascotte en wat kerstdecoratie voorbij te zijn gelopen, kwam ik aan op het ingangsplein. Leuk was het om te zien dat er aardig wat leven was hier en dat het park zelfs een handjevol mascottes rond had lopen, welke redelijk populair waren.
Aan dit plein bevond zich ook de enige nieuwe credit vandaag, Steampunk Coaster Iron Bull. Deze indoorachtbaan was een aantal jaren geleden gesloten, maar hebben ze de attractie sindsdien gerenoveerd en weer geopend. Hier komen we ook aan bij de grote verrassing van de dag, wat eigenlijk ook al een beetje duidelijk was: dit Japanse pretpark was niet verlaten. Vandaag heerste er namelijk een gezellige drukte, wat bij deze attractie leidde tot een wachtrij van tussen de 20 en 30 minuten, vooral veroorzaakt door de enkele trein die op de baan stond. Toch fijn om een Japans pretpark te zijn wat gewoon gezellig druk is, in plaats van helemaal leeg of juist stampvol.
Eenmaal aan de beurt werd ik vooraan ingedeeld. Leuk! De baan zelf was echter niet al te bijzonder. Vergelijk het met een Vekoma mijntrein, maar dan iets korter en minder soepel, al zat er nog wel aardig wat snelheid in. Wel wil ik het park credits geven voor de theming. Alhoewel het natuurlijk geen Disney is, is het steampunk thema best goed gedaan, met in het midden van de baan een stop waarbij je tussen wat steampunkapparaten stilstaat en er binnen een paar seconden op een scherm naar honderd wordt geteld met wat licht- en stoomeffecten en misschien ook wel een enkel vuureffect, al ben ik over dat laatste niet helemaal zeker meer. Het verhaal of doel erachter was me niet heel duidelijk maar het zag er in ieder geval goed uit. Al met al een goed uitgevoerde familiebaan.
De bingo in dit park was dus weer binnen, maar ik kwam hier natuurlijk niet voor een familiebaantje. Het hoofdgerecht vandaag was de – misschien wel – beste inverted coaster ter ter wereld, Pyrenees. Misschien in dit geval, want alhoewel ik al een aardig lijstje aan inverteds heb gedaan ontbreken de toppers Montu, Banshee en Nemesis nog van het lijstje. In ieder geval, mijn kennismaking met Pyrenees was zeer plezant drie jaar eerder. Ik vond het toen al een geweldige baan met een goede combinatie tussen krachtige elementen en wat elementen meer op het zweven gefocust, om het zo maar uit te drukken. Zo is het eerste deel van de baan een krachtige aaneenschakeling van elementen, en krijg je iets voor en na de midcourse brake wat meer zweefelementen gecombineerd met een inversie en wat krachtige bochten.
Alhoewel het vandaag minstens 20 graden kouder was dan op de dag van mijn bezoek drie jaar eerder, leek Pyrenees nu nog beter te zijn geworden. Ik had geen last meer van het tikje in de cobra roll en er leek net wat extra kracht in te zitten. Waar dat mee te maken had? Geen idee. Andere olie of wielen in de winter? Misschien. Maar het hielp zeker mee dat het vandaag drukker was, en dat Pyrenees dus elk ritje met een volle trein reed in plaats van met minder dan 10 personen. De wachtrij was namelijk de hele dag door tussen de één en drie ritjes. Fijn om hier een wachtrij te zien, want een leeg station in de zomer doet je zorgen maken.
Misschien heb ik meerdere ritjes op Pyrenees gemaakt, misschien niet, maar daarna liep ik in ieder geval door naar de shooter. Deze shooter is van een type wat in veel Japanse parken te vinden is. Karretjes waar je van achter in loopt met een bank en pistooltjes naar één kant gericht, wat niet erg is omdat de lay-out in elk park waar dit type staat een ovaal is, waar elke scéne zich aan de binnenkant van de ovaal bevindt. Het thema ben ik alweer vergeten. Iets met monsters, en misschien ook wel planten? Alle shooters van dit type hebben niet de meest memorable thema’s. Wel was er in de wachtrij en het station kerstversiering aangebracht, wat er toch we leuk uit zag.
Met het overslaan van de kiddie was Gran Montserrat de laatste achtbaan die ik nog moest doen. Hier kwam ik echter in een bijna volledig gevulde wachtrij terecht. Niet heel fijn en ik twijfelde om de wachtrij uit te lopen, maar Gran Montserrat is uiteindelijk wel één van de betere familieachtbanen, dus overslaan wilde ik hem ook niet.
Al gauw werd het duidelijk waarom de wachtrij zo lang was. Er stond slechts één trein op de baan, en met 16 personen per trein en een rit die met drie minuten vrij lang is bouwt de wachtrij zich snel op. Daarbij hielp het ook niet dat het groupen niet heel effectief werd gedaan. Ik en een groepje van 5 werden op 4 verschillende rijen gezet, in plaats van op 3. Wel werd de trein steeds snel weggestuurd, want er werd aardig snel gewerkt. Jammer dat de andere twee treinen vandaag op de transfer track werden gelaten, want een extra treintje was welkom geweest. In ieder geval, na zo’n 30 tot 40 minuten was ik aan de beurt, front seat nog wel.
Ten opzichte van drie jaar geleden veranderde mijn mening niet. Gran Montserrat is een lange, snelle en voor een familiebaan krachtige ride, wellicht het beste te vergelijken met de oude versie van Eurosat maar dan soepeler en outdoor. Werkelijk een fantastische achtbaan waarvan ik er graag meer zou zien!
Ik liep verder het park in en bleef staan bij een theater, omdat ik benieuwd was naar showtijden. Toen ik met mijn Google Translate-appje stond te prutsen kwam er al gauw een medewerker naar me toe die in haar beste Engels de showtijden probeerde uit te leggen, al waren die wel duidelijk en was het vooral de inhoud waar ik benieuwd naar was. Eén van de shows stond op het punt te beginnen, dus liep ik maar gewoon naar binnen. Met een showtijd van een kwartier verloor ik immers niet heel veel tijd als het matig was. Ik liep naar binnen en kwam in een bioscoopzaal terecht. Het was eigenlijk wel enigszins duidelijk ook al had ik het niet helemaal door, maar dit was dus een filmtheater, met vier verschillende films die dagelijks elk twee of drie keer draaien.
De film die ik bekeek ging over Don Quichot die een prinses moest redden uit de klauwen van een schurk in de molen. Alhoewel ik niet de doelgroep was, was het een leuke film, met veel humor erin verwerkt. Wat me vooral positief verraste was dat figuren in deze film, en de andere films waarschijnlijk ook, de parkmascottes waren. Vier animatiefilms van 15 tot 25 minuten speciaal voor het park gemaakt moet niet al te goedkoop zijn, aangezien animatie best duur is. Alhoewel de film al wat ouder leek zeker lovenswaardig voor een middelgroot parkje! Ik ben er wel een liefhebber van als parken unieke producten neerzetten.
De notenkrakerpoppetjesdarkride werd overgeslagen. Er stond een aardige rij en alhoewel het een mooi darkride is vooral dankzij de vele verlichting, had ik geen zin ervoor te wachten. Hetzelfde gold voor de interactieve Alice in Wonderland walkthrough, welke een hele lange rij had. Ik liep dus door, om via de Spaanse straatjes, waar wat educatieve walkthroughs en betaalattracties te vinden zijn, uit te komen bij Don Quixote’s Magical Flight.
Don Quixote’s Magical Flight is een darkride met het Peter Pan ritsysteem, en in mijn herinnering de beste darkride van het park. Wel was ook hier de rij weer aardig lang. Ik heb geloof ik minstens een halfuur staan wachten. De darkride zelf was net zo goed als in mijn gedachten. Een niet al te lange maar gewoon leuke dark ride, met verzorgd uitgevoerde scenes met de parkmascottes erin verwerkt, zoals de parkmascottes in een stierengevecht en de parkmascottes onder water.
Ik keek even in een soort parkmuseumpje, waar de voormalige darkride centraal stond die in het midden van het park ligt. Ligt in tegenwoordige tijd, want het gebouw staat er nog, maar de darkride, die het in pretparkland populaire piratenthema had, is al jaren gesloten. Het gebouw is zeer goed te zien aangezien het zich in het lager gelegen achterste gedeelte van het park bevindt, terwijl de voorste helft van het park hoger ligt. Het gebouw is enorm en oude onrides laten ook een fantastische darkride zien. Jammer dus dat ik hem nooit heb kunnen doen. Tegenwoordig ligt er in het water voor dit gebouw een simpel rondvaartje langs wat miniatuurscenes en tuintjes. Een niet al te spannende attractie die ik zelfs zonder wachtrij had overgeslagen en met de wachtrij van een aangegeven 60 minuten al helemaal oversloeg.
Via de roltrapgrotten met swingende Spaanse muziek en hippe verlichting ging ik weer naar boven. Ik liep langs het kasteel, waar wat cultuur en één of meerdere kleine betaalattracties te vinden was en dus werd overgeslagen vandaag, om weer op het ingangsplein terecht te komen. Het indoorgebiedje aan dit plein gelegen had ik nog niet bezocht, maar afgezien van een hele kleine suspended shooter stonden hier vooral attracties voor de jongere leden van een familie, dus was tijd om weer naar Pyrenees te gaan.
De rest van de dag heb ik, ondanks de korte wachtrij, aardig wat ritjes Pyrenees gemaakt. Interessant waren de operations van de baan. Er zat een flink verschil in het werktempo van elke crew, welke een aantal keer wisselde gedurende de dag. Daarnaast werden de operations ook versneld naarmate de rij langer werd. Als de rij kort was werden er geen mensen tot het station toegelaten, maar zodra de rij zo’n 1,5 tot 2 treintjes lang werd werden mensen tijdens het rondgaan van de trein uitgeteld en tot het perron toegelaten. Omdat eerst altijd alle mensen moesten uitstappen om het perron te verlaten, om vervolgens de beugels schoon te maken duurde het echter altijd vrij lang voordat een treintje vertrok. Wat dat betreft ging het allemaal niet heel snel, maar omdat dit icoon van het park ook qua wachtrij minst populaire grote ride van het park is, met een niet al te hoge wachttijd wat natuurlijk ook wordt veroorzaakt door de capaciteit die zelfs met één trein nog best aardig is, was dat nooit heel hinderlijk.
Hoeveel ritjes ik precies heb gemaakt weet ik niet, maar het zijn er meer dan 10 geweest. Misschien ergens rond de 15 of net iets minder? Doordat het druk genoeg was kon ik de ride, in tegenstelling tot mijn zomerbezoek 3 jaar eerder, ook achterin doen – al was daarvoor wat geluk met het groupen nodig. Wat bleek was dat Pyrenees toch wel beter is in de voorste helft van de trein, terwijl ik normaal achterin prefereer, al heeft elke plek zijn voordelen en was het verschil niet groot. Doordat ik alleen was kon ik af en toe sowieso een beetje schuiven omdat er vaak ergens nog wel een plekje over was, want niemand maakt daar een probleem van, al doe ik dit liever niet te vaak omdat ik mezelf niet wil opdringen en Japanners in zo’n geval eigenlijk nooit nee zeggen / durven te zeggen (zelf doorhalen wat van toepassing is).
Dichtbij sluitingstijd verliet ik het park. Ik had nog een extra rondje Pyrenees kunnen pakken, maar ik wilde de bus liever niet missen. Parque Espana blijft een fijn park. Het heeft een uniek attractieaanbod met meerdere dark- en showrides en met Pyrenees en Gran Montserrat twee toppers van achtbanen. Zeker voor een Japans park is het park best goed gethematiseerd en op zo’n gezellig drukke dag als vandaag hangt er in het park een vriendelijke en fijne sfeer.
Vooral Pyrenees is een wereldtopper die op het lijstje van iedere achtbaanfan zou moeten staan. Een geweldige baan waarvan het jammer is dat deze zo ver weg staat. Of is dat misschien ook wel een van de factoren die de baan nog een stukje verleidelijker maakt? Als de baan immers in, bijvoorbeeld, Walibi Holland stond, is het misschien weer iets te makkelijk om zo’n baan te bezoeken. Goed, weg van dit zijpaadje.
Ondanks dat er slechts één nieuwe baan te berijden viel ben ik blij Parque España opnieuw bezocht te hebben. Het is ook zeker goed om te zien dat dit park wel drukker kan zijn dan in de zomer, al zou het wel helpen als ze in dat geval hun tweede treinen niet vergeten. Zolang Pyrenees er staat, zien ze mij hier zeker terug. Ik ging dus weer terug naar het treinstation met de pendelbus om met een reeks aan lokale treinen terug te komen in Osaka, na een lange, maar leuke dag.
Voor de oplettende kijker: ja, ik heb een aantal foto's uit 2016 hergebruikt om de foto's uit 2019 wat aan te vullen. Foto's van halflege treinen komen dus uit 2016. 😁
