Space World, dat was toch gesloten, hoe kan daar dan een TR van verschijnen?! Dat komt omdat dit een tripreport is van een bezoek van bijna 5 jaar geleden. Aangezien dit park nooit meer open zal gaan en grotendeels gesloopt is wil ik dit toch een keer gedeeld hebben, juist omdat dit nu een apart stukje geschiedenis is!
Of het eeuwig zonde is dat het park gesloten is of het misschien niet zo heel erg is (hoe kan iemand dag nu zeggen...), dat lees je hieronder!
Vier jaar geleden hebben wij een reis naar Japan gemaakt. De eerste aanleiding was niet om zo veel mogelijk parken te bezoek maar om als vrijwilliger naar een Wereld Scouting Jamboree daar te gaan, met zo’n 40.000 andere scouts. En als we er dan toch zijn laten we dan maar meteen een aantal parken bezoeken!
Als eerst kwam ik alleen aan in Fukuoka, een relatief grote stad in het zuiden van Japan met zo’n 1,5 miljoen inwoners. Na wat problemen bij de douane door een niet ingevulde achterkant van het formulier in het vliegtuig (er waren alleen Japanse varianten beschikbaar en zelfs iets als z.o.z. zal er wel op hebben gestaan maar ik heb de tekentjes niet kunnen vertalen) kon ik de weg naar het hotel vlakbij het station vinden.
Alléén in een grote stad, aangezien (toen nog) mijn vriend (nu mijn man) pas na de afloop van de Jamboree naar Japan zou vliegen. En het was heerlijk om de eerste avond meteen alleen in een grote vreemde stad te zijn! Het unieke aan Fukuoka is dat je hier straattentjes vind en dat ik hier contact kreeg met lokale mensen van mijn leeftijd. Gelukkig, aangezien die kraampjes echt op Japanners gericht waren, zonder plaatjes van de gerechten! Na een dag een beetje gewend te zijn geraakt aan het tijdsverschil, de hoge temperatuur en luchtvochtigheid werd het tijd voor nog iets nieuws. Voor het eerst alleen naar een pretpark!
De volgende ochtend kocht ik een gereserveerd treinticket naar Space World, dit kon ik bij het loket vrij makkelijk duidelijk maken aangezien het park een eigen treinstation heeft ondanks de dame achter de balie geen woord Engels sprak, iets wat buiten Tokyo vaker voorkomt in Japan! Je kwam het station uit naast een grote replica van de Space Shuttle met die kenmerkende achtbaan eromheen. Een mooi looppad bracht je naar de groots opgezette ingang waarnaast een toffe Intamin ook wel erg de aandacht trok!
Na een ticket gekocht te hebben bij een vriendelijke Japanse dame die me mas-mas-mas plezier toewenste (althans dat denk ik) was het eerste wat opviel dat het zo leeg qua bezoekers was zo midden in de zomer...
Ik ga linksom richting de Zaturn, de Intamin Accelerator Coaster, gelijk aan zijn broertje in Engeland. Hier een hele lege wachtrij en ik kom in een station met misschien 8 personen die met mij de trein gaan delen. We moeten er dus zo in zitten! FOUT, Fake News! Zo werkt dat niet in Japan. Regel 1 die je hier moet leren is geduld, heel, heel, heel veel geduld… Staan er maar 2 mensen voor je in de rij bij de kassa, ga ervan uit dat elke klant een koninklijke behandeling krijgt je je nog minimaal 10 minuten staat!
Zo geld dat ook bij de operatings in Japanse parken (Disney en Universal uitgezonderd). Als eerst wordt per trein iedereen naar de kluisjes begeleid. Hier dien je alles maar dan ook alles in de kluisjes te stoppen. Horloges, telefoons, portemonnee, park-plattegronden en wat je nog meer kan verzinnen. Vervolgens krijg je een los bandje met de sleutel om je pols van het kluisje, maar dat maakt niet uit…
We vervolgen de reis naar de trein door een veiligheidsinstructie van een medewerker, iets met vasthouden, beugel niet zelf dicht doen, hoofd tegen de hoofdsteun en door naar de poortjes. Voordat deze open gingen nog even op de foto, zo’n lange Europese jongen alleen was voor de lokale Japanners toch wel heel interessant. Maar we hadden toch alles ingeleverd? Dat klopt, maar het personeel wilde op de foto...
Poortjes open en gaan zitten, beugel niet dicht doen of aanraken, medewerkster doet ze dicht en de intercom gaat aan. Iets met mas, mas, mas, alle veiligheidsregels opnieuw en ze probeerde voor mij ook in het Engels de rit uit te leggen wat er ging gebeuren. Het maakte mij niet meer uit, ik smolt weg hoe ze het deed, heel aandoenlijk. Nog 1 keer mas-mas-mas en daar we gingen we!
Het layout is simpel en bekend, kort maar een steengoede baan! Aangezien er geen mensen stonden te wachten wilde ik het proberen nog een keer te gaan. Het was geen probleem! En nog een keer, dat scheelde weer de hele riedel. Een 3e rit werd zelfs voor mij alleen gestart!
De volgende attractie werd de grote achtbaan die zo uit Rollercoaster Tycoon gehaald leek! Rechte afdalingen, bochten die precies zo gemaakt waren alsof het de enige beschikbare bochten in het spel leken. Titan MAX was een Hyper Coaster van Arrow, die dat jaar nieuwe treinen hadden gekregen met een onboard sound systeem. Je kon kiezen uit een aantal nummers, waarvan de meeste van Japanse / Koreaanse (K-pop)bands waren. Foute muziek op een foute baan, dat kan niet beter! Na ook hier de veiligheidsriedel gedaan te hebben kon ik front seat gaan zitten en wat een toffe baan. Een kleine rammel maar ik gok dat de nieuwe treinen deze baan veel goed gedaan hebben! Backseat was met z'n bochtige parcours ook bijzonder te noemen...
Het beeld wat ik van te voren had bij dit park was dat het vast wel veel beton, kaal en vol futuristische gebouwen zal staan. Maar dit park is groen, mooi aangelegd en super schoon! Vaak leek het even niet met ‘space’ te maken te hebben maar was het gewoon een fijne plek!
Met 35 tot 40 graden en een luchtvochtigheid van 100.000 % is een waterattractie altijd welkom! Space World had 3 water rides, een toffe logflume, een kinder versie en een rapid river. De kinderbaan had ik overgeslagen aangezien ik bang was m’n benen uit de boot te moeten hangen... We beginnen nu met de grote boomstambaan. Deze had naast een flinke drop uit een berg waar een ufo in is geland (Looney Tunes iemand?) nog een bijzondere drop. Deze was van buitenaf niet zichtbaar maar heel uniek, deze was namelijk als een helix uitgevoerd. Dit element gaf ook deze baan net weer wat extra’s en de theming was ook best op orde!
Ik vervolgde het rondje in het park naar de grote koepel. Op de plattegrond lijkt dit het centrum van het park, in feiten was dit het rustigste stukje van het hele park, terwijl dit al rustig was in zijn geheel. Je ging de koepel binnen via een gang met twee dimensionale bomen, hierbij heb je meer het idee dat je in een simpel kindergebied of Småland loopt dan in een koepel in ruimtestijl… In de koepel zelf waren verschillende klimtoestellen te vinden, educatieve spellen (voor mij helaas niet weggelegd vanwege de Japanse taal) en verschillende loopbruggen en paadjes. Aan de achterzijde bevonden zich de toegangen van een aantal attracties. Van de simulatoren kan ik me niet veel herinneren. De naastgelegen achtbaan Black Hole was wat ik me voorstelde bij een Japanse achtbaan, chaos, knik-knak maar vermakelijk. De achtbaan was niet heel lang maar de setting was goed! Helaas was het in deze hoek zo rustig dat de attracties om en om werden gedraaid, waardoor ik na rit op elke attractie ben verder gegaan.
Tijd voor een lekkere maaltijd. Het Earth Cafe was een restaurant wat nergens verkeerd zou staan! Een mooi gebouw, een net interieur en goede maaltijden, gelukkig met plaatjes op de menukaart. Ik ging voor de gehaktbal met een omelet met rijst erin. Het smaakte heerlijk!
Ik loop wat verder richting de rapid met de geniale naam Aqa. Hier heb ik het langste gewacht, ruim 40 minuten. Ik denk dat er ongeveer 60 mensen voor me stonden. Met in totaal zo’n 6 boten op de hele attractie en een beleid van boten zo min mogelijk te vullen werd dit een lange wacht. Gelukkig had ik zin om een beetje af te koelen. Helaas, ook daar zat ik fout, na alleen in een bootje te worden gezet en een kurkdroge rit had ik het bloedheet. Gelukkig zijn er altijd vending machines in Japan nabij!
Een Japans park is niet compleet zonder een gigantisch reuzenrad. Dit rad had kleine cabines, maar helaas geen airco. In plaats daarvan hingen er een aantal waaiers in elke cabine. Ik werd beloond met een schitterend uitzicht! Waaronder op een bijzondere saaie achtbaan, de Boogie-woogie Space Coaster. De achterste wagons waren zelfs backwards! Verder was het geheel niet boeiend, zijn buurman lonkte!
De grote Space Shuttle met de achtbaan eromheen. Dit was denk ik een van de meest kenmerkende delen van dit park. Een grote looping, een bijzonder snel en bochterig layout en een bijzondere herrie! Maar ik had nog geen herrie gehoord. Er was geen beweging te bekennen en ook geen personeel. Dit was nu net de baan van het park die ik niet wilde missen. Ik ben naar de informatie balie bij de ingang om te proberen te vragen of hij nog open ging. Met handgebaren, een plattegrond en vragende bewegingen werd het duidelijk dat de achtbaan later op de dag open ging. Na verschillende her-ritjes op de Zaturn en Titan, absoluut geen straf, kwam er wat geluid door het hele park heen, een schitterend gebrul. Wat voelde ik me een nerd ineens, heerlijk! 🤣
Op naar de andere kant van het park en in de rij. Een geweldige intense rit volgde. Ik was echt verrast door de rit en wat zou ik deze baan graag hier in de buurt hebben staan, toen had ik dit een mooie vervanger voor de Looping Star in Slagharen gevonden, maar toen was Goldrush nog niet aangekondigd.
Hierna werd het tijd het park te verlaten. Het voelt nu heel vreemd om over dit park te praten aangezien er momenteel niks meer van over is. Ik heb het beleefd als een supertof en bijzonder park wat mijn verwachtingen had overtroffen. Het is jammer dat het moest sluiten, de sfeer was goed maar er mistte alleen mensen... Ik hoop dat dit TR een herinnering overeind houd. Het kan je helaas niet meer inspireren hierheen te gaan...
Ik sluit af met een luchtfoto van het park zoals het nu op Google Maps te vinden is.
