Herhaalbezoekjes zijn leuk. Vooral bij steengoede, verre pretparken, zoals bijvoorbeeld Nagashima Spa Land. Nagashima Spa Land had ik in 2016 al bezocht. Toen was het bezoek zeer goed bevallen. Niet gek ook, het park wordt immers soms wel het Cedar Point van Azië genoemd, vooral dankzij de brede achtbaancollectie. Natuurlijk, Top Thrill Dragster, Maverick en Steel Vengeance staan er niet, maar met Steel Dragon 2000, Acrobat, Ultra Twister en een tweetal oude Schwarzkopf staan er een aantal solide banen.
En wacht, zei ik dat Steel Vengeance er niet staat? Sinds mijn bezoek drie jaar eerder waren er twee banen aan de collectie toegevoegd. De eerste was een S&S Free Spin, bekend uit een aantal Six Flags-parken. De tweede toevoeging was niet Steel Vengeance, dus die staat inderdaad niet in het park, maar Rocky Mountain Construction mocht wel de Aziatische versie van Steel Vengeance neerzetten. Een toevoeging is het misschien niet helemaal, aangezien de prachtige en megalomane woodie White Cyclone ervoor werd opgeofferd, maar dat maakte mij niet minder benieuwd naar Hakugei, een in 2019 geopende RMC hybrid coaster.
Mijn tot dan toe enige ervaring met RMC was Medusa Steel Coaster te vinden in Six Flags Mexico. Na enkele verhalen over Medusa als de beste achtbaan ter wereld viel de baan me ietwat tegen, maar misschien dat de zeer lange wachttijd destijds hier ook iets van doen mee heeft gehad. Dit in combinatie met de constant mekkerende fanboys van RMC en mij als woodiefan maakte mij naar Nagashima Spa Land reien met scepsis. Ga ik hier net als in Mexico een hele goede achtbaan vinden die in vergelijking met de verhalen lichtelijk teleurstelt? Of een wereldtopper?
Een aantal jaar eerder was ik vanuit Osaka naar het treinstation dichtbij het park gegaan om verder te reizen met de bus. Deze keer verbleef ik echter in Nagoya, de stad dichtbij het park, en kon ik vanaf het hoofdstation in Nagoya de rechtstreekse bus naar het park pakken. Alleen even goed de bordjes volgen, want Nagoya-eki is een wespennest van transportopties. Vlak voor opening van de buscounter was ik op het station en nuttigde ik mijn ontbijtje, om vervolgens met de eerste bus naar het park te gaan. Daar kwam ik keurig voor openingstijd aan. Helaas moest ik net als op het station even wachten tot de ticketcounter opende, maar uiteindelijk stond ik vlak voor opening in de rij om het park binnen te gaan. Bij een park arriveren ruim voor openingstijd? Dat had ik al lang niet meer gedaan.
Wat ik na binnenkomst deed laat weinig te raden over. Ik wist de lay-out van het park nog van een aantal jaar eerder, was even bang dat ik verkeerd liep, maar kwam uiteindelijk ruim voor de andere gasten arriveerden aan bij Hakugei, alleen voorgegaan door hotelgasten die eerder het park in mogen en wat gasten die sneller gingen dan mijn snelwandeltempo. Ik was dan ook al gauw aan de beurt. Het bagagesysteem is hier trouwens handig ingericht. Onder het station is een verdieping met kluisjes te vinden. Hier mogen mensen hun spullen gratis achterlaten om op de trap richting het station nog voor één tot drie rondjes te wachten voordat een ritje gemaakt kan worden. Als je de achtbaan verlaat kom je vanaf de andere kant op de kluisjesverdieping uit om je spullen weer terug te krijgen. Zeer efficiënt dus, en ook fijn dat van kluisjes geen verdienmodel wordt gemaakt, iets waar sommige Amerikaanse parken van kunnen leren.
Goed, ik was dus al gauw aan de beurt en werd voor zover ik me kan herinneren vrij ver voorin ingedeeld, misschien wel voorin? Mijn herinnering laat me in de steek. In ieder geval, ik deed de beugel dicht, welke overigens echt eenn onding is, vooral omdat deze zo waar dicht gaat, en kon na een in Japan typisch trage beugelcontrole mijn eerste ritje Hakugei beleven.
Daarmee komen we weer terug naar het begin van deze TR. Is Hakugei een wereldtopper of slechts een hele goede baan? Ik kan verheugd melden dat het eerste het geval is. Tijdens mijn eerste ritje wist ik niet wat me overkwam. De baan zat vol met airtime, airtime en nog meer airtime, gecombineerd met de voor RMC karakteristieke hangtime in de Zergo-G Stall en Rolls natuurlijk. Het vreemde was de plek van de airtime. Zeker voorin was er natuurlijk airtime aanwezig op de grote drops, maar met name op de kleine heuveltjes in de hoger gelegen bochten, waar de voorkant van de trein als het ware overheen gelanceerd werd. Dat maakt dat Hakugei tot de categorie banen waar je in verhoogde mate blij bent met een beugel. Een categorie waarbij ook toppers gevuld met airtime als Kawasemi, Piraten en Expedition GeForce toebehoren.
Had ik trouwens al verteld dat Hakugei een vrij fotogenieke baan is? Ik was een beetje bang dat RMC weinig over zou laten van de mooie baan die White Cyclone was. En alhoewel ik White Cyclone nog steeds mooier vind, zijn de spierwitte supports in combinatie met de blauwe track een lust voor het oog. Helaas is dit buiten het reuzenrad de baan niet heel goed op de foto te zetten. Althans, de baan zelf wel, maar een trein op fatsoenlijke wijze fotograferen, inclusief emoties van mensen, was een opgave omdat de hoeken niet helemaal ideaal waren. Het feit dat ik met een compact camera en een telefoon stond te fotograferen hielp hierbij trouwens ook niet mee
Na het eerste ritje wist ik nog niet zo goed waar ik de baan nou moest plaatsen. Mijn negatieve vooroordelen jegens RMC speelden hierbij een rol bij, en ook was Hakugei onvergelijkbaar met andere banen die ik gedaan. Meer rondjes waren dus zeker nodig. Of ik meteen een tweede rondje gedaan heb weet ik niet, en daarom ga ik eerst maar even door naar de andere RMC in dit park. Althans, de trackdelen zijn zover ik weet geproduceerd door RMC, maar de baan is een S&S. Arashi is de andere baan die sinds mijn laatste bezoek nieuw was. Ik had nog nooit een Free Spin gedaan en was dus zeer benieuwd. Door de lage capaciteit moest ik hier een paar rondjes wachten. Geen probleem, het was immers rustig. Zo rustig zelfs, dat ze slechts één zijde van de 4D-trein gebruikten vandaag, waarbij de andere zijde leeg bleef. Arashi viel me een beetje tegen. Het is een leuke baan en het gedraai is best gaaf, maar de beugel deden pijn, en dan vooral het verhoginkje om je in de juiste zitpositie in stoel te houden, welke keihard in mijn edele delen drukte bij het draaien. Pijnlijk dus, en niet fijn. Arashi was dus een leuke meepakker, maar niet meer dan dat. Doe mij maar een Intamin in dit geval.
Trip reports als deze laten mij spijt hebben dat ik geen lijstjes bijhoudt van attractievolgorde. Dat is in dit geval namelijk een waas in mijn hoofd. Laat ik dus gewoon eens wat attracties af gaan, beginnende bij de achtbanen. Acrobat was precies zoals ik me herinnerede. Een fantastische flying, maar om een of andere manier drukken ook hier de beugel in mijn edele delen, wat de rit een beetje pijnlijk maakt, terwijl ik dit bij The Flying Dinosaur een paar honderd kilometer verderop nooit ervaren heb. Een zeer goede baan dus, maar voor mij niet ideaal om te bereiden. Maak daarbij dat de rij ook onnodig lang werd omdat het inladen traag ging en er maar één trein werd gebruikt, en daarmee kom je uit op een rittotaal van één ritje.
De op dat moment al 19 jaar oude Steel Dragon 2000 bleek nog steeds één van de populairdere banen in het park. Ook hier moest ik een paar rondjes wachten, maar een imposante baan als Steel Dragon kun je natuurlijk niet links laten liggen. En hier ben ik maar blij om ook. Steel Dragon bleek veel beter te zijn dan mijn bezoekje een paar jaar geleden. In mijn herinnering was het een leuke baan met vooral snelheid en hoogte, maar met weinig kracht. Dat was deze keer anders. De baan trilde wat meer dan ik me kon herinneren, maar er was ook veel meer airtime aanwezig dan ik me herinnerde en de pure snelheidssensatie en hoogte van deze baan blijft daarnaast fantastisch. Ik weet niet precies meer waar ik zat, maar misschien heeft het met de zitplek te maken ten opzichte van 2016. Een baan dus die is gestegen in waardering. Imposant, groot, reusachtig, maar ook zeker een topper om te berijden. Ook hier heb ik zover ik me kan herinneren maar één ritje op gedaan. Hakugei was simpelweg beter en had ’s middags een kortere rij.
De Wild Mouses liet ik links liggen. Eén kant moest ik nog doen, maar het was te rustig voor twee open Wild Mouses, en de kant die open was had ik al gedaan. De Looping Star deed ik natuurlijk wel. Deze heb ik één of twee keer gedaan. Deze versie was iets minder heftig dan ik me kon herinneren, maar dat neemt niet weg dat dit soort achtbanen gewoon top zijn. Een heerlijke ouderwetse, soepele, complete achtbaan die er in dit park uitzien alsof ze net uit de fabriek komen. In vele parken had ik er een halve dag in kunnen blijven zitten, maar het attractieaanbod in dit park is gewoon te luxe. Helaas waren de andere twee oudere toppers, de Shuttle Loop en de Ultra Twister, allebei dicht vandaag. Jammer, maar het was het laagseizoen en niet druk. Zeker in Azië kun je dan gesloten banen verwachten.
Buiten de achtbanen heb ik nog drie andere rides gedaan. De eerste is het reuzenrad, puur om van bovenaf wat plaatjes te schieten van het park en Hakugei - al zijn de dichte karretjes niet ideaal hiervoor, vooral door de weerkaatsing in de raampjes. Ondanks de trage operations bij Hakugei duurde het rondje lang genoeg om twee of drie keer een trein voorbij te zien komen. Daarnaast heb ik de Giant Swing nog gedaan, zoals de naam al een beetje verraad een Giant Frisbee van Huss. Deze was de vorige keer dicht, maar omdat het fijne rides zijn kon ik hem nu deze open was niet links laten liggen. Hierbij was ik niet alleen, de ride had een constante wachtrij van één tot twee ritjes en was daarmee een van de populairdere niet-achtbanen in het park vandaag. En met recht, want het is gewoon een fijne flat ride.
Daarnaast heb één kant van de Bobkart gedaan. Deze attractie was de vorige keer ook dicht. Bobkarts vind ik altijd leuke rides om te doen en dat gold ook zeker voor deze variant. Alhoewel rodelbanen en alpine coasters spectaculairder zijn, kun je in kleine Duitse freizeitparkjes soms best aardig door de baan raggen op dit soort rides. In Nagashima Spa Land is het tempo echter wat mere familiaal. Wel was de baan lang. Niet heel spannend, maar gewoon een leuke meepakker. Op Coaster-Count worden deze banen overigens als undefined achtbanen gezien. Deze tel ik niet mee als achtbanen, maar om ze beide aan te kunnen vinken had ik beide kanten moeten doen. De rij was niet lang, maar omdat je net geluk moet hebben op de juiste kant te worden ingedeeld en er betere rides waren heb ik het bij één kant gelaten.
Goed, terug naar de achtbaan waar we begonnen, Hakugei. In het begin van de dag heb ik twee tot drie rondjes gedaan, maar dit ging niet heel snel doordat er steeds tussen de 30 en 50 minuten wachttijd stond In een zeldzaam moment van fatsoenlijke operations werd er later op de dag een tweede trein op de baan gegooid. Dit verkorte niet alleen de wachttijd, maar ook de wachtrij. Eerst bleef de rij gelijk, maar vooral de laatste één tot twee uur kon je je spullen bijna meteen in een kluisjes doen en zat je binnen ongeveer 10 minuten in een trein. Dit gaf me de kans aardig wat ritjes Hakugei te doen. Ik heb de ride op vele plaatsen geprobeerd en denk dat ik ergens rond de 15 ritjes heb gemaakt, al ben ik het precieze aantal kwijt. Voor een park met typisch Japanse operations is dat een zeer mooi aantal, zeker omdat ik ook nog wat andere rides tussendoor heb gedaan.
En dat brengt me bij mijn eindoordeel. De baan is het beste in de voorste helft van de trein. Daar is de airtime het sterkst, wat me na een aantal ritten zelfs pijnlijke bovenbenen opleverde. Dit is voor mij merkwaardig, aangezien ik een backseatman ben in hart en nieren, normaal gesproken dan. Dat gezegd hebbende, is Hakugei echte een topbaan. Ik heb geen top-10-lijstje omdat dat gewoon te moeilijk is, maar ik denk dat Hakugei zeker een plaatsje in mijn top-3 zou hebben, en dan misschien zelfs wel de nummer 1-positie, al is dat moeilijk te zeggen omdat ik gewoon teveel goede banen gedaan heb. De baan is top. Airtime, airtime, wat hangtime, gevolgd door nog meer airtime. Zeker bovenin de tragere bochten is de snelheid niet altijd enorm, maar dat wordt verbloemt door de bakken airtime. Een topper van een baan, en wat mij betreft een baan die de doorgewinterde coasterfan gedaan moet hebben. Ik heb Steel Vengeance niet gedaan, maar ik ben ervan overtuigd dat Hakugei de concurrentie met deze baan aan kan. Wat een topper.
Uiteindelijk ging ik via dezelfde route weer terug naar Nagoya. De dag in Nagashima Spa Land was iets minder gevarieerd dan de dag een aantal jaar eerder, met wat gesloten en overgeslagen banen en een voorkeur voor een marathon op Hakugei, maar wat een fijne dag was dit zeg. Met Hakugei in het aanbod heeft Nagashima Spa Land de lat nog een stukje hoger gelegd. Het is geen Disney of Universal, dus voor een themafan is dit het verkeerde adres, maar voor de achtbaanfan is dit één van de toplocaties in Japan en, ik durf zelfs wel te zeggen, Azië. Daarbij ga ik nog wel zeggen dat ik het geluk heb gehad dat het park zowel in 2016 als nu uitgestorven was, wat de ervaring natuurlijk wel flink verbeterde. Anyway, boek een ticket, en ga het zien voor jezelf. Nagashima Spa Land is namelijk interessant, en dat geldt ook zeker voor het land Japan zelf!
