Taiwan is geen land waar vele achtbanen te vinden zijn. Op het moment van schrijven zijn er 19 operationele exemplaren te vinden. Makkelijk om ze allemaal in één reis te doen, toch? Dat ligt een beetje anders, de meeste pretparkfans die naar Taiwan gaan doen immers niet alle achtbanen die in het land te vinden zijn. Waarom niet? Daarvoor gaan we naar de oostkust van het land. In Hualien ligt Farglory Ocean Park, een soort kleine versie van Seaworld. Zonder grote achtbanen van B&M, maar met een kleine kinderachtbaan van Vekoma.
Hualien is niet heel moeilijk te bereiken, maar het ligt toch zo’n twee uur van Taipei af, is niet aangesloten op het hogesnelheidsnetwerk en is min of meer geïsoleerd van de rest van het land. Neem daarbij dat het soms nogal moeilijk kan zijn om kaartjes voor de snellere treinen naar Hualien te krijgen wegens de gelimiteerde capaciteit van de treindienst die moeilijk uit te breiden is omdat het spoor wordt geknuffeld door zee en bergen, en je krijgt een idee waarom velen niet de moeite nemen naar dit kleine parkje toe te gaan. En zelfs al is de weg naar Hualien gevonden, waarom een kleine achtbaantje bezoeken als je ook naar het majesteuze Taroko National Park kan gaan, wat één van de highlights van Taiwan is, voor mij de volgende dag op de planning staande.
In ieder geval, de dag na aankost in Hualien ging ik naar Farglory Ocean Park. Met een beetje hulp van Google Translate is het niet moeilijk om uit te vinden welke buslijn er genomen moet worden om bij het park aan te komen, en ook Google Maps werkt vaak redelijk wanneer het op openbaar vervoer aankomt. Tijdens mijn reis naar het park toe waren er slechts twee uitdagingen. De eerste was de juiste bushalte vinden, aangezien het plein voor het treinstation vrij veel bushaltes heeft – je wil de bus ook niet missen, want hij gaat slechts eens per één tot twee uur – en de andere was uitstappen bij de juiste halte.
De eerste uitdaging was snel weggestreept. Het was even zoeken maar de juiste bushalte was al gauw gevonden. Blijkbaar zag ik er zo vol van kennis uit, dat zelfs enkele toeristen mij vroegen welke bus ze moesten pakken naar Taroko Gorge. Nummer twee is helaas niet afgestreept. Toen ik vooral dankzij het reuzenrad van het park zag dat ik dichtbij kwam drukte ik al gauw op de stopknop van de bus – immers, in the middle of nowhere kunnen er nooit veel bushaltes zijn, en er was helaas geen informatieschermpje te vinden in de bus, welke de Chinees uitgesproken haltes verduidelijkte – maar helaas stapte ik één halte te vroeg uit. Niet erg, beweging is fijn en ongeveer 10 tot 15 minuutjes later stond voor de ingang van het park.
Het ingangsgebouw is een parkeergarage, met de ingang tot het park op de bovenste etage, te bereiken met roltrappen. Waarom? Farglory Ocean Park ligt tegen een berg aan. Dit betekent ook dat er veel geklommen mag worden vandaag. Goed, ik kreeg een keurig Engels mapje met bijbehorende showtijden, en kon aan mijn avontuur beginnen.
Waar ik eerst altijd de credit zou afvinken, ging ik nu naar de zeeleeuwenshow, welke vandaag tweemaal gehouden werd en op het punt stond te beginnen. Allereerst viel op dat het vandaag niet druk was in het park, iets wat ik in Taiwan al vaker had meegemaakt. Daarnaast was de zeeleeuwenshow zelf prima. Verwacht hier geen wereldschokkende show, heel anders dan andere zeeleeuwenshows, maar gewoon een vermakelijke show met onder andere zeeleeuwen die een door een parkgast toegegooide bal in het basketbalnet manoeuvreren en zeeleeuwen die vanaf een hoger gelegen punt bereikt via een trap soepeltjes het water in duiken, in combinatie met wat educatie over zeeleeuwen uiteraard. Wat wel opviel was dat er veel personeel aanwezig was en dat het publiek ook vrij dicht op de zeeleeuwen zat, op sommige momenten met slechts een touwtje ertussen. Dat krijgt van mij zeker een dikke plus, want het brengt de show dichter bij het publiek, in combinatie met de sowieso bestaande interactie.
Tussen de zeeleeuwenshow en de volgende show, variatieshow, zat genoeg tijd om de achtbaan even mee te pakken. Probleem, zowel de variatieshow als de achtbaan bevinden zich op het hoger gelegen gedeelte van het park, terwijl ik nog steeds op het onderste gedeelte was. Hier heeft Farglory Ocean Park – realiserend dat het park veel klimwerk vereist – een oplossing voor bedacht: een kabelbaan. Snel spurtte ik naar de kabelbaan, realiserend dat anderen die bij de zeeleeuwenshow wegkwamen wellicht hetzelfde zouden doen, en na geforceerd op de foto te moeten, kon ik gelijk het karretje in duiken.
Dit is ook gelijk het moment om te beschrijven hoe prachtig de ligging van dit park is. Het was me natuurlijk al opgevallen toen ik omhoog ging in het ingangsgebouw – waar zich een fotopuntje bevindt, maar in de kabelbaan realiseerde ik me pas echt hoe prachtig dit park gelegen is. Het park is namelijk niet alleen gelegen tegen een berg aan, omgeven door zeer veel groen; het ligt ook een paar meter vanaf de Grote Oceaan af, vanaf de berg prachtige uitzichten gevend over de oceaan en de kustlijnen. Ik zeg het nu alvast, dit is één van de mooist gelegen parken waar ik ben geweest.
Goed, me vergaapt te hebben aan het uitzicht, kwam ik aan op het bovenste gedeelte van het park. Ik ging een plateau omlaag waar de attracties zich bevinden en kwam aan in een fijn gethematiseerd straatje met aan het einde de achtbaan. Wally Whale’s Deep Sea Adventure is een kinderachtbaan van Vekoma, net een maatje kleiner dan het exemplaar in Slagharen. Er zit een gezonde dosis roest op de vooral blauwe track en op de lift hill mist een boosterwiel. Wel zitten de omgevingsobjecten strak in de verf en is deze achtbaan met uitzicht op de Grote Oceaan, veel groen en de kustlijnen van Taiwan één van de mooist gelegen achtbanen die ik heb gedaan. Ik kon gelijk instappen en kreeg een fijn ritje over de voor mij niet onbekende lay-out. Want ondanks het beperkte formaat van deze achtbaan vind ik dit soort achtbanen altijd heerlijke ritjes weggeven. Met een dergelijk uitzicht in een op deze dag warm Taiwan wordt dat gevoel alleen maar verstrekt.
Er was voor de variatieshow begon ook nog tijd om wat bleek de topattractie van het park te doen. Pirates of El Dorado is een log flume, maar wel één in de topklasse. Het begint al in de wachtrij, Alhoewel het grootste deel een grote zigzag is die vandaag uiteraard gesloten was, gaat het laatste gedeelte door een schip heen, wat je vanuit buiten al ziet liggen. In dit schip staat een stuurwiel en roept een piraat je vanaf schermen toe, met uitzicht op de digitale zee. Of dit stuurwiel werkte in combinatie met de schermen weet ik niet, want ik kon gelijk doorlopen en heb het ook niet geprobeerd.
De log flume zelf is, zoals gezegd, zeer goed. De baan zelf heeft drie drops, waarvan één achteruit – welke een van de langste achterwaartse drops is die ik heb meegemaakt – waarbij opgemerkt moet worden dat de grootste drop niet de laatste, maar de middelste is. De baan is lang, de logs varen snel door de baan en de lay-out is super. Hierbij wordt gebruik gemaakt van het hoogteverschil van het park – wat uitlegt waarom de middelste drop de hoogste is. Verder is de omgeving en de thematisatie ook zeer goed gedaan voor een kleiner parkje als dit. Je gaat door een piratengevangenis, door de wilde natuur, door de toren van de grim reaper, door een Zuid-Amerikaanse tempel en door een vulkaan, en komt terug in de startplaats: een piratendorpje. Natuurlijk moet je geen Disney of Universal verwachten qua niveau, maar het gehele plaatje – alle aspecten meegenomen zoals thema, de lay-out, de ligging – doet mij zeggen dat dit één van de beste flumes is die ik heb gedaan. Een waar pareltje.
Goed, tijd om weer een verdieping omhoog te gaan naar de varietieshow. Deze wordt opgevoerd in een theater welke van de buitenkant eigenlijk het icoon van het park is. Crystal Castle is het hoogste punt van het park en kan vanaf overal in het park gezien worden. Toch is buiten de show, een station van de kabelbaan, een winkeltje en een restaurant waarvan ik niet eens weet of deze open was niet heel veel te beleven. De show zelf speelt zich dus af in het een net uitziend theater met niet al te comfortabele banken.
De show begint als een soort vage stand-up comedy goochelact door twee heren verkleed als krabben en mond uit in een vaag verhaal waarin een parel die aan de zeemeerminkoningin toebehoord wordt gestolen door schurken omdat de hoofdfiguur, welke uit het publiek werd geplukt maar duidelijk een acteur is, de parel niet terug wil geven aan de zeemeerminnenkoningin – of in ieder geval iets in deze zin. Enkele liedjes ondersteund door dans en acrobatische acts later is de parel weer terug en komt alles goed. De acrobatische acts waren niet foutloos en het hele geheel is een beetje een mengelmoesje, maar al met al heb ik me wel zeer vermaakt met deze show. Juist het mengelmoesje maakt het sterk en het geheel, waarbij ik ook spreek over thema en pakken, is opnieuw zeer verzorgd.
Normaal ben ik niet echte en showmens, maar over de jaren heen zie ik het toch steeds meer als een fijne toevoeging aan een dagje pretpark. En hier ben ik dan, al twee shows gehad en nu op weg naar show nummer drie. Dit is de laatste grote show die ik nog niet gezien had in het park en begon niet lang na de variatieshow / musical / mengelmoes (kies zelf maar wat van toepassing is). Als Ocean Park kun je natuurlijk niet bestaan zonder dolfijnenshow, wat deze show dus was. Aangekomen in het grootste theater van het park was het weer niet druk. Voor de show wordt er wel rondgegaan met een kiss cam, waar Taiwanezen niet heel open voor bleken te staan en wordt geprobeerd mensen eten, drinken, fotomomenten met dolfijnen en souvenirs te verkopen, wat vooral in het geval van de eerste twee nog wel succesvol is.
De show zelf is, net zoals de andere shows in het park, niet de beste show die ik heb gezien, maar het geheel is opnieuw verzorgd, waarbij je kunt zien dat de medewerkers plezier hebben in hun werk. De show was vooral gecentreerd rondom de vele trucjes die dolfijnen kunnen doen, maar de hoofdlijn die alles aan elkaar bond was een verhaal over ecologie en dat we goed voor de natuur moeten zorgen. De Engelse ondertiteling op het grote scherm van alleen de filmpjes die getoond werden – als ik het goed heb onthouden - was trouwens zeer welkom. Mijn Mandarijn is namelijk niet heel goed.
Het verhaal van de show, met onder andere ecologie en duurzaamheid als thema’s, is misschien een beetje een cliché tegenwoordig, maar naar mijn mening wel de beste manier om de show te presenteren, om dit soort parken relevant te houden. Na de show kun je trouwens voor het glas staan om een foto te maken met de dolfijnen, wat netjes is, want de meeste parken zouden hier geld voor vragen. Hier maakte ik echter geen gebruik van, want ondanks dat ik me in dit park vermaakte ben ik over het algemeen geen fan van dierenparken, zeker niet aangezien dieren als dolfijnen, welke slim schijnen te zijn, hier geen groot leefgebied hebben.
Na de show deed ik een rondje in het reuzenrad. Ik twijfelde of dit rad wel open was omdat er niemand in deze hoek van het park te bekennen was, maar er stond een medewerker bij een ik kon gewoon een rondje maken, al was het rad wel later open gegaan dan de rest van het park volgens de bordjes. Na mij volgden overigens toch wat andere gasten, wat de medewerker wat te doen gaf. Het uitzicht was, zoals overal in het park, prachtig, met mooie gezichten over de omgeving en ook over Pirates of El Dorado, die vanuit meerdere hoeken en rides in het park goed te fotograferen bleek.
Het was etenstijd en dus at ik wat. Het park heeft een ruime selectie aan eten, met verschillende keuzes in verschillende restaurants – al was niet elk restaurant vandaag open geloof ik. Ik koos voor een soort lunchbox met wat rijst erbij en nog wat anders gezonds ernaast. Iets duurder dan het gemiddelde eten of zelfs pretparketen in Japan, maar van goede kwaliteit. Hierna bleek in de straat – welke samen met het straatje onderaan in het park één van de twee main streets is – een kerstparade te worden opgevoerd. Er waren vele dansers, een aantal wagens en van tevoren waren kinderen verzameld die op één van de wagens waren gezet. Omdat grotere wagens niet in het park zelf naar beneden kunnen stond het geheel op den duur stil, werd er wat gedanst, uitgedeeld en fotografeert met kinderen, om daarna om te keren en onder een kleine neerslag van nepsneeuw terug te gaan. Januari, boven de 20 graden en een kerstparade met nepsneeuw? In Farglory Ocean Park kan het allemaal. Zo progressief als ze zijn, zijn de hulpjes van de kerstman trouwens geen kleine elfjes, maar kale russen in een joggingsbroek met een kerstmuts op hun hoofd. Absoluut hilarisch. Een Disneyparade is natuurlijk 100 keer beter qua kwaliteit, maar ook dit was weer fijn vermaak voor een parkje als dit.
Hierna deed ik nog een aantal extra ritjes op zowel de achtbaan als de geweldige log flume en deed ik daarnaast ook nog een soort vage spinning ride die mij door op het laatst op standje turbo te gaan toch nog aardig duizelig wist te krijgen. Vervolgens ging ik een plateau omhoog, om via de kabelbaan naar beneden te gaan.
De laatste grote bezienswaardigheid die ik nog niet gedaan had was het aquarium. Van dit aquarium was helemaal niks te zien, aangezien deze weggestopt was onder een aantal gebouwen en zelfs onder het zeeleeuwenverblijf, als ik goed aan het gokken ben. Eerlijk is eerlijk, ik heb weinig met aquaria, dus ik heb veel overgeslagen, maar het was prachtig gethematiseerd, gebruik makend van veel rotswerk en mooie belichting. Hier kun je een flinke tijd zoet in zijn als je alles bekijkt, met als hoogtepunt het grote aquarium met meerdere dieren in een verblijf zoals vele aquaria die hebben, maar daarnaast ook een uitgang via een glastunnel die door het verblijf heen gaat, wat ik nog niet eerder had gezien had, al wist ik wel dat het bestond. Een roltrap zorgde ervoor dat je in deze tunnel niet kon stilstaan of er nog een keer doorheen kon lopen, maar deze ging zo traag, en het was zo rustig, dat je zonder problemen terug kon lopen. Ik denk dat de beveiligers die de boel via camera in de gaten hielden – als dat al gedaan werd – hier ook geen probleem van maakten, wat me de kans gaf uitgebreid te fotograferen.
De bus, die gemiddeld rond de twee uur kwam, was er bijna. Volgens de planning had ik genoeg tijd, maar een busapp aangeraden door hostelpersoneel liet me zien dat de bus voorliep op de planning. Ik haastte me dus het park uit en was toch zeer ruim op tijd voor de bus, terug naar Hualien. Ik had verwacht nog een zeer groot deel van de middag over te hebben, maar Farglory Ocean Park heeft me zeer verrast. Ik kon Hualien nog even in voor wat sightseeing, maar toch heb ik me in het park aardig wat uurtjes vermaakt, meer dan verwacht. Alhoewel het park geen enkel gebied – attracties, shows of dieren – uitblinkt, maakt de combinatie het tot een zeer geslaagd park. Ik vond de afwisseling tussen attracties, dieren en shows juist fijn en samen met het mooie weer en, ik ga het toch weer zeggen, de werkelijk prachtige locatie gelegen op een bergzijde aan de Grote Oceaan, heb ik hier uiteindelijk een zeer fijne dag gehad. Ga je naar Taiwan, ga dus zeker naar Hualien. Niet voor de kinderachtbaan van Vekoma, maar wel voor een fijn, verzorgd park waar je een geweldige tijd gaat hebben, goed te combineren met Hualien zelf en Taroko National Park.