Tokyo DisneySea
Vrijdag 25 en maandag 28 oktober 2019
Niemand raakt uitgepraat over DisneySea, zoveel is zeker. Daarom verscheen dit trip report in twee delen. We marcheren vanuit Lost River Delta verder, onze blik op open zee. Expeditie Pretparkperfectie - deel 2.
Port Discovery is een azuurblauwe en bronsbruine retrofuturistische jachthaven die over de enorme sluisdeuren heen daadwerkelijke vergezichten biedt over de Baai van Tokyo. Denk Discoveryland au Japon en aan het water voor een redelijk accuraat mentaal sfeerbeeld. Twee attracties zorgen tegen deze blitse achtergrond voor wat onsamenhangend vermaak. Nemo & Friends SeaRider levert met 40 minuten de langste wachtrij van onze dagen in het park, maar helaas blijkt de duikbootsimulator dat niet waard. Nemo - niet de kapitein - blijft maar achteruit zwemmen om tegen ons te kunnen kletsen en vergeet daarbij dat ik ‘m niet kan verstaan. Buurman Aquatopia, in beginsel net zo nutteloos als Nemo en japonais, scoort daarentegen stukken beter. In een hypermodern voiture slingeren we tussen draaikolken en watervallen een slag in de rondte. Pure fun!
We genieten van de strakke architectuur en de heerlijke muziek in Port Discovery. Ik hou van de thematiek en in elk ander park zou deze zone een absoluut hoogtepunt zijn… maar in DisneySea ligt de lat nu eenmaal een heel stuk hoger. In directe vergelijking met zielsverwant Mysterious Island komt de jachthaven absoluut ‘n snufje volwassenheid, thematische diepte en een topattractie tekort. C’est dommage!
Weg, weg, weg! We moeten hier dus weg! En dat doen we met de DisneySea Electric Railway, een luchtspoor waarover antiek ogende knalrode trammetjes heen en weer pendelen tussen de toekomst in Port Discovery en het begin van de twintigste eeuw aan de Amerikaanse Oostkust.
American Waterfront is groots opgezet en bestaat in feite uit twee losse maar gekoppelde delen. Cape Cod verbeeldt een pittoresk vissersdorpje uit New England. Sterattracties ontbreken, waardoor tussen de houten huisjes, het dorpskerkje en de koddige vuurtoren een serene schilderachtige sfeer hangt. Die rust wordt vervolledigd als we een ronde door het park maken in één van de raderstoomboten van de DisneySea Transit Steamer Line. Op tour vanaf het alomaanwezige water krijgen we een heel nieuw perspectief voorgeschoteld op de zeven themazones die dit park rijk is. De Transit Steamer Line is daadwerkelijk als vervoersmiddel naar andere gebieden te gebruiken, maar maak vooral een volledige cirkel om de totale ervaring mee te krijgen!
We volgen ons eigen advies, stappen weer uit in Cape Cod en struinen vervolgens naar New York Harbor langs steeds groter wordende sloepen, boten en schepen. De meest iconische in deze hele rij vaartuigen is ongetwijfeld de S.S. Columbia, de Titanic-esque oceaanlijner die met stomende schoorstenen klaar lijkt voor de lange oversteek naar Europa. Ik voel Jack Dawson als ik het schip via de gietijzeren loopbrug binnentreed, maar gelukkig transformeer ik al vlot naar Rose DeWitt Bukater zodra we over de dekken flaneren, over American Waterfront uitkijken en niet veel later verwacht worden voor ons diner in de grandeur van de S.S. Columbia Dining Room. Als zelfverklaard hautecuisinehobbyisten genieten we met volle teugen van Westerse stoomschipklassiekers die met verve worden ingekleed in Oosterse smaken. Spectaculinair!
De New Yorkse haven circa 1912 moet een behoorlijk levendige plek zijn geweest, als we Disney mogen geloven. De transatlantische oceaanstomer vertrekt bijna, knalrode tramwagonnetjes schuiven over klinknagelbruggen, oldtimers tuffen door de straten en een big band speelt de sterren van de hemel in het Broadway Music Theatre. Het decor voor deze dynamiek wordt naast de S.S. Columbia gedomineerd door Hotel Hightower. Sinds de mysterieuze verdwijning van de eigenaar, S.E.A.-lid Harrison Hightower II, staat deze kolos ook wel bekend als Tower Of Terror en we zullen er gauw genoeg achter komen waarom! Achter het uitbundige exterieur gaat een klassiek attractieverhaal schuil over de hebzuchtige hotelmagnaat Hightower, het vervloekt afgodsbeeld Shiriki Utundu en die ene noodlottige avond… Groene bliksemschichten spatten vanaf de bovenste etage over de indrukwekkende façade als lokaas en waarschuwing tegelijk. De knappe gevel en wachtrij en zo mogelijk nog knappere voorshow - dát effect, woosh! - vormen een perfecte opmaat naar het moment suprême. Dat het vrijevallen zelf wat bedaarder is dan elders mag de pret wat mij betreft daarin niet drukken. Tower of Terror is zowel letterlijk als figuurlijk een absoluut hoogtepunt.
American Waterfront herbergt nog twee attracties die voor locals absolute must-do’s zijn, maar die wij met liefde laten voor wat ze zijn. Turtle Talk is ongetwijfeld onverstaanbaar - ik had écht Japans moeten leren, verdorie! - en Toy Story Mania, alhier ingebed in een rijk boardwalkdecor, trekt de ganse dag zoveel publiek dat de wachtrij nooit acceptabel wordt. Daarom slenteren we daaraan voorbij naar één van de leukste winkels in het park, McDuck’s Department Store. Ik ben niet in Duckstad opgegroeid en veel referenties ontgaan me ongetwijfeld, maar zelfs met beperkte kennis is deze winkel een genot. Mijn wederhelft, wél jarenlang trouw lezer van de Donald Duck, gaat evenwel helemaal op in de pracht en praal. McDuck’s heeft waarlijk voor elk wat wils.
Op het pleintje voor ‘t warenhuis legt een standbeeld van Columbus vanop een metershoge sokkel de perfecte link tussen de Amerikaanse haven en Mediterranean Harbor. We stapten vanochtend wat vlot door deze Italiaanse versie van Main Street U.S.A., maar als laatste halte op onze expeditie hebben we nu alle tijd om op ontdekking te gaan. MiraCosta, het hotel over de ingang, dompelt ons onder en de hotelgasten wekken vanuit hun kamers het gebied tot leven. Bovendien schenkt men in de bar op de eerste verdieping venijnig lekkere cocktails met uitzicht op de lagune en Mount Prometheus. Aanrader!
De Méditerranée is tot de nok toe gevuld met details, restaurants en winkels én telt een topattractie van wereldformaat. Met een Fastpass op zak wandelen we het Museo Del Volo Fantastico binnen voor Soaring: Fantastic Flight. In het museum wordt momenteel ‘n overzichtstentoonstelling gehouden over het leven van vliegenierster Camellia Falco, gewaardeerd S.E.A.-lid en uitvindster van de Dream Flyer. Wie ooit een andere versie van Disneys flying theater heeft bezocht, weet wat hem of haar daarna te wachten staat. Desalniettemin levert dat éérste moment - die spectaculaire swoosh het scherm in - mij na alle keren Soarin’ nog steeds kippenvel op en blijft de rit betoveren. Bovendien ontdekken we in de Japanse variant door de oogverblindende thematisatie, het rijke achtergrondverhaal en de verrassende voorshow een totaal nieuwe beleving. Soaring: Fantastic Flight is een kakelverse klapper, zodanig dat we zelfs met tintelende ogen uitstappen.
De oplettende lezer zal gemerkt hebben dat ik in deze hele lange lappen tekst weinig woorden vuil maakte aan shows en aanverwanten. Ik ben er gewoonweg niet zo’n groot liefhebber en zwijmel liever in sferen, thema’s en attracties. Dat neemt niet weg dat DisneySea twee avondshows presenteert waar zelfs de zwaarmoedigste zwartkijker niet omheen kan - al staan beide shows ten tijde van dit schrijven helaas niet meer op de rol. Klassieker Fantasmic werd geteleporteerd naar het open water van Mediterranean Lagoon en vanaf de kade kijken we vol verbazing hoe Disneyslechterikken de dromen van Mickey Mouse overnemen, het water in de fik steken en Mount Prometheus tot uitbarsten brengen. Niet veel later barst nog hoger in de lucht het volgende spektakel los. Night High Halloween is een traditionele vuurwerkshow ter ere van Halloween, welke het park onderdompelt in een zee van kleur op een serie van Disneys bekendste onheilsmelodieën. Zelfs in shows biedt dit park niets dan superlatieven.
Met de vuurwerkkleuren nog op ons netvlies gebrand zetelen we zoals gezegd aan de bar van Magellan’s en genieten we van 'n verrukkelijke cocktail. In het sfeervolle kaarslicht raken we maar niet uitgepraat. Ik wilde al zo lang een keer naar DisneySea en ik had er zo abnormaal veel zin in dat ik zelfs een beetje bang werd dat ‘t tegen zou gaan vallen, maar het tegendeel blijkt waar. Wanneer mag ik terug?
