Ik zit al langer met de gedachte in mijn hoofd om een trip report te schrijven, maar de vraag is steeds: waarover? Het moest iets zijn dat me ontzettend is bijgebleven en wat ik om die reden dus ook graag wilde delen. Het is uiteindelijk Parc Astérix, een park dat ik meerdere keren per jaar bezoek, waar ik met dit gevoel naar buiten loop. En niet zomaar Parc Astérix, maar wel het Halloween-event “Peur sur le Parc”.
First things first, tijdens dit bezoek hebben we niet alles gedaan wat het park met Halloween biedt. Twee jaar terug hebben we het event ook bezocht, en met enkele wijze lessen die we toen geleerd hebben, hebben we het deze keer iets anders aangepakt.
Zo hebben we geen nocturne bezocht. Hiervoor moet je een apart avondticket kopen, en het enige verschil met het aanbod overdag zijn twee shows. We besparen ons dan ook graag de €51 euro die zo’n avondticket extra kost en besluiten deze keer enkel overdag te gaan – wat inbegrepen is bij onze abonnementen. Daarnaast zijn er nog een paar zaken uit het Halloween-aanbod die we over hebben geslagen, omdat we uit ervaring weten dat dit niet zo ons ding was. Daar waar dit het geval is, zal ik tenminste iets vertellen over onze ervaring van twee jaar terug.
En oh ja, dit trip report is niet 100% spoilervrij. In details ga ik niet, maar er her en der vertel ik wel eens iets over wat je binnen in de spookhuizen kunt verwachten. Wil je echt helemaal spoilervrij dit event bezoeken, dan is dit trip report niet voor jou.
Het is rond 11:00 uur wanneer we aankomen in Parc Astérix, kort na de ochtenddrukte. Het parkeerterrein rijden we dan ook vrij vlot op en ook bij de tassencontrole en entreepoortjes lopen we zo door. Dit is echter de laatste keer, want in het park is het een drukte van jewelste en bij alle grote attracties staan rijen van rond een uur. Omdat het Halloween-aanbod pas om 12 uur van start gaat, hebben we weinig keuze en sluiten we maar aan in de rij voor Trace du Hourra, waar slechts 50 minuten staat. Hierna vervolgen we onze weg naar de show C’est du Delire. Deze musical is onderdeel van het vaste entertainmentprogramma en een persoonlijke favoriet.
Nadat we nog een hapje hebben gegeten is inmiddels het ruim na twaalven en dus tijd voor Halloween! We hebben een “Filotomatix Peur” gekocht – een fast pass voor alle spookhuizen – en besluiten dan ook richting het eerste spookhuis te gaan. Onderweg lopen we nog even door de laatste restanten van La Rue de Paris. Hoewel het park geen echte scare zones heeft, is er in dit gebied wel wisselend entertainment wat doet denken aan scare zones. Zo ook nu: in het eerste overdekte deel komen we zombie-ridders tegen en in het tweede overdekte deel een kruipende acteur verkleed als spin (wat er zo slecht uitziet dat zelfs ik als arachnofoob niet onder de indruk ben).
Zombie-ridders marcheren door La Rue de Paris
Op het niet overdekte binnenplein – wat nu nogal wat kaal oogt door alle werkzaamheden rondom – is ook nog een show: Metamorphosis. Deze hebben we twee jaar terug gezien en hoewel het wel leuk was, vonden we het niet de moeite dit nog eens te zien. Buiten staat een stadsomroeper om mensen te lokken, eenmaal binnen vindt de echte show plaats. De naam verraadt het wellicht al, maar je ziet een mens transformeren in een monster, waarna het monster nog even door het publiek rent en de show weer voorbij is. Op zich een prima concept, maar met weinig herhalingswaarde. De show vindt doorlopend plaats en er is een wachtrij. Goed om te weten: deze is ook inbegrepen bij de Filotomatix Peur.
Enfin, we waren onderweg naar het eerste spookhuis: Les Enfers de Pompei. Dit is het enige betaalde spookhuis van Parc Astérix, maar zit ook inbegrepen bij de Filotomatix Peur. Het verhaal van het spookhuis is dat je moet ontsnappen uit de onder lava bedolven onderwereld van de stad Pompeï. In de wachtrij staat een acteur die wat vertelt over het verhaal en na een paar minuten wachten zijn we aan de beurt. Helaas hadden we pech met onze run, want we werden gegrouped bij de meest vervelende jongeren die in het park liepen én stuitten ook in de tweede scène al meteen op de groep voor ons. We besluiten dan ook om hiervoor een extra ticket te kopen en later nog een keer te gaan.
Acteur in de wachtrij van Les Enfers de Pompei
Het volgende spookhuis waar we naartoe gaan was twee jaar terug onze favoriet: Le Tombeau des Dieux. Dit spookhuis is gelegen in een gebouw naast Oziris. Bij ons vorige bezoek aan Peur sur le Parc was dit spookhuis nieuw én betaald, maar nu is het gratis te bezoeken. Het spookhuis begint – net zoals alle spookhuizen in dit park – met een korte voorshow. Hierin wordt het hart van een overledene gewogen, deze blijkt zwaarder dan een veer waarna we het spookhuis in gaan. Hier worden we opgejaagd door het monster Ammit en de andere bewoners van Duat – het rijk der doden. Het spookhuis heeft een interessante lay-out, waarbij je meerdere keren over andere paden door dezelfde centrale ruimte gaat. Er zitten een paar goede scares en misleidingen in, en de scare actors schromen ook niet om je aan te raken. Deze blijft tot mijn favoriete spookhuizen horen.
We vervolgens onze route naar Catacombes, een spookhuis dat opende in het tiende jubileumjaar van het event. Het spookhuis ligt naast La Rue de Paris en sluit hier thematisch een beetje op aan. Je begint in een soort grafkamer, waarna je door een geheime deur verder de catacomben intreedt. Onderweg is het ontzettend donker en moet je regelmatig door vernauwingen of gebukt lopen, ook zijn er ruimtes waar je nat kan worden. Des te verder je in de catacomben treedt, des te duisterder en viezer deze worden. Twee jaar terug viel deze een beetje tegen, maar dit jaar beviel hij aanzienlijk beter. Wellicht deze keer geluk gehad met de run, of de vorige keer pech. Wie zal het zeggen.
Wanneer we het spookhuis uitlopen, lokt het geluid van een ronkende kettingzaag ons terug naar het plein voor Restaurant Le Cirque. Wat blijkt, op dit plein is nog een overblijfsel van het oude spookhuis La Maison de la Peur te vinden. Dit spookhuis stamde uit de eerste editie van het evenement en heb ik twee jaar terug nog kunnen zien voor hij sloot. In de laatste scène van het spookhuis liep je op een gesloten deur af, welke openzwaaide om een maniak met een kettingzaag te onthullen. Deze jaagde je het spookhuis uit, waarna hij nog een rondje over het plein deed om nietsvermoedende omstanders de stuipen op het lijf te jagen en vervolgens terug in positie te gaan staan voor de volgende groep. Dit gebeurt dus nu nog steeds, ook al is het spookhuis weg. Tof!
Maniak met een kettingzaag
Aan het plein ligt ook nog een ander spookhuis: Mission Perdue. Dit jaar hebben we besloten dit niet te bezoeken, omdat het twee jaar terug best tegen viel. Het is een spookhuis met optische illusies die worden gecreëerd door stereoscopie. Je draagt dan ook een anaglyf-3D-bril als je door dit spookhuis loopt, wat voor de nodige hoofdpijn zorgt. Het concept vind ik al met al niet heel interessant en het spookhuis lijkt ook vooral voor kinderen bedoeld.
Terug naar wat we wel hebben gedaan: we besluiten onze weg te vervolgen naar het theater van de show Main Basse sur la Joconde, waar nu geen show is, maar enkele monsters rondlopen en een bar is ingericht. Via het theater komen we bij La Colère d’Anubis, het zusterspookhuis van The Curse of Amun in Walibi Belgium. In tegenstelling tot de andere spookhuizen in het park, is dit meer een soort doorlopende show. In iedere scène kom je een tourgids tegen die wat vertelt over de collectie aan artefacten die te zien is. Terwijl hij dit vertelt, zorgen mummies voor een chaos die meer als grappig dan eng te bestempelen is. Dit spookhuis is door het tamme karakter uitermate geschikt voor jonge tieners, ons blijft vooral de uniciteit van het concept bij.
Op dit punt besluiten we om terug te keren naar Les Enfers de Pompei. Achter ons in de rij sluit wederom een groepje irritante jongeren aan, maar gelukkig worden we deze keer bij de keurige mensen voor ons gegrouped. Het spookhuis komt meteen een stuk beter tot zijn recht. Na de preshow lopen we door waanzinnig gave decors die het verwoeste Pompeï voorstellen, in realiteit lopen we door o.a. de voorshows en hoofdshow van madhouse Le Défi de César. Monsters doemen op uit de rook, verwonde dorpelingen komen je tegemoet en je wordt van alle kanten belaagd. Het concept “ze raken je aan” wordt hier naar een nieuw niveau getild, want je wordt letterlijk vastgegrepen. De acteurs doen er alles aan om je tegen te houden bij jouw ontsnappingspoging, wat er al snel toe leidde dat iedereen in ons gezelschap ergens alleen liep. Ik heb zelden zo’n gave ervaring gehad bij een Halloween event. Niet geschikt voor de tere zieltjes, zullen we maar zeggen.
Inmiddels is het al 16:00 uur geweest en eigenlijk willen we nog een keer de show C’est du Delire zien. Even een korte break van het Halloween-geweld en daarna weer door! Wat betreft spookhuizen hebben we gezien wat we wilden zien, dus we gaan nog een keer naar La Rue de Paris in de hoop dat daar nog wat gaande is. We stuiten op een dansshow met zombies: grappig, maar niet spectaculair. Het trok wel veel volk, want bijna het hele binnen gedeelte stond vol. Hierna troffen we ook nog een agent aan die een monster gevangen nam en opsloot in een kooi.
Dansende zombies in La Rue de Paris
De dag loopt inmiddels langzaam ten einde en we besluiten ongeveer een uurtje voor sluitingstijd om al te vertrekken. Niet omdat we het beu zijn, maar omdat we nog vier uur naar huis moeten rijden. Hierdoor missen we wel de parade, maar die vinden we tijdens het Halloweenseizoen toch niet zo interessant. Het zijn dezelfde paradewagens als anders, maar alle leuke karakters uit de strips zijn vervangen door scare actors. De parade vind om die reden ook pas na sluitingstijd plaats, zodat alle acteurs van de spookhuizen nog naar het startpunt van de parade kunnen gaan.
Enfin, onderweg naar de uitgang van het park halen we nog een hot dog en niet veel later zitten we in de auto. Al met al een zeer geslaagde dag die voor mij nog eens bevestigd dat dit mijn favoriete Halloweenevent is!
Peur sur le Parc heeft mij twee jaar geleden echt verrast en dit jaar maakte het mijn verwachtingen absoluut weer waar. Waar voor de meesten Walibi Holland of Movie Park Germany de Halloween-koningen zijn, staat voor mij Parc Astérix echt ver daar boven. Het event houdt vast aan het klassieke spookhuis-concept in plaats van dure experiences, maar durft daar dan wel een stuk verder mee te gaan dan de concurrentie. Budget-vriendelijk is het ook, met slechts één betaald spookhuis (á €5 p.p.). De Filotomatix Peur die we hadden gekocht (á €20 p.p.) was – ondanks de drukte deze dag – achteraf niet nodig geweest. Onze ervaring twee jaar geleden was anders, met erg lange rijen voor de spookhuizen. Ach, soms heb je geluk en soms heb je pech.
Het is natuurlijk wel jammer dat het zo ver weg ligt. Hadden we geen Disneyland Paris-abonnement gehad, dan hadden we dit event waarschijnlijk niet snel bezocht. Maar mocht je in oktober toch al in de regio zijn, dan is het een absolute aanrader!
