Proloog
Zoals zo vele onderweg naar het warme zuiden op de Franse A1 passeer je traditiegetrouw altijd een vaal blauwe achtbaan boven de bomen en een vrolijk bord met Astérix. Want waarom zouden we hier stoppen, als een stukje verderop een van de grootste pretparken van Europa ligt? Niet dat we daar de deur platlopen, maar meer dan een lichte interesse voor Parc Astérix is er niet bij. Tot enkele jaren geleden bij huize Meelworm het Muishuis wat in diskrediet is gekomen... Maar dat lieve lezer is een ander verhaal, dus terug naar Astérix.
Wat de motivatie uiteindelijk ook is, vast staat dat wij ons gaan begeven naar dat typische Franse park dat moedig weerstand biedt aan dat andere park. Een heroïsche strijd die we kennen van... tja, een bepaald strip. Bijna gaat het mis, bijna gaat het park failliet. De Fransen Galliers overwonnen door de Amerikanen Romeinen! Even flirt het park met een overname door de Efteling. Een samenwerkingsverband wat de zintuigen prikkelt want dat zou zomaar het begin van een mooi sprookje kunnen worden? Maar in Parijs geloven ze niet in sprookjes en komt het park uiteindelijk in handen van Compagnie des Alpes, een bedrijf waar de Franse overheid een flinke vinger in de pap heeft.
Het begint!
En dan is het zover na een rit van 2,5uur dwars door de spits van Parijs heen toeterend, rijden we voor het eerst in ons leven niet rechtdoor, maar nemen we de afslag. En tot mijn grote teleurstelling zijn we daarin niet de enige. Hoewel Queue Times (het park zelf geeft zover ik weet geen drukte-indicatie om volstrekt onbekende redenen) ons had beloofd dat het een rustige dag wordt is die belofte helaas verre van waar. Het is serieus druk, packed. Waarschijnlijk trek het lekkere weer blikken vol met Parijse gezinnen.
Beetje druk
Gelukkig zwaaien de verkeersregelaars vriendelijk naar ons, en zwaaien de jonge meelwormen vriendelijk terug achter donkere zwart getinte autoruiten. Om vervolgens uit te komen bij een kassa waar ons wordt gevraagd €20 voor een parkeerplaats te betalen. Uiteindelijk staat onze melkkoe op een zanderig stoffig stuk grind. Voor €20.
Het hele geintje maakt wel dat het park al 15min open is voordat we eindelijk door de entree zijn. Voordeel is dat de grote stampede(TM) al is geweest en we redelijk ongeschonden het park binnenstappen. De eerste indruk in het park is desalniettemin goed. Wat een gezellige, gemoedelijke en leuk sfeer hangt er, één die de hele dag zou blijven hangen.
De fameuse entree
Nu is familie Meelworm niet geheel onvoorbereid te tonele gekomen. Het lezen van Tripreports hier op het forum – ze worden erg gewaardeerd! – en filmpjes van Youtube maken dat een Romeins Cohort een puntje kan zuigen aan onze militaire operatie aanpak. Die Galliërs maken geen schijn van kans.
Pagase Express
De app (de app die een “soort van ook in Nederlands is, maar ook weer niet”, die stroom vreet als een hongere Obelix en daarnaast ook niet bepaald gebruiksvriendelijk is) verteld mij dat Pagase Express een wachtrij heeft van slechts 5 min. Berucht om zijn lange wachtrij schieten we snel de attractie in, om aan te schuiven voor wat uiteindelijk 50 min gaat duren. In de wachtrij staat veel klein voetvolk en ik begrijp de reden, dit is vast een prima achtbaan voor de hele familie. Maar wat ik vervolgens zie in het station zou zo uit het stripboek kunnen komen.
Geen chocola van te maken, die app. Of men wil gewoon geen Nederlanders want bij hoog en laag probeert men mij te vertellen dat het park dicht is...
Een grouper die niet echt deze taak vervuld maar alleen de priority-rij doorlaat en soms controleert, vervolgens beide rijen een soort van organisch laat samenvoegen en als 2e job ook de treinen controleert. Het is lachwekkend en chaotisch maar resulteert helaas in een bedroevend lage capaciteit van 500pph.
We zitten bij toeval helemaal vooraan en de rit rammelt behoorlijk – het is niet oncomfortabel maar echt kwaliteit straalt het ook niet uit. De route voert door redelijk kaal gebied en om de een of andere reden een parkeerplaats (iets wat meer parken hebben en waarvan ik de logica voor een themapark niet snap). De encounterscene in een “tempel-op-een-niet-heuvel-maar-satepikkers” heeft weinig overtuigende effecten. Uiteindelijk stappen we toch wat teleurgesteld uit. Meelworm-score: Oké maar lang wachten niet waard.
Mooi stationsgebouw, maar toen was het geld op
L'Oxygénarium
Het park is ondertussen dik een uur open en de rijen puilen bij de meest populaire attracties uit. Gelukkig vereist L'Oxygénarium slechts 15 min wachten. En wat blijkt, het park is behoorlijk compact en binnen een paar minuten schuiven we aan in een wachtrij die typisch is voor het park. Een entree, een rij door het groen om te eindigen in een gedecoreerd station waarbij veel zou opknappen van wat onderhoud en schoonmaakwerkzaamheden.
Extreem gedecoreerd is het vaak niet maar onaardig of kaal kan je het ook niet noemen. Helaas is ook hier de capaciteit bedroevend met slechts 600pph. Uiteindelijk staan we hier 45 min in de rij en wat volgt is een glijbaan die volledig losgeslagen ronddraait. Leuk voor de liefhebber, maar voor ons toch wat misselijkmakend. Jammer want het is wel een unieke rit. Meelworm-score: Een aanrader voor de sterke maag.
Fijn een rondje draaien
Trace du Hourra
Meelwormen zien meer groen dan geel, dus na een broodje en wat bijkomen hebben we ons oog gericht op de fameuze bobbaan die ons heimwee geeft naar De Bob. Deze baan is in Europa-Park leuk maar kort dus vol enthousiasme lopen we de wachtrij van 20 min in. Het vermoeden is dat onze Franse medemens nog zijn everzwijn naar binnen aan het schrokken is want uiteindelijk blijkt de wachttijd slechts 5 min te duren.
Het thema is leuk maar wat vergezocht - het eureka moment van rechtop lopen. In die korte wachttijd staat een kind in een hoekje te plassen, tja. Wat volgt is een dermate onprettige ervaring die ik alleen maar kan beschrijven als een compressietraining van de ruggengraat, ritmisch in en uit je stoel getrild worden. Na een minuut stuiteren we ritmisch de attractie uit. Meelworm-score: Trace du Oucha.
De Fransen hebben het ook door
Niks glijden
Toutatis
Naast de bobbaan vinden we een achtbaan die geen introductie behoeft. De wachtrij is weinig speciaal, het stationsgebouw prima. De wachtrij is slechts 20 min en zal deze drukke dag nauwelijks langer worden ondanks de bedroevende 800pph. Misschien is de baan te heftig voor de vele gezinnen in het park maar opvallend is het wel. Ook bij de meelwormen krijgen we niet bij iedereen de handen op elkaar.
Om redenen die alleen Toutatis zelf weet is de front row rij praktisch leeg. Wie ben ik om hier over te klagen, en tijdens het wachten in station komt een medewerker met een karretje langs waar iedereen zijn tassen met waardevolle spullen in legt. Ik neem aan dat ze hopen dat Toutatis er een oogje op houdt. Wat volgt is een speelse rit (het stukje terug heeft de attractie niet nodig) waar de elementen vlot achter elkaar volgen, maar het nergens echt pittig wordt. En voor het eerst in dit park is de baan niet oncomfortabel. Meelworm-score: Hoogtepunt van het park.
Leuke thematisatie
Veel zijn hier gek op infills, zelf wordt ik er niet echt warm van.
Le Village Gaulois
We vervolgen onze weg naar wat het hart van het park is. Er zijn winkeltjes te vinden en je kan personages ontmoeten wat het dorp een aardige sfeer geeft. Toch oogt het allemaal wat plastic fantastic en hoewel dat geen probleem hoeft te zijn mist het ook wat detail. In enkele huisjes kan je binnenkijken, maar het voelt alsof er wat meer uit te halen valt. Nergens is leven te bekennen, geen animatronics of interactieve elementen. Het is iets wat voor het hele park geldt trouwens. Meelworm-score: Dit overslaan is als het sprookjebos overslaan.
Nog geprobeerd van te drinken maar had bij mij geen effect
Tonnerre 2 Zeus
Eindelijk na al die foto’s staan we voor de iconische ingang. Op de een of andere manier heb ik altijd het idee gehad dat je onder een enorm beeld doorloopt maar in werkelijkheid is de afmeting best bescheiden. De wachttijd is gelukkig slechts 15 min want echt prettig vertoeven is het niet met de hoge temperaturen. Je zou hier maar urenlang moeten staan bakken... Al wachtende wordt trein met een krijsende piep de helling opgezeuld. Het zou symbolisch worden voor de rit.
De beugel van de trein is apart en omarmt je als of je een geliefde bent, ik kan het wel waarderen maar het is een volledige illusie. Na het krijsen de helling op wordt de trein losgelaten om vervolgens een van de meest oncomfortabele ritten die ik ooit heb meegemaakt af te leveren. Je zou bijna denken dat er vierkanten wielen zijn gemonteerd want je wordt dermate door elkaar heen geschud dat je zou denken dat Zeus een sadistische persoonlijkheid heeft.
Terwijl we wachten om het station weer binnen te rijden stijgt een gekreun van pijn uit de trein ter hemel. We komen in ieder geval allemaal met hoofdpijn en rugklachten uit de attractie. Ergens zit er een goede rit in, maar dit kan echt niet. Bíjna “steelt” iemand een van onze tassen (per ongeluk) en terwijl ik kijk of deze persoon door de bliksem getroffen kan worden weet ik de tas uit z’n handen te pakken. Het blijft een vreemd systeem... Meelworm-score: Bij keuze tussen deze achtbaan of de tandarts, kiezen voor de tandarts.
Vol trots kijk ik Zeus aan, een houding waar ik spijt van zou krijgen
Dat is inderdaad Obelix
Théâtre de la Joconde
Na het her integreren van onze ruggengraat hadden we behoeft aan wat rustiger vermaak. Onderweg passeerden we een 2-tal overdekte gebieden die hoewel mooi wat weinig met Astérix en Obelix te maken hadden. Ze boden wel een rustige haven in een park wat haar drukte niet heel goed weet te verwerken. Het blijkt dat het park veel shows heeft, waarvan de meeste zo heb ik begrepen een matig niveau hebben. Die slaan we met liefde over hoewel blijkt dat – zo lees ik later achteraf – C’est du Délire! de moeite waard was.
Onze show, Main Basse sur La Joconde gaat zoals de naam al aangeeft over (de diefstal van) de Mona Lisa met veel explosies, geweerschoten, stunts, rook en actie. Prima te pruimen voor 30 min maar niet heel uniek en wat het te maken heeft met Asté... Laat maar. Meelworm-score: vreemde eend in de bijt maar lekker als maaltijd.
Grote set met een klein hartje
Oziris
Tot een paar jaar geleden dé achtbaan van het park en nog steeds is de aanblik van deze achtbaan imposant, nog meer dan de nieuwste aanwinst. De naam is een samenvoeging van “Durf je Iris te trotseren”. Nou, dat doen we en ook hier staat de wachttijd op 20 min maar na 5 min zitten we al in het midden. Voor de verandering is hier wèl een capaciteitsmonster neergezet.
De wachtrij is erg mooi en hoewel mijn Frans ronduit matig is en daarmee veel woordgrappen langs mij heen gaan is er genoeg om te waarderen. Klaarblijkelijk worden we gehypnotiseerd zodat we denken dat we vogels zijn, een aparte ervaring voor ons Meelwormen. Wat volgt, en helaas is het een terugkerend thema, is een rammelige en zelfs wat onaangename rit. Allemaal stappen we uit met hoofdpijn. Toch snap ik het enthousiasme van sommige want in basis is het echt een goede achtbaan met snelle en soms krachtige elementen. Meelworm-score: Mooiste attractie van het park.
Absolute thematische hoogtepunt
Nog even en we kunnen vliegen
Helaas geen zoef maar rakketakketakketak
Attention Menhir
Ondertussen hebben we wel onze buik vol van al die rammelbakken. Ons oogt valt op een van de weinige indoor attracties, een 4D bioscoop gemaakt in een tijd dat 4D films al 20 jaar uit de mode zijn. Toch schuift er nog behoorlijk wat volk naar binnen, misschien omdat er geen alternatieven zijn?
Thematisch is de attractie niet heel sterk want door een nietszeggende zigzaggende gang komen we uiteindelijk terecht in de voorshow. Wat er gezegd wordt weet ik niet, maar enkele grappen komen gelukkig wel over. De hoofdshow komt qua sfeer niet echt overeen, maar biedt voldoende humor. Echt origineel is het verhaal niet te noemen en ook de effecten zijn niet heel bijzonder maar toch biedt de attractie een broodnodige variantie. Meelworm-score: In het land van de blinden is eenoog koning.
Hier bestaan ze nog gewoon in het wild
Les fastes du Nil
We besluiten te eten in een nieuw gebied. Het oogt uitnodigend en de overkapping geeft beschutting. Binnen is het echter uitgestorven. Ons eten bestaat uit de typische fastfoodketengerechten maar smaakt verder goed. De prijs is ronduit pittig te noemen. In mijn ooghoek wordt een simpel softijsje voor €4,70 aangeboden...
Mooi in thema, dit fastfood restaurant
Door de taalbarrière niet echt duidelijk in gebruik
Lekker rustig
Romus et Rapidus
De waterattracties hebben we nog allemaal links laten liggen, ook omdat de wachtrijen lang waren. Eigenlijk willen we naar Menhir Express maar dat idee lijkt iedereen te hebben. Le Grand Splatch is een echte soker maar trekt niet echt vanwege de beperkte thematisering. De rapid heeft gelukkig een wachttijd van 20 min dus beproeven ons geluk om deze eerst te pakken. Na 45 min in de zon bakken stappen we in voor een rit die in alles best wel teleurstelt. Weinig spannend, kort en qua ligging ook niet heel mooi. Meelworm-score: Een weinig enerverende junior versie.
Epidemaïs Croisières
Moe en verslagen kijken we naar Goudurix maar niemand wil of kan in dit notoire marteltuig. Ikzelf heb geen verdere behoefte om wat over is van mijn ruggengraat terug te vinden bij mijn knieschijven dus wijselijk laten we deze links liggen. Ook de Menhir Express skippen we helaas omdat we nog terug moeten rijden naar het lage land. Dus wordt het de Cruise van Epidemaïs. Een rustgevend boottochtje met een paar eenvoudige animatronics. Opvallend, want hoewel het thema zich er erg voor leent is het allemaal een dooie bedoeling. Meelworm-score: Charmant zoals de fiets van je opa.
Symbolisch voor familie Meelworm aan het einde van de dag
Het uitzicht is schitterend, maar hier laten we het bij
We scoren nog wat souvenirs die tot onze verbazing niet heel duur zijn en lopen met de massa langzaam het park uit. Een rondvraag leert dat de mening verdeeld zijn, maar vast staat dat hoewel dit een leuk park is het de verwachting niet helemaal kan waarmaken.
De overpijnzing
Wat positief opvalt is de leuke sfeer en unieke thematisering. Links en rechts heeft het park een aantal topattracties . Maar wat ook goed merkbaar is, is dat de meeste aandacht vanuit het park naar de nieuwe attracties gaat terwijl wat al in het park staat eigenlijk méér liefde verdiend.
Tijd zal leren of dit de attractie is die het park nodig heeft
De echte highlights van het park zijn op een handvol na geen èchte “knallers”. Voor een park wat zich qua prijs meet met bijv. een Europa Park mag je simpelweg verwachten dat je attracties een acceptabele rit leveren, maar veel doen dat helaas niet voldoende. Dat hoeft geen onoverkomelijk probleem te zijn als de line-up meer is dan de som der delen, maar de ondersteunde attracties zijn niet uniek of speciaal genoeg om dit op te vangen.
Het park mag dan bekend staan als achtbanenhoofstad van Frankrijk, wij vinden kwaliteit belangijker dan kwantiteit. Ook de vaak lage capaciteit van de attracties werkt niet mee, en als de nóg meer betalende gasten dan óók nog goedgekeurd voordringen dan wordt het soms een gevalletje tandvlees.
Handig zo'n overdekte gethematiseerde passage, dat zouden meer parken moeten doen
Door de drukte en gewoon pech hebben we niet alles (wat we de moeite waard vonden) kunnen doen. Maar gemotiveerd om op korte termijn terug te keren zijn we niet. De opening van de zoveelste achtbaan gaat daar geen verandering in brengen. We zien deze ontwikkeling trouwens ook bij veel zusterparken in de CDA-groep waar uitbreiding van het attractieaanbod gelijk staat aan de diversifiëring van het achtbanenaanbod, maar dat terzijde.
Ik vermoed dat het park het vooral moet hebben van de vele Parijzenaren voor wie dit (denk ik) een aanzienlijk goedkoper uitje is dan het Muispark. Voor €100 konden we een abonnement aanschaffen wat natuurlijk een (relatief) koopje is.
Het eindigt!
Dus hebben we een leuke dag gehad? Ja. Gaan we terugkomen? Waarschijnlijk voorlopig niet. Raadt ik het park aan? Ja, want het is uniek en minstens een bezoek waard maar de randen zijn rafelig.
