Het is inmiddels meer dan tien jaar geleden dat ik naar Amerika verhuisde. Toen stond mijn achtbaanteller nog op pak ‘m beet 380. In de eerste jaren na de grote verhuizing ging het rap. Ik reis veel voor werk en kon overal wel nieuwe credits vinden. In de zomer van 2020, nu vijf jaar geleden, ging de teller ondanks de pandemie al de 700 voorbij. Maar wie afgelopen week naar de teller keek zag dat sindsdien het aantal nog maar gestaag klimt. Andere hobby’s kregen voorrang, we kochten een huis en er zijn simpelweg nog maar een paar grote pretparken in Noord-Amerika die ik nog niet bezocht heb.
Zal ik jullie eens iets schokkends vertellen? Ik was tot vorig jaar nog nooit in Walt Disney World geweest en mijn enige bezoek was een dagtrip naar Magic Kingdom. Ik rende die dag als een malle door het park om maar zo snel mogelijk alle achtbanen en de beste darkrides af te vinken. Foto’s maakte ik amper.
Hoe anders is dat dit voorjaar. Een weekendje Orlando was, nu ik dicht bij een nieuwe mijlpaal was, daarom laaghangend fruit, zoals we dat hier noemen (want: makkelijk te plukken). Helemaal handig is dat een vriend van me sinds een paar weken daar woont. Op de bank bij vrienden crashen maakt ’t toch wat betaalbaarder allemaal. Tijd om het lijstje met fameuze Amerikaanse parken die ik nog niet bezocht had te doen slinken.
Op vrijdag 11 april gaat in alle vroegte de wekker. Ik heb een retourtje Detroit-Orlando geboekt en zit al om zes uur ‘s ochtends met een klein ontbijtje op het vliegveld. Het is dan ook pas amper tien uur geweest als we door de grote poort van Walt Disney World rijden. De enorme verkeersborden boven de snelwegen door Orlando en het resort benadrukken wat een pretparkweelde hier te vinden is. Iedere afslag is een wel pretpark, waterpark of hotel-resort van naam en faam.
Wij slaan als eerste af naar Animal Kingdom en staan tot onze opluchting helemaal niet zo ver van de ingang. Sterker nog, de wachttijden helpen ons besluiten om vandaag geen Lightning Lane te kiezen. Eenmaal binnen slaan we meteen rechtsaf. De grote attracties liggen hier in een rondje en we kiezen de richting met, voor nu, de kortste rij.
Dat is Dinosaur, de soms vervloekte dino-darkride gebaseerd op het ritsysteem van mijn geliefde Indiana Jones in Disneyland. Toch valt de attractie me, mede door de lage verwachtingen, eigenlijk helemaal niet zo tegen. Spannend verhaal, prima animatronics en een volwassen spanningsboog. Ik vind ’t ook nog eens leuk om te zien hoe van hetzelfde gebouw en layout gewoon iets heel anders is gemaakt. Op korte termijn gaat deze attractie trouwens dicht en als ie heropent zal ook hier Indiana Jones te zien zijn, zij het met een fris eigen verhaal.
Het plein waar ooit de duellerende wildemuisbaan Primeval Whirl stond is een bouwput. Hier komt over ongeveer een jaar een attractie rond de succesfilm Encanto te staan. Samen met Indiana Jones toch twee IPs waar ik enig succes van verwacht. Het zal deze hoek van Animal Kingdom van een beetje verloren naar een serieuze publiekstrekker tillen en dat is ook wel nodig ook.
Er zijn in Animal Kingdom namelijk niet zo heel veel attracties die ik per se wil doen. Ik was vorige week nog in een mooie dierentuin en ben hier wel echt voor de rides. Bovenaan die lijst? Expedition Everest natuurlijk. Een van de bekendste achtbanen in Amerika die ik nog af moet vinken. We slaan de wachtrij van drie kwartier over met behulp van de single riders optie, die ons in tien minuten tijd een plekje in hetzelfde treintje oplevert.
Voor mij maakt deze achtbaan de verwachtingen absoluut waar en dat terwijl die dit keer hoog gespannen waren. Thematisch ijzersterk, visueel een pareltje, vooruit, achteruit, vooruit en voor een Disney-achtbaan nog behoorlijk intens. Het laatste stuk van de baan had van mij wat langer mogen zijn, maar hier is weinig op aan te merken. Een topper!
Ons plan was om het rondje netjes af te maken, maar met een gedachte in het achterhoofd: als de rij voor Flight of Passage acceptabel is op enig moment is dat ons volgende doel. De afgelopen dagen is die bij vlagen opgelopen tot meer dan twee uur, dus als we 50 minuten zien staan benen we snel die kant op. Het blijkt effectief zelfs nog minder.
Het Pandora-gebied is prachtig. Je waant je in de wereld van Avatar en de wachtrij is uitstekend. Het begint in de natuur buiten, daarna grotten met zicht naar buiten en uiteindelijk via donkere gangen naar het laboratorium. Het verhaal zal de meesten bekend zijn, maar je gaat via een avatar mee op een vlucht op een banshee uit de film. De simulator zelf is een mix van… tja, een motorbike-coastertrein en Soarin'? Zoiets? Hoe dan ook, ik vind het enerverend en uniek, maar een serieus minpuntje is dat een van de scenes voor mij simpelweg niet scherp is of wordt. Je hebt een 3D-bril en dat effect werkt prima, behalve voor zo’n 30 seconden van de 4,5 minuut durende ervaring. Het doet niet zo aan de rit af dat ik het niet heel gaaf vind, maar het is wel opvallend.
Minder gaaf is de pech erna. We sluiten meteen drie kwartier aan om ook de Na’vi River Journey te ervaren. Een attractie door het gloeiende bos uit de Avatar-films en met een van de mooiste animatronics ter wereld. Die krijgen we echter niet te zien, want die is de laatste tijd vaker stuk en wordt dan vervangen door een video-effect op een scherm. Drie kwartier aanschuiven voor een bootrit met vage muziek en dan hèt hoogtepunt niet zien is een domper.
Goed, er is hier nog meer te zien! We lopen richting Harambe, het fictieve Afrikaanse havenstadje dat als poort dient voor toegang tot het safarigebied. De rij voor de Kilimanjaro Safari bedraagt slechts een kwartier en tijdens de rondrit (van een half uurtje, zoiets?) lacht het geluk ons toe. We zien niet alleen de baby giraffe die pas sinds paar dagen in het park rondloopt, maar moeten zelfs stoppen voor overstekende neushoorns die op amper een paar meter voorbij sjokken.
Inmiddels zijn we zo’n vijf uur in Animal Kingdom en hebben we alle topattracties wel gezien. Zeiknat worden in de rapids zien we niet zitten met nog zo’n zeven uur aan pretparkplezier voor ons en voor Florida opvallend milde temperatuur. Het is zonnig, maar amper twintig graden en met een stevige bries. Niet weer, althans, niet voor mij, om met een nat pak rond te banjeren.
Ook nu wijken we af van het plan. Het idee was om vandaag voor de rest Magic Kingdom te doen, zodat we morgen alle tijd hebben voor die overige twee parken, maar de rijen zijn daar volgens de app momenteel ellenlang en dus gooien we het plan voor nu om. We springen in de auto, rijden een tiental minuten, parkeren en wandelen prompt binnen in… EPCOT!
Ook in dit park was ik nog nooit en die grote zilveren bal voor mijn neus heeft een darkride over de geschiedenis en toekomst van de mens die amper vijf minuten wachten is. Spaceship Earth is cool, maar wel een tikkie gedateerd en wat niet helpt is dat we om de twee minuten een minuut stilstaan. Met horten en stoten bewegen we ons voort door een gedateerd toekomstbeeld maar wel toegesproken door de warme stem van Dame Judi Dench.
We laten ons voor nu leiden door wachttijden en beginnen aan een rondje rechtsom. Soarin’ is namelijk maar tien minuutjes wachten en die wil ik toch even meepikken. Het is dezelfde film (Around The World) als wat ik de laatste twee bezoekjes aan California Adventure heb gezien en de magie is, zeker vergeleken met Flight of Passage, er toch een beetje af. Ook niet magisch is de darkride Living With The Land. Het begint nog aardig met scenes van het Amerikaanse platteland – of zoals ik ’t aan mijn maat beschrijf: leuk, scenes van thuis – maar als we daarna nog ruim tien minuten door kassen dobberen geloof ik het wel.
“Hmm, Guardians is maar 75 minuten, zullen we die doen?” Cool, ja, want daar ben ik voor hier naartoe gekomen. Na twintig minuten aanschuiven valt de rij echter stil en even later wordt ons verteld dat de baan in langdurige storing ligt. Er wordt ons netjes een voorkruipticket in onze apps geladen – handig systeem! – maar dit betekent dat als ik Guardians wil doen we waarschijnlijk morgen moeten terugkomen. Dat hadden we niet gepland. Ik maak vanwege de nul minuten wachten snel een rondje in Mission Space – best heftig, maar voor mij niet misselijkmakend – en we besluiten EPCOT te laten voor wat het is. Als we toch morgen terug moeten komen kunnen we maar beter dan de rest van het park zien. We springen in de auto en staan na een jorte monorailrit een half uur later voor de poort van Magic Kingdom. Het is pas half acht en dit park is nog tot elf uur open.
Er is in dit park voor mij maar een "nieuwe" attractie. Ik was hier tenslotte vorig jaar al eens en deed toen alle achtbanen en alle grote darkrides. Daarom lopen we meteen richting Tiana’s Bayou Adventure, waar een klein uurtje aanschuiven op de teller staat. Tot nu toe bleken die tellers overal overdreven hoog en ook nu valt het mee. Binnen drie kwartier zitten we. O ja, naast elkaar, want in tegenstelling tot de Splash Mountain-variant in Anaheim heeft deze rijen voor twee en plek voor acht mensen per boot.
Er is veel gezegd en geschreven over de grote verbouwing van Splash Mountain naar Tiana’s Bayou Adventure en op basis van video’s was ik weinig enthousiast, maar ik kan niet anders dan toegeven dat mijn mening eenmaal daar helemaal omsloeg. De wachtrij is door de muziek en sfeer echt gezellig en ook de attractie valt me helemaal niet tegen. De animatronics zijn warm, sfeervol en passen goed bij het attractietype, natuurlijk was ’t al een geweldige log flume en het verhaal komt in het echt veel beter over dan op beeld. Ik heb helemaal niemand horen mopperen. Als we boven aan de grote lifthill komen en het kasteel verlicht in de verte zien gaat net het eerste vuurwerk af. Wat is dit prachtig en wat zijn we vijf seconden later toch iets natter dan verwacht.
Nat pak of niet, tijd om nog wat andere attracties mee te pikken. Dankzij het vuurwerk staat bij Haunted Mansion volstrekt geen rij, maar het grote plein oversteken is nu onmogelijk, dus keren we om richting Adventureland. Daar doen we eerst binnen een paar minuten Pirates of the Caribbean en even later ook, in het donker, de geliefde Jungle Cruise. Maar daarna is de pijp wel leeg. Het park stroomt leeg en wij lopen met die meute mee. Bij Tron staat de wachtrij – serieus, het is half elf ’s avonds – op twee uur. Ons niet gezien.
Als we de volgende ochtend ons nest uit rollen voel ik me toch nog enigszins uitgerust. Vandaag is een grote dag. We beginnen aan mijn derde nieuwe park binnen 24 uur en een mijlpaal zit er dik in. Het is half negen als we door de poorten Hollywood Studios binnenlopen met een koffie in de hand. We hebben vandaag wel Lightning Lane (en de nu daarbij inbegrepen digitale fotopas), maar onze last minute reserveringen beginnen pas rond het middaguur.
Om stipt negen uur valt ’t touw en binnen tien minuten zitten we in Rock ’n Rollercoaster. Het is alweer een ruim decennium geleden dat ik in de Parijse en Biddinghuizense versies zat, maar dit blijft een uitstekende layout en geweldige attractie. Ik kan niet wachten om te zien wat ze er bij de komende refurbishment van maken als de Muppets Aerosmith vervangen.
Eenmaal buiten is de rij bij de naastgelegen kolos volgens ’t bordje al opgelopen tot 50 minuten, maar de originele Tower of Terror wil ik toch wel erg graag doen. Ook dit bordje is veel te pessimistisch en na een half uurtje zitten we klaar in de lift voor onze trip naar de Twilight Zone. Net als bij Tiana ben ik groot fan van de verrassende verbouwing die de attractie in Anaheim kreeg, maar eerlijk is eerlijk, deze klassieke variant is toch het gaafst.
Goed, tijd voor onze eerste Lightning Lane. We steken het park over en zitten binnen een kwartier in Star Tours. Maar wat nu? De rij voor Slinky Dog Dash staat op anderhalf uur, Rise of the Resistance is dicht met storing en onze Lightning Lanes voor de Runaway Railway en Millennium Falcon laten nog even op zich wachten. Als we via Galaxy’s Edge echter op weg naar Slinky Dog zijn hebben we een enorme meevaller: Rise of the Resistance heropent voor onze neus weer en binnen een kwartier ontmoeten we onze bezorgde vrienden van het intergalactisch verzet.
De twintig minuten die daarop volgen beleefde ik eerder al in Anaheim, maar mijn mening van toen staat: ik heb geen betere totaalervaring in pretparkland gedaan dan deze. Van het hologram van Rey tot de tractor beam van de Star Destroyer, de Stormtroopers, de rit zelf en alle technische hoogstandjes daaromheen, ik vind deze attractie echt adembenemend. Maar goed, het mocht dan ook een half mijard kosten.
De hoogtepunten volgen elkaar vanaf hier op, want we zitten even later in Mickey & Minnie’s Runaway Railway en dat vind ik een pareltje, we kunnen Millennium Falcon: Smuggler’s Run zonder enige wachttijd via de Lightning Lane en worden ein-de-lijk ingedeeld als de piloten (en da’s toch wel zoveel toffer dan de andere opties) en die negentig minuten op het bord bij Slinky Dog Dash blijken in het echt amper een uur.
Oh, en de mijlpaal is bereikt. Slinky Dog Dash is volgens mijn Coaster-Count achtbaan nummer 800. Dat is wel als je wat vage opties en alpine-coasters meetelt, maar toch. Over de achtbaan zelf kan ik kort zijn: die is wat kort, maar het thema staat aardig. Het is voor de doelgroep echt een prima achtbaan van tussenformaat.
Er zijn natuurlijk nog wat andere aardige attracties hier, zoals Toy Story Mania en de bekende Indiana Jones stuntshow, maar die zullen voor een volgende keer zijn. Er wacht nog een topper even verderop en mijn weekend zou mislukt zijn als ik die misloop. Dus stap ik een uur later omstreeks dezelfde tijd als gisteren opnieuw EPCOT binnen.
We lopen linea recta naar Guardians, waar we via de Lightning Lane al vrij rap in de voorshows staan. Ik wil over de rit zelf niet teveel verklappen, want dit moet je echt zelf meemaken, maar dit is veruit de beste achtbaan in het resort en een van de meest complete achtbanen ooit. Ik heb echt vanaf de eerste seconde van de grote voorshow genoten en ook de rit zelf blies me echt omver. De lancering, de prima ritduur, hoe de visuele effecten worden opgebouwd en vooral de lol. Pure lol. Dit is een achtbaan die echt om plezier draait. Spektakel, muziek, humor, echt gaaf uitgevoerd en met heerlijke details. Ik zou ‘m graag nog eens doen, maar ruim anderhalf uur aanschuiven sla ik liever over.
We wandelen een rondje om het meer en zien de verschillende landen van de World Showcase. In Mexico springen we snel even in de Gran Fiesta Tour Starring The Three Caballeros: een leuke Mexicaanse variant op Carnaval Festival die ik eigenlijk helemaal niet kende. Het is vooral even de beentjes laten rusten. Frozen Ever After slaan we helaas over, want die ligt eerst in storing en eenmaal terug open is de rij ellendig lang. Ratatouille doen we wel, zij het dankzij een mazzeltje. Die ligt ook in storing, heropent als we enigszins in de buurt zijn en via de single riders-rij zitten we er binnen vijf minuten in en nog in hetzelfde karretje ook. Eenmaal buiten staat de teller alweer op tachtig minuten.
Eigenlijk heb ik daarmee in EPCOT op de show na alle toppers wel kunnen zien. We besluiten opnieuw naar Magic Kingdom te togen, waar we met enig geluk Lightning Lanes scoren voor Tiana’s Bayou Adventure (ik vond ‘m zo tof dat een tweede rondje bovenaan mijn wensenlijst stond) en Space Mountain. Ook vallen de rijen voor Tron en de Seven Dwarfs Mine Train vanavond opvallend mee.
We staan ruim een uur voor Tron en maar een half uurtje voor Seven Dwarfs. (Voor wie in mijn verslag Big Thunder Mountain mist: die ligt in groot onderhoud maar had ik vorig jaar wel kunnen doen). Vorige keer viel Tron me een beetje tegen. Ik vond de rit gewoon te kort, maar dit keer is het donker buiten. Dan is die lancering en het stuk buiten toch wel veel toffer en hebben je ogen minder tijd nodig om zich aan te passen als je weer naar binnen gaat. Dat komt de rit ten goede! Seven Dwarfs vind ik ook echt een topper. Genoeg pit voor een familiebaan, leuk thema en een uitnodigend meezingmoment onderweg ( 🎶 "Heigh-ho, heigh-ho...") en natuurlijk prachtig aangekleed.
We sloffen om elf uur doodmoe de poorten weer naar buiten. Morgenvroeg staat de wekker om nog wat extra credits mee te pikken, maar wat ben ik alvast tevreden. Animal Kingdom stelde niet teleur, in EPCOT de toppers kunnen doen ondanks echt vreselijke drukte, ik vond Hollywood Studios heel erg sfeervol en mijn positieve verrassing van het weekend en ook in Magic Kingdom echt optimaal kunnen genieten.
Ik zei na twee dagen rondrennen door Walt Disney World dat ik Disney even helemaal gezien had, maar als je me morgen vraagt om in het vliegtuig naar Orlando of Anaheim te stappen... ja, meteen. 😉
