- Bijgewerkt
Een week op het grootste passagiersschip ooit gebouwd. Ik had er vooraf best mijn twijfels bij. Mijn favoriete vakantie is een roadtrip naar een afgelegen stukje natuur of een avontuurlijke stedentrip naar een groot evenement of in een nieuwe stad.
Zeven dagen door de Caribbean dobberen met duizenden vreemden? Het stond niet boven aan mijn lijstje van droomvakanties, maar als we op zaterdag 7 december wakker worden in downtown Miami en met een Uber naar de cruiseterminal van de Port of Miami worden gebracht wint de nieuwsgierigheid het ruim van de twijfel. Als we over de brug rijden en voor het eerst de schepen zien liggen zijn daar alle herkenbare logo’s. Norwegian, MSC Cruises, Princess, Virgin en helemaal achteraan…
“No fucking way.” Ik wilde het niet hardop zeggen, maar het flapte er gewoon uit. Aan ’t verre eind van de haven ligt een cruiseschip dat letterlijk schaduwen werpt op de schepen ernaast. Eindeloos veel verdiepingen boven de pier hangen de bekende blauwe kroon en anker. De naam op de boeg en ’t achtersteven zijn hoogstens voor als ze in de toekomst de zusterschepen lanceren. Je kon de televisiereclames de afgelopen twee jaar namelijk niet ontlopen en iedereen die om cruises geeft (en vooral ook niet) heeft over dit schip inmiddels wel een mening.
Icon of the Seas!
Royal Caribbean had al de grootste cruiseschepen ter wereld in hun vloot en dat record wilden ze graag de komende jaren vasthouden. Dus dobberde iets meer dan een jaar geleden uit Meyer Turku’s dok in Finland een van de grootste schepen ooit. Over zes maanden, in de zomer van 2025, volgt ook zusterschip Star of the Seas, dat vanuit Port Canaveral zal varen. (Vergeet dat Nassau in de Bahamas als thuishaven op de boten staat, da’s – je raadt ’t al - een belastingtruc.)
We hebben om onze trip net iets makkelijker te maken de upgrade naar The Key bijgekocht. Dan hoef je geen tijd te reserveren om te boarden, krijg je a la carte lunch geserveerd bij binnenkomst, heb je bij alle shows gereserveerde plekken, zit je internet inbegrepen (pijlsnelle Starlink-service die geen seconde heeft gehaperd en snel genoeg was voor topkwaliteit streaming) en heb je voor bepaalde attracties speciale uren zonder andere gasten. Een soort fastpass voor de boot. Ik kan het aanraden, want het is echt zorgeloos aankomen op ons eigen tempo en zo, hup, het schip op na een korte paspoortcontrole.
Welkom in de vertrekterminal. Die ramen erachter zijn geen hotel, maar ons schip...
Het is mijn allereerste cruise, dus ik ga vast en zeker een paar dingen beschrijven die sommigen hier niet langer verbazen, maar voor mij wordt het een week van verwondering. Dat wordt nog eens benadrukt als we tijdens een van de zeedagen een all-access backstage tour doen. Cruiseschepen van dit formaat zijn een logistiek mirakel.
Je komt het schip binnen op de vijfde verdieping met loopbruggen vanuit de enorme Royal Caribbean terminal. Je koffers zijn op de stoep voor de deur al uit handen gepakt en worden later in je kamer afgeleverd. De entree dropt je meteen voor een van de grote iconen van het schip: the Pearl. Een kinetisch kunstwerk in de vorm van een holle parel, waar aan de achterzijde een 24-uurs koffie- en broodjeszaak zit.
Pearl vormt het hart van de Royal Promenade, die je het beste kan zien als de Main Street van Icon of the Seas. Een indoor straat en winkelgebied van twee verdiepingen met souvenirwinkels, een slijterij, een juwelier en verschillende populaire uitgaansopties.
Pearl, Royal Promenade en... een parade!
We lunchen en spenderen de middag in de zon op ’t achterste dek (16 verdiepingen boven de haven van Miami) terwijl duizenden andere gasten nog hun weg aan boord moeten vinden. We dineren vlak na vertrek in de Main Dining Room. Dit enorme restaurant (drie verdiepingen, honderden tafels, duizenden maaltijden) biedt iedere ochtend en avond een a la carte menu aan dat inbegrepen zit in je prijs. Je kunt upgraden naar sjiekere restaurants of ‘downgraden’ naar buffet of pizza, maar wie, zoals wij, lekker op een vaste tijd met familie drie gangen wil tafelen en de avonturen van de dag wil doorspreken kan hier goed terecht. Als je een vaste dinertijd reserveert krijg je iedere avond dezelfde tafel en dezelfde obers.
Dag 2 is een zeedag. Ik heb maanden geleden al een activiteit geboekt voor de eerste ochtend aan boord en op zee. Crown’s Edge staat namelijk op Coaster-Count. Ik vind ’t twijfelachtig, maar het is hoe dan ook spectaculair. Crown’s Edge is een kort avonturenpad met tokkelbaan en vallende plank rond een van de gigantische logo’s aan de zijkant van het schip. Hoogtepunt is aan ’t einde van de plank staan, zo’n vijftig meter boven de zee en dan valt plots de vloer onder je voeten weg, vangt het harnas je op en tokkel je de rest van de weg terug naar vastere grond. Je mag voor dertig dollar (als je dingen vooraf boekt zijn ze eindeloos veel goedkoper dan pas op ’t schip boeken) twee rondjes maken en krijgt een toffe automatisch gemonteerde video van je avontuur. Dat clipje – uiteraard piekfijn en kant en klaar in formaat voor sociale media – stond al binnen een half uur in de app klaar.
Goedgekeurd!
De rest van de dag slenteren we rond over de boot. Aan de verre horizon schuift de noordelijke kust van Cuba voorbij terwijl we ons vergapen aan… noem maar eens wat, Category 6! Dat is ’t glijbanenpark voor thrillseekers. Twee gave mattenbanen met doorzichtige bochten over de rand van de boot, twee tube slides waarvan eentje met spectaculaire halfpipe (ook doorzichtig en over de rand) en zelfs een bodyslide met drop hatch. Gedurende de week vinden we ze geregeld zonder wachtrij en doen we maar weer een rondje.
Bizar he?
Waverider
Ook een plek die we geregeld bezoeken is The Hideaway: een bar, zwembad en jacuzzi’s waar alleen volwassenen toegang tot hebben. Icon of the Seas wordt door Royal Caribbean in de markt gezet als de boot voor het hele gezin, maar dat betekent terecht ook dat er activiteiten en locaties zijn waar niet iedereen thuis is. The Hideaway is expliciet alleen voor volwassenen, maar het mierzoete Surfside is een hele buurt in deze drijvende stad voor gezinnen met jonge kinderen. Hart van de Surfside-wijk is een plein met carousel, kinderwaterpark en te gekke arcade.
Het kindvrije Hideaway
Hoe doen ze 't?
Surfside!
Zo leuk deze
Kijk, dit is natuurlijk een adembenemende boot, maar je gaat ook op cruise om iets van de wereld te zien. Onze eerste stop doemt na twee nachten op zee in alle vroegte op in de mist. We zijn in de haven van Coxen Hole, de grootste plaats op het eiland Roatan. Ooit was Roatan een Britse kolonie en de voertaal is nog steeds een uniek Engels dialect, maar alle borden zijn in het Spaans, want sinds halverwege de negentiende eeuw zijn de Baaieilanden onderdeel van Honduras.
Dit is een mekka voor duikers, maar dat brevet hebben wij niet, dus wij gaan vissen. Een tourbusje brengt ons naar de andere kant van het eiland. De rit is een ervaring. Onze gids is een local die niet om de problemen heen draait. Roatan is veel armer dan ik me had voorgesteld. Dit is na Rio de Janeiro veruit de meeste armoede die ik ooit gezien heb. Zomaar een voorbeeld: het ziekenhuis van Roatan is recent afgebrand en eilanders leggen in hun dorp geld bij elkaar voor de ziekste buren, want anders kunnen die de ferry naar het vasteland niet betalen. Er is op korte termijn nog geen geld om het ziekenhuis weer op te bouwen.
Na drie kwartier over ruwe wegen komen we aan bij het Turquoise Bay Resort. Een prachtig privéstrand met bar, restaurant, en een hoge muur en bewaking. Wij laten dat, in de regen trouwens, meteen voor wat het is en springen op de vissersboot. We zijn hier om onze eigen lunch te vangen en azen op tonijn, barracuda en mahi mahi. We zien ze, we zien zelfs wilde dolfijnen, we varen over werkelijk woeste golven, maar vangen niets. “Soms vis je en soms vang je iets,” zegt de kapitein lachend. Onze kleine groep toeristen zal er niet minder van slapen. Het was een toffe ervaring (en als actieve vliegvisser weet ik heel goed dat niks vangen erbij hoort).
Als we terug naar de boot worden gebracht schijnt de zon inmiddels volop. Kilometers van de haven verwijderd torent Icon of the Seas al boven Coxen Hole uit. Ik moet denken aan een berichtje dat ik op de eerste dag van de cruise kreeg. Ik had een goede vriend een foto van Icon gestuurd. Hij stuurde terug: “heel vet, veel plezier, maar als dit altaar van het kapitalisme zinkt deze week maak ik je wel belachelijk op het internet.” Ik moet lachen. Hij heeft geen ongelijk. Terwijl op dit eiland mensen sterven door een gebrek aan zorg krijg ik een cocktail overhandigd in een van de zeven zwembaden op een schip van twee miljard euro.
Hallo Roatan!!
Zo ongekend groot
Niks gevangen, wel lol gehad
Hoort er toch bij he.
De volgende twee dagen zijn we in Mexico. Eerst stoppen we in Costa Maya. Een speciale cruiseschiphaven midden in de jungle ten zuiden van Tulum. Wij slaan het intens nare winkelcentrum aan de kust meteen over en rijden in een golfkarretje naar het vissersdorp Mahahual verderop. Daar kun je voor Mexicaanse prijzen heerlijk op het strand liggen en goed eten. We brengen er de ochtend en middag zonnend en smikkelend door.
Vraag me niet hoe vroeg laat dit was
Kijk uit, malloot...
Mahahual
Verschil moet er zijn (voor de duidelijkheid: de voorkanten van onze boot rechts en de boot in 't midden lagen dus zij aan zij)
De dag erna is iets lastiger. Als we aankomen op het populaire eiland Cozumel is het werkelijk noodweer. De duikexpeditie van medereizigers is al geannuleerd en ook onze dagtrips dreigen in ’t water te vallen. Raar, trouwens, want we hebben een onderzeeër geboekt. Een echte, ja. En gelukkig gaat het door, want ondanks enige nervositeit wil ik dit graag meemaken.
We stappen op een boot in de haven en na twintig minuten bubbelt naast ons plots op zee het water. Uit het niets verschijnt een serieuze onderzeeër. Het luikt opent en we klimmen naar binnen. Atlantis Adventure Cozumel kan tot veertig meter onderwater en laat ons een oprecht waanzinnige wereld van koraalriffen en scheepswrakken zien. We hangen zelfs even boven een afgrond onderwater waar de zeebodem van 30 meter naar 800 meter valt. Het is een diepblauw gat naar helemaal niets en je denkt toch even “blijf drijven, blijf drijven.” Als ik in een onderzeeër in Mexico was gezonken hadden mijn vrienden me online al dan niet terecht helemaal afgefakkeld natuurlijk.
We doen 't maar gewoon
Onwijs gaaf
Wrak
Gelukkig is onze middagactiviteit binnen. We stappen in de haven binnen bij een restaurant dat zich laat inspireren door de Mayaanse keuken. We leren zelf traditionele tortillas te maken, we koken sikil paak (een eeuwenoude smakelijke Mexicaanse dip van gemalen pompoenzaad met pepers en tomaat) en ik krijg eindelijk een keer authentieke conchinita pibil op mijn bord. Da’s varkensvlees geroosterd en gestoofd in een kuil in de grond. Het stelt niet teleur.
Later die avond krijgen we wel een kleine teleurstelling te horen. Het waait al de hele week behoorlijk. Aanhoudende wind van 60km/h met windstoten tot 90km/h. Het schip ligt ongekend stabiel op wat best een woeste zee is, maar de wind is veel te hoog om veilig op grote snelheid naar de Bahamas te stomen en daar aan te meren aan CocoCay, het privéeiland met waterpark van Royal Caribbean. Het wordt een extra dag op zee, zodat we op stabielere snelheid en dichter bij de kust huiswaarts kunnen varen.
Ach, dat biedt meer tijd om de Icon verder te ontdekken. We eten hibachi in het Japanse restaurant in Central Park. Dat is een echt park trouwens, midden in het schip, waar allerlei extra restaurants en bars liggen. Het is een oase van rust, maar ook een briljante truc, want kamers aan de binnenkant hebben daardoor een balkon naar een zee van groen. Niet per se een uitzicht op zee, maar beter dan geen uitzicht.
Central Park
In de avond al helemaal fijn en lekker uit de wind
Niet dat dat zo’n ramp is. Onze kamer heeft bijvoorbeeld geen raam, maar we zijn er alleen maar om te slapen en je televisie heeft voor die momenten een speciale zender met livebeelden van buiten. Uiteraard is zo’n raamloze kamer het goedkoopst, al moet ik je de prijs verschuldigd blijven. Deze reis is een cadeau van een nabij familielid – die zelf ook mee is – met wie het niet zo goed gaat en die graag in ervaringen deelt nu reizen nog kan. Er wordt volop genoten.
Zomaar een plek op 't schip om te ontspannen
Bijvoorbeeld van ’t entertainment aan boord. We zien een bizar goede stuntshow met duikers en vliegwerk in het watertheater, er is een waanzinnige ijsshow met projecties die me echt sprakeloos liet, we zien een comedyshow (ik ben niet zo van de Amerikaanse comedy, maar twee van de drie comedians zijn echt prima) en we worden drie avonden op rij lichtelijk beschonken in zo’n duellerende pianobar. Ik geef de woeste zee de schuld van het feit dat ik op weg naar de kamer de muren moet vasthouden.
Het Aquatheater is ongekend cool
Maar dit was nog koeler cooler
Ja, en dan die backstage tour. We ontmoeten de kapitein op de brug van ‘t schip, we zien waar ze de was doen, lopen door eindeloos grote keukens, horen van personeel hoe hun schema werkt en vergapen ons aan de wirwar van normaal gesproken onzichtbare gangen op en rond het schip. Het is helemaal gaaf dat we overal gewoon foto’s mogen maken.
Een gang van 300+ meter naar alle personeelslocaties
Hier wordt alles aangestuurd
Kapitein Henrik uit Noorwegen
Als we na acht dagen en zeven nachten terug in Miami aanmeren moet ik eerlijk toegeven dat ik werkelijk een fantastische tijd heb gehad. Ik zou morgen weer op een cruise stappen om een paar gave eilanden te zien. Wat me helemaal meeviel was de drukte. Je verwacht bij een schip van 7000 gasten en 2600 personeelsleden dat ’t een gekrioel van mensen is, maar dat is ’t niet. Er is zoveel te doen, zoveel te zien, zoveel plekken om te ontspannen. We hebben geen moment voor dingen gewacht – en dat terwijl we bevestiging kregen dat de boot op volle capaciteit zat qua gasten. 100% vol is gemiddeld twee gasten per kamer, maar er is ruimte voor extra bedden voor kinderen en onze week was liefst 120% vol - het maximum is 130%.
Dit was oprecht niet het verslag dat ik verwacht te typen. Ik dacht dat ik cynischer zou zijn, dat ik me aan meer dingen zou storen, dat ik zeeziek zou worden of het entertainment spuugzat zou zijn of ’t eten, maar dat was ik niet. Het was zo ontspannend. Een keer mijn koffers uitgepakt, drie nieuwe plekken gezien en in een nieuw land geweest (en hoe bizar dat de cruisemaatschappij je douanezaken regelt en je met je kamersleutel de boot af kan zonder paspoort), nooit hoeven nadenken over een maaltijd, genoeg gezonde opties en gewoon echt een topweek.
Ik wil ’t amper toegeven, maar ik heb al zitten zoeken naar mijn volgende cruise. Niet om ’t een of ander, maar Royal Caribbean’s privéresort op Haiti heeft een alpine-coaster…
Ik stel reacties altijd zeer op prijs. 
Wat een ridicuul schip zeg.
