Liampie dat de Eftelingdirectie en Ton aan het eind van zijn carrière niet bepaald op een lijn lagen, is een feit. Destijds is daar een treffend artikel over geschreven, wat ik helaas niet meer terug kan vinden. 'Als de zon laag staat, werpen zelfs kabouters lange schaduwen' heette het. Van dezelfde onderzoeker, Sierk Ybema, vond ik nog een algemener onderzoek waarin de studie van de Efteling ook aan bod komt, beginnend op pagina 20.
Deze relatieve nieuwkomers mochten graag wijzen op het beleid dat zij hadden uitgestippeld voor de toekomst en, als om de verantwoordelijkheid voor het succes van de onderneming te claimen, op de vruchten die dit beleid reeds had afgeworpen, zoals de toegenomen professionaliteit van de organisatie, de gezonde financiën of het recordaantal bezoekers van het afgelopen jaar. Als tegenvertoog maakten oudere medewerkers, die voor de komst van de nieuwe managers centrale posities bekleedden in het formele overleg, juist van het verleden een sprookje en legden zo de nadruk op de historische ontwikkeling van het park die had geleid tot de bijzondere kwaliteit van de attracties en een wassende stroom bezoekers. Hun hartverwarmende herinneringen aan de gemoedelijke gang van zaken en de goede onderlinge sfeer van weleer, legden geraffineerd de onvolkomenheden bloot van de nieuwe zakelijkheid die de organisatie vandaag de dag in zijn greep had.
https://lectoraatchangemanagement.nl/wp-content/uploads/2015/05/nostalgie-en-postalgie_sierk-ybema_2004-copy.pdf
Nog steeds een van de interessantste periodes uit de Efteling-managementgeschiedenis als je het mij vraagt.