De meeste grote pretparken in Amerika heb ik inmiddels wel bezocht. Nieuwe credits vinden is daarom vooral een sport geworden rond herhaalbezoekjes en vage parkjes op unieke locaties. Stiekem vind ik dat vaak net zo leuk als een groot nieuw park doen. Weet je wat helemaal leuk is? Drie dagen op rij iets aan kunnen vinken op Coaster-Count.
Dit weekend zijn Grace en ik in “upstate New York”. Dat is een verzamelterm voor vrijwel alles in de staat ten noordwesten van New York City. De staat New York is ruim drie keer zo groot als Nederland en strekt zich honderden kilometers van de kust in New York City en Long Island naar de grens met Quebec en de Grote Meren. Tussen de steden New York en Buffalo ligt een wonderland van meren, rivieren en bergen.
We zijn hier voor een bruiloft. Een geliefde collega houdt een kleine trouwerij op de boerderij van haar ouders. We slapen in de buurt van Albany en ‘t plan is om los van de trouwerij lekker de toerist uit te hangen. We beginnen de dag in Saratoga Springs, waar Grace de bridal shower bijwoont en ik emails doe vanuit een koffiezaak. In het stadspark staat een van de vele historische paardencarousels die de staat New York rijk is.
Vintage
Carousel
Vanavond is ’t plan om twee dingen te zien: Lake George en Six Flags Great Escape. Lake George is een veel te toeristisch plaatsje aan een meer. Grace wil er toch even langs. Niet om toffees, t-shirts of andere troep te scoren, maar de heuvel te vinden waar Georgia O’Keeffe (overleden in 1986) enkele van haar bekendste werken schilderde.
O’Keeffe’s werken zijn de duurste kunst van een vrouwelijke kunstenaar ooit geveild. In 2014 werd een schilderij van haar hand voor $44 miljoen dollar verkocht aan de nazaten van het Walmart-imperium. De boerderij waar ze met haar ook kunstzinnige man Alfred Stieglitz ooit woonde werd jaren geleden gesloopt en vervangen door een saaie doorsneewijk. Waar je in New Mexico haar atelier en huis diep in de woestijn kunt bezoeken en waar in het museum in Santa Fe voor een miljard dollar aan de muur hangt sta je hier op een nietszeggende straathoek een bordje te lezen. Ook dat is kunst, denk ik.
Kunst?
Nou, op naar achtbanen. Ik was tien jaar geleden al eens in Six Flags Great Escape en het park had toen op een enkele achtbaan na geen enorme herhalingswaarde, maar ja, er staat een spiksplinternieuwe houten achtbaan en op vrijdagavond (ze zijn van 17u tot 22u open) kun je er in ’t najaar al voor $29 naar binnen. Dat is nogal een korting op de vaste prijs van $69.
Er staan als we iets voor openingstijd arriveren een handjevol auto’s op de parkeerplaats en ook eenmaal binnen is ’t uitgestorven. Er lopen her en der meer scare actors dan bezoekers rond. Op een centrale locatie wordt eerst nog een vage openingsact voor Frightfest opgevoerd, maar zodra het koord valt lopen we meteen naar de nieuwe aanwinst.
Prima ligging
Griezelseizoen
Spoopy season?
Deze wordt geverfd
Ik ben hier om Bobcat te doen. Een nieuwe houten achtbaan van Gravitykraft. Zeventien meter hoog, 65 kilometer per uur en 430 meter aan airtime en laterale krachten. We kunnen meteen instappen en stappen twee minuten later alweer uit. De uitdrukking “kort maar krachtig” is voor de coasters van Gravitykraft uitgevonden en ook deze stelt niet teleur. Ik vind ‘m minder goed dan Oscar’s Wacky Taxi in Sesame Place, maar hij kan zich meten met Wooden Warrior en Roar-o-saurus. Bobcat blijkt mijn 700ste “strikte” credit te zijn, aldus Coaster-Count. De categorie “dit vindt echt iedereen een achtbaan ongeacht wat je nog meer telt”, zeg maar. Het is ook alweer houten achtbaan 113.
Nu het heerlijk rustig is in deze hoek doen we ook maar meteen een paar rondjes op de Comet. Het verhaal mag bekend zijn: geopend als de beruchte Crystal Beach Cyclone in Canada in 1927, na twintig jaar met grotendeels de bestaande materialen omgebouwd tot de Comet, in 1989 daar gesloten en na een veiling en een paar jaar in de opslag in 1994 met aandacht voor historie door Martin & Vleminckx opnieuw opgebouwd in New York.
Ooit was Comet volgens liefhebbers een van de beste achtbanen ter wereld, maar dat kon ik er tien jaar geleden en ook nu niet van maken. Een klassieker, goeie krachten, mooie ligging, prachtig onderhouden, maar de airtime van voorheen mist door de modernere trein en recentere retracking. Dat is niet erg, maar de baan voelt vanavond een beetje tam. Denk: Robin Hood in Walibi op een koude weekdag. Goeie momenten afgewisseld met horten en stoten.
Maar goed, er staat niemand te wachten, dus ik doe een paar rondjes en zelfs Grace gaat een rondje mee en keurt ‘m goed. Op de weg terug naar andere attracties komen we een oude kar van de Alpine Bobsled tegen. Die bobsleebaan moest na 25 jaar wijken om Bobcat neer te zetten. Onderhoud was lastig geworden en de baan stond naar verluid veel stil. Ik had bij mijn eerste bezoek het geluk dat ie open was.
Rawr
Daar gaat ie
Daar komt ie
Klassieker
Zombies?
Dat bezoek van tien jaar geleden bleek vanavond sowieso goud waard, want het familiedeel van het park blijft dicht (en daar staat een Zamperla kiddie coaster) en ook Vekoma Boomerang Flashback is vanavond niet open. Die wordt geverfd en opvallend genoeg staat de trein met beugels open gestrand in de eerste inversie van de cobra roll. Beide credits had ik gelukkig al.
We pikken nog een extra rondje zonder wachten op de Bobcat mee (backseat is al helemaal top) en lopen terug naar de voorkant van het park. Bij de Adirondack Outlaw, een booster van Funtime, staat de enige echt lange rij en om nu een uur aan te schuiven voor een booster is ook weer zoiets.
Ik doe wel nog rondjes in de Canyon Blaster (een hele vage mijntrein die ooit in Opryland USA in Tennessee stond) en de Steamin’ Demon. Die laatste is een Arrow Loop & Corkscrew van hetzelfde model dat ik vorig jaar in Nieuw Zeeland deed. Steamin’ Demon staat dit jaar alweer veertig jaar in Great Escape èn draaide eerste vijf jaar in een ander park… en dat voel je.
Op weg naar buiten doen we nog een rondje in de oldtimerbaan, die voor Halloween is aangekleed met extra bordjes en thema. De rest slaan we over. Dit regionale park mist wat thema, maar er wordt duidelijk hard gewerkt aan opknapbeurten en de toekomst. Six Flags is ze niet helemaal vergeten. Zou ik er nog eens voor omrijden? Nee, maar nu ik er toch was.
Geestig
Sfeerrrrr
Geen topper
Extra love
Tuut-tuut!
Dead inside
De volgende ochtend maken we een ommetje naar een lokale waterval en vallen we voor de bruiloft nog even binnen bij Huck Finn’s Playland. Een familiepark dat misschien meer veredelde kermis dan pretpark is. Tilt-a-whirl, Scrambler, zo’n reuzenrad met van die bankjes en een kleine verplaatsbare achtbaan.
Ooit stond dit hele park in een groene woonwijk aan de rand van Albany, maar toen de originele eigenaar met pensioen ging werd de inboedel van de sloop gered door een lokale meubelzaak die het hele park verplaatsten naar een industriegebied naast hun grootste locatie. Het maakt niet voor een gezellige aanrijroute of veel sfeer, maar er lopen alsnog opvallend veel gezinnetjes rond. De prijs is bijzonder zacht. Ik betaal voor mijn rondje op de ruim zestig jaar oude Roller Coaster drie dollar. Toegang tot het park zelf is gratis en parkeren ook. We staan binnen een kwartier weer buiten.
Barberville Falls
Cult
Ook vintage
Ik schaam me nergens voor
Tja...
De bruiloft is intiem met zo’n veertig gasten en gelukkig geen latertje, want op zondag zitten we al vroeg in de auto en zijn we op weg naar het hart van de Adirondacks. Dit is een bergmassief dat zich uitstrekt tot de grens met Canada en waar in het najaar dagelijks een eindeloze stroom aan toeristen zich gaat vergapen aan de herfstkleuren.
Ongekende drukte
Het grootste deel van de dag brengen we door in de omgeving van Lake Placid, waar in 1932 en in 1980 de Olympische Winterspelen werden gehouden. We beginnen onze dag op Mt. Van Hoevenberg, waar een uitstervend soort faciliteit te vinden is. Hier ligt een van de nog zestien bestaande permanente rodel- en bobsleebanen ter wereld. Niet de pretparkvariant, maar de Olympische sport. In Noord-Amerika zijn er sinds de sluiting van de baan in Calgary nog slechts drie (de andere twee zijn in Park City, Utah en ’t Canadese Whistler nabij Vancouver).
We beginnen ons bezoek met een tour van de faciliteit, inclusief een stop bij hun oefenstartbaan waar bobsleeërs ook zomers hun starts kunnen oefenen en een tour naar boven waar we een behoorlijk stuk door de baan mogen wandelen. Hoe spectaculair het op televisie en zelfs in de pretparkversie alvast mag lijken, dit is echt niet normaal. In de bochten zie je hoog boven je de sporen van de zomerbobs staan en zo hoog gaan ze ’s winters ook. Sommige bochten zijn zo steil dat de bob vijftien kilometer per uur extra kan accelereren in minder dan honderd meter baan. De maximale snelheid van de bobs en rodelaars kan meer dan 150km/h bedragen.
Helaas is de zomerse bobslee experience deze maand niet beschikbaar, maar voor een schokkend hoge prijs is er wel een unieke alpine coaster. $55 dollar. Je leest ’t goed, maar dan krijg je er wel een unieke ervaring voor terug. De alpine coaster volgt namelijk het tracé van de verlaten maar nog wel bestaande originele bobsleebaan die zowel in 1932 als 1980 voor de Spelen werd gebruikt. Zo’n twintig jaar geleden bouwde men pas de nog spectaculairdere moderne baan, die koelsystemen heeft en niet afhankelijk van het weer is om ijs op te bouwen.
De Cliffside Coaster gaat vanaf het bezoekerscentrum naar boven en heeft audio aan boord. Je leert tijdens de zes minuten durende lifthill over de historie van de baan, krijgt veiligheidsinstructies van bekende bobsleeërs mee en eenmaal boven verandert de audio in juichend publiek met commentaar. Op weg naar beneden wordt je rit ook van informatie voorzien over hoe snel de bobslee op dit stuk zou gaan en welke bocht je nu neemt. Weet je, $55 voor een alpine coaster is natuurlijk absurd, maar dit is wel een bijzondere versie en ze hebben er echt iets cools van gemaakt.
"Site of the 1932 & 1990 Olympic Winter Games
Binnen oefenen
Cool runnings
De historische baan en alpine-coaster
De nieuwe baan (met 20 bochten een van de meest technische permanente bobsleebanen ter wereld)
Klaar voor de
Toffe tour
Zo hoog gaan ze!
Nog even terugkomend op strikt versus de rest. Ik heb na Huck Finn’s Playland dus 701 strikte credits, maar volgens Coaster-Count ook nog 94 twijfelgevallen. Watercoasters, powered coasters, alpine coasters, butterflies (zeven stuks) and natuurlijk iedereens favoriete optie: Undefined. Daar heb ik er 20 van. Vooral die laatste vind ik zelf vaak ook echt twijfelgevallen, maar om ze nou niet aan te vinken is ook weer zoiets (en ik vind af en toe zelfs credits in parken die er eerder niet in stonden maar nu wel). Als ik er weer een mooie dagtrip van kan maken zijn ook die de moeite waard.
Anyway, even later staan we na een lange rit in een lift zomaar bovenaan een springschans – bobsleeën lijkt me cool, maar schansspringen zou ik zelfs als fanatieke skiër nooit durven – en nog weer even later rollen we het centrum van Lake Placid binnen.
Mij niet gezien
In het hart van het stadje ligt zowel het oude ijsstadion voor onze nationale Nederlandse sport als een van de meest bijzondere ijshockeystadions ooit. Hier vond namelijk in 1980 het Miracle On Ice plaats. Waar de rest van de wereld zich netjes aan de amateurstatus van alle Olympiërs hield was ’t algemeen bekend dat de Sovjet-Unie professionals stuurde. Profs tegen studenten dus. De speelfilm Miracle uit 2004 met Kurt Russell als bondscoach Herb Brooks is een klassieker onder de sportfilms, want… spoiler alert:
Click to reveal
Click to hide
Het team van Amerikaanse universiteitsstudenten wint natuurlijk de halve finale met 4-3 van de Sovjets (en Team USA wint vervolgens ook het goud door Finland in de finale te verslaan).
Schaatsbaan op ‘t plein
Historie
Prima ijshal dit
We springen in de auto voor een laatste stop. We mogen met onze dagpas voor alle faciliteiten in Lake Placid namelijk ook nog een ritje maken met de Cloudsplitter. Dat is een van de twee gondelbanen van het skigebied Whiteface Mountain op een van de hoogste pieken van de staat New York. Hier zijn de herfstkleuren al helemaal fantastisch en hoog boven de vallei kijken we onze ogen uit.
Cloudsplitter (zonder wolken)
Lake Placid
Een lange dag en weekend zitten erop. Drie dagen op rij iets nieuw kunnen aanklikken op Coaster-Count, fijn in de natuur gezeten, Olympische geschiedenis aangeraakt en op maandagochtend om zes uur in ’t vliegtuig en nog voor de start van de werkdag thuis aan ’t bureau.
Hartelijk dank voor 't lezen. Reacties worden altijd gewaardeerd. 🙂
