Net terug van een kort bezoekje aan de Efteling, speciaal om de nieuwe show Efteling Symphonica te bewonderen.
Laat ik vooropstellen: ik ben écht een enorme fan van watershows, muziek en licht. Je kunt me bijna niet blijer maken. Ik ben ook altijd een van de weinigen die aan het einde van de dag de show nog wil zien, of het nou licht of donker is. Als Efteling-liefhebber wilde ik dan ook zó graag dat deze show een waardige opvolger zou zijn van haar voorgangers. Maar helaas... dat is het voor mij niet.
Ai, ai, ai. Ik weet eigenlijk niet precies wat ik heb gezien of wat ik daarbij voel. De show komt op mij over als ontzettend chaotisch. Het springt van de hak op de tak, met muziekstijlen die - naar mijn mening - niet passen binnen de sfeer van de Efteling. Het begint nog wel aardig, een beetje met een Disney-gevoel, maar daarna lijkt het alsof alle remmen losgaan. En niet op een goede manier.
Het voelt alsof er voor 20 of 30 minuten aan muziek in de show is gestopt, die vervolgens is ingekort tot de huidige duur. Het resultaat: te veel, te snel, te weinig opbouw en een constante schakeling die het moeilijk maakt om meegezogen te worden. Het absolute dieptepunt (voor mij) is Danse Macabre, met een overgang die... je moet het zelf zien en horen om te begrijpen wat ik bedoel. Al vond ik Baron ook een van dieptepunten. Iets van een opbouw en dan.. een jazz(?) versie? Waarom? Het is zo’n herkenbare, thematische Efteling melodie die het gevoel in en om de attractie zo goed weergeeft. Misschien mis ik - en ik schrijf dit direct na mijn bezoek - gewoon een beetje de verwondering. Ik mis een moment van rust, zoals het kippenvelmoment in eerdere shows, bijvoorbeeld bij Droomvlucht. Waar de andere shows als een “conclusie” van een dagje Efteling voelden en je bij ieder nummer écht de attractie kunt visualiseren, ontstaat hier eerder verwarring over het muziekstuk.
Wat ik typerend voor de Efteling vind, is juist die rust en eenvoud. Soms mag iets simpel zijn, in plaats van overdreven complex. Soms mag of moet je de tijd nemen naar iets 'op te bouwen'. En hier word door de muziek 'heen gejaagd'.
De bakens, met name de lantaarns zelf en de plateau’s van de kikkers, zijn mooi. Maar tijdens de show vraag ik me steeds af waar ik naar moet kijken: de bakens of de fonteinen? Dat voelt voor mij (nog) niet goed in balans. Misschien went dat na verloop van tijd, maar op dit moment voegen ze niet veel toe en leiden ze me vooral af.
Ik besef dat ik de show pas één keer heb gezien. Misschien zakt het gevoel van chaos weg na meerdere keren kijken. Maar waarom ben ik dan nu zo kritisch? Omdat dit niet het gevoel is dat eerdere shows bij me opriepen, zelfs niet de eerste keer. Je leest hier een review van een liefhebber die niet ontevreden, maar vooral teleurgesteld is. En dat doet een beetje zeer. Ik wil niet teleurgesteld zijn door iets van de Efteling. Maar in dit geval hoop ik écht op aanpassingen: meer rust, een lager tempo, eenvoudiger opbouw en momenten die je verwonderen.
De ingrediënten zijn er, maar het klopt nog niet. En dat vind ik zó ontzettend jammer. Ik had zó uitgekeken naar een goede, nieuwe afsluitende show. Maar deze voelt nog niet af.
