In de meivakantie trok ik er wederom met de trein op uit: van Zwitserland naar Boedapest en weer terug naar huis, met tussenstops in Zürich, Augsburg, Wenen en Berlijn. Augsburg koos ik niet alleen vanwege de historie, maar ook vanwege de nabijheid van Skyline Park, met zes credits. ‘Zes credits’ is meteen ook de beste samenvatting van mijn bezoek aan Skyline Park, want verder heeft het park weinig te bieden. Op de foto’s heb ik ook niet al teveel mijn best gedaan, en de tekst wisselt tussen tegenwoordige en verleden tijd. Het leek me wel gepast om bij een verslag over dit park de kantjes er vanaf te lopen, maar daarover later meer.
Vanuit Augsburg ben je met de trein in een ruim halfuur op station Rammingen - niet veel meer dan een bushokje in een weiland. Prachtig dat dit soort stations nog bestaan! Inmiddels traditie voor mij is het om over onverharde landweggetjes naar pretparken te wandelen, en dit was zeker niet de vervelendste editie. Skyline Park is direct zichtbaar, vanwege het grote aantal hoge attracties die boven de bomen uitsteken. Je zou denken dat de park daaraan zijn naam ontleent, maar de meest indrukwekkende skyline is toch wel de Alpen die aan de horizon zeer duidelijk aanwezig zijn. Zelfs op 100 kilometer afstand nog imposant.
De ingang heeft nog minder allure dan Koningin Julianatoren, en de eerste hectares voelen ook meer aan als een veredelde kinderboerderij. Naarmate je verder het park inloopt, verandert het gevoel steeds meer in een op jongeren gericht pretpark. Er zijn drie hoofdingrediënten: gras, beton, en goedkope (kermis)attracties. En het woord ‘sky’. Dat zijn vier ingrediënten. Herstel: er zijn vier hoofdingrediënten: gras, beton, goedkope (kermis)attracties en het woord ‘sky’. De eerste attractie van de dag is de Sky Rider, niet lang daarna gevolgd door de Sky Spin en de Sky Dragster. Tussendoor deed ik ook nog Flotter Otto, maar die heb ik uit stilistische overwegingen bij dezen in een aparte zin genoemd.
Vet humoristisch hahaha Duitse humor hahahah hoho
Budget
#254: Sky Rider
Een tamelijk unieke suspended coaster met verticale lift en draaiende karretjes, waarin je met z’n vieren plaatsneemt. In mijn geval met z’n drieën, want ondanks dat er praktisch geen wachtrij stond moest ik plaatsnemen bij twee vreemden die zelf ook niet zo op mij zaten te wachten. Met de hand wordt het karretje richting de lift geduwd (en later ook weer met de hand afgeremd). De baan zelf is best leuk. Jammer dat dit achtbaantype nooit een groot succes is geworden.
#255: Flotter Otto
Ik snap waarom de achtbaan geen ‘sky’ in de naam heeft, want hij is zo laag dat zelfs de schaamteloze machthebbers van Skyline Park een dergelijke naam niet zouden kunnen verantwoorden. Het is een credit.
#256: Sky Spin
Negentien jaar geleden deed ik in Drievliet de Xtreme; leuk om hetzelfde type nog eens tegen te komen. De Sky Spin is niet de soepelste meer, maar hij doet wat ie moet doen, en dat maakt het tot een van de betere achtbanen in het park.
#257: Sky Dragster
Dit is een kleinschalig voorbeeld van een Spike Coaster van Maurer. Ik heb dat concept nooit zo begrepen. En ondanks dat ik powered coasters in principe als credits tel (deze ook maar), zijn er wel wat serieuze twijfels over de status van Sky Dragster als achtbaan. De capaciteit van dit ding is laag, dus ik moet zowaar (voor het eerst) wachten - een minuut of 20. Dit geeft me meteen wat tijd om uit te vogelen hoe het nou werkt. Je moet zelf gas geven? Of alleen de persoon vooraan? Er zit blijkbaar ergens een knopje voor een boost? Aan het einde van de lancering is er een poort met een watergordijn, die meestal verdwijnt net op het moment dat het karretje er doorheen vliegt. Iets met winnen en verliezen nat worden. Ik word gekoppeld aan een jongen van een jaar of ‘10 en neem plaats. De operator geeft me een tip hoe ik niet nat kan worden: iets met knopjes op een bepaalde volgorde indrukken. Ik hoop dat ik het goed begrepen heb, want ik heb geen jas aan en wil niet nat worden op deze grijze dag. Twee rondjes op de Sky Dragster volgen. Op de rechte stukken voelt het als een achtbaan; in de bochten voelt het als een flatride. Ik blijf droog, wel word het karretje in de laatste helix gefilmd door de vader van het jongetje die bij mij in het karretje zit. Ik voel me daar enigszins ongemakkelijk bij. Wat is hij van plan? “Kijk, hier zit mijn zoon bij een wildvreemde dude in een achtbaan.”
Ik pauzeer op een bankje om mijn uit het hostel gestolen lunch te verorberen. Ik overweeg de behoorlijk hoge Sky Flyer te doen, maar het miezerige weer en mijn twijfelachtige kledingkeuzes weerhouden mij ervan. Ik vervolg de route door het park, op zoek naar de volgende achtbaan. Deze zoektocht voert me door het lelijkste deel van het park; een kaal voetpad dat de twee delen van het park gescheiden door akkerland met elkaar verbindt. Hier staan nog wat kermisattracties, en een lokale graffitikunstenaar heeft waarschijnlijk voor een paar tientjes wat versiering mogen aanbrengen. Uiteindelijk kom ik credit nummer vijf tegen.
Regelrecht van de kermis
#258: Kids Spin
Ik hou niet van achtbanen waarbij overdreven veel draaien het enige uitgangspunt is. Deze spinning coaster van SBF Visa is dus voor mijn beleving van het park dus eerder een verrijking dan een obstakel. Bij het instappen herinner ik me dat kunstschaatsers niet draaierig worden als ze een vast punt aan de horizon kiezen en hun hoofd daar zoveel mogelijk naartoe draaien. Ik kies een lantaarnpaal uit en maak er een soort spelletje van. Je moet jezelf vermaken, want van SBF Visa hoef je weinig te verwachten. Intact stap ik weer uit.
Ik merk graag op dat Skyline Park soms nog best veel sfeer uit de combinatie van ‘asfalt en planten’ weet te halen. De slingerpaadjes door het groen zijn niet onaangenaam. Her en der kom je een vijver tegen, alsmede heuveltjes, en dichtgegroeide zijpaden waarvan ik niet zeker wist of ik er wel mocht komen. Deze leidden doorgaans naar vergeten zithoekjes - mocht er dus komen. Alleen zijn in zo’n saai park doet gekke dingen met een mens, en twee gedachtes schieten door mijn hoofd:
1) Volgens mij loop ik hier een verhoogd risico op tekenbeten
2) Als je met je partner ongezien wil friemelen in een pretpark, ga dan naar Skyline Park.
Voorbeeld van een friemelpad
#259: Sky Wheel
Ik heb warme herinneringen aan Abismo in Parque de Attracciones de Madrid, dus ik keek best uit naar de Sky Wheel. Ik neem direct plaats, en we beginnen te rijden. Het ondersteboven hangen was zo wonderlijk als ik me herinnerde. De afdaling is wat rammelig, en het achteruitrijden onaangenaam. Al met al liet ik het maar bij één ritje.
Vlak nadat ik uit de Sky Wheel was gekomen begon het te plenzen. Ik schuilde eerst in het krapste toilet dat ik ooit in een pretpark heb aangetroffen, en vervolgens onder de luifel van een gesloten kraampje. Eenmaal droog, zigzagde ik richting de voorkant van het park. Ik wilde nog één attractie doen: het reuzenrad - voor de foto’s.
Uitzichtje hoor! Van voor- naar achtergrond: massagraven, distributiecentra, Alpen.
Complimenten voor het originele thema van deze autotjes. Lang traject, zag er oprecht best leuk uit.
Het park heeft grofweg de vorm van een U, met velden in het midden. Ik had het niet verwacht, maar er lopen wel voetpaden door deze velden heen - al dan niet informeel gecreëerd door afsnijdende bezoekers.
Na het reuzenrad was de lol eraf en verliet ik zonder omkijken Skyline Park. Een bezoek aan het naburige stadje Memmingen voor een paar uur was nog een optie, maar sinds mijn bezoek aan Zwitserland twee dagen eerder waren mijn benen enigszins naar de t*ring, dus ik koos voor rust in Augsburg.
Teruglopen naar het station. Doei Alpen!
De omgeving is niet oncharmant.
Een paar dagen na mijn bezoek aan Skyline Park was ik in Wenen. Vorig jaar had ik hier een gehaast Prater-bezoek in een ruime overstap gepropt, nu had ik wat meer tijd om op m’n gemak naar het Prater te gaan, al was dat niet het doel. Aan mijn vier Prater-credits voegde ik er twee toe, en ik maakte nog een ritje in de Megablitz - de beste achtbaan van het park - alsmede de log flume. Er staan nog veel meer achtbanen die ik niet heb gedaan, maar zoals ik in 2023 ook al zei… Dat komt de volgende keer wel. En dan haal ik misschien ook nog mijn camera tevoorschijn.
#260: Maskerade
Ik had eigenlijk geen idee wat voor apparaat dit was. Aan de buitenkant van de achtbaan is paarse box track te zien, en wat masker-thematisatie. In het station blijkt het een Gerstlauer spinner te zijn. De rit begint qua thema nog oké, met spiegels en maskers aan de muur enzo. Daarna kom je in een kale hal aan waarin geen moeite is gedaan om de boel te verduisteren. Zet ‘m dan gewoon buiten? Maserkade is erg kort, maar niet te kort. Goed draaierig kom ik eruit.
#261: Wilde Maus
Tsja, het is een wilde muis. Altijd leuk, niets mis mee! En blijkbaar is er ook een film over/met deze achtbaan gemaakt?
Dat was het weer, tot de volgende keer!
Eerdere verslagen
