In augustus heb ik voor de derde keer in een jaar tijd een solo treinreis door Europa gemaakt, met deze keer de grootste hoeveelheid kilometers tot dusver. Ik wilde graag naar Polen en Italië, maar ik wilde ook niet langer dan twee weken wegblijven. Het leek lang onmogelijk, maar mijn gepuzzel werd beloond met een prachtig reisschema. Ik heb vijf pretparken bezocht, die ik in vier TR’s zal bespreken.
Energylandia
Wat een genot dat je in Polen treinkaartjes kunt kopen aan boord van de trein - en dat het geen drol kost. Dit maakt het begin van de dag meteen stressvrij - in theorie. Er was iets misgegaan met de aankoop van mijn ticket, en daar kwam ik pas achter toen ik de pdf op mijn telefoon wilde klaarzetten. Klantenservice gebericht via de website, en toen viel de internetconnectie weg. En die kwam zeker een halfuur niet meer terug. Ik had geen zin om de dag bij de klantenservice te beginnen terwijl de wachtrijen zouden oplopen… Maar tegen de tijd dat het internet weer terugkwam had ik een mail en een oplossing van Energylandia ontvangen. Snelle adequate service, top!
Met een stapeltje tosti’s die ik in het hostel had gemaakt op zak (gejat van het ontbijtbuffet, schaamteloos!) was ik mentaal en praktisch voorbereid op een dag waarbij het behalen van de bingo een uitdaging zou worden. Er waren veel kilometers te bewandelen, alsmede veel kilometers gebogen staal opgedeeld in zeventien losse segmenten - ook wel achtbanen genoemd. Het was me niet helemaal duidelijk hoe de situatie zou zijn op het moment dat ik de trein uit zou stappen. Het vrij recent aangelegde station ligt pal naast het park, maar aan de achterkant… Een dikke, lange sliert mensen bewoog zich over onverharde paden en grasvelden naar de voorkant van het park - een klein kwartiertje, geen probleem.
(genomen ‘s middags op terugweg, maar het platgetrapte gras verraad dat dit een belangrijke verkeersader is)
Hyperion - de intamin hypercoaster - bleek al eerder te zijn geopend als onderdeel van het entreegebied of iets dergelijks. Ik had me er niet in verdiept, want ik was erop gebrand om me snel wat dieper het park in te begeven om een paar wachtrijen over te slaan. Zodoende was mijn eerste achtbaan Formula.
Bij Formula (#214) maakte ik kennis met het kluisjessysteem van het park. In de wachtrij van elke achtbaan passeer je een gebied met kluisjes, die je met een gepersonaliseerd polsbandje kunt openmaken. De uitgang passeert de kluisjes aan de andere kant. Ik kan me voorstellen dat niet iedereen dit fijn vindt werken, maar ik ben fan. Het maakt het in- en uitstappen ook een stukje sneller. Vekoma heeft puik werk geleverd met de achtbaan zelf. Aardige lancering, soepel bochtenwerk en soepele inversies, maar ook wat heuveltjes met bescheiden airtime. Het is geen topper, maar de baan mag er wezen! Iets langer had ook geen kwaad gekund.
Na Formula was ik snel doorgelopen naar de achterste helft van het park, gelegen aan de andere kant van een weg, te bereiken met een sfeervolle betonnen tunnel. Tijd voor Zadra (#215), de kolossale RMC.
Ook hier een opvallende ervaring voorafgaand aan de rit zelf: eerst tien minuten lopen door een onwaarschijnlijk lange wachtrij, waarna de rij zich opsplitst en de gasten zich door elektronische poortjes en flatscreens laten voorsorteren. Instappen gaat hierdoor wederom vlot, maar niet zo vlot als de baan zelf, want vanaf 63 meter bereikt de baan een topsnelheid van ruim 120 km per uur. Deze snelheid wordt vooral besteed aan typisch RMC-bochtenwerk, met vreemde inversies en banking die de verkeerde kant op gaat. Niet helemaal mijn stijl, maar gelukkig zitten er ook wat airtimemomenten tussen. Het meest memorabel is toch wel de Zero-G-stall onder de gigantische liftconstructie. Het is tamelijk bizar om voor je gevoel enkele seconden ondersteboven te hangen, elke rit kon ik het niet laten om recht naar beneden te kijken, ter bevestiging van dat ik inderdaad op grote hoogte ondersteboven door de baan denderde. Zadra is super! Ik had er graag nog wat meer ritten op gemaakt.
Zadra gedaan, hup naar de volgende achtbaan. Deze zit goed verstopt, maar ik had handige instructies gekregen: “als je het niet kunt vinden, gewoon doorlopen bij Zadra”. Ik heb niet eens gezocht, ik ben gewoon gaan lopen, ogenschijnlijk richting een dode hoek. Toptip, dat heeft me tijdwinst opgeleverd. Ondertussen werkte ik nog snel een inmiddels wat zompig geworden tosti weg.
Op papier is het een gekke keuze: een tweede Vekoma lanceerachtbaan voor het park. Als je met Formula al een prima achtbaan heb staan, waarom zou je dan niet voor iets totaal anders kiezen? Nou, ik denk dat het park zich ook realiseerde dat er nog veel meer uit te halen viel. En dat hebben ze gedaan. Abyssus (#216) begint met een kleine lancering, gevolgd door bochten en heuveltjes die leuker zijn dan ze lijken op de POV-videos die je online kunt vinden. Als de achtbaan hier zou stoppen was het al een leuk waardig familiebaantjes, maar Abyssus vervolgt de rit met een tweede, veel snellere lancering. De rest van de layout bestaat uit een grote tophat, meerdere inversies waaronder een ingegraven batwing, airtimeheuvels, en versnellende bochten. En er komt geen einde aan. Werkelijk fantastisch, wow! Als ik een kritische noot mag plaatsen: het lijkt alsof ze grootste plannen hadden voor de thematisering, maar daar halverwege abrupt mee gestopt waren. Mooie kunstmatig stenen muren worden afgewisseld met beton waar stenen op zijn geschilderd, en kale betonnen muren op de plekken die je net iets minder vaak ziet. Het is als de bekende meme van de paardentekening waarin de tekenaar steeds luier is geworden. Maakt het uit? Niet echt, want ik kwam voor het achtbaangeweld, en Abyssus levert mijn verwachtingen ruimschoots in. Vekoma stijgt verder in mijn aanzien.
Met drie van de vier grote banen al afgetikt, en met waarschijnlijk nog een lange rij bij Hyperion, ben ik begonnen aan de kleine banen. Hier achterin het park was dat nog wel ordelijk te doen.
Light Explorers (#217)
Achtbaan + korte wachtrij = credit pakken. Het is een niet al te interessante Vekoma family boomerang. Hebbes.
Frida (#218)
De wachtrij was hier een stuk langer dan ik had gehoopt. De stapel tosti’s begon te slinken. De achtbaan was extreem nietszeggend. Wat een aanfluiting.
Dragon Coaster (#219)
Een kermisbaantje. Een paar slagen kleiner dan Frida, maar misschien nog wel leuker, relatief gesproken. Gelukkig geen noemenswaardige wachtrij.
Deze kant van het park had ik wel weer eventjes gezien voor nu. Voor het eerst sinds mijn sprint eerder op de dag begaf ik me in het hoofdgedeelte van het park, waar ik een beetje een beeld kreeg van de drukte. De meeste achtbanen begonnen wachtrijen tot zo’n drie kwartier te ontwikkelen, maar Hyperion was juist afgenomen van ruim een uur tot twintig minuten. De volgende stap was duidelijk…
Hyperion (#220)
Wat een knoepert van een achtbaan, en wat een knoepert van een wachtrij weer. Ik vond het eigenlijk wel een leuke wachtrij, een soort verticale meandering. De achtbaan zelf is hoog, snel, krachtig, maar ook niet bepaald soepel. Ik had Hyperion graag nog wat vaker gedaan om alle sterktes en zwaktes goed te kunnen formuleren, maar zoveel tijd had ik helaas niet. Volgende keer!
Ik zag nog altijd op tegen lange wachtrijen, maar de kinderachtbanen waren goed te doen, en zodoende begon de letterlijke ‘creditjacht’. Het voorste, ‘oude’ gedeelte van het park is een onoverzichtelijk labyrinth van smalle paden en kleine bomen die je het zicht ontnomen. Zonder plattegrond moest ik letterlijk zoeken naar alle achtbanen, en sommige banen kwam ik pas uren later tegen. Het helpt ook niet dat alle achtbaannamen op elkaar lijken en sommige achtbaantypes meerdere keren voorkomen. Gelukkig bespaarde ik tijd met niet in wachtrijen staan.
Er zou een achtbaan zijn met fruitthema. Zou het de achtbaan zijn met fruitthematisatie? Nee, dat is Energus (#221). Een Vekoma rollerskater. Altijd leuk! Ook opmerkelijk: de vaginaplanten in de wachtrij. Iets voor de papa’s (en gelijkgestemden)?
Frutty Loop Coaster (#222)
Direct instappen in de wacky worm. Een droom komt uit. De baan was gethematiseerd naar antropomorfe fruitstukken met overbeet. Zoals bij letterlijk elke achtbaan in het park worden er actiefoto’s gemaakt die je kunt kopen. Op hoeveel wacky worms worden er actiefoto’s genomen?
Happy Loops (#223)
Klinkt als ontbijtgranen met teveel geur- en smaakstoffen, maar het is een SBF Visa spinner - mijn eerste. De baan was minder oncomfortabel dan ik had verwacht.
Inmiddels zag ik dat de wilde muis van 45 naar 20 minuten was gegaan. De volgende bestemming diende zich aan. Het leek erop dat ik de hele dag al bezig was om achtbanen in exact de juiste volgorde te doen, wat wachtrijen betreft! In dit gedeelte vond ik ook de andere Vekoma family boomerang - Boomerang.
Viking Roller Coaster (#224)
Leuk, een spinning muisbaan. Jammer van de schouderbeugels - waarom?? Ik ga er niet teveel woorden aan vuilmaken.
Boomerang (#225)
Het is een achtbaan die een stukje achteruit gaat. Ik ben er niet weg van. Kwartier wachten was acceptabel.
Inmiddels waren we een uur verder, en per toeval kwam ik de twee nog ontbrekende achtbanen tegen. Als ik had geweten dat ze in buurt stonden van de automaat waaruit je zakjes met zand kon kopen, en het restaurant waar het terras vol zat met polen die aan het genieten waren van AGV’tjes, had ik het veel eerder gevonden. En ja, Polen is mogelijk het enige land ter wereld waar je in een pretpark gekookte aardappelen als snack kunt vinden. Geweldig.
Mars Coaster (#226)
Weer een klein kermisbaantje. Er is hier niet bezuinigd op polyester-poppen: tientallen aliens zijn gebruikt om elke vrije kubieke meter op te vullen. Kun je op basis van de vormgeving van fantasiefiguren zeggen of iets anatomisch klopt of niet? Technisch gezien niet, maar toch durf ik te zeggen dat de anatomie van deze aliens afwijkt van wat het moet zijn. Slechte anatomie was me al eerder opgevallen. Even verderop staat een soort safari-attractie met een neushoorn die tegelijkertijd eruit ziet alsof ie ondervoed is maar ook 24/7 in de sportschool verblijft. Oja, we hadden het over een achtbaan. Het is wel geinig. Her en der een knik waarbij je je moet schrapzetten. Ik heb de foto niet gekocht.
Circus Coaster (#227)
De geheime topper van het park! Een powered coaster die een eenvoudig rondje maakt. Wacht, hij maakt nog een rondje. En nog een rondje. Het zijn best veel rondjes. Stopt dit ding nog? Ik zou ook graag nog meer attracties doen vandaag. De Circus Coaster dendert door. Het aantal rondjes begint flink op te lopen, en mijn gedachten dwalen af. In mijn hoofd was ik eerst bezig met het plannen van de rest van mijn dag. Vervolgens dacht ik verder aan mijn verhuizing die na mijn vakantie zou plaatsvinden. De Circus Coaster dendert door. Elk rondje wordt er een nieuwe foto gemaakt. Ik heb de foto’s niet teruggezien, maar ik vermoed dat je een mooie timelapse krijgt als je ze allemaal achter elkaar zet, waarbij je mij ouder ziet worden en je ook mijn gezichtsuitdrukking ziet veranderen naar mild geamuseerd naar volledig katatonisch. De Circus Coaster dendert door. Hopelijk bedenkt iemand het thuis om mijn plantjes water te geven. Ik dacht niet meer aan mijn verhuizing, ik dacht eraan of de kamer die ik had gevonden nog beschikbaar was. De Circus Coaster dendert door. In het station verscheen een postbode die mij bij het voorbijkomen een envelop aanreikte. Van mijn pensioenfonds. De Circus Coaster dendert door. Lange grijze haren wapperen als de staart van een komeet achter mij aan. De Circus Coaster dendert door. Bestaat mijn aanstaande huis nog wel, of heeft de zeespiegelstijging eindelijk haar oude territorium terugveroverd? Leven mijn ouders nog? Is Johan Derksen nog steeds op televisie? De Circus Coaster stopt. Langzaam. Uiteindelijk blijken er slechts een paar minuten te zijn verstreken, maar mijn leven is voorgoed veranderd. Weer een credit erbij.
De hitte, de drukte in de wachtrijen, en de totale afwezigheid van volwassen bomen begonnen hun tol te eisen, en ik overwoog om het park eerder te verlaten dan nodig. Het park was tot 9 uur geopend, maar ik besloot te mikken op de trein van 6 uur. Dat stelde mij voor de keuze om of de resterende drie credits te pakken (een Family SLC, een gewone SLC, en de gigantische waterachtbaan), of om nog wat extra ritten op de grote banen te maken. Ik koos voor dat laatste. Abyssus stelde ook de tweede keer niet teleur, en ik genoot wederom van Zadra.
Ik ben al met al erg onder de indruk van Energylandia. Het oogt allemaal goedkoop, maar tegelijkertijd krijg ik het gevoel dat ze het beste met de gast voor hebben. Het kluisjessysteem, de wachttijd-markeringen in de wachtrijen, de prima operations met groupers en onbemande mensentellende poortjes, de vele vernevelaars door het park heen, het voelt als een geoliede machine. Ik kom dus graag nog eens terug. Er staan nog drie credits die ik nog moet hebben, volgend jaar openen er drie nieuwe achtbanen (update december '23: de tilt coaster lijkt geschrapt te zijn 🙁 ), en dan staan er nog drie of vier topbanen die ik graag vaker zou willen doen. Dat is opnieuw een dagvullend programma. Tot ziens, Energylandia!
