Weersvoorspelling: 12 graden en regen. Nou niet meteen de ideale omstandigheden om een dagje naar het strand te gaan. Toch is dat precies wat we doen op dinsdag 24 oktober, want er staat voor vandaag een bezoek aan Blackpool Pleasure Beach op het programma! Ergens begin jaren 90 ben ik hier al eens geweest, maar het enige dat me is bijgebleven is dat ze destijds boekjes verkochten met tickets voor A, B, C, D en E rides. De A-rides waren de kinderattracties en de E-rides de serieuzere achtbanen. Voor Disney-fans wellicht een bekend systeem. Om een achtbaan te kunnen doen moest je dus ook kaartjes voor de kinderdraaimolens kopen destijds. Gelukkig is dat nu anders.
Gisteren zijn we aangekomen bij het hotel en na ingecheckt te hebben, zijn we al naar het park gelopen. Dat ligt op zo’n tien minuten wandelen van het hotel aan de Southpier. Handig! Op de pier zelf staat een klein (gratis toegankelijk) amusementparkje met onder andere een Crazy Mouse achtbaan, maar het weer is niet echt uitnodigend. We besluiten daarom een hapje te gaan eten in een van de pubs aan de boulevard. De menukaart is vormgegeven als een krant, met daarin een artikel over een rollercoaster van weleer, de Velvet Coaster. Nooit van gehoord… De maaltijd smaakt prima en de pints erbij nog beter 😊
Om tien uur opent Pleasure Beach en kunnen we door de merkwaardig vormgegeven ingang het park in. Een ijsberg met de ark van Noach er bovenop…. Hoeveel pints moet je nuttigen om dit een goed idee te vinden als ingang voor je pretpark? Het is wel origineel!
Meteen na de ingang staan we oog in oog met een van de oudste nog werkende attracties in de UK, of misschien wel in Europa, de Flying Machines, of zoals de attractie voluit heet Sir Hiram Maxim's Captive Flying Machines. Geopend in 1904, maar nog altijd draaien de vliegtuigjes hun rondjes.
Maar we zijn hier voor de rollercoasters, dus we lopen door naar Nickelodeon Streak. Ik heb ergens gelezen dat de wachttijd voor deze houten achtbaan behoorlijk op kan lopen, dus dat wordt onze eerste stop. Gebouwd in 1933 met onderdelen van de Velvet Coaster (aha!) die een jaar eerder is gesloopt is dit ook een oudje. Er staat niemand in het station, dus we kunnen meteen instappen.
De Nickelodeon Streak heeft er duidelijk zin in: we worden getrakteerd op een portie shake, rattle and roll van de buitencategorie hahaha. Ik vind het geweldig, vriendinlief is iets minder enthousiast over deze 90 jaar oude headbanger. We zijn na het ritje wel goed wakker en besluiten meteen maar Blue Flyer te doen. Dat is van hetzelfde laken een pak, maar dan in een kleiner formaat en gebouwd in 1934. Omdat we de enige passagiers zijn maken we een praatje met de medewerker die de handrem bedient (jaja) en kiezen voor de voorste rij. Opnieuw beleven we een rit uit de tijd dat er nog geen chiropractors bestonden. Niks trim-breaks, gewoon omhoog takelen en losgaan. Prachtig. Ik ben er al achter: Ouwe meuk is inderdaad leuk!
(handrem van Blue Flyer)
Genoeg ouwe meuk te vinden in Blackpool, Engelsen houden van hun tradities en conserveren de klassieke attracties hier zo goed mogelijk. Maar in 2018 is tussen al dat oude spul een Mack Launch Coaster geplant: Icon. Met twee launches en een inversie is deze coaster volgens sommigen de beste in de UK. De verwachtingen zijn dan ook hooggespannen als we het (zo goed als lege) station binnengaan. Twee jaar geleden hebben we Blue Fire in Europapark gedaan en ik hoop op een soortgelijke ervaring met Icon. Dat pakt iets anders uit. De eerste lancering is niet heel krachtig, het voelt niet echt alsof je wordt afgeschoten. Toch krijgt de trein voldoende vaart om het eerste deel van de track te nemen. De lay-out van is prachtig en de interactie met de omliggende achtbanen waar je rakelings langs en onderdoor vliegt is fenomenaal. Maar de vaart zit er niet echt in deze morgen. Misschien moet deze coaster wel eerst warmdraaien, dat zou kunnen. De tweede rolling launch zorgt er voor dat het hoogste punt van de baan wordt gehaald, maar daarna verloopt de rit gevoelsmatig langzaam. Hoewel de baan bijzonder soepel is, vraag ik me onderweg af of we het station wel gaan halen. Een tweede rit achterop voelt iets sneller aan, maar nog altijd lijkt er iets mis met het tempo.
Conclusie: Icon is een serieuze launchcoaster die op een razendknappe manier tussen alle andere coasters is gezet, maar mist iets van de thrill die andere coasters wel hebben. Helaas is het koud vandaag en hebben we geen tijd de achtbaan te proberen als hij is warmgedraaid. De beste van de UK…. Ik heb meer genoten van The Smiler.
Next up: Avalanche, de Mack bobslee coaster van dit park. Lijkt sprekend op de Schweitzer Bobbahn in Europark en geeft een leuke rit. En je mag het niet vergelijken en je moet er niet meer over doorzeuren… op dit soort momenten mis ik de Bob uit de Efteling. Een enkele bobslee in een baan geeft toch een ander gevoel dan een treintje… Maar het is een leuke coaster.
De grootste eyecatcher in Blackpool is zonder twijfel The Big One. Dit rood-blauwe monster is al van verre te zien en staat met zijn 65 meter hoogte trots aan de kust. Eén probleempje: ik durf er niet in. Zal wel raar zijn, maar ik heb hoogtevrees en als ik die lifthill zie krijg ik de kriebels al. Met Launchcoasters heb ik geen probleem en Goliath wil nog net, maar dit is me echt te hoog. (hebben meer mensen daar last van trouwens?) Vriendinlief laat zich niet tegenhouden en maakt een ritje in deze hoogste coaster van de UK en langste van Europa. Ik zwaai vrolijk en veilig vanaf de grond hahaha.
Tijd voor koffie en een versgebakken donut (uit een interessant uitziende donut-automaat-frituurpan-machine) en als we zijn opgewarmd is het tijd om een bezoekje te brengen aan de jarige job: de 100-jarige houten Big Dipper. Happy Birthday! Eerder op de dag hebben we al geleerd dat houten achtbanen van begin vorige eeuw er niet soepeler op worden en dat geldt zeker ook voor de Big Dipper. Het is verstandig om na een rondje even te checken of je hoofd nog is verbonden met de rest van je lichaam, want dit ding is allesbehalve soepel. Ik weet dat de Vecoma SLC’s een slechte naam hebben, maar vergeleken bij de Big Dipper is zelfs Condor in Walibi comfortabel te noemen. Nog net niet geradbraakt komen we terug in het station. Ik heb wel genoten van de ruwe rit, maar voor voornoemde vriendin is het welletjes geweest. No more woodies. En al helemaal niet op Grand National, die zo mogelijk nog passagier onvriendelijker is dan Big Dipper. Naastgelegen SLC InFusion laten we ook maar even links liggen. Genoeg geheadbanged voor vandaag. Bovendien moeten we vanmiddag het vliegtuig naar Nederland nog halen en de tijd begint te dringen. Vriendin moet echter eerst even bijkomen van het Dipper geweld. Na enig zoeken vinden we een overdekt plekje waar we even kunnen schuilen voor de regen en iets eten.
(contacten op de Big Dipper trein zijn om de beugels te openen)
Gelukkig zijn er in Blackpool niet alleen achtbanen, dus we maken achtereenvolgens nog een ritje in de Ghost Train (1930) en de darkride River Caves (1905), allebei leuk omdat het ouwe meuk is. River Caves ligt verscholen onder het park en is nog verrassend groot. Je vaart in een bootje door grotten met allerlei scenes van over de hele wereld om uiteindelijk uit te komen bij een enorme splash van ongeveer 1 meter 25 hoog. Lachen! Jammer genoeg is er geen tijd meer om Wallace en Gromit te bezoeken en voor Valhalla is het veel te koud. We zien mensen kletsnat uit de attractie komen, dus ook die slaan we maar over. We brengen nog wel een bezoekje aan naastgelegen paarden carroussel Derby Racer uit 1959. Een gigantische overdekte draaimolen met 56 paarden, een discobal en een heus orgel! Mooi een mee te maken.
We sluiten onze dag in Blackpool af in de nieuwe souvenirshop die net buiten de uitgang ligt. Het idee was om een hoodie te scoren van de 100-jarige Big Dipper, maar die zijn uitverkocht, op enkele exemplaren maatje XXXXXXL na. Helaas, dat is wel erg groot, dus het blijft bij een koelkastmagneet om het heugelijke feit te vieren. Ook leuk. In de winkel is een leuke verrassing te vinden: er is een raam aangebracht, waardoor je de machinerie kunt zien die zich onder de flying machines bevindt. Leuk!
En zo eindigt onze regenachtige en koude dag in Blackpool. We hebben een leuke dag gehad, ondanks het tegenvallende weer. Ik denk dat het hier een stuk levendiger en gezelliger is wanneer de zon schijnt. Dan komen alle oude attracties waarschijnlijk een stuk beter tot hun recht en wellicht is een rit op Icon dan ook meer exciting. Reden dus om nog een keer terug te komen. Ik had graag meer foto's gemaakt en gepost, maar de regen kwam echt met bakken naar beneden, lastig om foto's te maken.
Op het vliegveld besef ik dat ik tijdens deze UK-trip nog geen fish and chips heb gehad. Dat kan natuurlijk niet, dus dat wordt in het restaurant nog even vakkundig opgelost. Met een bijbehorende pint. Een waardige afsluiter van een mooie UK trip, waarin we drie nieuwe parken hebben bezocht. Proost!
