Seattle en de Pacific Northwest. Niet per se een bestemming op de bucket list van achtbaanfans, maar als je uitgekeken bent op Californië, Florida en Texas zou ik 't met potlood toch voorzichtig op je agenda zetten. Maar dan wel als de Washington State Fair draait, want dan kun je de Classic Coaster doen. En die deed en fotografeerde ik, net als allerlei vulkanen, stranden, steden en andere fijne plekken.
Ik ben eigenlijk helemaal geen lijstjesmens, maar ik ben op mijn werk goed met cijfers en ik houd in mijn vrije tijd eigenlijk maar drie dingen echt bij: de achtbanen die ik bereden heb, de videogames die ik gespeeld heb en de Amerikaanse Nationale Parken die ik bezocht heb. Vooral voor die eerste en die laatste laat ik veel vallen om een nieuwe af te kunnen vinken.
Soms worden beiden me in de schoot geworpen. Als een goede vriendin bijvoorbeeld besluit te trouwen in een regio met drie Nationale Parken en een paar achtbanen die ik nog moet afvinken. We vliegen daarom in midden September van het kalenderjaar 2022 naar Seattle. Het wordt om onplezierige redenen een memorabele vlucht, want een oudere dame twee stoelen naast me wordt onwel en met kunst- en vliegwerk komt ze levend aan in Seattle, waar ambulances haar direct aan het vliegtuig ophalen. Het toeval wil dat een huisarts, die ook nog eens hoogzwanger is, ook naast haar zit en met de dokterstas aan boord alles op alles zet. Een dag later heb ik een serieuze tegoedbon in mijn inbox van Delta met excuses voor het ongemak van de avond ervoor. Buitengewoon onnodig, maar wel attent.
Goed, het is een strak schema van ruim een week in de regio rond Seattle en Tacoma. Op de planning staan drie National Parks en een unieke kermis met vaste achtbanen, want hoewel het lokale pretpark Wild Waves helaas niet open is als wij er zijn (we zijn te laat voor de zomeruren en te vroeg voor Halloween) is ’t wel de weken van de Washington State Fair en laten die nou twee klassieke coasters hebben die alleen open zijn tijdens kermisweken.
De achtbanen staan voor een paar dagen later op het programma. Eerst treffen we ’t aanstaande bruidspaar – een Olympische roeiteamgenoot van mijn vrouw – voor een dagje naar Mt. Rainier National Park. Op zonnige dagen torent deze actieve stratovulkaan van ruim vier kilometer hoogte boven het landschap uit. Het is een goed uur rijden van de stad Tacoma – dat op zeeniveau ligt – naar de parkeerplaats in Paradise, Washington, waar de wandelpaden op de flanken van de berg Tacoma (zoals ie eigenlijk heet) beginnen.
Het uitzicht moet hier waanzinnig zijn, maar we zien geen steek. Er hangt mist en ook als we wat tijd verdoen in de historische lodge met een kop koffie en lummelen in het bezoekerscentrum verandert dat niet. We besluiten dan maar in de wolken te gaan wandelen en kiezen het meest rechtstreekse pad de mist in. Een uur later blijkt dat meer dan de moeite waard. De zon brandt de wolken weg en plots staan we oog in oog met puur natuurschoon. Adembenemend, mede omdat de route die we kiezen nog bijna een kilometer verder klimt naar een uitzichtpunt en dan met een glooiende route langs watervallen en door weilanden terug meandert. Als we eenmaal bij de auto terug zijn, zijn ook de wolken weer terug. Het is alsof Moeder Natuur ons een kijkje op Tacoma gunde en toen de gordijntjes weer sloot.
Daar is Tacoma!
Ik ben drie keer gestruikeld omdat ik maar omhoog bleef kijken.
Hoe anders is ’t weer een dag later als we door de hitte richting de grens met Canada rijden. Hier ligt, ruim twee uur ten noordoosten van Seattle, het North Cascades National Park. Dit park is niet je gebruikelijke park, want de enige weg met uitzicht op de ruige pieken van de Cascades Range loopt door een federaal beschermd recreatiegebied en niet het park zelf (omdat mooie maar wel controversiële stuwmeren niet in het park zijn opgenomen). Het park kent liefst een enkele onverharde weg, die we niet doen, omdat we door bosbranden in de buurt niet in de rokerige ijle lucht willen wandelen. We beperken ons bezoek tot het bezoekerscentrum en de uitzichtpunten als ook een stevige wandeling in het dal over een van de enorme stuwdammen. Dat dit slechts beperkte tijd in het National Park zelf is nemen we op de koop toe.
Rokerig.
Maar wel mooi, dat gletsjerwater.
Hehe, als je dit reisverslag open klikte voor de achtbanen is het moment bijna aangebroken. Het is dag 3 in de regio en we spenderen de ochtend en middag in downtown Seattle – waar we onder meer de Space Needle van dichterbij bekijken en het museum bezoeken van de waanzinnige glasartiest Dale Chihuly. Zijn werk is een unieke mix van kleur, organische vormen, alien-achtige structuren, realistisch en fantastisch en dat alles gemaakt in zijn studio aan het water in Seattle. Chihuly is inmiddels 81 jaar oud en nog altijd woonachtig in Seattle.
Blauw.
Kleurrijk (en mensen ernaast voor schaal).
Ik vind dit dus gaaf.
Spot de Space Needle.
We treffen later op de dag opnieuw het bruidspaar. Voor haar is het voor het eerst sinds haar jeugd dat ze naar de Washington State Fair in Puyallup trekt en we hebben er ongekend zin in. Een state fair is zoveel meer dan een kermis. Er is een stadion voor concerten van bekende artiesten (vaak vooral country), er zijn grote veemarkten waar prijzen worden uitgedeeld, er zijn wedstrijden voor de grootste pompoen van het jaar. Noem ’t maar op, het is heerlijke boerenkneuterigheid op ongekend grote schaal.
Zo ook de kermis hier, die je niet per se zomaar een kermis mag noemen. Drie grote attracties staan hier permanent. Een S&S Space Shot die ik gezien de hoge prijs en het slappe programma met liefde oversla en twee klassieke achtbanen: de houten Classic Coaster uit 1930 en een Schwarzkopf Wildcat, die in 1985 hier werd opgebouwd en nooit meer vertrok. Oké, toch staat de Wildcat twee keer op RCDB, want een paar jaar geleden werd ie afgebroken, tot op de laatste details met liefde gerenoveerd en elders op het terrein terug opgebouwd.
De rest van het aanbod stelt ook niet teleur. Er staat een Orient Express-achtige kinderachtbaan (die je op bijna iedere Amerikaanse kermis wel ziet), een Wacky Worm, een KMG Freak-Out en, tot mijn grote verbazing en plezier, een Hexentanz! Hier! In Amerika! Terwijl we met onze corndogs, verse donuts en drankjes rondjes slenteren, bijpraten en attracties doen is het echt genieten. We hebben voor de onbeperkte armband gekozen. Ongeveer 50 dollar per persoon, maar daardoor wel zonder nadenken lekker in alles een ritje maken of twee of drie. Vooral de Wildcat, waar later op de avond amper een rij staat, doen we een paar keer. Zweefmolens, hilarisch karige spookhuizen, het reuzenrad terwijl de zon onder is. De avond vliegt om en ik voeg met enige mazzel toch maar mooi vier credits toe.
Hier kom ik voor!
Dierenpret.
Ook hier grillen ze worst en varkenspoot.
Gewoon 'n Hexentanz!
Jaaaa, de Classic Coaster.
Welcome to Sillyville!
Ook de Wacky Worm doen we gewoon.
Nog een klassieker.
Ik durf 't in nieuwe staat te noemen.
Genoten.
De spookhuizen stelden teleur.
Woei!
Pro-tip: speel geen schietspelletjes tegen mijn vrouw. Je verliest.
Deze ging nog net open rond sluitingstijd.
Na de bruiloft een dag later – in een waanzinnig universiteitsgebouw aan het water van de Tacoma Narrows – hebben we nog anderhalve dag in de natuur voor de boeg. We bezoeken ons derde nieuwe National Park van de week en dit keer is ’t Olympic. Dit park heeft bijna alles. Van onvergetelijke stranden aan de Grote Oceaan tot regenwouden tot besneeuwde pieken van de Olympic Range. Dat natuurschoon wordt omringd door prachtige cultuur. Van havenstadjes waar de orca’s voorbijzwemmen en historische vuurtorens tot de kunstcentra van de Salish Peoples (de originele bewoners van het gebied). We zien de hoogtepunten, maar hebben eigenlijk een dag te weinig tijd om echt alles af te vinken wat hier de moeite waard is.
😍
Ruby Beach in Olympic National Park.
Waanzinnig.
Regenwoud!
Hoge bomen.
We slapen in een tipi vanavond.
Ochtendwandeling.
Dit soort wegen, daarom vertel ik iedereen dat de roadtrip de beste manier is om Amerika te zien.
Spot Mt. Baker aan de horizon...
Mt. Baker en de historische vuurtoren, maar dan door verrekijker waar we net stonden.
Gelukkig heb ik meer redenen om terug te komen. Seattle en Tacoma zijn cultureel interessante steden, er is hier genoeg te doen voor ons werk en er is met Wild Waves nog een pretpark van degelijk formaat af te vinken, maar als ik de komende jaren niet meer terugkom kan ik toch alvast zeggen dat ik de nationale parken heb gezien en hoef ik geen rekening meer te houden met wanneer ’t kermis is om de Classic Coaster op mijn lijstje te zetten. Toch lekker.
Als altijd, ik waardeer jullie reacties zeer. 🙂
