Toen ik voor de pandemie voor ‘t laatst in Busch Gardens Tampa was had ik online een relatief betaalbaar kaartje gescoord en deelde ik het parkeerticket met een collega. Helaas zijn de tijden van goeie pretparkdeals in veel parken voorbij. Aan de poort kost Busch Gardens Tampa inmiddels liefst $130 exclusief btw en online was ‘t met $106 exclusief btw en nog eens $30 voor parkeren weinig beter. Na servicekosten en belasting reken ik $152 dollar en dat voor liefst een enkele nieuwe credit. Die nieuwe credit is gelukkig wel de moeite waard: Iron Gwazi!
Het is een mooie zondagochtend als ik wakker word in mijn hotel in Sarasota. Het jaar is amper drie weken oud en ik ben alweer voor mijn werk op pad. Deze week in Florida, volgende week in Atlantic City. Je weet dat ’t ernstig gesteld is met je reisschema als je personeel op je lokale internationale luchthaven begint te herkennen.
Ik roep dit vaker, maar het is natuurlijk wel zo: als de baas je vliegticket, hotel, huurauto en maaltijden afrekent en er geenszins van wakker ligt als je aan het begin of einde van je trip iets leuks voor jezelf doet (sterker nog, mijn baas en team vragen geregeld of ze mee kunnen of waar ik dit keer weer naartoe ga), dan doet een exorbitant pretparkticket afrekenen toch minder zeer. Alle zeer en twijfel is sowieso verdwenen als ik in Tampa de parkeerplaats op draai. Montu, Sheikra, Iron Gwazi en uiteraard verstopt in ’t groen Cheetah Hunt en Kumba. Er staat hier nogal een collectie aan onvergetelijke coasters en zo druk lijkt ’t op de parkeerplaats niet.
Busje komt zo.
Dit kan wel een opknapbeurt gebruiken.
Het grote doel van vandaag is uiteraard Iron Gwazi afvinken. Steel Vengeance is mijn favoriete achtbaan ter wereld en dus zijn de verwachtingen torenhoog. Het siert Busch Gardens dat de voorkruippas bij Iron Gwazi maar een keer mag worden ingezet per bezoek. De rij wordt dan ook niet constant onderbroken door betaalde voorkruipers en ik sta binnen twintig minuten aan het poortje. Over de treinen van RMC is wel genoeg gezegd en mijn favoriet zijn ze ook niet, maar bij Iron Gwazi is het gebrek aan grip voor je handen een stuk minder storend.
Iron Gwazi is namelijk een weergaloze coaster die in ongeveer de helft van de ritduur van Steel Vengeance alles doet wat juist Steel Vengeance ook zo goed maakt. Tel daarbij op dat het allemaal net wat uitgestrekter, subtieler en vooral minder agressief en abrupt is en je hebt een absoluut pareltje van een achtbaan te pakken. De eindeloze first drop, die gebankte heuvel over het station, de waanzinnige barrel roll die maar blijft versnellen en zalige airtime aan het einde. Ik durf Steel Vengeance niet van de troon te stoten, maar wat komt Iron Gwazi dichtbij.
Ik heb helaas de originele Gwazi alleen ooit gesloten zien staan tijdens zowel mijn eerste als tweede bezoek, maar de restanten wordt hier zonder twijfel eer aan gedaan en wie de treintjes mist kan altijd nog naar ’t zusterpark in Williamsburg. De Millennium Flyer-treinen die ooit op Gwazi stonden staan nu namelijk op Invadr. Zo kreeg Gwazi op meerdere wijzen een tweede leven.
Beest!
Iron Gwazi staat best ver van de rest!
Wel awesome hoor.
Ik besluit niet als de rest van het park nu maar richting Egypte te togen, maar dat blijkt een foutje. Januari is namelijk het laagseizoen hier in Florida en het park is druk bezig met opknapbeurten. Het pad tussen de kiddiecoaster en Sheikra is gesloten en daarmee is het park tijdelijk geen makkelijk rondje. Ik wandel helemaal terug en sla de nu al ellenlange rij voor Cheetah Hunt over. Het is volgens de app nog zo instappen bij de coasters verder van de ingang.
De eerste van die coasters is Scorpion. Deze Schwarzkopf-klassieker was ooit pas de tweede achtbaan die in dit park opende. De eerste, Python, was een Arrow Corkscrew die in ’t midden van de jaren nul door het Jungala-deel van het park werd vervangen. Uiteraard, zo weten wij als achtbaanliefhebbers, doorstaan Schwarzkopfs de tand des tijds een stuk beter dan Arrows. Het meisje achter me denkt daar anders over en moppert de hele rit dat ie rammelt. Zou ze anders praten als ze wist dat deze er al stond toen haar oma nog een tiener was? Vast niet. (De treinen van Python gingen trouwens ook naar Busch Gardens Williamsburg, waar ze Loch Ness Monster draaiende houden.)
Kleurrijk!
Klassieker!
Woei!
Ik wandel verder en neem eerst het doorsteekje richting Sheikra. Daar maak ik iets mee waar ik gerust extra voor had willen betalen. Het station is leeg. Niet rustig. Niet heel rustig. Leeg. Ik ben alleen. De jongeman die de beugels checkt doet breed lachend het poortje open en gebaard overdreven gracieus naar de trein. Zoek maar een plekkie uit. Ik kies voorin in ’t midden en vraag ‘m snel even een kiekje te nemen.
Het is een van de gaafste achtbaanritjes die ik ooit maak. Het is muisstil. Geen gegil, geen kakelende pubers. Ik neem de hoogte, het uitzicht, drop en rit lekker in mezelf op. Hoe vaak heb je nou een B&M – laat staan de dive coaster die ’t type pas echt op de kaart zette toen ie in 2005 opende als eerste niet-kopie van Oblivion – voor jezelf? Eenmaal terug in het station staan er welgeteld twee extra mensen. Die gun ik uiteraard een ritje voorin voor zichzelf en ik spring met toestemming in een buitenste stoeltje achterin. Daar is de first drop nog veel heftiger, maar trilt ie wel behoorlijk. Voorin niets van te merken, maar achterin opvallend aanwezig. Hmm.
Spot Gwazi!
No way...
Glunderen!
Dit. Was. Awesome.
Op weg naar Kumba stap ik snel voor een rondje in Tigris. Ik vind deze Premier launch coasters leuker dan de meeste standaardmodellen, maar echt passen doet ie in dit park niet. Ook hier staat trouwens helemaal niemand als ik instap.
Roar!
Kumba draait inmiddels met publiek – ik liep eerst naar Sheikra omdat Kumba duidelijk nog met alleen maar lege treinen draaide – en stelt niet teleur. Na alle geruchten dat ie op korte termijn zou verdwijnen hoop ik toch van harte dat ze dat niet laten gebeuren. Kumba kan mee met de allerbeste B&Ms en levert een rit af die zo heftig is dat ik even op een bankje moet gaan zitten. Vanaf de pre-drop voelt ’t alsof ieder element tien procent te snel wordt genomen en ik moet mezelf eraan herinneren uit te ademen in de cobra roll om geen sterretjes te zien. Het is letterlijk adembenemend hoe hard Kumba momenteel door de baan trekt. Zo fotogeniek, zo krachtig, zo’n goeie lay-out. Laten we duimen dat ie blijft staan.
Roar some more!
Je wil 'm toch maken.
De rijen elders in het park zijn stevig opgelopen. Bij Cheetah Hunt is dat ’t gevolg van de teleurstellende capaciteit, maar bij Montu staat door onderhoud slechts een enkele trein op de baan. Ik hoop dat de rijen een beetje afnemen als ik eerst ga lunchen. Omdat de restaurants ook uitpuilen wordt ’t een bananensplit in de inkomstraat.
Luuuunch!
Mijn plan werkt, maar niet zo zeer bij de achtbanen die ik nog moest doen. Nee, uitgerekend bij Iron Gwazi is de rij terug naar een klein half uurtje in plaats van het dikke uur dat ik eerder zag. Ik spring terug in de rij en na frontseat de eerste rit doe ik nu backseat. Oei, de airtime van de first drop alleen al maken het wel heel moeilijk deze niet minstens gelijk met Steel Vengeance te zetten. De baan heeft alles wat ik fantastisch vind aan achtbanen. Eigenlijk is het enige minpunt van Iron Gwazi de lelijke ligging. Waar Steel Vengeance je langs de kust van Lake Erie sleurt staat Iron Gwazi op een betonplaat ver verwijderd van de rest van de attracties. Dat is niet gek, want Gwazi werd ooit neergezet op de open plek midden in het park die achterbleef toen de daadwerkelijke Anheuser-Busch bierbrouwerij in Tampa werd gesloten en gesloopt, maar mooi is ’t niet.
Het contrast met Cheetah Hunt kan qua ligging weinig groter. Van betonplaat naar het safaripark en de rotsen en waterpartijen van waar ooit de Rhino Rally was. Ik weet dat er veel kritiek op Cheetah Hunt is, maar met drie lanceringen, een paar unieke en afwisselende elementen, genoeg spanning en toch geschikt voor de meeste leeftijden vind ik ’t een prima coaster. Zal ik er eens een hot take tegenaan gooien? Zonder Cheetah Hunt als voorloper zou Intamin nooit Taron en Velocicoaster zo goed hebben kunnen maken. De baan is hoogstens na de laatste lancering wat te kort.
Roar again!
Inversie gevonden.
Opwarmertje.
Niet te missen.
Op mijn lijstje van must-do’s staat alleen Montu nog. Waar een uur wachten bij Cheetah Hunt in de praktijk maar drie kwartier bleek is het half uurtje op de borden van Montu wel erg optimistisch. Die ene trein vertrekt eens per zes a even minuten en een rij die normaal tien minuutjes zou moeten duren duurt nu bijna een uur. Of het lange wachten aan de spanningsopbouw bijdroeg weet ik niet, maar Montu is nog beter dan ik me kon herinneren. Handen op de knietjes, grijns op ’t gezicht en als een malle door alle inversies gesleurd worden. Montu rijdt alsof ie recent opende en heeft niets aan intensiteit verloren. Mijn enige puntje van kritiek is dat ’t geel van de recente verfbeurt pijn aan je ogen doet. Ze zullen ’t met het onvermijdelijke vervalen in de zon van Florida in gedachte hebben gedaan, maar het oogt nu nog even meer gal dan goud.
Die leuke coaster links was helaas dicht voor groot onderhoud.
Geen mooi geel, wel hele mooie coaster.
Het is inmiddels vier uur ’s middags en mijn vlucht huiswaarts vertrekt over paar uurtjes uit Sarasota. Het is 27 graden hier en thuis zo’n -10. Ik houd van de winter, maar ontdooien in een paar waanzinnige coasters was ook wel even lekker. De twijfel over die $150 die ik vanochtend voelde zijn na een zondagmiddag ouderwets coasteren wel vervaagd. Iron Gwazi maakte de verwachtingen meer dan waar en die rit moederziel alleen op Sheikra was de kers op de taart. Busch Gardens Tampa is mooi, mist hier en daar het thema dat je elders in Florida kunt vinden, maar is wel een ultieme versie van een pretpark.
Groen.
Ik waardeer reacties altijd zeer. 🙂
