Graag neem ik jullie nog een keer mee op reis deze maand. Nouja, deze maand voor júllie dan, voor mij vond het feest plaats in de maand augustus van dit jaar. Afgelopen zomer dus. Toen we nog met 35 graden van schaduwplek naar aircoplek trokken. Toen de takken van de bomen van pretparkland nog overwoekerd waren met bladgroen. Toen we koe nog met korte oe schreven. En toen koe eigenlijk La Vache werd genoemd want FRANKRIJK ja dat was de bestemming van mijn tripje.
Frankrijk, dat is best groot he. Ik houd sinds kort een custom made wereldkaart bij waar ik al mijn reizen ooit op plot. Ik had het idee reeds een aardig beeld te hebben van La France, maar kijk je naar plekken waar ik daadwerkelijk geweest ben bevat de map nog aardig wat gaten met onontgonnen terrein. Aangezien ik óok ergens voorafgaand aan het plan voor mijn reis de Disney film Tangled herzag, werd ineens het zaadje geplant om in de zomer kort naar de nog niet ontdekte hoek van Frankrijk te trekken waar onder andere de inspiratie voor het koninkrijk op het eiland uit de film opgedaan was - Mont Saint-Michel. Wat een goed idee al zeg ik het zelf!
En dan zijn we vertrokken met plannen he. Trek maar een extra lijntje door naar het pittoreske havenstadje Saint-Malo in Bretagne, schijnt ook fraai te zijn. En de grotere stad Nantes, dat ligt in de buurt, die naam ook al vaker horen vallen in kunstzinnig positieve zin. Wat is er nog te toen rondom Nantes? Puy Du Fou ligt daar óok blijkbaar! Feest. Het showpark speelt in de zomer zelfs hun piece de resistance ‘Cinéscénie’ dus de timing kan niet beter. En hoe kom ik er? Via Parijs, ah áltijd een goed excuus om nog even te buurten bij Mickey. En aangezien ik vorig jaar nog in de binnenstad van Parijs heb rond gestept, misschien leuk om dan dit keer in de Zuidelijke ‘buitenwijk’ het voormalige optrekje van Louis XIV mee te pikken, Versailles. Dat laatste bezoek dateert ook alweer terug naar mijn middelbare school periode, eens kijken wat ik er anno nu van vind.
Enfin, de roze route hierboven dus. Een weekje weg met la voiture. En nu stop ik met de Franse woordjes als interessantdoenerij er tussendoor gooien, want ver rijkt mijn kennis taaltechnisch helaas niet.
Jippie! Ik ben weer in Disney.
Zomerse foto’s terugkijken werkt toch altijd het best als de R in de maand zit.
We gaan een stukje met de trein. IK WIL VOORIN
Op de een of andere manier is de gaanderij van het kasteel tijdens mijn bezoekjes in de afgelopen jaren steeds dicht geweest - in 2019 er voor het laatst rond gewandeld - maar aan die periode van onthouding komt dan vanaf heden weer een einde. Ik mag er weer zijn! Zoveel liefde en respect voor deze serie glas in lood ramen.
Even een kort uitstapje naar het vernieuwde Hotel New York - The Art of Marvel. Daar prijken veel fraaie plaatjes aan de muur zeg! Aanrader om een keer te bekijken. Er hangt, mede ook door de muziek, een fijne moderne urban lounge sfeer in de classy art deco receptiehal, gangen en bars. Een welkome onderbreking op een warme -ja er is ook airco- zomerdag.
Terug in het park.
Het gouden uur.
Je voelt de warmte nog opstijgen van de klinkers he.
Lust ik.
Ha! Deze 30 miste ik begin van dit jaar nog due to the weather conditions. Nu dan toch. Ik blijf herhalen dat ik de bombast van vuurwerk gaver vind, maar de collectieve ‘ohhhh!!!!’ die bij het verschijnen van de 30 als een golf door het toekijkende publiek trekt, is magisch. Ik krijg er weer kippenvel van.
Nou doei Disney! Ik ga nu eens wat echte kastelen bekijken.
Mont Saint-Michel! De initiator van de reis. Mont Saint-Michel ligt nog nét in Normandië, maar geografisch gezien vind ik de plek persoonlijk misschien wel meer passen bij Bretagne. In dit hele Noordelijke kustgebied speelt het grote verschil tussen eb en vloed een belangrijke rol. Bij eb trekt het water zich dusdanig ver terug dat grootse oppervlakten droog komen te liggen die bij vloed weer rap gevuld worden met metershoog zeewater. Mont Saint-Michel heeft in de afgelopen jaren een permanente brug verbinding gekregen vanuit het vasteland (er is tevens veel werk verzet om de verzanding van het gebied tegen te gaan), maar voorheen was het eiland enkel met laagwater te bereiken.
Het iconisch piramidale bergmassief is afgetopt met een middeleeuwse abdij waarvan de torenspits 170 meter boven de baai uitsteekt - goed voor een magneet die jaarlijks 3,5 miljoen bezoekers trekt. Die 3,5 miljoen bezoekers (en ja ík ben er ook gewoon een van dus ik moet eigenlijk niks zeggen) zijn het enige smetje op deze plek - en hoewel de abdij en straatjes authentiek zijn, is de onboarding een eclectisch geheel van tourist traps geworden.
Eenmaal voorbij aan de straatjes op de lager gelegen niveaus ontvouwt zich de entree tot de abdij en wordt het wat minder over de hoofden heen lopen.
Toch weer een beetje Potter vibes. Of (Lord of the Rings) Minas Tirith, zo u wilt.
Ik vind mooi!
Hoogtepunt van de Mont.
Weer terug naar benee op de lager gelegen niveaus. Het wandelen door deze blokkendoos van huisjes, tunnels, gangen en bruggen is wel heel fijn hoor. Ik geef overigens toe dat ik op de heenweg in de auto een paar keer The Kingdom Dance uit eerder genoemde film op repeat had staan om in de sferen te komen.
Gaat het een keer zien!
Saint-Malo dan. Het zal voor de reguliere lezer van mijn tripreports geen nieuws zijn dat veel van mijn reisinspiratie zijn oorsprong vindt in de jaren ’90, waarin Bassie en Adriaan voor mij als een Floortje Dessing door Europa en de Verenigde Staten trokken. En zie dan nu, ruim dertig jaar na dato bestaat het schilderachtige piratenstadje waar gewoon hele vriendelijke mensen wonen nog steeds. Het moge duidelijk zijn waarom B&A destijds kozen voor deze plek om een tijdje neer te strijken - alle hoogtepunten van de streek lijken hier samen te komen in een sfeervolle setting.
Zo ook het eerder genoemde extreme verschil tussen eb en vloed, dat hier bij Saint-Malo het grootst is van heel Europa. Binnen enkele uren stijgt of zakt het water hier wel 7 meter, wat eenmaal als je het ervaart haast niet te bevatten is. Zo lijkt dit fort momenteel nog onbereikbaar…
… maar binnen een tijdsbestek van 3 uur is het water zo ver terug gezakt dat je er wandelend naartoe kunt.
Dos Calvados! Ik vond het befaamde restaurantje waar Bassie zich lam at aan de pannenkoeken met sterke drank en vond het wel zo gepast om daar even een ode aan te brengen. Wat moet, dat moet.
Beetje wandelen over de vestigingsmuur rondom de oude binnenstad.
Heel fijn.
Ja leuke plek hoor. Vooral op zo’n broeierige zomeravond.
Saint-Malo dus, trek hier geen dagen voor uit maar kom je er in de buurt sla het zeker niet over.
Mijn planning roept ook en zo zet ik koers richting Puy Du Fou.
Voor degenen die Puy Du Fou eigenlijk nog niet zo goed kennen: we hebben het over een Frans themapark dat volledig draait om (historische) shows. Begonnen in de jaren ’70 met een enkele regionale zomershow die, uitgevoerd door vrijwilligers, de geschiedenis van de regio vertelde… inmiddels uitgebreid tot oppervlakte vergelijkbaar met die van de Efteling waar een stuk of tien grotere en een handjevol kleinere shows omzoomd worden door historische themagebiedjes die zijn gebouwd met authentieke materialen. Inclusief de zeer fraaie hotels is het een resort geworden waar je met 1 dag niet genoeg aan hebt. In de zomermaanden draait de oorspronkelijke show, Cinéscénie, nog steeds in de weekenden en die is uitgegroeid tot de grootste podiumshow ter wereld. Duizenden acteurs, honderden paarden, vuurwerk en een oorspronkelijk kasteel vertellen de 700-jarige geschiedenis van de regio in een anderhalf uur durend spektakel. Voor die laatste show dien je al lang op voorhand een apart ticket te kopen, als je een late beslisser bent zoals ik kan een combinatie met hotelovernachting aldaar ook soelaas bieden. Ik besluit dus om twee dagen uit te trekken voor het park, inclusief overnachting en toegang tot Cinéscénie op avond 1.
We klagen wel eens over de hoeveelheid planwerk die tegenwoordig komt kijken bij een bezoek aan Walt Disney World, maar wacht tot je het overzicht van Puy Du Fou in je handen gedrukt krijgt. Showtijden worden omwille van weersomstandigheden en te verwachten bezoekersaantallen pas twee dagen vooraf aangekondigd, waardoor je eigenlijk pas ter plekke echt goed en wel kunt gaan plannen… en je kunt niet anders dan dat maar ondergaan en, als eerste activiteit van de dag, even een half uur gaan zitten met kop koffie om het blokkenschema zo efficiënt mogelijk in te zetten voor jezelf. De communicatie is duidelijk - een show duurt X minuten, wees minimaal een half uur vooraf aanwezig, verwacht niet dat je alles kunt doen in 1 dag. Oh en vandaag wordt het 35 graden. De tandjes haha.
We kunnen los! Gladiatorenbende in een Romeins theater. De audio die door de speakers galmt is Franstalig, maar via de app van het park kun je de Nederlandse vertaling synchroon over je oortjes laten lopen. Het werkt niet altijd vlekkeloos, waarbij ik niet weet of het ligt aan de drukte, de app of mijn iPhone.
De themagebieden zijn, op het grote kasteel van Cinéscénie na, niet oorspronkelijk, maar wel precies gebouwd op de manier en met de materialen zoals het vroeger ook ging.
Naast shows heeft het park ook een drietal zéer indrukwekkende walkthroughs waar vrijwel nooit een wachtrij voor staat. Dezen mag je echt niet missen!
De kwaliteit is van een niveau zoals we het kennen van de groten der aarde (Disney, Universal, red.). Ze duren een tiental minuten per stuk en je kunt ze makkelijk tussen de shows door doen. Ik bezoek ze allemaal een keer of drie en zie steeds nieuwe dingen.
Ook acteurs doen mee. Hier kijken we mee bij de impactvolle walkthrough door de loopgraven van de eerste Wereldoorlog.
Terug bij de shows. Op een goed moment vliegen hier 200 roofvogels boven de hoofden van het publiek.
Dinershow.
Muzikaal tussendoortje in het negentiende-eeuwse Franse themagebiedje.
Sfeertje hier!
Cinéscénie, het grande spectacle. 14.000 bezoekers kijken vanaf de tribunes uit op een ‘podium’ van 23 hectare. Knallen, vuurwerk, veldslagen. Wat een indrukken.
Indrukwekkend met hoofdletter I. De anderhalf uur vliegen voorbij en nemen je mee door tijden van bloedige oorlogen maar ook momenten van collectieve vreugde zoals Venetiaanse pracht en praal, de industriële revolutie en het interbellum aan het begin van de twintigste eeuw. Aan het eind ontvangen alle hoofdzakelijk vrijwilligers een daverend applaus vergezeld door de grootste vuurwerkknallen. Wat een show!
Afzakkertje in de hoteltuin. Ik overnacht in La Villa Gallo-Romaine waar het zomerse getsjirp van de krekels en het licht van de volle maan de avondsfeer af maken.
En ook dag twee wordt professioneel gevuld met shows. Van oorsprong ben ik geen show liefhebber. In pretparkland vond ik het als kind vroeger altijd zonde van de tijd om twintig minuten binnen te gaan zitten terwijl de achtbanen buiten lonkten. Maar dat gevoel vervalt in dit park waar álles om shows draait natuurlijk volledig. De eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat, op enkele spectaculaire effecten in zowat iedere show na (en natuurlijk heel Cinéscenie) dat ik nog steeds niet helemáal om ben. Ja het is zo dat iedere show hier dus minimaal 1 groot gebaar maakt, iets doet wat je ergens anders nog niet eerder zag, maar ja. Het blijft hoofdzakelijk kijken naar mensen die van de ene kant van je gezichtsveld naar de andere kant rennen. Het zal aan mij liggen.
Ik zie ridders, vikingen, paarden, kastelen, boten, gladiatoren en kanonnen. De ene keer draait het podium, de andere keer draait de tribune. De ene keer staat een volledig podium onder water, de andere keer loopt een meer leeg om een ronde tafel in een tempelcomplex droog te leggen. Het park is een bijzondere plek die voor veel mensen uit onze omgeving waarschijnlijk nog volledig onbekend is, maar in 2019 toch 2,3 miljoen bezoekers trok. Zegt het voort!
Als laatste stap ik door de hallen van het renaissancistische kasteel aan de ingang. Dank voor al het moois hoor.
Op naar Nantes.
Dat ziet er kleurrijk uit. In het verleden hoorde ik een collega ooit verliefd spreken over de stad en ook mijn buurman wist enthousiast plaatjes van hippe kunstwerken op zijn telefoon te toveren toen ik begon over mijn plan, maar zelf kwam ik bij aankomst pas een beetje in de sferen.
Een van de meest instagramable plekken van de stad is Les Machines de l'île, een voormalig scheepswerf dat een kunstzinnige hipster make-over gekregen heeft en alhier machines laat zien die een kruising vormen tussen bouwwerken van Leonardo DaVinci en stijlen van Jules Verne (laatst genoemde is overigens een oud inwoner van de stad). De steampunk machines, hoofdzakelijk in de vormen van dieren, zijn een ode aan de industriële geschiedenis van de stad.
Verder op de werf heerst een cultureel modern kunstzinnig sfeertje met galeries, barretjes, kunstprojecten in de buitenlucht, postershops en boekenwinkeltjes.
Lekker lunchen hier.
Ja je ziet het vaak he. Zo’n oude industriële terreinen die weer helemaal opleven met zulks van dittem. Iedereen maakt er een foto van, steeds meer mensen komen een kijkje nemen en wat ooit zooi was, bruist plots weer. Ik hou ervan. Dit deel in Nantes is daar een schoolvoorbeeld van.
Ik wil het allemaal voor thuis.
En nog sterker dan ik dacht trekt het arty sfeertje zich ook door richting de oudere binnenstad.
Veel kleurrijke verrassingen om de hoek. Oh en aanschouw de (groene) lijn op de straat hier links! Daar waar ik in eerste instantie dacht een reliek uit de corona tijd aan te treffen (eenrichtingsverkeer voor voetgangers in de binnenstad) is deze lijn een wandelroute van X kilometer door de stad langs alle interessante plekjes. Wat een vernuft! Hier ben ik zowat de hele dag mee zoet uiteindelijk. Erg veel wandelen en zonder echt moeite te doen om de zoveel meter weer wat moois. Dat mogen ze in meerdere steden doorvoeren!
Het hoekje om.
Church Saint Nicolas. Mijn tip als je in je eentje als toerist een kerk bezoekt. Ga er eens rustig bij zitten, doe je oortjes in of koptelefoon op en luister naar klassieke muziek waar je grote waardering voor hebt. Liefst met een kerkorgel erin verwerkt. Suggestie: Symphony No 3 in C minor van Camille Saint Saens. Alles is groots en prachtig, wat een genot!
Stukje verder wandelen en we komen in een Japanse tuin uit op het île de Versailles.
Groot fan van Ikea bezig geweest hier.
Blijven rondkijken en je vindt overal wel wat tofs.
Bonjour!
Het basismateriaal van vandaag is klei.
Het kasteel van Nantes, nogal centraal gelegen.
Had de groene lijn hier niet gelopen, dan was ik niet in dit deel van de stad uit gekomen, laat staan exact deze straathoek.
En voila nog zo’n idee voor op Pinterest dat stiekem toch best wel kek uitziet. Ja daar bloeit Nantes toch wel door op hoor! Wat een leuke stad.
Uiteindelijk zet ik deze dag bijna 40.000 stappen en leg ik ruim 30 kilometer af te voet, dus de energie die de stad geeft haalt klaarblijkelijk een meer dan ruime voldoende.
Tijd om weer even in de auto te stappen. Terug richting Parijs.
Onderweg. Voor de Better Call Saul kenners onder ons. Ik kan niet meer op een plek als deze zitten zonder er een glorious black and white foto van te schieten.
Ha en dan nu de grap der grappen. Ik dacht de dag voorafgaand aan deze slim te zijn en al op voorhand een entreeticket voor Versailles te scoren. Het zou immers een feestdag worden met wellicht lange rijen aan de kassa of zelfs een bordje uitverkocht als gevolg. Choose date, ja deze, put in bucket - GAAT NIET! niet beschikbaar voor deze dag. Whut? Computer says no. Je kunt alleen nog een abonnement kopen. Wel verdorie. Toch te laat blijkbaar. Wat kost zo’n abonnement dan? Mm, slechts een paar tientjes meer dan een regulier ticket en met de perks dat je nergens in een wachtrij hoeft te staan. Nou nóg beter en slimmer dan, doe ik dat wel! Abonnementje gekocht. Hallo Versailles hier ben ik! Hallo 20Cent, leuk dat je er bent op een maandag, dan zijn wij LEKKER DICHT.
Sta je dan met je vers gekochte abonnement op een plek waar je normaliter nóoit een abonnement voor zou kopen, volledig via Wikipedia ingelezen en wel over de historie, maar zonder mogelijkheid om een voet in het kasteel zelf te zetten. Manman. Deze plek trekt 10 miljoen bezoekers per jaar en weet het zich te permitteren om 1 dag in de week dicht te kunnen zijn. Mind = blown.
Een pleister op de wonde is dat de kasteeltuinen wél geopend zijn. Oh en onderschat dit niet he. Die zijn huge! Kun je ook zo een paar uur mee zoet zijn. Tijdens mijn laatste bezoek 20 jaar geleden hadden we hier eigenlijk maar heel weinig tijd voor uitgetrokken, laten we daar dus nu maar zoveel mogelijk van gaan zien.
Hier is wel alles goud dat blinkt.
Toch een béetje het gevoel dat ik binnen sta. Nu goed, uiteindelijk toch een paar mooie wandeluren gehad hier. En ik sluit niet uit dat ik er dus in de komende 300 dagen nog eens terug kom, want hee ik heb een abonnement, haha.
Deze Adonis staat te liften maar ik neem hem niet mee. Ik zet koers terug richting A1, maar niet voordat…
… ik me toch nog even laat verleiden om een laatste rondje te maken door de Disney Village, hotels rondom en een drankje te doen in de Skyline bar van het Hotel New York - The Art of Marvel. Hier zit het goed.
Eindig ik met de foto waar ik ook mee begon, maar dan een week later! Jij ook weer tabee Mickey, ik heb de afgelopen dagen veel gezien.
Een kleurrijk en veelzijdig pakket aan moois in een nu wel ontdekt stukje Frankrijk dus, spul om over naar huis te schrijven.
Hetgeen ik dan ook weer (hopelijk met verve) heb gedaan. Gaan jullie er ook een keer kijken of waren jullie er reeds? Ik hoor het graag.
À bientôt!
